Chapter 9 : แอบตาม

หลายวันต่อมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ฉันรู้สึกตัว เมื่อได้เสียงเคาะที่หน้าห้องประตูฉัน "อื้มมมม ใครคะ" ฉันตะโกนถามออกไป ในขณะที่หนังตาตาฉันยังคงปิดอยู่ เพราะความง่วง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันค่อยๆลืมตาตื่น หันมองออกไปที่นอกหน้าต่าง ฟ้ายังมืดอยู่ ฉันเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มาดูว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไหร่

"ตีหนึ่ง"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เปิดประตูเร็วววววววว" เสียงคุณกันต์นี่ ทำไมเสียง... ฉันเลยลุกขึ้นไปเปิดประตู

ใช่เขาจริงๆด้วย "คุณกันต์" หายไปหลายวัน พอกลับมาบ้านก็เมาแอ๋แบบนี้เลยหรือไง

หลังจากที่ฉันเปิดประตูให้ เขาก็เดินโซซัดโซเซไปยังเตียงนอนในห้อง แล้วจากนั้นก็ฟุบลงไปกับเตียงทันที ฉันเลยรีบเดินตรงไปที่เตียงแล้วกระชากแขนของเขาขึ้น

"คุณ นี่มันห้องนอนฉัน ห้องคุณอยู่ข้างๆนี่" ตัวเขาตอนนี้มีแต่กลิ่นเหล้า นี่กินหรืออาบ เหม็นชะมัด

"กลับห้องของคุณไปเลยนะ ตัวก็เหม็นขนาดนี้ ยังขึ้นมานอนเตียงฉันอีก" โอ๊ยตัวหนักอย่างกับควาย แล้วนอนแผ่ขนาดนี้ ฉันจะนอนได้ยังไงเล่า

เมื่อเห็นเขาแบบนี้ ฉันก็คงทำไรไม่ได้ จะให้พาเขาไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าหรอ อี๋ ไม่เอาด้วยหรอก จะลากตัวเขาเพื่อกลับไปที่ห้อง ก็คงลากไม่ไหว

สุดท้ายฉันเลยต้องหยิบหมอน ผ้าห่มบนเตียง แล้วเดินตรงไปนอนโซฟาสีน้ำตาลที่อยู่ติดกับหน้าต่าง

เช้าวันใหม่

แสงแดดยามเช้าลอดช่องผ่านผ้าม่านหน้าต่าง แยงเข้าที่ตาเลยทำให้ ผมนอนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง แล้วค่อยๆลืมตาตื่น

"ปวดหัวจังวะ" ผมค่อยๆหยัดตัวลุกนั่ง แล้วตั้งสติ เบนสายตามองไปรอบๆห้อง ไม่ใช่ห้องของผมนี่ แล้ว เห้ย....

"กี้" ผมอุทานชื่อเธอออกมา

ผมมานอนห้องเด็กคนนี้ได้ยังไง แล้วทำไมเธอถึงไปนอนที่โซฟา

ผมค่อยๆเดินย่องไปที่โซฟาที่เธอนอนหลับอยู่ แล้วลงนั่งยองๆ ผมค่อยๆมองใบหน้าสวยๆอย่างพิจารณา ใช้นิ้วปัดเส้นผมที่ปิบดบังหน้าสวยเอาไว้ แล้วค่อยๆใช้นิ้วเกลี่ยไล่ที่หน้าแก้มอย่างนุ่มนวล

"สวย"ผมเผลออุทานออกมาเบาๆ แต่เหมือนเธอจะค่อยๆขยับตัว ผมตกใจเลยรีบลุกถอยห่าง รีบเดินหันหลังกลับออกไปจากห้องทันที

ช่วงบ่ายของวัน

ฉันกับคุณแม่เดินทางออกจากบ้านมุ่งตรงไปยังสถานเด็กกำพร้าเพื่อเข้าไปแจกพวกอาหารกับขนมต่างๆให้กับเด็กๆ

"สวัสดีค่ะคุณหญิง หนูกี้" ครูเจี๊ยบเป็นคนดูแลสถานเด็กกำพร้าออกมาต้อนรับ

"ครูเจี๊ยบสวัสดีค่ะ"

"กี้ สบายดีใช่ไหม ครูคิดถึงกี้ทุกวันเลย เด็กๆก็ถามถึงตลอด"

"กี้สบายดีค่ะ คิดถึงทุกคนที่นี่มากๆ ก็เลยมาหายังไงหล่ะค่ะ" ที่นี่แหล่ะคือบ้านของฉัน อยากกลับมาที่นี่จัง

"หนูกี้บ่นคิดถึง วันนี้ฉันเลยพาหนูกี้มาหา อยากเอาอาหารกับขนมมาให้เด็กๆที่นี่ด้วย มีอะไรขาดเหลือไหมครูเจี๊ยบ"

"ที่มีตอนนี้ก็มากโขแล้วค่ะคุณหญิง"

"แล้วเรากับลูกชายคุณหญิงเป็นยังไงบ้าง ปรับตัวกันได้บ้างรึยัง"

"ปรับตัวได้ดีเลยแหล่ะจ่ะ ครูไม่ต้องห่วงนะ" คุณแม่ตอบแทน ปรับตัวดีตรงไหนคะ คุณแม่ก็เห็นๆอยู่ ฮืออออออ

"เอาหล่ะ ฉันไปก่อน" คุณแม่หันมาพูดกับฉันต่อ "หนูกี้จะอยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อยไหม"

"ค่ะ กี้อยากอยู่ที่นี่อีกสักพัก"

"ได้จ่ะ ยังไงเดี๋ยวแม่ให้คนรถมารับหนูสักห้าโมงเย็นละกันนะลูก"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ หนูกลับเองได้ค่ะ ไม่รบกวน"

"เอางั้นก็ได้ มีอะไรโทรหาแม่ได้เลยนะ วันนี้แม่ต้องไปธุระที่อื่นต่อ"

"ค่ะ คุณแม่ เดินทางปลอดภัยนะคะ"

หลังจากเดินไปส่งคุณแม่ขึ้นรถ ฉันเลยกลับเข้ามาหาคุณครูเจี๊ยบ "ครูคะ เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ คิดถึงครูม๊ากมาก อยากเม้ากับครูเยอะแยะไปหมดเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ในรถสปอร์คันหรูของกันต์

ผมแอบขับรถตามเธอมาตั้งแต่ที่บ้าน ตอนนี้ผมแอบจอดรถอยู่ใกล้ๆกับสถานกำพร้าในที่ที่เธอจากมา ผมลงจากรถ แล้วมองไปยังหน้าต่างบานหนึ่งที่สามารถเห็นเธอได้ไม่ใกล้ไม่ไกล เธอดูมีความสุขกับเด็กๆที่นี่ ผมได้ยินเสียงหัวเราะ ได้เห็นรอยยิ้มสวยๆของเธอ ความเป็นธรรมชาติของเธอ ยิ่งมองเธอยิ่งทำให้ผมใจสั่นไหวแปลกๆ หรือผมจะเริ่มหวั่นไหวกับความรู้สึกที่มันเคยเกิดขึ้นหมือนเมื่อสิบปีก่อนอีกครั้ง

ผมยืนมองเธออยู่ได้ครู่หนึ่ง จู่ๆเธอก็หันมาทางหน้าต่างที่ผมแอบมองเธอ พอผมเห็นแบบนั้น เลยรีบหันกลับเดินไปยังรถคู่ใจของผม แล้วขับรถออกไปทันที หวังว่าเธอจะไม่ทันได้สังเกตุเห็นหน้าของผมนะ

ช่วงค่ำ

หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน ฉันรีบขึ้นห้องแล้วอาบน้ำทันที พออาบเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำ ต้องตกใจเบิกตากว้าง ตาเถร คุณกันต์ไอคนไม่มีมารยาท เข้าห้องฉันทำมายยยยยยยยยย สามบานสิว่าแกไม่รู้ยัยกี้

"นี่คุณ ก่อนจะเข้าห้องใคร ช่วยมีมารยาทหน่อยได้ไหม"

เขายกนิ้วขึ้นจุ๊ปาก แล้วค่อยๆเดินตรงมาหาฉันพร้อมกับพูดว่า "กับเมียยังต้องขออีกหรอ โถ่ ผัวเสียใจแย่ พูดจาห่างเหินจัง หรือว่าลืมคืนหวานของเราไปแล้ว งั้นวันนี้ฉันจะรื้อฟื้นความจำให้ก็แล้วกัน"

ในตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่เสื้อคลุมอาบน้ำปกปิดร่างกายฉันอยู่ เขาไล่สายตามองมาที่เรือนร่างแล้วโฟกัสที่ปลายเชือกชุดคลุมอาบน้ำของฉันและดึงออกไป จนเสื้อคลุมหล่อนไปกองกับพื้น

เขาช้อนอุ้มตัวฉันในท่าเจ้าสาว แล้วเดินไปที่เตียงนอนคิงไซส์ ฉันพยายามทุบ พยายามดิ้นไปที่อกแกร่งของเขา แต่เหมือนดูจะไม่สะทกสะท้านกับกำปั้นเล็กๆของฉันเลย

"อย่าดิ้น ไม่งั้นฉันโยนเธอออกหน้าต่างจริงๆ" น้ำเสียงเขากดลงต่ำ พร้อมกับสายตาจ้องเขม็ง "ฉันจะดิ้น ทำไม คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้" แล้วเค้าก็โยนตัวฉันลงไปที่เตียงอย่างแรง

ฟุบ

"โอ๊ย ฉันเจ็บนะ วางเบาๆไม่เป็นหรือไง"

"เธออยากดิ้นทำไม ฉันไม่โยนเธอออกหน้าต่างก็ดีแค่ไหนแล้ว" น้ำเสียงเขาเกรี้ยวกราวดในเชิงตำหนิ ก่อนจะขึ้นมานั่งบนเตียงข้างๆตัวฉัน

แล้วกระซิบลงมาที่หูเบาๆด้วยเสียงที่แหบพร่า แล้วพูดขึ้นว่า "ฉันขอนะ" เมื่อกี้ยังขึ้นเสียงใส่อยู่แล้ว ตอนนี้มาทำเป็นขอ

จากนั้นเขากดไหล่มนของฉันลงนอนราบไปกับเตียง แล้วขึ้นคร่อมทับร่างเล็กของฉัน ตอนนี้โคตรอายไม่มีอะไรปกคลุมร่างกายฉันเลยสักชิ้น ส่วนเขาเสื้อผ้ายังอยู่ครบ

ฉันมองคู่สายตาของเขาในตอนนี้ แววตามันเปลี่ยนไป แต่กลับอ่อนโยนขึ้น ไม่เหมือนครั้งก่อนที่ดูดุดัน

คุณกันต์มองหน้าฉัน แล้วค่อยๆโน้มลงมากระซิบที่ข้างหู "คืนนี้ฉันขอ...ร่วมรักกับเธอนะกี้" พูดเสร็จเขาละใบหน้าออกจูบลงไปที่แก้มทั้งสองข้าง แล้วเลื่อนมาจูบที่ริมฝีปาก

"เธอให้ฉันได้ไหม"

ฉันไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้าเบาๆ เขายกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจที่ฉันตกลง