ตอนที่ 2

แอลเดินกลับมาบ้านพักด้วยหัวใจที่เต้นเร็วระรัว

“นะ..นายหัวงั้นหรอ” แอลพึมพำพูดกับตัวเองเมื่อเข้ามาอยู่ในห้อง

ใบหน้าของชายคนนั้นยังตราตรึงอยู่ในความรู้สึกเขา ความหล่อ ดูดี มีชาติตะกูลของคนคนนั้นเหมือนดึงดูดให้แอลเข้าไป คำพูดที่นุ่มนวล น้ำเสียงที่ใจเย็นของคนคนนั้น แอลจดจำทุกๆอย่างของคนคนนั้นได้อย่างแม่นยำ โดยที่แอลนั้นก็ได้ลบมะนาวออกไปจนหมดใจ เพียงแค่สบตาของชายแปลกหน้าเท่านั้น

“เจอกันสองรอบแบบนี้..เขาเรียกว่าพรมลิขิตหรือว่าอะไรดีวะ” แอลคิดอย่างเขินๆ เขาม้วนตัวอยู่ในผ้าห่มไปมา

“พรุ่งนี้จะได้เจอกันอีกมั้ยนะ..” แอลเม้มปากอย่างครุ่นคิด

เช้าวันต่อมา

7:00น.

แอลตื่นเช้าขึ้นมาเป็นพิเศษ ซึ่งเพื่อนของเขาแต่ละคนก็ยังไม่มีใครเลยที่ตื่น แอลเดินออกไปข้างนอกเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ เขามองไปรอบๆก็เห็นมีคนออกไปหาปลาบ้าง พึ่งกลับเข้ามาบ้าง บางคนก็ตั้งของขาย และบางคนก็ออกมาเดินเล่น แต่ก็ไม่ได้เยอะแยะอะไรมากมายขนาดนั้น มีบ้างแค่บางส่วนเท่านั้นเอง แอลเดินไปเรื่อยๆเขาก็ไปเจอเข้ากับแผ่นหลังกว้างที่คุ้นตา ยืนคุยธุระกับใครบางคนอยู่ แอลยิ้มกว้างและรีบเดินเข้าไปทักทันที

“สวัสดีครับ”

ชายแปลกหน้าหันไปมองทางแอลนิดๆแล้วยิ้มตอบกลับมา

“สวัสดีครับ”

“ตื่นเช้าจังเลยนะครับ” แอลถามยิ้มๆ

“ครับ พอดีผมต้องมาดูแลงานน่ะครับก็เลยตื่นเช้า” ร่างสูงตอบกลับมายิ้มๆ

“อ๋ออครับ เออนี่ผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลยนะ คุณชื่ออะไรหรอครับ ผมชื่อแอลนะ” แอลเอามือไขว้หลังนิดๆเมื่อรู้สึกเขินจนทำอะไรไม่ถูก

“ผมชื่อปวินครับ”

“ชื่อเพราะจัง” แอลเม้มปากนิดๆเพื่อกลั้นยิ้ม

“หึหึหึขอบคุณครับ” ปวินพูดยิ้มๆ

แอลมองปวินอย่างครุ่นคิด ว่าเขาควรถามคำถามในสิ่งที่อยากรู้ออกไปหรือไม่

“คุณแอลมีอะไรหรือเปล่าครับ” ปวินถามแอลด้วยความสงสัย เพราะเห็นอีกฝ่ายเอาแต่มองเขาเหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง

“เอ่อคือ..ผมไม่รู้ว่าถ้าผมถามคุณปวินออกไปมันจะดูเสียมารยาทมากมั้ยอ่ะครับ” แอลพูดเสียงอ้อมแอ้ม

“ถามมาเถอะครับ” ปวินพูดยิ้มๆ แอลเหลือบตามองปวินนิดๆ

“คือผมอยากรู้ว่าคุณปวิน..มีแฟนรึยังครับ”

แอลมองหน้าปวินอย่างลุ้นๆ

“หึหึผมก็นึกว่าเรื่องอะไร ถ้าเป็นเรื่องนี้ก็..มีแล้วครับ” ปวินพูดขึ้นยิ้มๆ นั่นเป็นคำตอบที่ทำให้แอลรู้สึกชาตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยก็ว่าได้ เพราะลึกๆเขาเองก็หวังให้คำตอบเป็นอีกแบบนึง ที่ไม่ใช่แบบนี้

“เอ่อ..งั้นหรอครับ” แอลฝืนยิ้มให้กับปวิน

“นั่นไงครับแฟนของผม” ปวินชี้ไปทางชายหนุ่มรูปร่างกำยำดูโหดๆคนนึง ซึ่งกำลังเดินมาทางนี้

“มึงเป็นใคร” ชายผิวคล้ำคนนั้นจ้องมองแอลอย่างหาเรื่อง แอลเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะอีกฝ่ายสูงกว่าเขามากพอสมควร แถมยังตัวใหญ่มากๆอีกด้วย

“อะ..เอ่อ..” แอลอึกอัก

“นี่เข้ม อย่าไปขึ้นเสียงใส่เขาสิ เขาแค่เข้ามาทักทายเฉยๆ ที่เล่าให้ฟังเมื่อวานไง” ปวินบอกกับร่างสูงยิ้มๆ

สีหน้าของเข้มดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของร่างบาง

“สะ..สวัสดีครับ” แอลเอ่ยทักเสียงตะกุกตะกัก

“อืม” ร่างสูงพยักหน้านิ่งๆ

“เอ่อ..ถ้างั้น..ผมขอตัวก่อนนะครับ” แอลส่งยิ้มเจื่อนๆให้กับทั้งคู่

“ครับ แล้วเจอกันใหม่นะครับ” ปวินพูดยิ้มๆ

“ครับ” แอลเองก็ส่งยิ้มกลับไป และหันหลังเดินออกไปจากตรงนี้ทันที แต่ยังมิวายได้ยินเสียงเข้มของร่างสูงพุดกับปวินตามหลังมา

“มึงไปยืนคุยกับมันทำไม!”

“เขาเข้ามาทักจะให้วินไม่คุยกับเขาหรอ” เสียงหวานตอบกลับไป

“แต่กูหึง!”

“คริ! เข้มน่ารักนะเนี้ยย”

แอลรีบเดินก้าวเท้าอย่างไวเพื่อที่จะได้ไม่ต้องฟังบทสนทนาที่ทำให้เขารู้สึกเศร้าใจอีก เมื่อเขากลับไปถึงบ้านพักเขาก็เห็นกองและเคทตื่นแล้ว

“มึงออกไปไหนของมึงไอแอล” เคทถามด้วยความสงสัย แอลเดินไปหาเพื่อนที่กำลังนั่งกินข้าวเช้ากันอยู่ด้วยท่าทีหม่นๆ

“เป็นเหี้ยอะไร อย่าบอกนะว่ายัยนั่นโทรมาตื้อมึงอีก” กองขมวดคิ้วแล้วมองหน้าแอลนิ่ง

“เปล่า แต่กู..อกหักอ่ะพวกมึงงง!” แอลแบะปากร้องโวยวายขึ้นมา เพราะเขาช้ำใจมากสุดๆเลยตอนนี้

“มึงอกหัก? อกหักกับใคร” กองถามด้วยความสงสัย

“ฮือออออออออ” แอลแบะปากแล้วร้องลั่น แต่น้ำตาไม่ได้ไหลลงมาเพราะเขาไม่ได้ร้องไห้ออกมาจริงๆ

“ไอแอลตอบพวกกูมาก่อน มึงอย่าพึ่งมาดราม่า” กองพูดใส่แอลด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ก็วันนั้น..” และแอลก็จัดการเล่าเรื่องทุกอย่างให้กับเพื่อนได้ฟัง จนถึงเรื่องเมื่อกี้ด้วย

“เฮ้ออออีแอลเอ้ยยย มึงนี่บุญมีแต่หรรมบังจริงๆนะ”เคทพูดอย่างปลงๆ

“กรรมเพื่อนกรมม ไม่ใช่หรรมโว้ยยย” แอลมองขวางเคทอย่างเคืองๆ เคทอมยิ้มไหวไหล่อย่างไม่สนใจ

“เลิกชอบคนมั่วซั่วได้แล้วมึงอ่ะ” กองส่ายหน้าน้อยๆแล้วเดินไปหาอะไรกินตามเดิม ส่วนเคทก็บิดขี้เกียจและเดินขึ้นไปบนห้องเพื่อปลุกคนอื่นๆ มีแค่แอลที่ยังนั่งเซ็งอยู่ที่เดิม

“ไม่มีใครเข้าข้างกูเลยยยย” แอลได้แต่บ่นด้วยความเซ็ง

“จะให้เขาเข้าข้างดูสิ่งที่มึงทำก่อนมั้ยไอแอล” กองพูดจบก็ยื่นจานข้าวผัดไปตรงหน้าแอล

“แดกซะ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน” กองถอนหายใจแล้วยืนจ้องหน้าแอลนิ่ง

“ขอบใจนะมึง” แอลพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ ทำไมความรักของเขามันถึงไม่เคยดีเลยสักครั้งนะ ไม่ว่าจะคบใครชอบใครก็มักจะเป็นแบบนี้ตลอด ไม่เขามีแฟนแล้วก็ต้องโดนทิ้ง

“เออ แดกเสร็จก็มาช่วยกูล้างจานด้วย เสร็จแล้วสายๆจะได้ไปเที่ยวกัน” กองพูดจบก็หันหลังเพื่อไปตักข้าวของตัวเองมากินบ้าง

“มึงนี่ดีเนอะ ใครได้เป็นผัวหรือได้เป็นเมีย คงโชคดีฉิบหายเลย” แอลพูดลอยๆพร้อมกับมองแผ่นหลังของเพื่อนสนิทนิ่งๆ

“ถ้ามึงรู้ว่าจริงๆแล้วเบื้องหลังกูเป็นยังไงมึงจะไม่พูดแบบนี้ไอเตี้ย” กองยกยิ้มมุมปากนิดๆแล้วเดินมานั่งข้างๆแอล

“ทำไม เบื้องหลังมึงเหาะเหินเดินอากาศได้รึไง” แอลแบะปากใส่กองด้วยความหมั่นไส้

“อ่าวนี่มึงไม่รู้หรอ นี่กูหายตัวได้ด้วยนะเว้ย” กองแกล้งเบิกตากว้างแล้วปิดปากอย่างมีจริต

“ไอกองไอสัส กวนตีนอีกแล้วนะมึง” แอลมองค้อนเพื่อนสนิทนิดๆ กองหัวเราะออกมาเมื่อท่าทางที่ไม่พอใจของเพื่อน

“ถ้ามีรักแล้วมันแย่มาก มึงก็ไม่ต้องมีสิ” กองพูดบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ซึ่งแอลนั้นพึ่งเห็นสายตาที่จริงจังแบบนี้เป็นครั้งแรกของเพื่อนสนิท เขาเองก็รู้ดีว่ากองเป็นห่วงเขามากแค่ไหน ไม่อย่างนั้นคงไม่พูดแบบนี้ออกมา

“ขอบใจนะมึงที่เป็นห่วงกู” แอลส่งยิ้มบางๆกลับไปให้อีกฝ่ายนิดๆ

“เออ แล้วก็เลิกเศร้าได้แล้ว มาเที่ยวก็ต้องมาสนุกสิวะจะมาดราม่าได้ไง” กองขยี้ผมแอลด้วยความหมั่นเขี้ยว

“ไอเชี้ยกองงง ผมกูยุ่งหมดแล้ววว” แอลโวยวายพร้อมกับปัดมือที่กำลังขยี้ผมเขาออก

“ฮ่าๆๆ รีบแดกซะ เดี๋ยวพวกไอภามันตื่นลงมา มันก็มาแย่งมึงหรอก” กองพูดขู่ แต่นั่นเป็นคำขู่ที่ได้ผลมากสำหรับกอง เพราะไอเพื่อนผู้หญิงของเขาทุกคนมันชอบมาแย่งเขากินประจำ ซึ่งเขาเองก็ไปแย่งพวกมันกลับคืนตลอด มันเหมือนเป็นภารกิจอย่างนึง ถ้าหากใครแย่งของกินอีกฝ่ายได้มากกว่าคนนั้นชนะ อะไรประมาณนั้น

“เออว่ะ” แอลีบกินอย่างเร็ว โดยมีกองส่ายหน้าและกินตามไปอย่างเงียบๆ

ช่วงสาย

แอลนอนเอนตัวลงบนโซฟาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ตั้งแต่ที่มะนาวทักมาหาเขาในครั้งนั้นก็ไม่ได้ทักหรือโทรมาหาเขาอีกเลย ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน

“ทำเหี้ยอะไรวะ” กองเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัย

“นอนไถไอจี” แอลตอบโดยไม่หันหน้าไปทางกอง จนเขารู้สึกถึงแรงยวบบนโซฟา

“นอนด้วยสัส” กองพูดจบก็ดันขาของแอลให้ลงไปที่พื้นและตัวเขาก็นอนหนุนตักแอลอีกที

“อีกแล้วนะไอเหี้ยกองงงง มึงปัดขากูตกอีกแล้วนะ!” แอลกรอกตาด้วยความเอือมละอา เพราะไอเพื่อนคนนี้มันชอบมานอนแบบนี้ประจำ ซึ่งเขาเองก็ยอมให้มันทำแบบนั้นประจำตั้งแต่ปีหนึ่ง

“เออหน่ากูนอนหน่อย” กองลอยหน้าลอยตาตอบอย่างไม่สนใจ และก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองเพื่อตอบแชทของบรรดากิ๊กตัวเอง

“ผัวเยอะนะมึงอ่ะ” แอลพูดขึ้น เมื่อเขาเหลือบตาไปมองก็เห็นกองกำลังพิมพ์ตอบผู้ชายอยู่

“กูก็พิมพ์ตอบไปอย่างนั้นแหละ จะได้นิ้วไม่ว่าง” กองตอบกลับไปด้วยท่าทางปกติ

“หึ” แอลแบะปากด้วยความหมั่นไส้ในคำตอบของเพื่อน

“แล้วนี่พวกไอภาไอเคทไปไหนกันวะ กูเห็นลงมาแป๊บๆก็หายหัวกันไปละ” แอลถามด้วยความสงสัย

“เห็นบอกจะไปซื้อชุดหมูกระทะมาทำกินกันวันนี้ละมั้ง” กองตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองแอลเลยแม้แต่นิดเดียว จนคิ้วทั้งสองข้างของแอลขมวด

“ใจคอมึงจะตอบผัวมึงโดยไม่หันหน้ามามองกูเลยดิ”

กองนิ่งไปนิดเมื่อได้ยิน พลางเงยหน้าขึ้นไปถามด้วยน้ำเสียงปกติ

“มึงเลิกสนใจโทรศัพท์แล้วรึไง ถึงได้มาสนใจกูเนี้ย”

“กูเลิกสนใจโทรศัพท์ตั้งแต่มึงมานอนที่ตักกูแล้ว” แอลพูดพร้อมกับลุกขึ้นนั่งแล้วก้มหน้าลงเพื่อจะได้คุยกับคนที่นอนตักตัวเองอยู่

“แล้วก็ไม่บอกกู” กองพูดจบก็ปิดโทรศัพท์ลงทันทีพร้อมกับเอาไปวางไว้ที่โต๊ะข้างๆ

“เออนี่ กูถามจริงนะ มึงจะเปลี่ยนผัวเปลี่ยนเมียแบบนี้ไปเรื่อยๆเลยหรอวะ” แอลถามด้วยความข้องใจ ต่อหน้าคนอื่นแอลเองก็ไม่กล้าที่จะถามเพื่อนคนนี้ เพราะคิดว่ามันอาจจะเป็นการรุกล้ำสิทธิ์ของเพื่อนมากไป แต่นี่อยู่กันสองคนเขาจึงได้กล้าถาม เพราะยังไงก็รู้กันแค่สองคนอยู่แล้ว และอีกอย่างเขากับกองก็ไม่เคยมีความลับต่อกัน

“กูไม่ได้อยากจะเปลี่ยนแบบนี้ไปเรื่อยๆ..แต่กูกำลังรออยู่” กองมองหน้าแอลนิ่งๆ แอลขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

“รอ?มึงกำลังรอเหี้ยอะไรวะ”

“รอควาย” กองพูดจบก็ยกยิ้มมุมปากอย่างขำๆ แอลที่รู้ตัวแล้วว่ากำลังโดนหลอกด่าอยู่นั้นก็ยกมือตีไปที่หน้าผากกว้างไม่แรงนัก

เพียะ

“กวนส้นตีน” แอลบีบคางกองแล้วจับส่ายไปส่ายมาด้วยความหมั่นเขี้ยว

“แบบนี้มึงจะเจอมั้ยห๊ะ รักดีดีของมึงเนี้ย” แอลถอนหายใจออกมาเล็กน้อย กองเลิกคิ้วแล้วมองหน้ากองด้วยความตกใจ

“คนแบบมึงเนี้ยนะ มีสิทธิ์มาพูดคำนี้กับกู”

“ถึงกูจะดวงซวยเจอรักไม่ดี แต่กูก็อยากให้เพื่อนได้เจอความรักดีดีมั้ยละ” แอลถอนหายใจออกมานิดๆเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่มองหน้าเขาอย่างกวนๆ

“หรอ” กองแกล้งถามเสียงสูง

“ไอกอง อย่ากวนตีน” แอลถลึงตาใส่เพื่อนสนิทอย่างดุดุ กองหัวเราะอย่างขำๆเมื่อแกล้งแหย่ให้อีกคนโกรธได้ แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้พูดคุยอะไรกัน เสียงของภาก็ดังขึ้น

“มาแล้วววว”

กองและแอลหันไปมองทางนอกประตูทันที

“อีกผัวเมียคู่นี้มันนอนตักกันอีกละ” จี้มองไปที่กองและแอลพร้อมกับแกล้งแบะปากใส่ด้วยความหมั่นไส้

“เสือกก” แอลแกล้งว่าไปยิ้มๆ จี้กัดปากตัวเองด้วยความโมโหแต่ไม่ได้โมโหจริงจังอะไรมากนัก แค่หมั่นไส้หน้าตาของไอเพื่อนคนนี้มันเฉยๆ จี้ปาผักที่ถือมาใส่แอล แต่กองเอาตัวมาบังไว้ทำให้ตัวของแอลเหมือนหลบอยู่หลังร่างสูง

“ปกป้องกันเข้าไปนะพวกมึง ชะนีอย่างพวกกูไม่มีที่ยืนแล้วเนี้ยย” เคทที่เดินเข้ามาเห็นภาพนั้นก็ได้แต่บอกทั้งสองคนด้วยความอิจฉา

“แบร่ๆๆ” แอลยื่นหน้าไปแลบลิ้นใส่จี้อย่างไม่กลัว

“เฮ้อออไปๆไปช่วยกันจัดการของที่ซื้อมากันได้ละ ส่วนพวกผู้ชายคะ มึงช่วยพวกกูจุดเตาและจัดโต๊ะด้วยนะคะ” ภาเดินเข้ามาห้ามทัพและดันจี้กับเคทให้เข้าไปในครัว

ส่วนแอลก็เอาหน้าพิงไปที่ไหล่ของกองด้วยความหมดแรง

“กูขี้เกียจอ่ะไอกองงงงง”

“เออหน่า เดี๋ยวกูทำเอง มึงไม่ต้องทำ” กองพูดพร้อมกับตีหัวของแอลเบาๆ แอลยิ้มกว้างออกมาทันที

“โอเค งั้นกูไปช่วยไอพวกนั้นเตรียมของก่อนนะ เดี๋ยวมันหาว่ากูไม่ช่วยมัน” แอลแบะปากในตอนท้าย พร้อมกับเอาหน้าออกจากไหล่กว้างแล้วนั่งทำหน้าบึ้งๆ

“ไม่มีใครว่าหรอกน่า ก็กูไม่ให้มึงทำเอง มันจะว่ามึงได้ไง” กองพูดเสียงทุ้ม

“เดี๋ยวพวกมันก็ว่ากูเอาแต่ใจ ต้องคอยให้มึงตามดูแลอีก” แอลพิงไปที่โซฟาแล้วหันไปมองหน้ากอง

“กูตามใจมึง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกมันนี่ เอาเป็นว่ามึงไม่ต้องคิดอะไรมาก เข้าใจมั้ย” กองขยี้หัวแอลไม่แรงนัก

“หัวยุ่งหมดแล้ว!” แอลปัดมือกอง แล้งรีบจัดผมใหม่ทันที

“หึหึหึ ไปช่วยพวกมันได้แล้วไป” กองบอก แอลพยักหน้าและเดินไปในครัวทันที

#ทุกคนคิดว่าเรื่องนี้มีพระเอกมั้ยคะ555555