Chapter 7 หาเจ้าสาวได้แล้ว

เผียะ... พี่สาวตีไปที่แขนของน้องสาวอย่างแรง

“ทำไมพูดจาแบบนี้ฮึ ใครสั่งใครสอน” คนเป็นพี่ดุเข้าให้ อารัณทนไม่ได้ที่จะเห็นน้องสาวก้าวร้าวกับนายจ้าง

“คงจะมีคนสอนแล้วครับ แต่ไม่ค่อยจำ”

อาคิราตอบโต้ เขาอมยิ้ม

“ก็เห็นไหมล่ะคะพี่หวาน คนมันกวนประสาทนะ” น้องสาวทำหน้าเหม็น

“นี่... หยุดทั้งสองคนนั่นแหละ ไม่เบื่อหรือไง ที่จะต้องมาทะเลาะกันแบบนี้น่ะ ทั้ง ๆ ที่โต ๆ กันแล้วนะ” อารัณยิ้มพราวไปทั้งหน้า มองหน้าน้องสาวที และมองอาคิราที เธอสังเกตมานานแล้ว อาคิราน่าจะชอบอาทิตยาอย่างแน่นอน ถึงได้เที่ยวเย้าแหย่น้องสาวของเธอแบบนี้

“ที่นี่ เขาจะจัดงานอะไรหรือครับ” สายตามองหน้าของอารัณ

“ต้องไปถามคุณกรอง แม่ของคุณแซนค่ะ คุณกรองสั่งให้จัดสถานที่ เห็นบอกว่า เป็นงานเล็ก คนไม่ถึงยี่สิบคน”

“แหม... ก็รู้อยู่แล้วมั้ง ว่าแม่ของตัวน่ะ จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับตัวเอง ทำเป็นซื่อบื้อ” อดที่จะเหน็บไม่ได้

อาคิราได้แต่ทำหน้ายิ้ม เดินย่างก้าวเข้าไปหาอาทิตยา ที่ก้มหน้าก้มตาง่วนกับการเอาผ้าเช็ดเก้าอี้ สองนิ้วแข็ง ๆ ของเขาจิ้มลงไปที่เอวคอดของเธอ

“ว้าย! ทำบ้าอะไรเนี่ย เจ็บนะ จิ้มเข้ามาได้”

อาทิตยา ร้องอุทานส่งเสียงโวยวาย แล้วหันไปมองเขาตาเขียวขุ่น ทำตาขวาง ยกผ้าขี้ริ้วที่อยู่ในมือฟาดไปที่ตัวของเขา

ทว่า อาคิรากลับหลบได้ เขาวิ่งนำเธอวนไปรอบ ๆ โดยมีอาทิตยาวิ่งตาม ภาพเหมือนตอนเด็ก ๆ ที่ทั้งสองคนหาเรื่องทะเลาะกันได้ทั้งวัน

อารัณได้แต่ส่ายหน้า แล้วหัวเราะ ไม่ห้าม ไม่ปราม ปล่อยให้ทั้งสองคนส่งเสียงกันอย่างสนุก

ที่ในห้องของคุณกรองจิต

"คินอยู่ที่ไหนหึ" คุณกรองจิตถามทันทีที่อคินรับสาย

อคินไม่ได้อยู่ที่บ้านมาหลายวันแล้ว

("มีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ น้ากรอง")

"ไม่มีอะไร นี่คือโทร. ไม่ได้ใช่ไหม" บ่นออกไปด้วยความน้อยใจ

("เปล่าครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น")

แม่เลี้ยงสาวถึงกับหัวเราะออกมา

"น้าจะจัดงานเลี้ยงที่บ้านของเราเล็ก ๆ ต้อนรับการกลับบ้านของแซนนะ น้าก็อยากให้คินอยู่ด้วย แล้วอีกอย่าง การอยู่นอกบ้าน มันสนุกตรงไหนฮึ"

อคินได้แต่หัวเราะเสียงเย็น

("วันไหนครับ")

“คืนวันศุกร์”

("วันนี้วันอะไรครับ") อคินถามต่อ

"โอ้ย! สนุกจนลืมวันลืมคืนเลยหรืออย่างไร"

อคินส่งเสียงหัวเราะออกมาอีก

"วันนี้ วันพฤหัสฯ"

("อ้อครับ")

“สรุปได้แล้วนะว่า คินจะต้องมา”

("แน่นอนครับน้ากรอง")

กรองจิตถึงกับถอนหายใจออกมา ก่อนจะพูด

"เมื่อไหร่ คินจะมองหาผู้หญิงแล้วแต่งงาน" เสียงเครียด เหมือนกับใบหน้าสวย ที่คิ้วย่น และออกอาการหนักใจ

("ให้เจ้าแซนแต่งงานก่อนผมดีไหมครับ")

"คิน ที่น้าพูดน่ะ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น หรือว่าถามเล่น ๆ น้าจริงจังนะ"

("ผมยังห่วงชีวิตโสด") อคินเผยความคิดของเขาออกไป

"ถ้าไม่แต่งงาน ก็หาคนมาตั้งท้องลูกของคิน"

อคินหน้านิ่ว ไม่รู้ว่าน้ากรองจิตคิดอะไรอยู่

("พูดอะไรครับน้ากรอง ผมไม่ปรารถนาชีวิตคู่")

("คินจะเห็นแก่ตัวไม่ได้นะ ศรีตุลาเลิศวานิชต้องการทายาท")

("เจ้าแซนไงครับ") อคินเถียง

"มันไม่เหมือนกัน" ใบหน้าของนางเคร่งเครียดขึ้นมากกว่าเดิม

("แซนก็มีสายเลือดของศรีตุลาเลิศวานิชอยู่เหมือนกัน")

"พอ ๆ คุยกับคินแล้ว น้าปวดหัว ไม่เอาแล้ว วันเสาร์นี้ ช่วยกลับมาบ้าน และน้าขอร้องให้อยู่บ้านสักอาทิตย์สองอาทิตย์" ใบหน้าแสดงอาการเหนื่อยล้า

'อคินคิดแบบนั้นจริง ๆ หรือ'

กรองจิตคิดไม่ผิดแล้ว ที่จะจัดให้อารัณได้นอนกับคิน เรื่องทายาทของศรีตุลาเลิศวานิช เป็นสิ่งที่เธอต้องจัดการเอง

("ผมรับปากน้ากรองครับ")

"ไม่ต้องให้น้าโทร.ตามนะ" คาดโทษเอาไว้ก่อนแล้ว

("ครับผม")

เมื่อวางสายจากอคินไปแล้ว กรองจิตก็ต้องกุมขมับข่าวลือที่หนาหู มีคนมักพูดให้นางได้ยินอยู่เสมอ

อคินรักสนุก ที่สำคัญ เขาซาดิสม์

กรองจิตรับรู้เรื่องห้องลับของอคินมาตลอด เธอได้แต่สั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งในห้องนั้น และช่วยอคินเก็บเป็นความลับ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และไม่เคยรู้เห็นอะไรมาก่อน แต่คำกำชับของคุณอาคินทร์ สามีที่จากไป ให้รักษาอคินเสีย

กรองจิตได้แต่นึกเป็นห่วง

'แล้วถ้าจับหวานไปถวายตัวให้กับคิน หวานจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม'

ความลับที่กรองจิตเก็บงำเอาไว้มาโดยตลอด เจ้าชายรูปงามอย่างอคินกับรสนิยมทางเพศที่สุดกู่ กรองจิตได้แต่ทอดถอนใจอยู่คนเดียว

ที่บ้านของคุณคมคาย

"คินมาสิ" สีหน้าเย้ายวนมองอคินด้วยสายตาหื่นเกินเบอร์ของคุณคมคาย ทั้งสองคนเป็นคู่ขาตั้งแต่อคินเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ อคินได้ไปเที่ยวผับ ที่คุณคมคายเป็นเจ้าของ เมื่อได้เห็นหน้าและสบสายตากับอคิน คุณคมคายก็บอกกับตัวเองว่า เธอจะไม่พลาด

ประสบการณ์บนเตียงครั้งแรก ที่อคินได้มีอะไรกับคุณคมคาย เรียกได้ว่า ลืมไม่ลง จนถึงปัจจุบัน เขาก็จะแวะมาซัมบาระฮากับคุณคมคายอยู่เสมอ ขอให้เวลาสะดวกโยธิน

“ขอแรง ๆ และฟาดเจ็บ ๆ นะ”

สายตายั่วยวนเต็มที สองมือของนางถูกพันธนาการเอาไว้ทั้งสองข้าง อคินย่างสามขุมเข้ามาหานาง พร้อมกับแส้สีดำหนังอันใหญ่ที่อยู่ในกำมือ ไม่ต้องร้องขออีกต่อไป

เผียะ เผียะ เผียะ...

มือใหญ่ตวัดแส้ลงไปบนร่างกายของนาง

คุณนายส่งเสียงครวญครางแบบไร้ยางอาย ร่างกายสั่นสะท้านด้วยแรงกระหน่ำจากแส้ สูดปาก บิดกาย และหนีบขาหนัก สายตาอ้อนออดวิงวอน