ตอนที่4(ลบตัวตน)

วันต่อมา….

09:30น.

เซฟเฮ้าส์ของไดร์ฟ….

“พวกนายไปจับตัวของไดร์ฟได้ที่ไหน?”เสียงทรงอำนาจของผู้บริหารค่ายเพลงยักษ์ใหญ่เอ่ยขึ้นท่ามกลางห้องประชุมขนาดใหญ่ที่มีผู้จัดการวง THE PRINCEและโปรดิวเซอร์ประจำวงอีกหนึ่งคน รวมเป็นสามคน กำลังนั่งกันอยู่ด้วยท่าทางเกรงกลัว

“การ์ดไปจับได้ที่สวนพฤกษ์แก้วครับ….”เสียงผู้จัดการวงเอ่ยขึ้นรายงานผู้เป็นนายไป

“แล้วมันเป็นบ้าอะไรถึงกล้าประกาศลาออกจากวงท่ามกลางคอนเสิร์ตแบบนั้น!!”เสียงทรงอำนาจและไม่พอใจของธยศเอ่ยออกมาเสียงดังด้วยแววตาเกรี้ยวกราดทำให้ทั้งโปรดิวเซอร์และผู้จัดการวงถึงกับสะดุ้งสุดตัวด้วยความกลัว

“ไดร์ฟมีอาการเก็บตัวอยู่คนเดียวมาเกือบเดือนแล้วครับ….”

“ไม่ค่อยสังสรรค์กับเพื่อนในวงเหมือนเมื่อก่อน…”

“ไม่พูดไม่จากับใคร…”

“ล่าสุด….เราเจอยานอนหลับในห้องนอนของเขาครับ…”

“แล้วยังไง!”เสียงของธยศตวาดเสียงดังลั่นห้องประชุมพร้อมกับเอามือตบโต๊ะไปอย่างไม่พอใจ

ปัง

เพราะเมื่อคืนคอนเสิร์ตได้รับความเสียหายเป็นอย่างมากเพราะไดร์ฟวิ่งลงจากเวทีทำให้แฟนคลับใจเสียและไม่ได้ทำการแสดงคอนเสิร์ตต่อโดยทางค่ายจะจัดการแถลงข่าวในช่วงบ่ายวันนี้

“ผมคาดว่า…ไดร์ฟน่าจะกำลังป่วยเป็นโรคซึมเศร้าครับ”เสียงลนลานของผู้จัดการวงเอ่ยออกไปพลางก้มหน้าลงอย่างเกรงกลัวเจ้าของบริษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ที่เส้นทางของเขาก็มาจากนักร้องที่เคยผ่านการเดบิวต์มาแล้วเช่นกัน

ก๊อกๆๆๆ

“เข้ามา!”เสียงทรงอิทธิพลของธยศเอ่ยออกไปอย่างหงุดหงิดที่ได้ยืนเสียงคนเคาะประตูจากด้านนอก

“นายครับ….!”เสียงร้อนรนของการ์ดชุดดำที่คอยทำหน้าที่ยืนเฝ้าหน้าห้องไดร์ฟเอ่ยออกมาทันทีที่เขาเปิดประตูออกตามคำอนุญาตจากผู้เป็นนายใหญ่

“มีอะไร!”

“คุณไดร์ฟ….กินยานอนหลับครับ”

“แล้วมาบอกฉันทำไม?”ธยศเอ่ยเสียงเรียบตึงอย่างรำคาญถามกลับการ์ดชายชุดดำไป

“กินยาเกินขนาดครับ….”

“ผมเห็นกระปุกยาที่มีอยู่ร้อยกว่าเม็ด…ถูกคุณไดร์ฟกินหมดเลยครับ…”

“แล้วทีนี้จะทำยังไงกับคอนเสิร์ตคืนนี้!!”ธยศเอ่ยเสียงเข้มอย่างไม่พอใจกับข่าวที่เขาได้ยินว่าไดร์ฟหัวหน้าวงที่กำลังโด่งดังและสร้างรายได้ให้เขามหาศาลกินยานอนหลับเกินขนาด

“พาไดร์ฟไปหาหมอ!”เสียงตกใจและร้อนรนของผู้จัดการวงเอ่ยขึ้นและเป็นห่วงไดร์ฟเป็นอย่างมาก

“ไปให้มันเป็นข่าวหรือไง!”เสียงของธยศเจ้าของค่ายเพลงเอ่ยขัดขึ้นมาเสียงดังทำให้ทุกคนถึงกับเงียบสงบลงทันที ผู้จัดการที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงถึงกับต้องทรุดตัวลงไปนั่งบนเก้าอี้ตามเดิมพร้อมกับก้มหน้าก้มตาหลบสายตาดุดันของผู้เป็นเจ้านาย

ธยศไต่เต้าจากการเป็นนักร้องบอยแบนด์จนมาเป็นเจ้าของค่ายเพลงได้อย่างทุกวันนี้โดยเขายึดมั่นไม่ให้มีข่าวเสื่อมเสียชื่อเสียง ไม่ให้ตัวเองโด่งดังจากการข่าวอื้อฉาว เขาเลยค่อนข้างจะรับไม่ได้กับการทำให้นักร้องในค่ายของเขาเป็นข่าวอื้อฉาวแบบนี้

“เดี๋ยวพอยามันหมดฤทธิ์มันก็ตื่นขึ้นมาเองแหละ….”ธยศเอ่ยขึ้นออกมาด้วยท่าทางไม่ใส่ใจกับอาการของไดร์ฟ แต่กลับนั่งเครียดถึงงานคอนเสิร์ตในค่ำคืนนี้และไหนจะค่าเสียหายที่ไดร์ฟทำลงไปเมื่อคืนนี้อีก ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจไดร์ฟเป็นอย่างมากและเขายังต้องคิดหาคำแก้ตัวในการแถลงข่าวในช่วงบ่ายนี้อีกด้วย

พรึบ

“ไปเอาตัวผู้หญิงที่กอดกับไดร์ฟเมื่อคืนนี้มาหาฉัน….”เสียงกระซิบแผ่วเบาของผู้จัดการวงเอ่ยบอกโปรดิวเซอร์ให้เงียบที่สุดเพื่อให้เขาได้ยินกันแค่สองคนไม่ให้รู้ถึงหูเจ้าของค่ายเพลงที่นั่งทำหน้าจริงจังเคร่งเครียดอยู่ในขณะนี้

“ได้ครับ….”โปรดิวเซอร์ตอบรับคำก่อนจะหันไปกดโทรศัพท์เครื่องหรูเพื่อทำการสั่งการการ์ดของเขาเพื่อให้ไปนำตัวของเด็กผู้หญิงที่นั่งกอดกับไดร์ฟเมื่อคืนนี้มาให้ผู้จัดการวงตามคำสั่ง

16:00น.

คาเฟ่A

ไอริส อันฤดี…..

“คุณแม่….สวัสดีค่ะ…”ฉันยกมือไหว้สวัสดีคุณแม่ของลูกหว้าด้วยท่าทางเคารพท่านที่ท่านยืนประจำตำแหน่งเคาน์เตอร์ของร้านแทนที่ของยัยลูกหว้าที่เธอจะต้องยืนประจำอยู่ทุกวัน

“อ้าว…หนูไอสวัสดีจ้า”คุณแม่ของลูกหว้ารับไหว้ฉัน ฉันก็ยิ้มให้ท่าน ฉันสนิทกับท่านเพราะฉันจะมาหายัยลูกหว้าเป็นประจำแต่วันนี้กลับแปลกไปที่เธอหายไปไหนไม่ได้มาทำงานหน้าเคาน์เตอร์ของเธอเหมือนทุกที

“ยัยลูกหว้านอนอยู่บนห้องน่ะจ้ะ…หนูจะขึ้นไปหาไหม?”

“ลูกหว้าไม่สบายเหรอคะ?”

“น่าจะทำนองนั้นจ้ะ…หนูไอเดินขึ้นไปหาเลย…”

“ได้ค่ะแม่…ขอบคุณนะคะ…”

“จ้า”ฉันยกมือไหว้ลาคุณแม่ของลูกหว้าและเดินหมุนทิศทางไปยังบันไดที่อยู้ด้านหลังของห้องครัวเพื่อจะขึ้นไปหายัยลูกหว้า

บ้านของเธอด้านล่างถูกเปิดเป็นคาเฟ่ส่วนด้านบนเป็นที่พักอาศัยของลูกหว้าและแม่ของเธอ ฉันที่มาบ้านของเธอบ่อยจึงรู้ว่าห้องของลูกหว้าอยู่ตรงไหนจึงรีบมุ่งเดินไปหาเธอด้วยความเป็นห่วง

ก๊อกกกกก

“ลูกหว้า”ฉันเคาะประตูและเอ่ยเรียกชื่อของเจ้าห้องไปด้วย แต่ก็ไร้การตอบกลับได้ยินแต่เสียงของโทรทัศน์ดังแว่วออกมา

“เราเข้าไปนะ…”ฉันเอ่ยบอกเธอและเอื้อมมือไปหมุดประตูลูกบิดและเปิดเข้าไปเลย ก็เห็นยัยลูกหว้ากำลังนั่งร้องห่มร้องไห้อยู่บนเตียงนอนสีขาวของเธอ สายตาของเธอจับจ้องไปที่หน้าจอโทรทัศน์จอแบนขนาดสามสิบเมตรที่กำลังฉายภาพการแสดงคอนเสิร์ตของวงอะไรสักวงและก็มีคนกำลังพูดว่าลาออกจากวงนั้นยิ่งทำให้ยัยลูกหว้าร้องไห้หนักมากขึ้นไปกว่าเดิมอีก มันเศร้าตั้งแต่เมื่อคืนที่ฉันโทรให้มันไปรับฉันที่สวนสาธารณะแล้ว

และนี่วันใหม่แล้ว ยังไม่เลิกเศร้าโศกเสียใจอีกเหรอ

“ฮืฮๆๆๆๆๆๆ”

“แกเป็นอะไรยัยลูกหว้า?”ฉันเอ่ยถามลูกหว้าไปอย่างตกใจและรีบร้อนไปจับร่างของเธอ

พรึบ

“ยัยไอ….ก็ท่านไดร์ฟของฉันน่ะสิ…อยู่ดีๆก็ประกาศลาออกจากวง…”

“ฮืฮๆๆๆๆเพราะอะไร….ใครทำอะไรไดร์ฟของฉัน!!”เธอเอ่ยออกมาเสียงเข้มแววตาดุดันอย่างไม่พอใจ ฉันก็มองไปยังในจอโทรทัศน์และมองหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงกลางเวทีด้วย หน้าตาของเขาหล่อเหลาผิวขาวเปล่งออร่าแต่แววตาเศร้าสร้อยและการแต่งตัวที่เหมือนกันกับผู้ชายคนเมื่อคืนนี้

“เขาลบบัญชีไอจีของเขาทิ้ง…”

“ลบบัญชีทวิตเตอร์”

“ลบทุกอย่างที่สามารถติดตามความเคลื่อนไหวของเขาได้….”

“ฮืฮๆๆๆๆ”ยัยลูกหว้าพร่ำเพ้อพร้อมร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วง หน้าตาของเธอบวมแดงขอบตาแดงช้ำจนน่าสงสารฉันก็ทำได้เพียงแค่กอดปลอบโยนเธอและลูบแผ่นหลังของเธอไปอย่างทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

ไดร์ฟแห่งTHE PRINCEคือผู้ชายคนเมื่อคืนเหรอ เจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ใช่ไหมคือคนที่วิ่งชนฉันและทำโทรศัพท์ของฉันแตก ดูจากอาการของเขาแล้ว เขาน่าจะเป็นโรคซึมเศร้านะ

“ไดร์ฟ…เปลี่ยนไปจากเดิมใช่ไหม?”ฉันเอ่ยถามลูกหว้าไป เธอก็ค่อยๆดันร่างของเธอออกไปจากอ้อมกอดฉัน

“สูดดด…ใช่…หลังๆมาไดร์ฟออกสื่อน้อยมาก…พูดก็น้อยลง…”ลูกหว้าสูดขี้มูกเอามือเช็ดน้ำตาของเธอก่อนจะเอ่ยตอบฉันมา ฉันก็มองหน้าเธออย่างรอฟังคำพูดของเธอต่ออย่างตั้งใจฟัง

“ไม่โพสต์เพลง…หรืออะไรเลย…ซึ่งมันผิดแปลกไปจากเดิมของเขามาก”

“เขาอาจจะกำลังป่วยอยู่ก็ได้….”ฉันโผงออกไป ลูกหว้าก็จ้องฉันตาเขม่นอย่างไม่เชื่อในคำพูดของฉัน

“ไม่จริงหรอก….ถ้าไดร์ฟป่วย…ทางต้นสังกัดคงจะแจ้งข่าวไปแล้ว…”เธอเถียงฉันกลับอย่างมีเหตุผล นั่นน่ะสิ ถ้าเขาป่วยจริง ก็คงจะเป็นข่าวไปแล้วสิ แต่ฉันมั่นใจว่าอาการของเขา เป็นอาการของคนที่ป่วยเป็นซึมเศร้าแน่ๆ

“เมื่อกี้ฉันฟัง…เขาบอกว่ามันเป็นแค่คอนเท้นต์และเดี๋ยวเขาจะจัดคอนเสิร์ตให้กับผู้ที่ซื้อบัตรเมื่อวานนี้ได้เข้าชมอีกครั้ง…แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่….”เสียงของลูกหว้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าลงปะปนไปกับอาการโล่งใจ บางทีฉันไม่ควรจะพูดในสิ่งที่ฉันรู้ไม่จริงจะดีกว่า เดี๋ยวจะทำให้ไดร์ฟเสียชื่อเสียงไปมากกว่านี้

เพราะทางต้นสังกัดเขาแถลงข่าวแบบนั้น ก็คงจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างแหละ ฉันไม่ควรเข้าไปยุ่งดีกว่าเพราะมันไม่ใช่เรื่องของฉันหนิเนอะ

“แกชอบไดร์ฟมากเลยเหรอ?”ฉันเอ่ยถามลูกหว้าไปพลางมองไปรอบๆห้องนอนของเธอที่มีรูปภาพของไดร์ฟติดอยู่ทั่วทุกมุมผนังของห้อง

รวมไปถึงกรอบรูปที่มีแต่รูปภาพของไดร์ฟวางอยู่ทั่วทุกมุมของห้องอีกด้วย ฉันก็ว่าแล้วว่าทำไมหน้าเขาดูคุ้นๆเหมือนฉันเคยเห็นที่ไหนก็จะไม่ให้ฉันเห็นบ่อยได้ไงก็ยัยลูกหว้าคลั่งไคล้ไดร์ฟมากขนาดไหนน่ะ

ถ้าฉันบอกเธอว่าเบอร์ที่ฉันใช่โทรหาเธอเมื่อคืน คือเบอร์โทรศัพท์ของไดร์ฟราชาแห่ง THE PRINCEน่ะมีหวังยัยลูกหว้าช็อคตายคาบ้านเธอแน่

“ใช่….”

“เขาหล่อหนิเนอะ…”ฉันว่าต่อ

“ความหล่อของไดร์ฟก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ฉันชอบเขามาก….แต่ที่ตกหลุมรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น…”

“คือไดร์ฟมีความสามารถและความขยันความอดทนมากเขาแข่งขันและทุ่มเทกับเพลงแร็พและเพลงร็อคจนสามารถชนะและได้เดบิวต์มาเป็นสมาชิกหนึ่งในวง THE PRINCE…ได้….”ลูกหว้าว่าไปพลางยิ้มกว้างไปด้วยแววตาที่เธอพูดถึงไดร์ฟดูเป็นประกายแวววาวเหมือนเด็กสาวที่ตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่ง นี่ฉันได้พล็อตนิยายอีกแล้วเหรอเนี่ย ศิลปินกับแฟนคลับของเขาอิอิ

“แกยิ้มแบบมีเลศนัยแบบนี้?”ยัยลูกหว้าหรี่ตามองหน้าฉันอย่างจับผิด

“อะไรยะ?”ฉันถามยัยลูกหว้ากลับทีี่เธอชี้หน้าฉันและจับทางฉันได้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่

พรึบ

“ฉันนึกขึ้นได้ว่าต้องเข้าไปที่สำนักพิมพ์…ฉันไปก่อนนะ…”

“ไว้เจอกัน….”ฉันเอ่ยออกมาอย่างรีบร้อนและลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเป้ของฉันเพื่อจะหนีจากแววตาจับผิดของยัยลูกหว้า มีหวังยัยลูกหว้ารู้ว่าฉันกำลังจะเอาเรื่องราวของเธอที่ตกหลุมเมนตัวเองไปเขียนเป็นนิยายน่ะมีหวังมันเอาฉันตายแน่

“บ๊ายยยยย”ฉันโบกมือลายัยลูกหว้าและรีบวิ่งออกจากห้องของเธอมาอย่างไว ฉันสวัสดีคุณแม่ของลูกหว้าและรีบวิ่งออกมาจากร้านคาเฟ่ของยัยลูกหว้าทันทีเพื่อจะไปหาสถานที่เงียบๆเพื่อนำจินตนาการของฉันเป็นตัวอักษร