1 เราหย่ากันเถอะ

“เราหย่ากันเถอะ”

“สตาร์มีข่าวดีจะบอก”

ขจารินหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินในสิ่งผู้ชายที่นั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพูด

“เมื่อกี้พี่วีพูดว่าอะไรนะคะ” หญิงสาวลองถามกลับปรวีร์อีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ เธอจะได้คิดดูอีกทีว่าข่าวดีที่เธอกำลังจะบอกเขาควรพูดออกไปตอนนี้ดีหรือไม่

“พี่บอกว่าเราหย่ากันเถอะ”

“ทำไมล่ะคะ สตาร์รักพี่ พี่ก็รักสตาร์ไม่ใช่เหรอ?” ขจารินค่อย ๆ เก็บเอกสารกับเครื่องมือตรวจครรภ์ลงกระเป๋าอย่างแนบเนียน

“พี่แค่แสดงว่าพี่รักน่ะ” ปรวีร์ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง “พี่เบื่อจะต้องเล่นละครแล้ว พี่คิดถึงณิชาน่ะ ไม่ว่ายังไงก็ลืมณิชาไม่ได้” แม้จะเป็นคำพูดที่รู้ดีว่าทำร้ายจิตใจเธอแต่ปรวีร์ก็ยังอยากที่จะพูดมันออกมา ทุกอย่างจะได้ชัดเจนเสียที

หญิงสาวในชุดมินิเดรสสีครีมก้มหน้า ‘ณิชา’ ใช่แล้วไม่ว่ายังไงเขาก็ลืมหล่อนไม่ได้ ที่ผ่านมาเธอก็แค่หลอกตัวเองมาหลายปี

“สตาร์ก็คิดว่าที่ผ่านมาเรารักกันซะอีก ที่แท้สตาร์ก็คิดไปเองฝ่ายเดียว” น้ำเสียงของขจารินเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

ปรวีร์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ เขาไม่ได้รักเธอมาตั้งแต่แรก แต่เพราะถูกบังคับแบบอ้อม ๆ ทำให้ชายหนุ่มต้องยินยอมตกลงแต่งงานกับเธอ

“ให้มันจบที่ตรงนี้เถอะนะสตาร์ ถ้าเรายังยื้อชีวิตแบบนี้ก่อนไปมันก็เหนื่อยด้วยกันทั้งคู่”

คนตัวเล็กหยิบทิชชูมาปาดน้ำตาก่อนจะเงยหน้าขึ้น

“เครื่องสำอางของสตาร์เลอะไหมคะ” เธอถามผู้ชายที่กำลังจะกลายเป็นอดีตสามี

“.....” ปรวีร์ส่ายหน้า

“งั้นก็ดีค่ะ จะได้ไม่เสียเวลา” เธอมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ก่อนจะพูดกับเขาต่อ “ไปกันเถอะค่ะ” เธอยิ้มให้กับเขา

ชายหนุ่มจ้องมองเพื่อดูว่าเธอจะเอายังไงต่อ

“ไปไหน?” ปรวีร์ถามกลับ

“ตอนนี้มันเพิ่งบ่ายโมง เราไปเขตกันดีกว่าค่ะ ไปหย่ากันตามที่พี่วีต้องการ” ขจารินยิ้มขมขื่น ที่ดวงตาคู่สวยยังคงมีน้ำคลอหน่วย

“พี่ไม่รีบ” เขาไม่ยักรู้ว่าเธอกลายเป็นคนว่าง่ายไปตั้งแต่ตอนไหน

“ไม่ไงพี่วี ก็แค่ให้มันจบ ๆ สักที แต่คืนนี้สตาร์คงต้องขอนอนที่คอนโดก่อน เพราะสตาร์คงหาที่พักไม่ทัน” เธอขอร้อง

หญิงสาวเก็บเอกสารของตัวเองให้เรียบร้อยและมิดชิด เพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะไม่เห็นสิ่งที่เธอกำลังซ่อนมันเอาไว้ คนตัวเล็กยืนขึ้นขยับเดรสที่ร่นนิดหน่อยก่อนจะหยิบกระเป๋าเพื่อออกไปรอปรวีร์ที่รถ

“เดี๋ยว” คนตัวสูงคว้าข้อมือเธอเอาไว้

“คะ”

“เมื่อกี้สตาร์บอกว่ามีข่าวดี” ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยทำหน้าที่สามีที่ดี อย่างน้อยวันนี้ก็อยากฟังที่เธอจะพูด

“อ้อ....” คนตัวเล็กทำหน้าครุ่นคิด “ช่างมันเถอะค่ะสตาร์ลืมไปแล้ว” เธอยิ้มก่อนจะลากให้ปรวีร์ลุกขึ้น เพื่อให้เขาเดินตามไปที่รถพร้อมกัน

ที่เธอรีบลากให้เขาออกไปจากร้านเร็ว ๆ เพราะหญิงสาวเล่นใหญ่ คิดจะเซอร์ไพรส์เขาเรื่องลูกถึงกับให้ร้านอาหารจัดเตรียมของบางอย่างเอาไว้ แต่กลับเจอเรื่องที่เซอร์ไพรส์กว่า ขจารินเลยต้องรีบลากให้ผู้เป็นสามีออกมาจากที่นั่นโดยเร็ว

เมื่อเธอไม่อยากบอกปรวีร์เองก็ไม่อยากถามซ้ำซาก ชายหนุ่มหยิบกุญแจรถและเดินตามเธอออกไปทันที

รถยนต์ถูกขับออกมาจากร้านอาหารไกลออกมาเรื่อย ๆ เขาเลือกสำนักงานเขตที่ใกล้ที่สุดตอนนี้ เพื่อที่จะได้ทำเรื่องให้มันจบ ๆ ไป ปรวีร์ไม่อยากให้เรื่องมันคาราคาซัง

ตั้งแต่ออกจากร้านอาหาร ขจารินทำได้เพียงนั่งอยู่เงียบ ๆ ไม่พูดอะไร แม้แต่น้ำตาสักหยดก็ไม่มี

ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงทั้งสองคนก็ถึงสำนักงานเขต

“พี่วี รอแป๊บนะคะ ขอสตาร์เก็บของบนรถก่อน” ขจารินก้ม ๆ เงย ๆ มุดเข้าไปหอบของ ๆ ตัวเองที่วางทิ้งไว้ในรถของผู้ที่กำลังจะกลายเป็นอดีตสามี

“ค่อยกลับไปเก็บที่บ้านก็ได้” เขานึกหงุดหงิดเพราะสิ่งที่เธอทำเหมือนกับต้องการประชดประชันและเหมือนกำลังยื้อเวลา

“ก็เก็บเลยไงคะ พอลงมาเราจะได้แยกกันเลย” เธอคิดแบบนั้นจริง ๆ เธอไม่อยากนั่งรถกลับแบบอึดอัดไปกับเขาสองต่อสอง “เผื่อว่าพี่วีจะมีธุระจะได้ไปทำ”

“อย่าประชดน่าสตาร์พี่ไม่ชอบ” ปรวีร์หัวเสีย

“โอเคค่ะ สตาร์ไม่เก็บก็ได้” ขจารินทิ้งของไว้เหมือนเดิม คนตัวเล็กถอยออกมาให้ห่างจากรถ ก่อนจะเดินนำเขาขึ้นไปที่เขต

เพราะนี่เป็นช่วงบ่ายและคนบนสำนักงานเขตไม่ค่อยเยอะทำให้ทั้งสองไม่ต้องต่อคิวเพื่อทำเรื่องหย่า หญิงสาวอ่านเอกสารที่นายทะเบียนส่งให้ ใช้สองมือสัมผัสมันเบา ๆ ก่อนจะตัดสินใจรับเอกสารสำคัญการหย่ามาลงชื่อตัวเองก่อนเป็นคนแรก ก่อนจะส่งให้ฝ่ายสามีเป็นผู้เซ็นต่อ

แน่นอนว่าตัวปรวีร์เองก็ไม่ลังเลที่จะเซ็น ชายหนุ่มลงชื่อในทันทีที่เธอส่งให้

หญิงสาวมองแหวนแต่งงานที่สวมอยู่ที่นิ้วของตัวเอง เธอจำได้ว่าเขาเป็นคนซื้อมา ตอนนี้เธอควรจะคืนให้เขาแล้วสินะ

อดีตคู่แต่งงานลงมาจากสำนักงานเขตโดยที่ไม่มีใครพูดอะไร

เมื่อเขาเห็นว่าเธอเองก็ไม่มีท่าทีเสียใจ ชายหนุ่มก็ทึกทักเอาเองว่าเธอเองก็อยากหย่า อันที่จริงไม่น่ายื้อเวลามาเลยตั้งสองสามปี

“คืนค่ะ” ขจารินส่งแหวนคืนให้อดีตสามี

“...” คนตัวสูงมองตามมือเล็ก ๆ ที่ยื่นออกมา “อะไร” เขาถาม

“แหวนน่ะค่ะ สตาร์อยากคืน”

ปรวีร์รับมา ชายหนุ่มเดินไปที่รถ แต่ขจารินเดินไปที่ทางออกของสำนักงานเขต

“สตาร์ พี่ไปส่ง”

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ สตาร์จะไปหาเพื่อน” เธอไม่หันหน้าไปหาเขาเพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่านางร้ายอย่างเธอกำลังร้องไห้

“ก็บอกว่าจะไปส่งไง แผนเรียกร้องความสนใจแบบนี้มันไม่ได้ผลหรอกนะสตาร์” เขารู้ว่าเธอกำลังปั่นหัวเขา ปรวีร์มั่นใจว่าเธออยากให้เขากลับดึงรั้งเธอกลับมา

ขจารินได้ยินทุกสิ่งที่เขาตะโกนไล่หลัง เธอไม่คิดจะหันกลับไปมอง คนตัวเล็กโบกแท็กซี่และรีบก้าวขึ้นรถไปทันที