บทที่ 12 เจ้ารู้จักสิ่งของนี้ด้วยรึ?

โม่อู๋หมิงยืนเอามือไพล่หลัง หยุดลงตรงหน้าซูจิ่ว ดวงตาสีเข้มของเขาฉายแววเย็นชา มองดูอีกฝ่ายโดยไม่ส่งเสียงใดๆ สุดท้ายแล้วสายตาของเขาก็หยุดลงที่ตันเถียนของอีกฝ่าย

ไข่มุกฟินิกซ์น่าจะอยู่ตำแหน่งนั้นใช่ไหม?

ในขณะที่เขากำลังมองซูจิ่วอย่างประเมินอยู่นั้น ซูจิ่วก็กำลังมองเขาอย่างประเมินเช่นกัน

สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปว่า เหมือนเมื่อคืนไม่มีผิด คนคนนี้ห้ามยั่วยุเด็ดขาด!

แม้ว่าในความทรงจำเจ้าของร่างเดิมจะไม่มีบุคคลนี้อยู่ แต่รัชทายาทยังต้องเคารพต่อเขา สามารถบอกได้ว่าสถานะของอีกฝ่ายนั้นสูงมาก!

ในเวลานั้น ซูพ่านตะโกนด้วยความประหลาดใจ: "พี่หยุน นั่นคือน้องชายของข้า! คนที่ท่านอ๋องหมิงตามหาคือน้องชายของข้า!"

หยุนชิงเซี่ยหน้าบึ้ง และถามอย่างเหน็บแนม: "น้องชายคนไหนเป็นของเจ้า? ซูจิ่วที่ไร้พรสวรรค์คนนั้นรึ?”

“ใช่เพคะ ซูจิ่วที่ไร้พรสวรรค์คนนั้นไม่เคยออกจากเมืองจิ่วโจว ไม่รู้ว่ารู้จักท่านอ๋องหมิงได้ยังไง...แต่ว่า...” ดวงตาของซูพ่านเป็นประกาย หากใช้ซูจิ่วเป้นบันได เพื่อไต่ไปหาผคนที่พึ่งพิงได้อย่างท่านอ๋องหมิง... ก็แสดงว่าตระกูลซูสามารถอยู่ระดับเดียวกันกับชิงหยุนได้แล้วไม่ใช่รึ?

เมื่อคำนึงถึงเรื่องนี้ นางไม่สนแล้วว่าจะทำให้หยุนชิงเซี่ยโกรธหรือไม่!

นางตะโกนอย่างเกินจริง: "เสี่ยวจิ่ว! พี่รอเจ้ามานานสองนานแล้ว ทำไมเจ้าเพิ่งมาล่ะ!"

เสี่ยวจิ่ว? พี่สาว?

ไหนบอกว่าห้ามบอกคนอื่นว่าเป็นน้องชายของนางไม่ใช่รึ?

ซูจิ่วยกมุมริมฝีปากขึ้นอย่างรู้สึกตลก และมองดูซูพ่านอย่างเงียบๆ

เมื่อเห็นว่าเขาเงียบ ซูพ่านจึงเข้าไปควงแขนของซูจิ่ว: "ฮ่าฮ่าฮ่า... เสี่ยวจิ่ว เจ้ารู้จักกับทท่านอ๋องหมิงหรอกรึ!"

จากนั้น ซูจิ่วกลับก้าวหนีไปด้านข้าง เพื่อหลีกเลี่ยงการเกาะแกะจากนาง

สีหน้าของซูพ่านอึดอัด มองไปทางโม่อู๋หมิงอย่างไร้ยางอาย: "คารวะฝ่าบาทหมิงเพคะ หม่อมฉันชื่อซูพ่าน เป็นพี่สาวคนรองของซูจิ่วเพคะ! ฮึฮึ... แม้ว่าเสี่ยวจิ่วจะไม่ใช่นักฝึกบำเพ็ญ แต่ก็ไม่สามารถโทษเขาได้ เขาไม่มีรากพลังตั้งแต่เกิด และไม่สามารถฝึกฝนได้! เฮ้อ โชคดีที่หม่อมฉันกับพี่สาวพรสวรรค์ค่อนข้างดี... "

ซูจิ่ว! แกตายแน่!

เมื่อสลัดสถานะอันสูงส่งของท่านอ๋องหมิงออกแล้ว ด้วยพรสวรรค์ที่การฝึกฝนที่เหลือเชื่อนั้น ไม่มีทางให้ค่าคนไร้พรสวรรค์พรรคนี้หรอก!

ขณะที่นางคิดว่าการยั่วยุของนางสำเร็จแล้วนั้น...

“เจ้ารู้จัก นางคนนี้ด้วยรึ?” โม่อู๋หมิงงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา มองซูจิ่วด้วยสายตานิ่งๆ โดยไม่สนใจสีหน้าที่แข็งทื่อของซูพ่าน

เวลาผู้ชายคนนี้ปากร้ายขึ้นมา ช่างถูกใจนางจริงๆ

คิ้วของซูจิ่วแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ส่ายหัวอย่างไม่ตั้งใจ: "ไม่รู้จัก ไม่รู้ว่านางผีบ้าจากที่ไหนเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ"

“หืม?” โม่อู๋หมิงหน้านิ่ง น้ำเสียงของเขาลากยาว ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวชาราวกับโดนแช่แข็ง

จู่ๆ ซูปันก็รู้สึกหวาดกลัว ตกใจจนคุกเข่าลงกับพื้นแล้วตะโกนว่า "ซูจิ่ว เจ้าอย่าโกหก ข้าเป็นพี่สาวของเจ้า... ฝ่าบาทหมิงอย่าฟังเขาพูดโกหกเลยเพคะ! ฮือฮือ เซียวจิ่วเจ้าอย่าทำให้ข้าตกที่นั่งลำบากเลย...”

ซูจิ่วเหลือบมองนางเบาๆ

อยากทรมานนางให้ตาย ระหว่างทางยังมีโอกาสอีกเยอะ ไม่จำเป็นต้องเป็นเวลานี้เท่านั้น

“ฝ่าบาท นี่ก็สายมากแล้ว เราควรออกเดินทางแล้วเพคะ?”

เมื่อเห็นว่าซูจิ่วไม่ได้ไล่ถามต่อ โม่อู๋หมิงกระพริบดวงตาสีเข้ม เขามองนางด้วยสายตาที่เย็นชา ก่อนจะหันหน้ากลับทันที แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง!

ซูจิ่วไม่ได้คิดมาก แล้วขึ้นรถม้าไปตามเขา

โม่เจินยังคงรออยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นโม่อู๋หมิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกท่าทางที่เยือกเย็นและกดขี่จากตัวเขาทำให้ตกใจเสียก่อน

“คารวะฝ่าบาท!”

ซูจิ่วโค้งคำนับอย่างสุภาพ ยังไงแล้วทำความเคารพคนที่มีอำนาจ ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

แต่ว่า ก่อนที่นางจะได้ก้มตัวลง...

“เริ่มออกเดินทาง!”

คำพูดที่เยือกเย็นดังออกจากรถม้า

โชคดีที่ซูจิ่วตอบสนองอย่างรวดเร็ว นางคว้าขอบรถม้า แล้วหันไปด้านข้าง

ทันทีที่นางกระโดดขึ้น รถม้าก็ออกตัวอย่างรวดเร็ว!

โม่เจินยืนอยู่ที่เดิมตะลึงจนต้องอ้าปากค้าง

สีหน้าของโม่เจินมืดมน มองด้านหลังของรถม้าที่จากไปอย่างเศร้าโศกเล็กน้อย ในไม่ช้า เขาก็ปรับเปลี่ยนสีหน้า

เขาหันตัวกลับ มองซูพ่านที่กำลังปาดน้ำตา แล้วหันไปมองทางหยุนชิงเซี่ย

รูปลักษณ์ผู้หญิงสองคนนั้นก็ค่อนข้างดี แต่โม่อู๋หมิงกลับไม่คิดที่จะมองเลยสักนิด เป็นไปได้ไหมว่าเขามีรสนิยมชอบเพศเดียวกัน?

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ก็คงจะดีมาก...