6

มารดาที่ยืนอยู่ในชุดราตรีสีมรกตสุดหรู กำลังยืนหมุนตัวให้กับสาวใช้ประจำตัวหาข้อตำหนิ ก็ถึงกับนิ่งค้างเมื่อเห็นบุตรชาย ที่เดินหน้าตายบอกบุญไม่รับลงมาในชุดที่หล่อนเตรียมไว้ให้

“โอ้...ลูกชายแม่ หล่อมากๆ แหมๆ แอบซ่อนรูปนะนี่เราน่ะ แบบนี้สาวๆ กรี๊ดกันสลบแน่นอน”

อย่าว่าแต่สาวๆ เลย ตอนนี้อุบลสาวใช้ต้นห้องของคุณลินดาก็กำลังมองกวาดไปทั่วบ่าไหล่เนื้อตัวที่เกือบเปลือยของคุณเอก แล้วเผลออ้าปากหวอ ในความล่ำ ซิกแพคมาเต็มของชายหนุ่ม เป็นบุญตาแท้ๆ เพราะปรกติแล้ว คุณเอกไม่ค่อยจะมาถอดเสื้อถอดแสง โชว์ความแมนให้ชื่นใจป้าๆ สักที โอ้...มีความสุข

“แม่ครับ ผมจะขอร้องอะไรสักอย่างได้ไหมครับ วันหลังถ้ามีงานอะไรต้องแต่งตัวแบบนี้อีก แม่บอกผมก่อนนะครับ”

“รับรองว่าจะบอกจ้ะ แล้วแม่ก็ขอร้องว่า อยู่ที่งานให้เกินสามสิบนาทีนะ เดี๋ยวจะเสียมารยาท”

คุณลินดาว่าแล้วแอบยิ้ม พลางเสก้มมองนาฬิกาเรือนสวยฝังเพชรที่ข้อมือ

“รีบไปได้แล้วล่ะเดี๋ยวจะสาย”

“ครับ”

เอ่ยแล้วก็เดินก้าวยาวๆ ออกไปข้างนอก ท่าเดินของเอกรินทร์ดูไม่เหมือนปรกติขัดเขินเล็กน้อย คงจะเพราะความโล่งของชุดที่ใส่นั่นเอง

“เอาโทรศัพท์มาทีสิ อุบล”

เธอแบมือออก รอไม่ถึงนาที โทรศัพท์ไอโฟนรุ่นล่าสุดในกรอบทองฝังเพชรล้อมเป็นชื่ออักษรย่อของเธอก็ถูกวางลงบนมืออันเรียวงาม

“เฮลโหล หนูเนล น้าส่งลูกชายไปแล้วล่ะจ้ะ ในชุดเทพไพโซดอนสุดหล่อ ดูแลลูกชายน้าด้วยล่ะ”

“อุ๊ย...” ปลายสายหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงหวาน

“คุณน้าล่ะก็ เซอร์ไพรส์กันแบบนี้ เนลไม่ทันตั้งตัวเลยนะคะ แบบนี้ก็เขินแย่เลย”

“ไม่ต้องเขินหรอกน่า แล้วน้าจะนัดให้อีกถี่ๆ รัวๆ”

จบท้ายประโยคด้วยเสียงหัวเราะระรื่นยาวนาน จนอุบลที่ยืนยอบนอบน้อมอยู่ถึงกับทำตาปริบๆ แล้วแอบเหลือบมองดูนายหญิงของบ้าน ที่ท่าทางหัวเราะได้ระริกระรี้ดูพอใจเป็นที่สุด

“แหม...คุณน้าล่ะก็...ไว้เนลจะเข้าไปกราบที่บ้านนะคะ”

“จ้ะ ดูแลลูกชายน้าด้วยล่ะ ไม่ดึกไม่ต้องให้กลับบ้าน”

“รับทราบค่ะ”

“โฮะๆๆๆๆ”

เสียงหัวเราะนั้นยังคงดังต่อเมื่อวางสายไปแล้ว ก่อนจะหันไปยิ้มกว้างให้กับสาวใช้ต้นห้อง ที่ฉงนนักว่าเจ้านายเธอถูกใจเรื่องอะไร

“งานนี้ล่ะอุบล ฉันจะสอยลูกชายฉันลงจากคาน ยกใส่ถาดให้กับน้องเนล อิอิ หาให้เสียเลย รอให้หาเมียเอง คงโน่นสี่ห้าสิบ”

“จะจับคู่คุณเอกหรือคะ” อุบลเลียบๆ เคียงๆ ถาม คุณลินดาไหวไหล่ พร้อมกับยิ้ม

“จะลองดูน่ะ ฉันขี้เกียจรอตาเอกหาเมียเองล่ะ หนก่อนก็ชวดไปทีเพราะตาลูกชายฉันทำเสียเรื่องหมด คราวหนูบุ้งไง มัวแต่บ้างานจนคู่หมั้นหนีไปแต่งงาน เดี๋ยวตาอัครหาเมียมาก่อนพี่ น้องแต่งก่อนพี่ไม่ดีหรอก”

“คุณเอกน่ะอุบลไม่เห็นมีว่าที่เมียสักคน ส่วนคุณอัครน่ะ แหะๆ”

อุบลหัวเราะเจื่อนๆ แล้วเริ่มยกนิ้วขึ้นมานับ เจ้านายของหล่อนค้อนขวับใส่ทันที

“ก็เพราะมันแรดๆ ขนาดนั้นน่ะสิ ฉันถึงกลัวว่ามันจะโดนสาวจับแต่งงานเข้าสักวัน หามาแต่ล่ะคนก็น่ะ ไม่มีได้ดั่งใจสักคน นี่ก็จะกลับจากเมืองนอกล่ะ ทำเจ๊งตามเคยไอ้งานที่ขอไปทำ เฮ้อ...ฉันล่ะปวดหัวจริ๊งอุบล มีลูกชายอยู่สองคน คนหนึ่งก็ได้ดั่งใจไปเสียทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องหาเมียมีครอบครัว อีกคนหนึ่งก็ โอ๊ย...มันจะทำให้ฉันปวดหัวไปเสียทุกอย่าง กลับมาหนนี้จะจับนั่งโต๊ะช่วยพี่ชายล่ะ หวังว่ามันคงจะไม่ทำเรื่องอะไรขึ้นมาอีกนะ”

“แหะๆ”

สาวใช้ต้นห้องตอบได้เพียงเท่านี้ เลยโดนคุณลินดาค้อนให้อีกหน แล้วเมื่อแน่ใจแล้วว่าบุตรชายออกจากบ้านไปไกลแล้ว เธอก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเรียกคนรถให้พาไปเล่นไพ่ที่บ้านคุณหญิงพัชชา ไอ้งานเลี้ยงที่ว่ามีชนกันจนเธอไปงานของสุนิสาไม่ได้นั้น คืออุปโลกน์ขึ้นมาทั้งเพ

หวังว่างานนี้ แรกพบของสองหนุ่มสาว คงจะประทับใจและต่อยอดได้ในอนาคตนะ คุณลินดาคิดอย่างครึ้มอกครึ้มใจ ดีเหลือเกินที่คุณเอกราชสามีของเธอไปปฏิบัติธรรมถือศีลอยู่อาทิตย์เต็มๆ ถ้าเกิดอยู่บ้านล่ะก็จะต้องห้ามเธอเรื่องแผนการจับคู่นี้แน่นอน เนื่องมาจากหนก่อนที่เธอเจ้ากี้เจ้าการไปขอหมั้นหมายลูกสาวของเพื่อนสนิทให้บุตรชาย แต่ก็กลายเป็นงานล่ม เพราะพ่อตัวดีนั้นไม่สนใจไยดีคู่หมั้น จนเจ้าหล่อนทนไม่ไหว หนีไปแต่งงานเสีย ถอนหมั้นมันเสียกลางครัน ทำเอาเธอถึงกับเสียเพื่อนไปเลยทีเดียว เพราะความหมางใจกัน

ถามว่าคุณลินดาเข็ดไหม ที่งานหนแรกล่มไปแบบไม่เป็นท่า ตอบได้เลยว่าท่านไม่เข็ดหรอก กับการกะเกณฑ์บุตรชาย ขีดให้เดินไปในทางที่ท่านเห็นดีเห็นงาม และคราวเรื่องของสุนิสาหนนี้อะไรๆ ก็ช่างเป็นใจ เธอคงจะใกล้ได้ลูกสะใภ้คนโตแล้วแน่นอน ถึงจะเป็นแม่ม่าย แต่จะแคร์อะไรกันเล่า แม่หม้ายฝังเพชรทั้งตัวขนาดนั้น ได้สุนิสามา กิจการของครอบครัวเธอมีหวังหุ้นทะยานพุ่งพรวดๆ แน่นอน โฮะๆๆๆ

ส่วนอัครา ลูกคนเล็ก เจ้าแกะดำตัวยุ่งนั้น

คิดแล้วก็ให้ต้องถอนใจเฮือก...

เอาเถอะ...ไว้ค่อยจัดการพ่อตัวดีอีกทีก็แล้วกัน