บทที่ 4

“อีกสักครู่ข้าจะไปตลาด ไปหาซื้อสมุนไพรให้ท่านย่า เจ้าอยากจะได้อะไรหรือไม่”

หลี่ซินเหมยถอนหายใจยามทอดมองแปลงสมุนไพรเล็ก ๆ ที่นางเพิ่งจะลงมือปลูกได้ไม่กี่วัน หากเป็นไปได้ก็อยากจะเลือกใช้สมุนไพรที่ตนปลูกเอง แต่จนใจว่ามันโตไม่เร็วพอกับความต้องการของคนป่วย

“คุณหนูรีบกลับมานะเจ้าคะ” สาวใช้กล่าวย้ำเป็นครั้งที่สามว่าไม่ต้องการอะไร คุณหนูของนางจึงไม่เซ้าซี้อีก

โฉมงามสลัดเสื้อผ้าของบุรุษราคาถูกที่นางลงทุนซื้อมาจากตลาดเมื่อวานตอนบ่าย ก่อนจะสวมชุดที่เคยใส่อยู่เป็นประจำ

ความจริงนางได้เข้าไปขอซื้อหัวไชเท้าที่แปลงผักหลวงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่กลับได้รับคำปฏิเสธว่าช่วงนี้บ้านสกุลโจวจะไม่ขายผัก จนกว่าจะทำการคัดเลือกเก็บเกี่ยวผลิตผลชั้นดีส่งเข้าเมืองหลวงให้เรียบร้อยเสียก่อน แต่ใครเล่าจะรู้เล่าว่าต้องรออีกแค่สองวัน พืชผักที่ไม่ได้รับการคัดเลือกจะถูกนำมาวางขายในตลาด

หลี่ซินเหมยลอบกลอกตายามเห็นชาวบ้านวิ่งกรูเข้าไปซื้อทั้งผักหายากและผักตามฤดูกาล เพียงชั่วอึดใจเดียว บุรุษรูปกำยำสูงใหญ่ก็ดูเหมือนจะจำนางได้ เขารีบออกคำสั่งให้คนงานควบคุมการค้าขายชั่วคราว ส่วนตนเองรีบวิ่งตรงมายังสตรีหน้าตาบูดบึ้งที่คล้ายไม่รู้จักคำว่ายิ้ม

อาเหยียน แหวกว่ายผ่านฝูงชนที่ต้องการซื้อหาผลิตผลล้ำค่าจากแปลงผักของสกุลโจว ถึงแม้จะพืชผักที่เลือกมาจำหน่ายจะมิใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุด ทว่าก็สดและงามมากกว่าผักที่หาได้ตามท้องตลาดอยู่หลายเท่าตัว และเมื่อนายท่านโจวหงเหลียงสั่งให้วางขายในราคาเดียวกับตลาด แผงผักอื่น ๆ จึงหมดความน่าสนใจ ไร้ลูกค้าไปโดยปริยาย

“แม่นาง ข้าอยากจะขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงบ่าย ข้าไม่ทราบมาก่อนว่าเจ้าคือสตรี”

สีหน้าลำบากใจของอาเหยียน ทำเอาคนที่กำลังมองอยู่นึกสงสาร จากที่กำลังอารมณ์เสียอยู่ก็รู้สึกดีขึ้นหลายส่วน พอแนะนำตัวกันเรียบร้อยดีแล้ว ชายหนุ่มอายุย่างเข้ายี่สิบสองปีก็อาสาพาคนที่เพิ่งจะรู้จักกันเดินชมเมืองตามมารยาท

“ช่างเถิด ข้าเองก็ตั้งใจแต่งตัวให้ท่านเข้าใจว่าเป็นบุรุษ หากจะมีใครผิด ก็ควรจะเป็นหัวขโมยอย่างข้า” หลี่ซินเหมยกล่าวตัดบทสนทนา เตรียมตัวเตรียมใจเข้าร้านขายสมุนไพรของสกุลหวัง

“เจ้าจะไปไหนหรือ”

“ข้าต้องไปซื้อสมุนไพรที่ร้านสกุลหวัง”

ความจริงหลี่ซินเหมยก็ไม่ได้อยากเข้าไปในร้านของสองพ่อลูกใจร้ายคู่นั้นนักหรอก แต่จนใจที่ว่าร้านสมุนไพรอีกร้านไม่มีตัวยาที่ต้องการ นางจึงต้องจำยอมกลืนความเกลียดชังลงท้อง กลับเข้าไปเผชิญหน้ากับชายชราและบุตรสาวที่ขับไล่กันเมื่อหลายวันก่อน

“ข้าจะไปเป็นเพื่อน คนในร้านนั่น ไม่ค่อยน่าคบหาสักเท่าไหร่นัก” อาเหยียนยิ้มเหยียด พลางนึกถึงวีรกรรมที่ไม่น่าชมของคนสกุลหวัง ความจริงเขาเป็นคนง่าย ๆ แทบจะไม่เคยอาละวาดหรือโกรธใครเสียด้วยซ้ำ

ทว่าสตรีสกุลหวังคือข้อยกเว้น

“รบกวนท่านแล้ว” ดูเหมือนว่าการละทิ้งอดีต และย้ายมาอยู่ที่เมืองเฉินหยางจะมิใช่การตัดสินใจที่ผิดพลาด ช่วงแรกอาจจะทุลักทุเล เพราะพบเจอกับคนไร้น้ำใจไปบ้าง ทว่าสุดท้ายก็มีคนยื่นความช่วยเหลือให้กับนางแล้วมิใช่หรือ

“มีหลายเรื่องที่เจ้าควรจะทราบเอาไว้ก่อนที่จะเริ่มทำงาน คุณชายจะไม่ออกนอกบ้านในช่วงกลางวัน และนายท่านห่วงและตามใจคุณชายอย่างมาก หากคุณชายยอมให้เจ้าอยู่ต่อก็โชคดีไป หากคุณชายไม่พอใจ เจ้าก็อาจจะต้องถูกส่งตัวให้กับทางการ”

“คุณชายโจวดูคล้ายจะเอาแต่ใจอย่างมาก” หลี่ซินเหมยอดออกความเห็นมิได้

“เอาแต่ใจอยู่บ้าง แต่ก็มิเท่าพวกคุณชายเหลวไหลในเมืองนี้หรอก” อาเหยียนพาโฉมงามเข้าร้านสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดของเมืองเฉินหยาง และนั่นก็เป็นไปตามคาด เพราะสตรีที่เขาไม่อยากเจอก็อยู่ที่นั่นด้วย

คุณหนูหวังฮุ่ยเหอ ปรายตามองลูกค้าที่เข้ามาในร้านอย่างไม่สบอารมณ์ เป็นที่รู้โดยทั่วกันว่านางรักที่จะเอาใจเฉพาะลูกค้ากระเป๋าหนัก ส่วนคนที่มาขอซื้อสมุนไพรรายย่อยนั่นก็แล้วแต่ดวง หากแต่งตัวดีหน่อย นางก็ให้การต้อนรับ พูดคุยด้วยตามมารยาท หากดูแล้วไม่ใช่ผู้ที่มีกำลังซื้อจำนวนมาก นางก็จะรีบขายรีบไล่ ไม่สนทนาด้วยให้เสียเวลา

“เหตุใดยังใจกล้าหน้าด้านกลับมาอีก ก็บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าข้าไม่รับเจ้าทำงานที่นี่!” หวังฮุ่ยเหอตวาดโฉมงามที่เคยขอทำงานในร้านขายสมุนไพร ความจริงนางต้องการคนช่วยงาน ทว่ายอมรับไม่ได้ หากต้องว่าจ้างสตรีที่มีความงามเหนือกว่า

“นางมาซื้อสมุนไพร มิได้มาของานทำ” อาเหยียนกล่าวแก้

“ข้าอยากได้โต่วต๋ง ที่ร้านของคุณหนูพอจะมีหรือไม่”

หลี่ซินเหมยข่มอารมณ์ สอบถามถึงสมุนไพรแก้อาการปวดหลัง ปวดเอว และปวดหัวเข่า รวมถึงช่วยบำรุงตับ ไต และโลหิตได้เป็นอย่างดี

“ร้านข้าใหญ่ที่สุดในเมือง ย่อมต้องมีทุกอย่าง”

นางหยิบเอาสมุนไพรห่อเล็ก ๆ มาวาง ก่อนจะเอ่ยราคา ซึ่งค่อนข้างจะแพงเกินความจริงอยู่มาก และเมื่อเห็นทีท่าลังเลของลูกค้าหน้าหวาน หวังฮุ่ยเหอก็ทำท่าว่าจะเก็บสินค้ากลับคืน

นั่นทำให้หลี่ซินเหมยยอมวางเงินก้อนหนึ่งอย่างเสียมิได้

“ขูดรีดกันยิ่งนัก!”