Chapter 4 : นัดของเรา

ฉันเก็บของอยู่ในห้องได้ไม่นานนัก คุณแม่ก็มาเคาะเรียกฉันที่หน้าประตูหน้าห้องเพื่อให้ลงไปทานข้าว แต่เมื่อฉันลงมาที่ห้องอาหาร ก็ไม่เห็นคุณกันต์อยู่ที่โต๊ะอาหารด้วย

"ตากันต์ไม่อยู่นะลูก เห็นว่ามีธุระ" คุณแม่คงเห็นฉันมองหาคุณกันต์

"ไม่ต้องกลับมาก็ดี"

"หนูว่าไรนะลูก"

"ปะ ป่าวค่ะคุณแม่ ทานข้าวกันเถอะค่ะ" ทานข้าวเสร็จคุณแม่กับฉันก็ออกไปเดินเล่นที่นอกบ้าน จนเดินมาหยุดตรงสระว่ายน้ำ คุณแม่ก็พูดเรื่องการแต่งงานขึ้นมา

"หนูกี้ แม่จะถามหนูอีกครั้ง หนูเต็มใจที่จะมาเป็นสะใภ้จริงๆใช่ไหมลูก"

ฉันคิดในใจ ตอบตกลงไปแล้วนี่ค่ะ แต่อยากจะถอนคำพูดเอาซะตอนนี้เลย เพราะลูกชายคุณแม่พูดจาห่ามๆกับหนูในห้องนอน ถ้าคุณแม่ยืนอยู่ด้วยคงจัดการเขาไปแล้ว หรือไม่ก็คงไม่ให้ฉันอยู่ที่นี่ด้วยแน่ๆ แต่จะให้ปฏิเสธไปแลยก็จะดูน่าเกลียด ในเมื่อรับปากไปแล้ว

"เต็มใจค่ะคุณแม่"

"งั้นก็ดีจ่ะ ส่วนเรื่องงานแต่ง แม่หาฤกษ์ให้ได้แล้วนะจ๊ะ เป็นเดือนหน้า"

"ไวขนาดนั้นเลยหรอคะคุณแม่"

"ตากันต์ก็เข้าเลขสามแล้ว แม่ก็อยากให้เป็นฝั่งเป็นฝาเหมือนกับคนอื่นเขาบ้าง"

"ขอโทษนะคะคุณแม่ คือคุณกะ.." ฉันยังพูดไม่ทันจบ คุณแม่ก็พูดแทรกขึ้น

"เรียกว่าพี่กันต์เถอะจ่ะ"

"ค่ะ...พี่...กันต์"

"พี่กันต์ เคยมีแฟนมาก่อนไหมคะ" ฉันถามออกไป เพราะความอยากรู้ล้วนๆเลย ง่ายๆก็คือ สอ เอือ กอ

"เหมือนจะมีคนนึงนะที่ตากันต์เคยพามาที่บ้าน แต่แม่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าผู้หญิงคนนั้นใช่แฟนไหม เหมือนว่าจะเคยมาสองสามครั้งได้ ตากันต์ไม่เคยบอกอะไรกับแม่หรอกและแม่ก็ไม่ได้ยุ่งเรื่องที่เขาจะคบกับใคร" คำว่าแม่ไม่ได้ยุ่งแต่ตอนนี้กลายเป็นฉันยุ่งแทน

"แล้ว...ทำไมคุณแม่ถึงอยากให้หนูมาเป็นสะใภ้หรอคะ"

"กี้ขอพูดตามตรงเลยนะคะ ด้วยสถานภาพของกี้ดูไม่เหมาะสมกับการเป็นลูกสะใภ้ของคุณแม่เลยด้วยซ้ำ อีกอย่างกี้ดูออกนะคะว่าคุณกันต์เองก็คงไม่ได้เต็มใจ กับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน"

"แล้วกี้...ก็ไม่เคยเลยว่าวันนึงกี้จะได้แต่งงานกับลูกชายของคุณแม่ ทั้งที่กี้ยังเรียนไม่จบเลย"

คุณแม่มองหน้าฉันอย่างตั้งใจฟังว่าฉันจะพูดอะไรออกมาบ้าง

"แม่ถูกชะตาเรา แม่อยากให้หนูมาดูแลตากันต์ แม่มองคนไม่ผิดหรอกเชื่อแม่สิ"

"ดูแลคุ...เอ่อ พี่กันต์หรอคะ"

"ถ้าตากันต์ทำให้อะไรให้หนูโกรธ ไม่พอใจ บอกแม่ได้ตลอดเลยนะลูก" อยากบอกมากเลยค่ะ ปากมันคันยิบๆ แต่ก็ไม่กล้าพอ

"ค่ะ คุณแม่"

"เอาหล่ะ เข้าบ้านกันเถอะจ่ะ"

----------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่ฉันเดินเล่นพูดคุยกับคุณแม่เสร็จ ฉันก็กลับเข้ามาอยู่ในห้องจนกระทั่งมืด ไม่ได้ออกจากห้องเลย เพราะมัวแต่จัดของให้เข้าที่เข้าทางอยู่

แล้วพรุ่งนี้ฉันก็ต้องเข้าไปที่มหาวิทยาลัยด้วย กะว่าจะรีบนอนสักหน่อย เพราะฉันจะต้องเข้าไปส่งวิจัยจบให้กับอาจารย์แต่เช้า

"อาบน้ำดีกว่า"

ครืดดด ครืดดดด

ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ ฉันก็ต้องเลี้ยวหันหลังกลับมาเพราะเสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น แต่เอ๊ะ! ใครโทรมา เบอร์ไม่คุ้นเลย ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

"สวัสดีค่ะ"

"ฉันเอง จำได้ไหมว่าเรามีนัดกัน" นัดอะไร ไปนัดตอนไหน แล้วเขามีเบอร์ฉันได้ยังไง

"คุณ ไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน"

"หึ มันไม่ใช่เรื่องยาก กับการหาเบอร์ของเธอ ฉันแค่จะโทรมาเตือนนัดของเรา" นัดอีกแล้ว อ๋ออออ ที่เขาพูดเมื่อตอนกลางวัน นี่เขาเอาจริงหรอเนี่ย

"ฉันจะนอนแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปมหาวิทยาลัยแต่เช้า" พูดเสร็จฉันก็วางสายใส่เขาไป แล้วเขาก็ไม่โทรกลับมาอีก

หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จ ฉันก็รีบเข้านอนทันที ในหัวฉันก็ยังคิดถึงประโยคที่คุณกันต์พูด เขาคงแค่ขู่แกล้งฉันหล่ะมั้ง คงไม่...ทำเรื่องอย่างว่าหรอก อืมมใช่ ปลอบใจตัวเองไปนะยัยกี้

ไม่นานเปลือกตาฉันมันค่อยๆปิดตาลงจนหลับไป ในขณะที่หลับได้เกือบสนิท ฉันรู้สึกว่าที่นอนมันยวบลง เลยพลิกตัวหันไปดู ตอนนั้นฉันนึกว่าผีแล้วนะ แต่...ชิบหายละ

"คุณ เข้ามาได้ยังไง"

"ก็มาหาเมียลับๆ ของฉันยังไงหล่ะ และสถานะนี้จะมีแค่เธอกับฉันที่กันแค่ 2 คน เท่า-นั้น" อร๊ายยยยยย คนเจ้าเล่ห์ ?