บทที่ 11 ขายหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก

เขานั่นเอง!

คิ้วของซูจิ่วกระตุก

เมื่อคืนค่อนข้างมืด แล้วผมของอีกฝ่ายก็ยุ่ง ยังมีเลือดเปื้อนบนหน้าอีก นางจึงมองรูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายได้ไม่ชัดเจน

แต่ว่า ดวงตาคู่นี้ และมวลพลังจากตัวเขา ไม่ผิดแน่นอน!

ในเวลานั้น สีหน้าของโม่เจินที่เปิดม่านดูอยู่นั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย เดินก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วโค้งคำนับด้วยความเคารพ: "โม่เจินคารวะเสด็จลุงพ่ะย่ะค่ะ!"

โม่อู๋หมิงตอบเพียงอืมอย่างเย็นชา โดยไม่ได้คิดที่จะพูดคุยกับเขา ดวงตาที่เย็นชาของเขามองไปยังชายหนุ่มในชุดขาวที่ยืนอยู่ด้านหลังฝูงชน

ขณะนั้นเอง ซูจิ่วก็มองเขาอยู่เช่นกัน และพวกเขาก็สบตากันโดยตรง!

เหล่าศิษย์หญิงเห็นรัชทายาทที่ยืนอยู่ด้านล่างม้าด้วยความเคารพ เงยหน้าขึ้นเพื่อพูดคุยกับโม่อู๋หมิง ก็เริ่มสะใจกันในทันที

“จิ๊จิ๊ เมื่อกี้ใครมั่นหน้า บอกว่ารัชทายาทกำลังมองดูนางอยู่นะ?”

“จริง ไม่ลองชะโงกดูเงาตัวเองเสียบ้าง คงจะคิดว่าตัวเองสวยที่สุดในเมืองจริงๆ สินะ?”

ใบหน้าของหยุนชิงเซี่ยเริ่มแดง มองค้อนใส่ซูพ่านด้วยความละอายใจและความโกรธ

“ใครบอกให้เจ้าพูดไร้สาระ!”

ซูพ่านก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่ยังคงพึมพำ: "หรือ... หรือ... หรือว่าท่านอ๋องหมิง ท่านอ๋องหมิงอาจจะกำลังมองหาพี่หยุนอยู่ ในจิ่วโจวมีใครบ้างที่ไม่รู้จักท่านอ๋องหมิงที่โดดเดี่ยวเย็นชาและหยิ่งผยอง ท่านไม่ใช่คนที่จะคุยกับใครก่อนเลย! แต่ตอนนี้ท่านกลับลงจากรถม้า แล้ว... แล้วยังมองมาที่พวกเราอีกครั้ง! พวกเจ้าดูสิ ท่านกำลังมองหาพี่หยุนอยู่ชัดๆ!”

ซูจิ่วที่กำลังสบตากับโม่อู๋หมิง: "..."

“ซูพ่าน หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว!” หยุนชิงเซี่ยดุเสียงเบา สายตาของนางมองไปอย่างห้ามไม่ได้ ท่านอ๋องหมิงกำลังมองมาที่ข้าจริงๆ รึ?

เมื่อเทียบรัชทายาทโม่เจิน ตำแหน่งของท่านอ๋องหมิงนั้นอยู่เหนือกว่ามาก เขาเป็นบุตรชายสุดท้องที่จักรพรรดิผู้สูงสุดรักมากที่สุด และเป็นน้องชายที่จักรพรรดิองค์ปัจจุบันให้ความสนใจมากที่สุด!

มีแม้กระทั่งข่าวลือที่ว่า โม่เจินได้รับตำแหน่งรัชทายาท ก็เพราะว่าท่านอ๋องหมิงเสียสละให้เขา! ไม่อย่างนั้นตำแหน่งนี้จะตกทอดมาถึงเขาได้ยังไง?

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นโม่อู๋หมิงกำลังจ้องมองไปทางของหยุนชิงเซี่ย เขายังกระโดดลงจากรถม้า แล้วเดินไปหาอีกด้วย!

ท่าทางของเขาแข็งแกร่งมาก มวลพลังจากตัวเขายิ่งใหญ่มาก ทุกๆ ก้าวของเขาทำให้บริเวณรอบตัวเขามืดลง

“ท่านมาแล้ว! ท่านมาแล้ว! ท่านมาทางนี้แล้ว!”

“โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย! ข้าจะได้ดูตอนจบเมื่อใดรึ? ไหนบอกว่าท่านอ๋องหมิงไม่สนใจเรื่องผู้หญิงไม่ใช่รึ?”

“ถ้าข้ารู้ว่าท่านชอบผู้หญิง ข้าจะแต่งตัวให้ดูดีกว่านี้แล้ว ฮือฮือ...”

ร่างสูงและตรงของโม่อู๋หมิง ค่อยๆ เดินไปยังด้านหน้าหยุนชิงเซี่ย

หยุนชิงเซี่ยเชื่ออย่างแน่วแน่ว่าเขากำลังมองหานางจริงๆ ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวอย่างรอไม่ไหว: "หม่อม... หม่อมฉันหยุนชิงเซี่ย คารวะท่านอ๋องหมิงเพคะ!"

เมื่อเห็นเช่นนี้ ดวงตาจากศิษย์หญิงของสำนักแทบลุกเป็นไฟ! เมื่อเทียบกับเรื่องเข้าใจผิดก่อนหน้านี้ว่าโม่เจินกำลังมองหาหยุนชิงเซี่ย รู้สึกจะหมั่นไส้มากขึ้นเป็นพันเท่าหมื่นเท่า! จนอยากจะรีบไปหักคอของหยุนชิงเซี่ย!

ต้องรู้ว่า ท่านอ๋องหมิงคือคนที่พวกนางนับถือจากก้นบึ้งหัวใจ!

สามารถดึงรากพลังเข้าสู่ร่างกายได้ตั้งแต่แปดขวบ สิบขวบก็ได้เป็นนักฝึกบำเพ็ญแล้ว ปีนี้อายุยี่สิบก็ได้ก้าวเท้าสู่ราชแห่งฝึกบำเพ็ญระดับสามแล้ว! เขายังเป็นอัจฉริยะที่มีปราณพิสุทธิ์สองสีอีกด้วย!

ทั่วมุมเมืองจิ่วโจว มีเพียงคนเดียว!

ในขณะที่ใจของพวกนางเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง...

“ออกไป!” คำพูดอันเย็นชา เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางของโม่อู๋หมิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น กวาดตามองอย่างเย็นชาราวกับใบมีดคม

รอยยิ้มของหยุนชิงเซี่ยค้างอยู่ที่มุมปาก ร่างกายของนางเหมือนตกลงไปในห้องใต้ดินน้ำแข็ง ตกใจจนถอยหลังไปสองก้าว และทรุดตัวลงบนพื้นอย่างน่าสังเวช

โม่อู๋หมิงเดินผ่านนางอย่างไร้ความรู้สึก โดยไม่ได้มองนางอีกเลย

“พี่หยุน!” ซูพ่านนตกใจจนรีบไปช่วยพยุงตัวนาง

“ฮ่าฮ่าฮ่า......ข้าขำจนจะตายแล้ว ทำไมถึงได้มีคนที่หลงตัวเองขนาดนี้กันนะ?”

“ข้าก็ว่า สายตาของท่านอ๋องหมิงสูงมากเพียงใด จะมองตัวละครรองที่ไม่มีชื่อเสียงได้ยังไง?”

“ตัวละครรองอะไร ข้าว่าเป็นนังจิ้งจอกที่อ่อยไปทั่วเสียมากกว่า~”

เสียงเยาะเย้ย ไม่มีท่าทีที่จะหยุด

หยุนชิงเซี่ยกัดริมฝีปากล่างของนางแน่น สลัดซูพ่านที่ที่ช่วยพยุงนางออก และจ้องมองนางอย่างโกรธแค้น

ความแค้นครั้งนี้ได้เกิดขึ้นแล้ว!

“หืม? ท่านอ๋องหมิงหยุดอยู่ตรงหน้าหนุ่มคนนั้น นั่นใครน่ะ? ถึงปล่อยให้ท่านอ๋องหมิงคอยเขาอยู่ที่นี่?”

เสียงอุทานอย่างกะทันหัน ดึงดูดให้ทุกคนมองไป