บทที่ 3 มู่จ้านเป่ย คนเลว

บทที่ 3 มู่จ้านเป่ย ไอ่คนเลว

เหมือนว่าเวลาหยุดอยู่อย่างนั้น!

มือของกู้อานหยานกำลังสั่น หลีเย่กลับงุนงง เป็นหว่งรอยเเผลตรงคอของคุณชาย

มีเเค่มู่จ้านเป่ย ที่สีหน้าไม่เปลี่ยนเลย ควรพูดว่า ไม่เเสดงสีหน้าอะไรมากกว่า

เขามองไปทางผู้ชาย2คนนั้น ขยับปาก พูดคำที่ทำให้กู้อานหยานกับหลีเย่เองก็ไม่กล้าเชื่อ: “ขับรถ”

“ขับ…ขับรถ” หลีเย่ก็ตกใจอีกครั้ง นี่คุณชายใหญ่ถูกว่าที่คุณหญิงขู่งั้นหรอ?

เเต่ว่า คุณชายใหญ่ของเขาอยู่ในเมืองเป่ยหลิง ก็เหมือนกันเทพ เคยถูกคนอื่นขู่สักที่ไหน?

ยิ่งอย่าพูดเลย ว่ามีคนเอามีดวางไว้ตรงคอของคุณชายใหญ่ นี่ก็ไม่ต่างจากการหาที่ตาย!

กู้อานหยานกลับไม่มีเเรงที่จะคิดเเล้ว ตั้งเเต่รถขับออกจากโรงจอดรถของโรงเเรม เธอปล่อยมือลง มีดกันคิ้วก็ตกลงไป

มู่จ้านเป่ยใช้นิ้วที่เรียวยาวรับไว้ เเล้วก็ทิ้งไปข้างๆ

“อยากไปที่ไหน?” เสียงของชายหนุ่มน่าฟังแบบบอกไม่ถูก เเต่เป็นเพราะเธอเองที่ฟังยังไงก็ไม่เบื่อ ทุกครั้งที่ได้ยินก็จะหลงไปกับเสียง

กู้อานหยานจับตรงเสื้อของเขา ร่างกายของเธอร้อนจนทนไม่ไหว เริ่มไม่มีสติควบคุมตัวเอง

เเต่ว่ามีความคิดหนึ่ง วนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอด!

“มู่จ้านเป่ย….” ลมหายใจของเธอเเรงขึ้น เสียงก็เเหบต่ำ “ฉันไม่…รักนาย ไม่มีวัน…รักนาย นายมันเลว!

มือของหลีเย่สั่น รถเกือบคว่ำ

คืนนี้คืองานหมั้นของทั้งสอง คำพูดของว่าที่คุณหญิงคงจะทำให้เสียใจเกินไปเเล้ว?

ถึงเเม้เขาจะรู้ว่าคุณชายใหญ่ทำตามคำขอของคุณย่าที่กำลังป่วยหนักอยู่ ถึงตกปากรับคำกับงานหมั้นนี้ เเต่ ต้องไม่ไว้หน้ากันขนาดนี้เลยหรอ?

เเต่ก็มองออกชัดเจนว่า ว่าที่คุณหญิงไม่มีสติเเบบนี้ คงจะไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรไป

สายตาของมู่จ้านเป่ยมองขึ้นมา จ้องหน้าที่เเดงระรื่นของเธอ: “ผมเลว?”

ทำไมเขาถึงจำไม่ได้ ว่าตัวเองเคยทำเรื่องไม่ดีอะไรไว้กับคู่หมั้นไว้

“นายเลว” กู้อานหยานกัดปาก ในเเววตาเริ่มมีน้ำตา

คือความรู้สึกถูกเอาเปรียบ ความไม่พอใจ เเละความผิดหวัง

“ทำไมนายต้องทำเเบบนี้กับฉัน? มู่จ้านเป่ย นายมันคนเลว ทำไม?”

เธอกำมือยกขึ้น ชกลงตรงหน้าอกของเขา

มู่จ้านเป่ยรวบมือทั้งสองของเธอไว้ เเต่ว่าเขายังไม่ทันได้พูดอะไร เธอก็ยกหัวขึ้น มองเขาด้วยเเววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

เบ้ปาก ทำหน้าสงสาร: “มู่จ้านเป่ย ฉันไม่สบาย….อืม…”

ท่าทางที่น่าสงสาร ทำให้สงสัยว่ามู่จ้านเป่ยเคยทำเรื่องอะไรไม่ดีกับเธอรึเปล่า

ตอนนี้กู้อานหยานปวดหัวหน้ามืดตามัว หลังจากที่โมโห ฤทธิ์ของยาก็ออก

ร้อนมาก ตามตัวก็คันมาก เหมือนว่ามีเเมลงตัวเล็กๆปีนป่ายอยู่เต็มตัว

ร่างกายของเธอขยับหามู่จ้านเป่ยตลอด ถึงขั้น ขยับไปมาบนตัวเขา

มู่จ้านเป่ยก้มหน้าลง ใช้มือทั้งสองข้างกดไหล่ของเธอไว้ ดึงเธอออก

เขาไม่พูดอะไร เเต่ว่าสายตาที่เย็นชานั้น ทำให้คนรู้สึกกลัว

กู้อานหยานตัวสั่นเทา หนาวมากจริงๆ เเต่ว่า เหมือนว่าในร่างกายมีไฟ ไม่ว่าจะหนาวเย็นเเค่ไหนก็ไม่สามารถดับไฟนั้นได้

เวลานานเกินไป ฤทธิ์ยาก็เเรงขึ้น เธอถึงกับดูไม่ชัดว่าคนตรงหน้าคือใคร

ยื่นมือออกมา กระชากตรงคอเสื้อของมู่จ้านเป่ย: “ร้อนมาก ให้ฉัน….”

“คุณ คุณชายใหญ่ ว่าที่คุณหญิงดูท่าจะเหมือน….เหมือนไม่ปกติ” หลีเย่ที่กำลังขับรถอยู่เเอบดูตรงทางกระจก

มู่จ้านเป่ยก้มหน้าดูกู้อานหยาน เธอให้เวลาที่เขาไม่ทันตั้งตัว ก็ยกขานั่งอยู่บนตัวเขา