บทที่ 24

“เจ้ามาที่นี่มีธุระอะไร” เขากล่าวทักคุณหนูสกุลหวังอย่างเย็นชา มิเสียเวลาเหลือบมองสาวใช้ตัวอวบที่ตามติดมาด้วย

“เหตุใดท่านพี่จึงต้องทำตัวเหินห่าง ฮุ่ยเหอเพียงแค่หน้าที่คู่หมายที่ดี นำยาบำรุงมาให้ตามกำหนดเวลาก็เท่านั้น”

“ครบสิบห้าวันแล้วหรือนี่”

โจวเล่อเทียนส่ายหน้า ช่วงเวลาที่อยู่กับหลี่ซินเหมย ทำให้คืนวันเลื่อนผ่านเร็วกว่าปกติ เร็วจนกระทั่งลืมไปแล้วว่า วันนี้ครบกำหนดนัดหมายกับคุณหนูสกุลหวังแล้ว

“ท่านพี่เจ้าคะ อีกไม่กี่วันข้างหน้าท่านอาก็จะกลับมาแล้ว และท่านอาคงจะไม่พอใจนัก หากทราบว่าที่ท่านพี่มิยอมให้เสี่ยวถิงดูแล ข้าว่าท่านพี่รับนางไว้ดูแลดังเดิมจะเหมาะสมกว่านะเจ้าคะ”

“ข้ามีคนคอยดูแลดีอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องรบกวนสาวใช้ของเจ้าอีก” โจวเล่อเทียนมองซ้ายขวา ใจหนึ่งก็อยากให้หลี่ซินเหมยจัดการพวกนาง อีกใจก็กลัวว่าโฉมงามจะทำเกินกว่าเหตุ

หลี่ซินเหมยมิใช่สตรีที่ยอมลงให้ผู้ใดโดยง่าย ยิ่งกับคุณหนูใจร้ายที่นางชิงชัง ยิ่งมิต้องเสียเวลาเอ่ยถึง

“ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ข้าแวะมาท่านพี่ถึงห้าครั้ง แต่กลับไม่พบเจอสตรีที่ทำหน้าที่ดูแลท่านพี่เลยแม้แต่เงา มิแน่ว่านางอาจจะไม่อยู่แล้ว มิแน่ว่าท่านพี่อาจจะ...กำลังโกหกข้า”

“หากมิลำบาก รบกวนคุณหนูถอนคำพูดกล่าวหาคุณชายด้วยนะเจ้าคะ” รอยยิ้มกว้างของนางนั้นโจวเล่อเทียนมิค่อยชอบ ด้วยปกติแล้ว ริมฝีปากบางได้รูปนั้นมักยิ้มน้อย ๆ เท่านั้น

หลี่ซินเหมยยิ้มกว้างเช่นนี้ มิใช่เรื่องดีแน่!

“เหตุใดจึงต้องถอนคำพูด ดูก็รู้ว่าพวกท่านทั้งสองมิได้รักใคร่ชอบพอกันจริง ๆ” นางหันไปยิ้มให้กับเสี่ยวถิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คล้ายต้องการคนช่วยยืนยันความเห็นของตน

หวังฮุ่ยเหอมิใช่คนโง่ เรื่องที่คุณชายมิปรารถนาที่จะตบแต่งกับนางนั้นมิใช่ความลับ เขาบอกชัดเจนว่าจะไม่มีวันแต่งนางเข้าสกุลโจว ยามนั้นคุณชายอายุยังน้อย และจำได้อย่างแม่นยำว่าตนได้รับการดูแลอย่างดี หลังจากเป็นลมล้มพับอยู่หน้าร้านขายสมุนไพรของหวังโหย่งเจา ทว่านั่นกลับมิใช่เรื่องเดียวที่โจวเล่อเทียนจำได้

ภาพชาวบ้านคุกเข่าอ้อนวอนขอซื้อยาสมุนไพรจากคุณหนูสกุลหวังและบิดา ยังติดตาคุณชายโจวจวบจนถึงปัจจุบัน สองพ่อลูกปฏิเสธไม่ให้ความช่วยเหลือคนที่กำลังลำบาก และกล่าวว่าหากไม่มีเงินมากพอ เขาก็จะไม่จำหน่ายสมุนไพรให้ เมื่อครอบครัวนั้นกล่าวถามว่าเหตุใดจึงช่วยเหลือเด็กที่สิ้นสติ โดยที่มิรู้แน่ชัดว่าจะได้เงินตอบแทนหรือไม่ หวังโหย่งเจากลับตะคอกตอบว่า มองด้วยสองตาก็รู้แล้วว่าคุณชายมีฐานะ และสามารถจ่ายคืนได้อย่างแน่นอน

‘หากมิจ่ายค่ายา ข้าก็จะยึดปิ่นหยกนั่นแทน ส่วนพวกเจ้า ข้าไม่เห็นความหวังว่าจะได้กำไรเลยแม้แต่น้อย’

บทสนทนานั้นมิได้รอดพ้นจากหูของคุณชายที่อาการทุเลาลง หลังจากได้พักผ่อนอยู่ชั่วขณะหนึ่ง หวังฮุ่ยเหอตระหนักได้ว่าคุณชายเห็นยามที่ตนและบิดาตวาดไล่พวกขี้ขอไปให้พ้นทาง ทีแรกจึงตั้งใจว่าจะแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่พอได้ยินถ้อยความกระซิบด่าตามหลัง นางก็ถึงกับพูดไม่ออกอยู่เหมือนกัน

‘เจ้าและบิดาใจดำยิ่งกว่าอีกาเสียอีก...’

ใจดำเหมือนอีกาแล้วร่ำรวยติดอันดับต้น ๆ ของเมืองเฉินหยาง หวังฮุ่ยเหอยอมถูกเรียกขานว่าเป็นสตรีใจดำดั่งอีกา!

ตราบใดที่ท่านอาโจวหงเหลียงยังเข้าใจว่าการค้าก็คือการค้า ย่อมต้องมีการบวกราคาเพิ่มเติมตามสมควร หวังฮุ่ยเหอก็ไม่จำเป็นต้องสนใจคำของผู้อื่น ขอเพียงตำแหน่งคนโปรดยังไม่หลุดลอยไปไหน นางก็ยังจะมีโอกาสได้ครองตำแหน่งสะใภ้สกุลโจว และหากวันนั้นมาถึง นางก็จะกลายเป็นสตรีที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองเฉินหยาง ส่วนเรื่องของคุณชายโจวเล่อเทียนนั้นก็มิใช่เรื่องยาก หากอยู่ด้วยกันไปสักพักก็คงจะรักกันไปเอง

หวังฮุ่ยเหอคิดเช่นนั้น จนกระทั่งคุณชายประกาศชัดว่าชื่นชอบสตรีอื่น และสตรีนางนั้นก็กำลังยืนยิ้มเย้ยนางอยู่ตรงหน้านี้เอง

“เอาอะไรมาพูดว่ามิได้รักกันจริง” หลี่ซินเหมยควงแขนของคุณชาย มิรีรอให้เขาร้องขอให้เล่นละครอีก

“แค่ควงแขน ใคร ๆ ก็ทำได้”

คุณหนูหวังรู้สึกเจ็บประหลาด คล้ายกับว่าหัวใจของนางถูกเสี้ยนไม้ตำลึก และเสี้ยนไม้ที่ว่าก็มีนามว่าหลี่ซินเหมย

“ที่คุณหนูพูดมาก็มิผิดนัก แต่เจ้าของแขนจะยอมให้ควงหรือไม่ นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งมิใช่หรือเจ้าคะ”

“ไร้ยางอาย! ยอมควงแขนของบุรุษเพื่อยั่วยุให้ข้าเชื่อคำโกหก เสียใจด้วยนะที่ข้ามิได้โง่ถึงปานนั้น และอีกอย่าง น้ำหน้าอย่างเจ้าไม่มีวันดูแลคุณชายได้ดีเสมอข้าแน่ ๆ!”

“คุณหนูเจ้าคะ แค่นำสมุนไพรที่หาได้ทั่วไปมามอบให้คุณชาย นั่นเรียกว่าการดูแลที่ดีแล้วหรือเจ้าคะ”

“สู่รู้! สมุนไพรที่ข้าคัดเลือกมาล้วนแต่เป็นของดี คนโง่อย่างเจ้าจะไปรู้อะไรได้!” หวังฮุ่ยเหอรู้สึกร้อนสลับหนาว ลืมเสียสนิทว่านางมีความรู้เรื่องสมุนไพรที่ค่อนข้างจะเหนือชั้นอยู่มาก

“สมุนไพรสามตัวที่คุณหนูเลือกใช้ มีสรรพคุณธรรมดาอย่างมาก ช่วยแค่เพียงดับร้อนบำรุงตับ ข้าหลับตาปลูกก็ยังได้ แต่ก็คงจะต้องรออีกสักสองสามเดือน” หลี่ซินเหมยไล่ชื่อสมุนไพรทั้งสามชนิด โดยไม่สนใจคุณหนูที่กำลังโมโห เพราะว่านางไม่ผิดเลยสักคำ

“ซินเหมยปลูกได้จริงหรือ” โจวเล่อเทียนเลิกคิ้วถาม มิแน่ใจว่านางพูดจาเรื่อยเปื่อย หรือทำได้เช่นนั้นจริง ๆ

“เจ้าค่ะ เพื่อความสุขและสุขภาพของคุณชายแล้ว ซินเหมยย่อมทำได้ทุกอย่าง” นางกระชับแขนของคุณชายให้แนบชิดเพื่อความน่าเชื่อถือ ในเมื่อเล่นละครมาในแนวทางนี้แล้ว นางก็ควรจะทำให้สมจริงให้มาก