3

“วันนี้เป็นวันซวยของเล็กสินะ”

มือนิ่มๆ ของเพื่อนสาวจับบ่ามนของตรีทิพย์ไว้ทั้งสองข้าง ก่อนจะเริ่มบีบนวดให้เบาๆ อย่างเอาใจ ปรกติแล้วชนิตพรจะกลับบ้านกับเธอ ตรีทิพย์จะแวะส่งให้ เนื่องจากบ้านของชนิตพรเป็นทางผ่านก่อนจะไปถึงบ้านของเธอ แต่วันนี้รถยนต์ของตรีทิพย์เกิดเกเรแต่เช้า ดังนั้น สองสาวจึงตกลงใจใช้รถสาธารณะด้วยกันเป็นหนแรก ตัวชนิตพรนั้นคล่องแคล่วเรื่องแบบนี้ ห่วงแต่ตรีทิพย์ ที่ไม่ค่อยเดินทางด้วยรถประจำทาง

“อื้อ...เรียกว่าซวยมากเลยก็ว่าได้”

เธอแอบย่นจมูก เมื่อนึกถึงหน้าตาของเจ้านาย ที่นิ่งขรึมตลอดวัน แต่แอบมองเธออยู่ ด้วยสายตาที่ประเมินไม่ได้ว่าตกลงแล้ว เอกรินทร์กำลังอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ ก็เธอมาสายเป็นหนแรกตั้งแต่ทำงานมา แถมมีพี่ชายมาส่ง พี่รองขู่เจ้านายเธอฟ่อๆ ว่าห้ามตัดเงินเดือนหรือลงโทษต่อว่าเธอ แล้วก็โฉบรับเจ้านายเธอไปรับประทานอาหารกลางวัน จนป่านนี้ เอกรินทร์ก็ยังไม่กลับมา โทรศัพท์มาสั่งแค่ว่าจะไม่เข้าออฟฟิศ มีเสียงเพลงดังแว่วๆ จำได้เลยว่าเป็นเสียงร้องเพลงของพี่ชายเธอนั่นเอง

นอกจากเธอจะเกงานแล้ว เจ้านายเธอก็เกงานเหมือนเธอนั่นแหละวันนี้

คิดแล้วหญิงสาวก็อมยิ้ม ชนิตพรเห็นรอยยิ้มของเพื่อนก็พลอยให้โล่งใจ เพราะนึกเป็นห่วงว่าตรีทิพย์จะโดนพายุอะไรจากบอสใหญ่แห่งอาณาจักรแอล เค แอลบ้าง พวกพนักงานในบริษัทที่ทำงานใกล้ชิดกับคุณเอกรู้กันดีอยู่เต็มอกว่า เจ้านายใหญ่ของพวกตนนั้น ทั้งเฮี้ยบ ทั้งเนี้ยบขนาดไหน ถ้าวันไหนคุณเอกเรียกประชุมไม่มีใครกล้าสาย ป่วยก็ยังถอดสายน้ำเกลือมาเข้าประชุม จะว่าเวอร์ก็เวอร์ แต่มีพนักงานเคยทำแบบนั้นจริงๆ เพราะเกรงคุณเอกจะลงโทษเอา

เลขานุการของคุณเอก เปลี่ยนบ่อยเป็นว่าเล่น เพราะไม่อาจจะทนความเข้มงวดตรงเวลาเป๊ะทุกอย่างของอีกฝ่ายไหว นอกจากนัยน์ตาดุชวนสะดุ้งแล้ว เกิดทำงานผิดพลาดขึ้นมา บทลงโทษของคุณเอกนั้น ก็ไม่มีผ่อนผันอะไรกันเลยแม้แต่นิดเดียว

คนใกล้ชิดสุดๆ อย่างตำแหน่งเลขานุการ จึงกลายเป็นตำแหน่งที่เปลี่ยนบ่อยที่สุด ก่อนตรีทิพย์มาทำงาน เอกรินทร์เปลี่ยนเลขานุการไปแล้วในเวลาหนึ่งปีถึงห้าคน เรียกได้ว่าอยู่คนล่ะไม่เกินสามเดือนก็ลาออก บางคนมีแอบคิดไกลกับเจ้านาย เพราะหน้าตาหล่อเหลาชวนฟินสุดๆ ของเขา แต่แล้วเมื่อเจอคุณเอกฉายาที่พวกพนักงานเรียกลับหลังว่า คุณเอกฮิตเลอร์เข้าไป ไอ้อยากจะอ่อยก็ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว ฝันอยากเป็นเจ้าสาวคุณเอก หรือตำนานรักเลขานุการกับเจ้านายสุดหล่อ ก็พับเก็บเข้ากรุ ไม่มีใครเอาออกมาใช้สักที เพราะคุณเอกเล่นเอาเสน่ห์หด ความอยากเป็นคุณนายหาย ดุมากขนาดนี้ แถมยังบ้างานสุดๆ อีกต่างหาก จนป่านนี้คุณเอกเลยยังโสดสนิท สามสิบห้าแบบหล่อเฟี้ยว และเกาะคาน

“เอ...แต่วันนี้คุณเอกไม่เข้าออฟฟิศช่วยบ่ายแหะ แปลกมากเลย”

“พี่ชายเราลากไปน่ะ อุ๊บ!”

เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไป ชนิตพรได้ยินเต็มหู จึงขมวดคิ้วมุ่น แล้วมองหน้าเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้กำลังยิ้มแหยๆ

“เอ๋ อะไรนะ พี่ชายของเล็ก สนิทกับคุณเอกฮิตเลอร์อย่างนั้นเหรอ ไอ้ย่ะ มิน่าล่ะ เล็กถึงทำงานกับคุณเอกได้นานกว่าคนอื่นๆ แหม...มียันต์กันเฮี้ยบ ก็ไม่บอกนะตัว”

“โอ๊ย!” ตรีทิพย์โบกมือ

“คนสนิทน่ะมันพี่ชายเล็ก เกี่ยวกับเล็กที่ไหนกัน อึ๋ย ใครเค้าจะไปกล้าสนิทกับคนอย่างคุณเอก หน้าตานิ้ง นิ่ง สายตานี่แบบมองทีหัวใจเราจะวาย ว่าทำงานอะไรผิดหรือเปล่า สั่งอะไรก็ต้องได้ภายในเวลาห้ามขาดเกิน ไม่อย่างนั้น โอย...นิต ไม่รู้หรอกว่า สายตาของคุณเอกน่ากลัวขนาดไหน คนอะไรตาคมกริบ มองทีต้องหลบ หัวใจจะวาย ใจสั่นยังกับจะขาด อึ๋ย”

“ยัยเล็ก นั่นมันเจ้านายเราน่ะ ไม่ใช่ผี”

ชนิตพรอดขำกิ๊กไม่ได้ กับคำบรรยายเกี่ยวกับเอกรินทร์ของเพื่อนสนิท สองสาวยืนรอรถเมล์กันสักพัก แต่ยังไม่มาสักที ก็ตกลงใจว่าจะไปหาอะไรรับประทานก่อนกลับบ้านเสียเลย ไหนๆ วันนี้ก็ผิดจากตารางมาตลอดทั้งวันแล้ว ไถลบ้างจะเป็นอะไรไป ตรีทิพย์เองกลายเป็นคนเป๊ะตามเจ้านาย เข้าตามเวลา ออกตามเวลา บางวันก็ทำโอทีให้เขา ไม่ค่อยได้เถลไถลเที่ยวที่ไหนเลยพักหลังมานี้ เธอมีชนิตพรที่อยู่แผนกบัญชีเป็นเพื่อนสนิทในออฟฟิศเพียงคนเดียวกระมัง ที่ไปรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน กลับตอนเย็นด้วยกัน เพราะตอนเช้าแฟนของชนิตพรจะมาส่งที่บริษัท แต่ตอนเย็นเวลาเลิกงานไม่ตรงกัน ชนิตพรเลยกลับกับเธอ นั่นมันทำให้เธอพอจะมีเพื่อนในออฟฟิศอยู่บ้าง ถึงจะเป็นแค่คนเดียวก็ยังดี

มีเพื่อนสนิทที่ทำงานคนเดียว ทั้งที่ทำงานมาสองปีกว่า เห็นหน้าเจ้านายวันๆ มากเสียยิ่งกว่าหน้าตาพ่อกับแม่ที่บ้านเสียอีก แถมบางวันทำงานไม่เสร็จเธอก็เอาเขาไปหลอนต่อในฝัน ว่าเขาส่งสายตาคมกริบ ยิงรังแสงอาบเลเซอร์ มาจัดการเธอเสียด้วย เฮ้อ...

แต่การได้ใกล้ชิดกับเอกรินทร์มากเข้า ทุกวันเข้า มันก็ทำให้เธอชินกับเขามาก ถึงจะกลัวแสนกลัว แต่บางครั้งบางหน เจ้านายของเธอก็มีบางมุมที่คนอื่นไม่ได้พบได้เห็น บางหนที่เขาทำอะไรแปลกๆ เป็นต้นว่าหยิบกระปุกเกลือผิดไปใส่กาแฟแทนน้ำตาล ตอนไปต่างจังหวัดด้วยกันเป็นต้น แล้วหน้าตาของเอกรินทร์ก็นิ่งสนิท ยามที่ดื่มกาแฟที่ใส่เกลือแทนน้ำตาลเข้าไป ทำให้เธอแอบขำแทบแย่ เอกรินทร์มักจะใจอ่อนกับคนสูงอายุที่มาตื้อให้ซื้อของ หรือบางทีก็ชอบไปเหมาของหาบเร่ของยายแก่ๆ มุมนี้มันทำให้เอกรินทร์ มีความน่ารักและ...

เอ...

แก้มใสแดงเรื่อขึ้นทันที เมื่อนึกถึงหน้าของเจ้านายของเธอ แน่นอนว่านัยน์ตาคมกริบดุดันนั้น มันไม่ได้ทำให้ตรีทิพย์หวาดเสียทีเดียวหรอก มันทำให้เธอรู้สึกอย่างอื่นด้วย ยามที่มองสบสายตานั่น หัวใจเธอมันเต้นแรง อิ่มเอมใจ ยามได้อยู่ทำงานใกล้เขา

รู้แหละว่ามันคือความรู้สึกอะไร แต่เธอ...ยิ่งคิดก็ยิ่งต้องถอนใจ ทำไมกันหนอต้องมารู้สึกอะไรแบบนี้ กับคนที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ แต่เอาน่ะ...เธอทำตัวเป็นมดแดงแอบๆ ซ่อนๆ อยู่แบบนี้ ก็มีความสุขดีแล้วล่ะตรีทิพย์

“ส้มตำร้านนี้อร่อยเนาะ เล็ก ถูกปากหรือเปล่า เรากลัวเล็กจะกินปลาร้าไม่ได้อะ”

ชนิตพรเอ่ยชวนคุย พร้อมกับป้อนส้มตำรสแซบเข้าปาก เธอทำหน้าตาได้อร่อยมาก จนตรีทิพย์ต้องอมยิ้ม พร้อมกับพยักหน้า

“กินเป็นสิ ถึงจะดูไฮโซ แต่ปลาร้านี่เราขาดไม่ได้นะเออ ทำไมถึงคิดว่าเรากินปลาร้าไม่เป็นล่ะ”

“ก็นั่นแหละ เล็กดูไฮโซจริงๆ”