บทที่ 1 บุรินทร์ภัทร

-2F BRA-

ร่างสูงคมคายพ่นควันบุหรี่ออกทางจมูกและริมฝีปากจนลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ คิ้วหนาขมวดเข้าหาจนกันสีหน้าดูเคร่งเครียด มือซ้ายยกโทรศัพท์แนบหู ส่วนมืออีกข้างคอยชี้นิ้วสั่งพนักงานในร้าน

‘แฟรงก์ บุรินทร์ภัทร’ หนุ่มหล่อวัย28ปี ดีกรีเจ้าของคลับชื่อดังมากกว่า5สาขาทั่วกรุงเทพอยู่ในชุดลำลองสวมเสื้อยืดคอกลมสีดำ กางเกงยีนขายาวขาดเข่าสีซีด

ทรงผมมัลเล็ตสีควันบุหรี่ถูกจัดทรงให้เป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว ส่วนข้อมือสวมใส่นาฬิกาแบรนด์ดังราคาหลักหลายล้านที่ขโมยน้องชายฝาแฝดมา

ใบหน้าราวกับเทพเจ้าปั้นคิ้วเข้มหนารับกับดวงตาเฉี่ยวคม ทำให้ดูโดดเด่นกลายเป็นจุดสนใจของผู้คนที่อยู่แถวนั้นได้ไม่ยาก

‘จะโทรจิกอะไรนักหนา บอกว่าทำงานอยู่พูดไม่รู้เรื่องหรือไง’

‘น่ารำคาญชะมัด แค่นี้แหละ’

ติ๊ด…ชายหนุ่มรีบกดตัดสายทิ้งด้วยความหงุดหงิด เธอคือผู้หญิงที่เข้ามาติดพันในช่วงระยะเวลาสั้นๆ

“หงุดหงิดกับสาวคนไหนอีกล่ะเฮีย” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยแซวผู้เป็นเจ้านายด้วยความสนิทสนม

เฮียแฟรงก์ของเขาเรียกว่าหล่อสะบัด ฐานะก็ดี หน้าตาก็หล่อเหลาเต็มพิกัด ทำให้มีสาวสวยมาติดพันมากมาย

“มึงจำยัยวิกกี้ได้มั้ย” แค่นึกเห็นหน้าก็ปวดหัว นอกจากเรื่องบนเตียงก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่เข้ากันได้

“จำได้ครับ คนนี้เฮียเพิ่งคบได้ไม่นานเองไม่ใช่เหรอ”

“คบห่าอะไร กูแค่หลอกเอา” แฟรงก์ถอนหายใจหนัก ยกมือขึ้นนวดขมับเบาๆ วิกกี้เป็นลูกคุณหนู เรียนจบปริญญาจากเมืองนอก ก็แค่เอาไว้ควงเล่นๆ ไม่ได้คิดจริงจัง “วันๆ ไม่ทำอะไรเอาแต่เดินตามกูต้อยๆ น่ารำคาญชะมัดเลย”

“ยังไม่ชินอีกเหรอเฮีย”

“ถ้าเธอมาตามหากูที่นี่อย่าให้เข้ามาในร้านเด็ดขาด ถ้าเกิดว่ามึงปล่อยให้เธอเข้ามาได้กูนี่แหละจะไล่มึงออก”

“รับทราบครับเฮีย”

ชายหนุ่มออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะบังเอิญหันไปสบตากับใครบางคนที่ยืนแอบมองเขาอยู่ในมุมมืด

“ลิชา”

“…..” เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ รีบหันไปมองยังคนที่มาใหม่

‘อลิชา เดชาพงศ์’ หรือเรียกสั้นๆ ว่าลิชาเธออายุ20ปี เป็นผู้หญิงหน้าตาธรรมดาที่ไม่ได้ดูโดดเด่น แต่งกายเข้าขั้นว่าเฉิ่มเชย มัดผมรวบยาวเป็นหางม้า สวมแว่นสายตาใส่เสื้อพนักงานและกางเกงสุภาพสีดำ

“มายืนทำอะไรตรงนี้”

“เราเอาของมาเก็บน่ะ”

“เสร็จแล้วก็รีบไปทำงานต่อ วันนี้ลูกค้าเยอะมาก” ฟ้าใสเป็นคนหน้าตาดีแต่งตัวเก่ง รู้จักเข้าสังคมและคบกับลิชาเป็นเพื่อนสนิทกันมานานหลายปี “แกมัวแต่ยืนมองอะไร”

“ปะ…เปล่าสักหน่อย”

“ฉันเห็นนะ ว่าแกแอบมองเฮียแฟรงก์”

พอถูกจับได้ถึงกลับรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ลิชาแอบชอบเจ้านายมาแรมปี รู้ตัวว่าไม่มีวันเป็นไปได้ เธอและเขาอยู่ต่างกันเกินไป เลยได้แต่เฝ้ามองแอบชอบเขาไปวันๆ

“ไม่ใช่…ไม่ได้มองสักหน่อย”

“ฉันรู้ว่าแกน่ะชอบเฮียแฟรงก์” ฟ้าใสหรี่สายตามองเพื่อนรักอย่างจับผิด ลิชาชอบคนเดียวที่ไหน เธอเองก็ชอบเฮียแฟรงก์เหมือนกัน ทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนั้นใครไม่ชอบก็แปลกแล้ว

“ปะ…เปล่า”

“ไม่ชอบก็ดีแล้ว ส่องกระจกดูสภาพตัวเองด้วย ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ถึงแกจะชอบให้ตายยังไงเฮียแฟรงก์ก็ไม่มีวันสนใจแกหรอก ตัดใจเถอะ”

“อืม เรารู้ตัวเองดี”

“…..”

“ลูกค้าร้านมึงแน่นขนาดนี้ แบบนี้ก็รวยตายเลยดิ” ไคโรวาดสายตามองไปบริเวณโดยรอบของร้าน

ธุรกิจของเพื่อนรักกำลังไปได้ดี ไอ้แฟรงก์มันถึงได้หายหน้าไม่โผล่หัวมาให้เห็น จนเขาต้องมาดูให้เห็นกับตาว่ามันยังมีชีวิตอยู่หรือตายห่าไปแล้ว

“ขอรวยอย่างเดียวพอ ส่วนเรื่องตายกูยกให้มึง” แฟรงก์บอกปัดอย่างนึกรำคาญ ไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิดที่พวกมันมาหา

“ปากมึงนี่ยังหมาเหมือนเดิมเลยนะ”

“กูจะถือว่าเป็นคำชม”

“สาวร้านมึงคนไหนเด็ด ไปเรียกมาให้กูหน่อย” ไคโรหันไปกระซิบถามก่อนจะยกยิ้มมองหน้ากันอย่างรู้ใจ

“ถามแบบนี้ดีกว่าว่าคนไหนยังไม่เสร็จมันบ้าง” เจย์เดนพูดอย่างรู้ทัน ตัวท็อปเด็ดๆ ของร้านไม่น่าจะหลุดจากมือไอ้แฟรงก์ไปได้ “ว่างๆ ก็ไปตรวจโรคบ้างนะ เดี๋ยวนี้จะเป็นเอดส์ตายไปซะก่อน”

“ขอให้พ่อมึงเป็นก่อนกูก็แล้วกัน ได้ข่าวว่ายังแอบแม่มึงไปลงอ่างอยู่เลยนิ”

เจย์เดนฟึดฟัดเพราะรู้ว่าสู้มันไม่ไหว ไอ้แฟรงก์มันปากหมาเกินไป เถียงกลับไปมีแต่จะโดนมันด่ากลับมา “หยอกแค่นี้ทำเป็นโมโห”

“ประตูอยู่ทางนั้น ถ้าพวกมึงจะมาเพื่อกวนส้นตีน เชิญไสหัวออกไปครับ”

“ใจเย็นเพื่อนรัก พวกกูคิดถึงมึงเลยแวะมาหา” ไคโรโผกอดคอเพื่อนชายไว้แน่น อุตส่าห์ขับรถมาตั้งไกล ยังไงวันนี้ต้องได้เมาหัวทิ่ม

“…..”

“น้อง! น้อง!” ลิชาหยุดชะงัก ก่อนจะหันกลับไปมองยังโต๊ะลูกค้าสาวสวยโซนวีไอพี เธอไม่มีตำแหน่งตายตัว บางวันก็ไปเป็นเด็กเสริฟ์ บางวันก็ช่วยงานหลังร้าน แล้วแต่จะได้รับคำสั่งจากหัวหน้างาน

“เรียกหนูเหรอคะ?”

“เรียกน้องนั่นแหละ”

“มีอะไรให้รับใช้หรือเปล่าคะ”

“ไปขอเบอร์เจ้าของร้านให้หน่อยสิ คนที่หล่อๆ นั่งอยู่โต๊ะนั้นอ่ะ” ชี้ไปทางแฟรงก์ที่นั่งถัดไปไม่ไกล

เรียกว่าออร่าความหล่อกระแทกเข้าตาของพวกเธอเต็มๆ แถมชื่อเสียงของเจ้าของร้านยังการันตีว่าเด็ดจนอยากลองด้วยตัวเอง

“คะ?” ลิชาเอียงหูฟังเผื่อบางทีอาจจะได้ยินผิดไป

“พี่บอกว่าไปขอเบอร์เจ้าของร้านให้หน่อย”

“เอ่อ…”

“เดี๋ยวพี่ให้ทิป”

ยังไม่ทันได้ตอบตกลง เงินแบงก์พันถูกยัดเยียดใส่มือของเธอแบบงงๆ จะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะมันมากกว่าค่าแรงของเธอทั้งวันเสียอีก

“ใช้อะไรก็ไปทำสิ มัวยืนงงอะไร”

ลิชารวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหากลุ่มของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มจนแสบแก้วหู ยังไม่เท่าเสียงหัวใจของเธอที่กำลังเต้นแรงในตอนนี้

“เฮียแฟรงก์คะ”

“…..”

“เฮียแฟรงก์!”

สายตาของคนที่นั่งอยู่ในโต๊ะต่างจับจ้องมองมาทางเธอแบบพร้อมเพรียงกัน แฟรงก์ค่อยๆ หันกลับไปมอง ก่อนจะไล่สายตาสำรวจคนที่มาใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า

เธอสวมชุดพนักงาน ที่หน้าอกข้างซ้ายมีป้ายชื่อว่า ‘ลิชา’

“มีอะไร?”

“ลูกค้าโต๊ะนั้นให้มาขอเบอร์เฮียค่ะ”

“มาพูดใกล้ๆ จะเอาอะไร”

“…..” ลิชาเดินเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวังก่อนจะนั่งคุกเข่าลงบนพื้น ส่วนเจ้านายของเธอนั่งอยู่บนโซฟา

หัวใจดวงน้อยเต้นแรง ริมฝีปากบางแห้งผากเมื่อชายหนุ่มโน้มตัวลงมากระซิบถามข้างใบหู จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมประจำตัว “ฉันถามว่าจะเอาอะไร?”

“ละ…ลูกค้าให้หนูมาขอเบอร์เฮียค่ะ”

“ไม่ให้ ไปบอกพวกนั้นว่าฉันมีเมียแล้ว”

คนตัวเล็กกำมือแน่น รู้สึกจุกอยู่ที่ลำคอ แม้จะไม่ได้คาดหวัง แต่ภายในใจลึกๆ ยังคงรู้สึก ได้แค่ฝืนยิ้มอย่างใสซื่อไม่ได้ตอบกลับอะไร

“ช่วยดิลยัยนี่ให้หน่อย กูจะเอา” ไคโรสะกิดบอกเพื่อนชายก่อนจะยกยิ้มมุมปากยียวน

“คนอื่นก็มี ทำไมต้องคนนี้” แฟรงก์หันขวับไปกระซิบถามต่อ หลังจากได้ยินประโยคนั้น

“กูชอบนะ ดูซื่อดี น่าจะไม่ค่อยเป็นงาน”

“เอาคนอื่นดิ เดี๋ยวกูจัดการให้”

“ก็กูจะเอาคนนี้”

เพี๊ยะ! ตบหัวเพื่อนชายอย่างแรงจนหัวทิ่มด้วยความหงุดหงิด

“มึงพูดไม่รู้เรื่องหรือไง กูบอกว่าใครก็ได้ที่ไม่ใช่คนนี้”

“เอ้า! ไอ้เวรนี่ มึงจะเก็บไว้แดกเองหรือไง”

แฟรงก์เบือนหน้าหันหนีเลือกที่จะสงบคำไม่ต่อล้อต่อเถียง มองไปทางคนตัวเล็กที่นั่งทำตาใสไม่รู้เรื่องราวยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิดกว่าเดิม “รกหูรกตา อย่ามานั่งทำตัวเกะกะแถวนี้ จะไปไหนก็ไป”