บทที่ 30

หลังจากเกิดเรื่องเมื่อหลายปีก่อน คุณชายโจวก็มิเคยก้าวขาออกนอกบ้านและใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังตามคำสั่งของบิดาอยู่เสมอ ยามนี้คุณชายอายุสิบแปดปีแล้ว ทว่าโจวหงเหลียงก็ยังห่วงลูกชายไม่แปรเปลี่ยน แต่จะให้จำกัดอิสรภาพ มิให้เห็นอันใดนอกจากแปลงผักก็คงมิสมควรนัก

“เล่อเทียนอายุสิบแปดปีแล้ว ไม่ควรต้องกังวลเรื่องอันใดอีก” โจวหงเหลียงบอกตัวเองซ้ำ ๆ เช่นนั้นจนกระทั่งผล็อยหลับไป

โจวเล่อเทียนไม่รู้จักบ้านของโฉมงามที่เขาเพิ่งจะขู่ตะคอกไปเมื่อสามชั่วยามก่อน เขาจึงวานติงเกาให้เป็นผู้ดำเนินการสอบถาม

เดิมทีเจ้าหัวหน้าคนสวนตัวเล็กก็มิได้อยากจะช่วยคุณชายเจ้าสำอาง แต่พอได้ยินผู้ที่มีศักดิ์สูงกว่า ต้องการกล่าวคำขอโทษต่อสาวงาม เขาจึงรีบสอบถามจากเพื่อนร่วมงาน จนได้ความว่าบ้านของหลี่ซินเหมยอยู่ห่างจากแปลงผักไปไม่มากนัก

ทว่าอธิบายอย่างไร คุณชายเจ้าสำอางก็มิเข้าใจว่าต้องเดินไปมาทางไหนอยู่ดี และนั่นทำให้ติงเกาจำต้องเดินไปส่งบริเวณทางเข้าบ้านของหลี่ซินเหมยอย่างเสียมิได้

“ขอบใจเจ้ามาก” หลังจากกล่าวคำขอบคุณต่อผู้นำทาง คุณชายโจวถูกทิ้งไว้ตามลำพัง

กว่าหกปีแล้วที่คุณชายเจ้าสำอางมิได้ก้าวขาออกนอกบ้าน...

ทว่าความรู้สึกผิดต่อหลี่ซินเหมย บังคับให้คุณชายสกุลโจวต้องทำในสิ่งที่เขาไม่เคยคิดจะทำมาก่อน ซึ่งนั่นก็คือการก้าวขาออกจากบ้าน หลายคนเข้าใจว่าโจวเล่อเทียนถูกประคบประหงมโดยบิดา และถูกห้ามมิให้ออกนอกแปลงผักหลวง แต่ความจริงกลับเป็นตัวเขาเองที่มิกล้าทำเช่นกัน

‘ไม่มีแดดแล้วเจ้าโง่!’ เขากระซิบในใจมาตลอดทาง

โจวเล่อเทียนเกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งกลางถนน และนั่นทำให้เขาฝังใจกลัวการออกจากบ้านมาโดยตลอด เขาบอกตนเองว่าจะไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น ระหว่างการเดินตรงไปยังบ้านหลังเล็ก ๆ และพอขยับเข้าไปใกล้เข้า เสียงคุ้นเคยก็ทำให้จิตใจที่เต้นโครมครามเพราะความกลัว สงบลงไปได้เกือบแปดส่วน

อีกสองส่วนยังคงเต้นแรงเพราะได้ยินเสียงสตรีที่ตนชื่นชอบ

โดยปกติแล้ว หลี่ซินเหมยมีความสามารถในการควบคุมอารมณ์ได้ดีอย่างมาก กระทั่งยามตกอับลำบากก็ยังมิเคยโทษฟ้าโทษดิน หรือตัดพ้อต่อว่าในโชคชะตา นางทราบดีว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ ยามเกิดปัญหาน้อยคนนักจะมองหาทางแก้ไข ส่วนมากจะมองหาคนรับผิดชอบ จะผิดหรือถูกล้วนไม่สนใจรับฟัง

ทว่าวันนี้หลี่ซินเหมยกลับรู้สึกผิดหวังเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ไหว

คุณชายหัวทึบมิยอมฟังนางเลยสักคำ!

โฉมงามทิ้งตัวนั่งลงบริเวณแปลงสมุนไพรขนาดเล็กอยู่เกือบสองชั่วยาม ก่อนจะถูกสาวใช้เรียกให้ไปร่วมรับประทานของยามบ่ายร่วมกับท่านย่า หลี่ฉินเหยาเพิ่งจะเดินออกมาจากตัวบ้าน แต่กลับพบว่าวัชพืชถูกเก็บเสียจนเต็มตะกร้าแล้ว

หลี่ซินเหมยอารมณ์ขุ่นมัวหนักมากกว่าทุกวัน สาเหตุย่อมต้องเป็นเพราะคุณชายเจ้าของแปลงผักมิผิดแน่

“เหตุใดวันนี้จึงกลับบ้านเร็วล่ะซินเหมย” หลี่ฉินเหยาเพิ่งจะลุกออกจากเตียงเมื่อครู่ที่ผ่านมา นางจึงมิทราบว่าหลานสาวกลับมาบ้านตั้งแต่ยามเฉินแล้ว (07.00-08.59 น.)

“มีเรื่องที่แปลงผักนิดหน่อยเจ้าค่ะท่านย่า คุณชายเลยขอให้ข้ากลับมาพักผ่อนที่บ้านก่อน” นางโกหกเพื่อความสบายใจของผู้อาวุโสวัยไม้ใกล้จะถึงฝั่ง

หลี่ซินเหมยถูกไล่เยี่ยงสุนัข หาได้ถูกขอให้กลับบ้านมาพักผ่อนตามที่กล่าวอ้างไม่!

จอมโกหกรีบลุกไปปัดกวาดโต๊ะไม้และเก้าอี้ตัวเล็กที่ตั้งอยู่หน้าบ้าน ก่อนจะประคองท่านย่าให้นั่งลงบนเก้าอี้ใต้ร่มไม้ใหญ่

ในขณะที่รอขนมและน้ำชายามบ่ายที่สาวใช้จ้าวจินอิ๋งกำลังตระเตรียมอยู่ หลี่ซินเหมยก็เก็บกวาดใบ้ไม้บริเวณนั้นไปด้วย นางมิใช่คุณหนูฐานะร่ำรวยแล้ว หากทำงานในแปลงผักได้ นางก็ย่อมจะต้องช่วยทำงานเล็กน้อยที่บ้านได้เช่นกัน

หลี่ซินเหมยเลือกเช่าบ้านของตาเฒ่าหยาง เพราะตั้งอยู่ห่างจากตัวเมือง สภาพอากาศจึงค่อนข้างดี มีต้นไม้ใหญ่น้อยสร้างความร่มรื่นอยู่โดยรอบ นางหวังเพียงให้ท่านย่าได้ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบ ปราศจากเรื่องรบกวน และหากจะต้องกล่าววาจาโป้ปดเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ นางก็จะทำมันโดยไม่ลังเล

“ซินเหมยไปอาบน้ำอาบท่าให้สดชื่น แต่งตัวให้สวยงาม แล้วค่อยมานั่งคุยเป็นเพื่อนย่า”

“ตัวของหลานเหม็นมากถึงเพียงนั้นแล้วหรือเจ้าคะ”

“ตัวของเจ้าไม่ได้เหม็น ทว่าก็เปรอะเปื้อนจนย่าแทบจะทนมองดูมิได้แล้ว”

หลี่ฉินเหยาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะไล่หลานสาวไปจัดการธุระส่วนตัวให้แล้วเสร็จ ซึ่งนางก็ยินยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี

โฉมงามกล่าวกับสาวใช้ว่ามิต้องรอ เร่งจัดหาขนมและน้ำชาให้ท่านย่ากินดื่มล่วงหน้าไปก่อน หากนางอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วจะรีบตามไปเอง

หลี่ซินเหมยเดินไปยังหลังบ้าน นึกชื่นชมจ้าวจินอิ๋งที่ยังขยันขันแข็งไม่แปรเปลี่ยน นางปรับพื้นที่หลังบ้านส่วนหนึ่งให้กลายเป็นห้องสำหรับอาบน้ำ แม้จะไม่ค่อยสะดวกสบาย ทว่าก็ดีกว่าต้องลงไปอาบในแม่น้ำที่อยู่ไม่ไกลจากตัวบ้านนัก

ความจริงวันนี้อากาศเย็นจนนางอยากจะได้น้ำอุ่น ๆ เอามาไว้สำหรับแช่ตัว แต่จนใจว่าถังไม้สำหรับแช่ตัวก็ไม่มี สาวใช้คนเดียวหรือก็ดูแลท่านย่าจนแทบจะไม่เหลือเวลาพัก น้ำเย็นเฉียบจึงถูกราดลงบนตัวของหลี่ซินเหมย ทว่าความเย็นกลับมิทำให้นางหนาวเท่ากับคำพูดของคุณชายโจว

‘พวกเจ้าไม่ต้องเข้าข้างนาง! ซินเหมย เจ้าไปให้พ้นหน้าข้า!’

โจวเล่อเทียน ไอ้คุณชายเจ้าสำอาง! ไอ้คนใจร้าย!