2 ธงรบจะไปเวียงสนธยา

“ไม่ต้องห่วงแม่หรอกจ้ะ มีเด็กคอยดูแลตั้งสองคน หนูกับตารบน่ะสิ กินอยู่ยังไง บ้านป่าเมืองเถื่อนอย่างนั้น”

“ไม่ยากหรอกค่ะ พวกเราง่ายๆ อยู่แล้ว ขอให้มีน้ำประปากับไฟฟ้า ถือว่าสบายแล้ว”

“จริงสิคุณ เราลืมไปเลยว่ามีบ้านอยู่ที่นั่นหลังหนึ่ง ได้แต่ให้คนดูแล หลายปีแล้วที่เราไม่ได้ไปดู ให้รบกับหนูวิไปอยู่ที่นั่นก็ได้นี่นา”

ลำเภานึกขึ้นได้ว่าเคยซื้อบ้านหลังหนึ่งเอาไว้ใกล้ๆ กับอำเภอที่ลูกชายถูกย้ายไปประจำอยู่ที่นั่น ธานีพยักหน้ารับและเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“จริงสินะ บ้านหลังนั้นน่าอยู่มาก รูปแบบการก่อสร้างเหมือนบ้านฝรั่ง ชั้นเดียวและมีระเบียง ตัวบ้านเป็นปูน ภายในตกแต่งอย่างดี พ่อจำได้ว่าซื้อต่อจากมิชชันนารีท่านหนึ่ง”

“อย่างนั้นก็ดีสิครับ อยู่ที่ไหนล่ะ”

“เวียงสนธยา”

“ชื่อน่ากลัวจังเลยค่ะ คุณพ่อ”

“คือว่าที่นั่นจะมีอากาศหนาวเย็นเกือบตลอดปี มีหมอกปกคลุมจนเกือบเที่ยง ชาวบ้านจึงพร้อมใจกันตั้งชื่อว่าเวียงสนธยา ตั้งแต่ซื้อพ่ออยู่แค่สองครั้งเองแล้วจ้างพวกกะเหรี่ยงดูแล”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอไปพักนะครับ”

“ได้เลย บ้านลูกนั่นแหละ พ่อจะติดต่อคนดูแลก่อน เบอร์อยู่ไหนน๊า อ้อ เจอแล้ว ฮาโหลๆ ทำไมมีแต่เสียงลมกับเสียงครืดคราดล่ะ อ่า สวัสดี ผมธานีนะ ขอบอกเอาไว้ว่าอีกไม่นานลูกชายกับลูกสะใภ้จะไปอยู่ที่นั่น เตรียมทำความสะอาดบ้านเอาไว้ให้ดีล่ะ”

ธานีสนทนากับผู้ดูแลบ้านเรียบร้อยแล้วจึงหันมายิ้มกับทุกคน โดยไม่มีใครรู้ว่าระหว่างที่เขาพูดคุยกับปลายสายอยู่นั้นมีแต่สายลมกับเสียงเย็นๆ ที่ขานรับ เขาคิดว่าผู้ดูแลคงไม่สบายเพราะที่นั่นอากาศหนาวเย็นตลอดเวลา

“ผมขอไปก่อนคุณนะ คุณเคลียร์งานเรียบร้อยแล้วนั่งเครื่องตามไป ผมจะไปรับที่สนามบิน”

“ค่ะ ดูแลตัวเองให้ดีนะคะ”

วิยะดาเตือนสามีด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่แต่งงานกันมาเธอกับเขาไม่เคยห่างกันเลย เพิ่งจะมีครั้งนี้ที่จะต้องจากกันหลายวัน

“ครับ ไม่ต้องห่วง มีคนดูแลเรื่องบ้าน เสื้อผ้า ส่วนอาหาร ผมหาซื้อเองได้”

“ไม่รู้ว่าจะมีขายหรือเปล่า ชาวบ้านแถวนั้นชอบทำอาหารรับประทานเอง”

“ผมจะต้องตุนอาหารจากในเมืองเอาไว้ครับ แต่ไม่มีปัญหาหรอก ขนมปัง แยมหรือไส้กรอกก็อยู่ได้แล้วครับ”

คนเป็นภรรยาค่อยเบาใจเมื่อรู้ว่าเขาสามารถที่จะเอาตัวรอดได้ในเรื่องอาหารการกิน เหลือแต่ความเหงาอ้างว้าง ผู้ชายที่เคยสัมผัสกับความรัญจวนจากเพศตรงข้าม เมื่ออยู่คนเดียวจะทำอย่างไร กังวลว่าจะมีคนใหม่หรือไม่

แต่รู้นิสัยธงรบดีว่าไม่เจ้าชู้ รักเดียวใจเดียว

เวลานี้ความไว้วางใจสำคัญที่สุด จะไม่ระแวงเพราะรู้ว่าการระแวงคือบ่อเกิดให้มีปัญหาครอบครัวจนถึงขั้นเลิกราต่อกัน

ธงรบเดินทางโดยเอารถยนต์ส่วนตัวประเภทขับเคลื่อนสี่ล้อ รู้ว่าพื้นที่ทุรกันดารแบบนั้นถ้าใช้รถเก๋งคงไม่เหมาะ ข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นถูกบรรจุลงในลังพลาสติกถึงสามลัง ก่อนออกเดินทางเขาหันไปมองภรรยาและพ่อแม่ที่ออกมาส่งหน้าบ้าน

“เราไปทำงาน อย่าเศร้าสิ”

บอกกับตัวเองอย่างนั้น ก่อนที่จะขับรถไปด้วยความเร็วสม่ำเสมอ ไม่กังวลว่าจะหลงทางเพราะมีจีพีเอสคอยบอกทาง แค่เพียงเลี้ยวผิดนิดเดียวจะมีเสียงเตือน

เวลานี้เพลงคือเพื่อนที่ดี เขาขับรถไปตามทางเรื่อยๆ และแวะรับประทานอาหารในปั๊ม เศร้าใจที่เห็นคนอื่นมาเป็นคู่ แต่เขาลุยเดี่ยว

“อีกไม่นาน ดาก็จะมาอยู่กับเราแล้ว อย่ากลัวน่า”

ธงรบพูดปลอบใจตัวเองอย่างนั้น พร้อมกับเร่งความเร็วของรถเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จุดหมายปลายทางคือ เวียงสนธยา

เกือบทั้งวันของการเดินทาง ธงรบขับรถมาโดยตลอด ไม่ได้แวะพักที่ไหนนอกจากเติมน้ำมันเท่านั้น ในที่สุดเขาได้เข้าเขตหมู่บ้านที่เรียกว่า เวียงสนธยา ตอนนั้นเป็นเวลา 6 โมงเย็น ท้องฟ้ามืดลงอย่างรวดเร็วและมีเสียงฟ้าร้องฟ้าแลบ รถเขาแล่นกลืนหายไปในความมืด

น่าแปลกที่จีพีเอสไม่ยอมทำงาน เขารู้ตัวอีกทีเมื่อเห็นว่าหน้าจอดับไปเฉยๆ

“แย่แล้วสิ เครื่องเสียหรือ เพิ่งซื้อนี่นา โทรศัพท์ติดต่อบริษัทสิ”

เมื่อหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร. แต่ผิดหวังอย่างแรงเมื่อรู้ว่าไม่มีสัญญาณ

“มันอะไรกันนักกันหนา ไม่มีสัญญาณ ทำไมห่วยอย่างนี้นะแล้วเราจะรู้ได้ยังไง ว่าบ้านของพ่อหลังไหน ชาวบ้านแถวนี้ก็แปลกปิดไฟนอนกันหมดเลย นี่เพิ่งจะหกโมงกว่าๆ เท่านั้นเอง”