5

เอกรินทร์เหลือบมองหน้ามารดา เมื่อท่านเอาการ์ดสีทองมาวางตรงหน้าเขา พร้อมกับทรุดลงนั่งข้างๆ ชายหนุ่มปลดกระดุมที่ข้อมือไปด้วย พลางเอ่ยถามคุณลินดาอย่างสงสัย

“การ์ดอะไรครับแม่”

“งานเลี้ยงครบรอบวันเกิดของคุณสุนิสา”

ชื่อนั้นทำให้เอกรินทร์ยิ่งสงสัยมากยิ่งขึ้น หมู่นี้เขาได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนี้บ่อยๆ จากมารดา เรียกได้ว่าแทบจะสามเวลาหลังอาหาร จนเริ่มรู้สึกแปลกๆ ว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่หรือเปล่า เกี่ยวกับสุนิสา พิธชยางค์กูล สาวไฮโซหม้ายหมาดๆ ที่ทั้งสวย และรวยโคตร

“อ้อ...”

“อย่ามาอ้ออย่างเดียว ไปแต่งตัวด้วยจ้ะ ลูกรัก ธีมของวันนี้คือเทพเจ้ากรีกจ้ะ แม่เตรียมชุดไว้ให้เอกแล้วเรียบร้อย”

“เอ่อ...”

เอกรินทร์ถึงกับกระแอม คุณลินดารุนหลังลูกชายให้ลุกขึ้นยืน พลางเอ่ยต่อเสียงนุ่ม

“ไปเปลี่ยนได้แล้วจ้ะ เวลาเริ่มงานสองทุ่ม งานนี้แม่ไม่ได้ไปด้วยนะ เอกไปคนเดียว เป็นตัวแทนแม่ แม่มีงานอื่นด่วนกว่าต้องไปน่ะ แต่จะไม่ส่งใครไปเลย ก็ให้เกรงใจหนูเนลเค้านัก งานเราเค้ามาตลอด นี่งานเค้างานใหญ่ด้วย เราไม่ไปก็น่าเกลียด”

“คือ...”

“แม่มีเวลาให้เอกอีกแค่ครึ่งชั่วโมงนะลูกรัก บ้านของหนูเนลอยู่ไกลจากบ้านเราเอาการอยู่ เดี๋ยวรถติด ไปไม่ทันเวลา รีบๆ หน่อยนะลูก”

“...”

ชายหนุ่มได้แต่ลอบถอนใจ แอบมองมารดาที่นั่งกรีดเล็บมองดูเล็บของตนที่ไปเพ้นท์มา แล้วก็ให้นิ่งคิดอย่างลังเล เรื่องงานที่เขากำลังจะได้เดินทางไป มารดาเจ้ากี้เจ้าการขนาดนี้ ไม่บอกไม่พูด ก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าอยากจะให้ไปทำความรู้จักกับเจ้าของงาน

แต่เขาไม่ค่อยอยากจะรู้จักกับเจ้าของงานแบบตามลำพังนี่สิ เขาควรจะทำอย่างไรดี?

เอกรินทร์มองชุดที่แขวนไว้รอท่า เมื่อขึ้นมายังห้องพักของตนแล้ว ก็ให้นิ่งขึงไปชั่วครู่ มารดาดูเหมือนจะจัดการให้แบบไม่ขาดตกบกพร่อง ชุดเทพเจ้ากรีกองค์นี้เดาไม่อยากหรอกว่าเป็นผู้ใด ก็เล่นมีตรีศูลจำลองมาให้ด้วยแบบนี้

ผ้าสีฟ้าน้ำทะเลตัดคล้ายกระโปรง และเสื้อตาข่ายถักด้วยด้ายสีทองแบบแขนกุด พร้อมกับผ้าพันไหล่สีเดียวกับท่อนล่าง มงกุฎลอเรลสีทองวางไว้เตรียมพร้อม เอกรินทร์มองมันแล้วนิ่งไปเกือบห้านาที ด้วยความที่ว่าเขาไม่เคยแต่งตัวอะไรแฟนตาซีขนาดนี้มานานแล้ว จำได้ครั้งสุดท้ายก็สมัยเรียนประถม โอ...คุณพระคุณเจ้า นี่ให้เขาใส่อะไรพวกนี้ เดินดุ่มๆ ไปเข้างานคนเดียว แม่หนอแม่ ปรึกษากันสักคำไหมว่าเขาเต็มใจไหม

แต่ถ้าไม่ไปก็คงจะมีรายการให้เคืองกันแบบยาวเป็นหางว่าวแน่นอน เพราะคุณลินดาถ้าไม่ได้ดั่งใจขึ้นมา มักจะพาลฟ้าพาลฝน เอาความผิดเก่ามาเล่าใหม่ ขุดไปขุดมาบ่นเขาไม่จบไม่สิ้น เอกรินทร์ต้องตัดสินใจแล้วล่ะว่า เขาควรจะยินยอมกลั้นใจแต่งกายด้วยชุดสุดตลกนี้ แล้วเดินเข้าไปในงาน ไปให้เจ้าภาพเห็นหน้า แล้วก็รีบกลับไปในเวลาอันรวดเร็ว และแน่นอนว่า เขาจะไม่ไปคนเดียว เขาจะต้องหาเพื่อน

แล้วเพื่อนที่ว่าควรจะเป็นใครดีวะ

ไอ้รอง...

เห็นเขาใส่ชุดนี้เข้า คงจะล้อไปสามปีไม่มีเลิก เผลอๆ มันจะแต่งเพลงล้อเลียนเขาอีกต่างหาก ไม่เป็นการดีแน่ๆ

ไอ้ขิม

หมอนี่ถึงแม้จะไม่ปากลำโพงเท่าเพื่อนซี้สุดกวนคนแรก แต่สายตายิ้มๆ แล้วก็ต้องทำเป็นอมยิ้มทุกหนไปอีกนานเวลาเจอหน้าเขา มันทำให้เอกรินทร์เจ็บแปล๊บ นึกถึงคืนวันที่ได้ทำตัว...เฮ้อ...คนอื่นอาจจะคิดว่าไม่เห็นเป็นไร แต่สำหรับเขา มันแบบว่า...บังคับจิตใจกันสุดๆ แล้วก็ให้รู้สึกเคืองแกมคิดถึงตัวเองเวลาใส่ชุดตลกนี่ทุกหนแน่นอน ไม่ดีๆ

แล้วมันจะเหลือตัวเลือกคือใครล่ะหนนี้...

เอกรินทร์หรี่ตา เวลาจวนงวดเข้ามาทุกที เขาเป็นคนตรงต่อเวลาเหมือนมารดาไม่เคยไปไหนสาย หนนี้เขาก็ไม่ควรจะไปสาย ไปเร็วกลับเร็ว ใครไม่รู้ไม่เห็นเยอะดี แล้วเขาจะชวนใครไปดีล่ะหนอ บ้านใครอยู่ใกล้ๆ กับบ้านสุนิสา แถมยังเป็นคนที่เขารู้จัก ปากไม่สว่าง แล้วก็...จริงสิ!

เขารีบคว้าโทรศัพท์ มองดูนาฬิกาข้อมือ วันนี้เป็นวันหยุด เขาจะเสนอค่าแรงพิเศษให้เธอ ตรีทิพย์น่าจะหาอะไรใส่ทัน ถึงจะไม่เข้าธีมนักก็ตามที สุนิสาคงไม่ถือสาอะไรหรอก เจ้าหล่อนเป็นไฮโซชื่อดังเนื้อหอม แขกคงจะเต็มบ้านเป็นร้อย กับเขาเธอคงจะไม่มาจับจ้องอะไรนักหนาหรอก

“สวัสดีค่ะ เอ่อ...คุณเอก”

เสียงทางนั้นลงท้ายชื่อเขาอย่างลังเล ก็แน่ล่ะ เขาไม่เคยโทรศัพท์หาเธอด้วยหมายเลขส่วนตัวนอกเวลางานมาก่อน

“ผมรบกวนหรือเปล่าครับ คุณเล็ก คือว่าวันนี้ผมมีงานด่วน งานโอทีให้คุณเล็กมาช่วยหน่อยน่ะครับ”

“เอ๋ ป่านนี้แล้วนะคะ”

เธอหลุดอุทาน ก่อนที่เลขานุการสุดแสนทรงประสิทธิภาพของเขาจะกระแอม แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน

“ได้สิคะคุณเอก มีอะไรให้เล็กทำหรือคะ”

“ใกล้ๆ กับบ้านของคุณเล็ก มีพวกร้านเช่าชุดไหมครับ คุณเล็กคิดว่าจะแต่งตัวทันไหมภายในเวลา...” เขานิ่งไปแล้วคำนวณระยะทางคร่าวๆ

“ประมาณสี่สิบนาที ในธีมชุดแนวๆ พวกกรีก เทพเจ้ากรีกอะไรแบบนี้น่ะครับ ถ้าไม่มีชุดอะไรเลย ขอเป็นชุดราตรีก็ได้ ค่าใช้จ่ายถ้ามีก็เขียนบิลมาเบิกกับผมได้เลย”

“หา เอ่อ...อะไรนะคะ” ตรีทิพย์ถึงกับถามเขาอย่างงงๆ

“ให้เล็กหาชุดแนวกรีก แต่งตัวภายในสี่สิบนาที เอ่อ...นี่มันงานอะไรกันหรือคะ?”

“งานด่วนจริงๆ นะครับ” เอกรินทร์ทำน้ำเสียงจริงจังแบบเจ้านาย

“ทำได้ไหมครับ คุณเล็ก”

“คิดว่าน่าจะ...ได้น่ะค่ะ”

เลขานุการของเอกรินทร์พูดปฏิเสธเจ้านายได้ด้วยหรือ ตรีทิพย์คิดในใจพลางย่นจมูก สมองก็คิดไปด้วยว่า เธอมีชุดแนวๆ พวกนี้หรือเปล่านะในตู้เสื้อผ้า

“ถ้าอย่างนั้น อีกสี่สิบนาทีผมจะไปรับ แล้วเราจะไปทำงานพิเศษกันนะครับ”

“ดะ...เดี๋ยว...”

เขาทันฟังแค่นั้นก็รีบกดวางสาย ก่อนจะคว้าเสื้อผ้าเข้าไปสวมในห้องน้ำ มองตัวเองจากเงาสะท้อนเวลาสวมทุกอย่างลงไปแล้วก็ให้ถอนใจเฮือก เพราะรับไม่ได้กับสภาพของตนเองเสียจริง ดูเสื้อสินั่นเขาเรียกว่าเป็นเสื้อแล้วหรือ มันเห็นทุกส่วนสัดของเขาแบบไม่ต้องจินตนาการ แม้จะไม่ชินกับการเดินอวดท่อนบนหราแบบนี้ แต่งานนี้เรียกได้ว่าจำใจ และเขาก็ไม่อายใครหรอก เพราะรูปร่างไม่ได้น่าเกลียดอะไร ท่อนล่างยามเดินมันโหวงเหวงพิกล เอกรินทร์เลยหาบ็อกเซอร์มาสวมไว้ข้างในอีกขั้นกันโป๊ มองเงาในกระจกอีกที ปลงกับตัวเองอีกห้านาที แล้วก็คว้าตรีศูลจำลอง พลางเดินอาดๆ มาดนิ่งลงมาด้านล่าง