รอยยิ้มที่ไม่อาจคาดเดา

คุณหลงเล่อยิ้ม

แม่บ้านอีกคนเจ้ามาเก็บและทำความสะอาดเศษถ้วยกาแฟและกาแฟที่หกแล้วออกไป

“เพิ่งจะสิบแปด พอดีสงสาร ปู่เลยให้มาช่วยงาน”

ไป๋หลางยิ้มพยายามปรับรอยยิ้มไม่ให้เป็นรอยยิ้มหยัน

ในใจกลับคิดไปไกล ก็คงสงสารแหละยังสวยยังสาวขนาดนั้น อายุเท่าคุณปู่ของเขาก็คงใช้เงินให้กับคำว่าสงสารได้คุ้มไม่น้อย

“เฉวียนหรู สวยถูกใจแกไหม”อยู่ๆก็ถามตรงๆ

อี้หลินที่หายเข้าไปยกอเมริกาโน่ถ้วยใหม่มาวางตรงหน้า หลบตาไป๋หลางที่มองแค่มือบางไม่กล้ามองหน้าอี้หลินกลัวจะเสียมารยาท อย่างน้อยเขาก็มีมารยาท

“คุณเยว่ทำอาหารเย็นเผื่อ..แขกด้วย”

อี้หลินก้มหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นช้าๆไป๋หลางที่เงยหน้าขึ้นสบตากับอี้หลินพอดี

ไป๋หลางอ้าปากค้าง

คุณหลงเล่อกระแอมเบาๆไป๋หลางก้มหน้าเสีย

“อี้หลินมานี่”

อี้หลินทรุดตัวลงนั่งข้างล่างตรงพื้นข้างๆคุณหลงเอ่อ

“ผมเคยพบคุณย่าเล็กที่ไหนสักแห่ง คุณปู่จะไม่แนะนำหน่อยหรือ”กัดฟัน หยุดคำพูดไว้แค่นั้น

“ที่ไหน”

คุณหลงเล่อถามยิ้มๆ

อี้หลินมือเย็นเฉียบก้มหน้ามองมือตัวเอง

“ขออนุญาตครับพอดีรถติดครับ”

ทนายประจำตระกูลถือกระเป๋าเจมส์บรอนเข้ามาข้างในห้อง

ยื่นมือให้ไป๋หลางจับ

“อ่อท่านประธานคนใหม่หล่อจริงๆครับสนใจรับงานแสดงไหมครับฮ่าาาพอดีลูกสาวผมเป็นผู้จัดการให้กับนักแสดงหลายคนอยู่ครับ”

“ฮึ่มมม”

“ฮ่าาาาไม่ต้องซีเรียสไม่ต้องซีเรียส ผมร่างข้อตกลงมาเรียบร้อยแล้วไม่มีอะไรทุกอย่าง สินทรัพย์ทุกอย่าง ตามที่ท่านประธานอาวุโสสั่งแค่เซนสองกริ๊กก็เรียบร้อบไม่ได้เป็นทางการขนาดนั้น”

คุณหลงเล่อยิ้ม

“ก็ตามนั้น คุณเยว่ออกไปก่อน”

อี้หลินค่อยๆถอยห่างแล้วยืนขึ้นก้าวเดิน จากไปไป๋หลางมองตามจนลับตา

“นี่ครับ”คุณอูวางกระดาษสอง

แผ่นลงตรงหน้าไป๋หยาง

“แค่จรดปากกาทุกอย่างของกงฉือทุกอย่างที่กงฉือเป็นเจ้าของจะเป็นของคุณ”

ไป๋หยางหยิบปากกาทองที่คุณหลงเล่อมอบให้ เซ็นสองแกร๊ก

แล้วยิ้มบางก็วางใจได้ตั้งใจจะอยู่สบาย สบายเสียทีต่อจากนี่จริงสอ ท่านประธานกงฉือคนใหม่ จะกรุณาให้ตาแก่อยู่ชั้น48นี้ต่อไป”คุณหลงเล่อพูดขึ้นยิ้มๆ

ไนั่นก็แล้วแต่ท่านประธานคนใหม่ครับเสร็จธุระแอล้วกระผมขอตัว”คุณอูกล่าวลา

“ครับ ไม่กล้าครับไม่กล้าไล่”ไป๋หลางพูดไปยิ้มไปเหมือนกัน

“ดีแล้วมีหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้อีกนานมีอะไรไม่เข้าใจแวะขึ้นมาที่นี่ได้ฉันอยู่ตรงนี้ ยังไม่ไปไหน”

“ผมก็ต้องไปแล้วเหมือนกัน”

“อ้าวไม่ทานข้าวเย็นด้วยกันหรือคุณเยว่กำลังทำกับข้าว”ไป๋หลางส่ายหน้าไปมา

“พอดีผมมีเรื่องด่วนให้จัดการ”คุณหลงเล่อยิ้ม

เป็นรอยยิ้มที่คาดเดาไม่ได้จริงเมื่อคุณหลงเล่อยิ้มแล้วก็ไม่อาจเดาอะไรจากรอยยิ้มได้

“ตามใจ” ไป๋หลางลุกขึันโค้งคำนับแล้วเดินออกจากอาคารที่เรียกว่าบ้านออกไป

“ครับ”หลวนคุนยืนรอที่หน้าห้อง

“เจอไหม”หลวนคุนโค้งให้อย่างนอบน้อม

“ครับ เป็นแม่บ้าน”

ไป๋หลางสาวเท้าออกจากตัวอาคารมุ่งไปยังลิฟท์

“นายหลงกลแล้ว”

“หมายความว่าอย่างไรครับผมเห็นผู้หญิงของท่านประธานในชุดแม่บ้านของกงฉือ”ไป๋หลางยิ้มหยัน

“ผู้หญิงของฉันหรือ นายควรจะพูดว่าผู้หญิงของท่านประธานคนเก่ามากกว่า”

หลวนคุนเลิกคิ้วสูง

“หมายความว่าท่านประธานพบกับ เอ่อเอ่อผู้หญิงคนเมื่อคืนแล้วหรือครับ แล้ว แล้วทำไมถึงบอกว่าเป็นผู้หญิงของท่านประธานอาวุโสเล่าครับ ในเมื่อ…..รอยเลือดที่เตียงเมื่อเช้า”

ไป๋หลางกัดฟันแน่น

“ผู้หญิงคนนั้นคงเบื่อคุณปูเสียเต็มทนและกำลังปั่นหัวฉัน”

นึกถึงความยากลำบากในการสอดใส่เมื่อคืน ไป๋หยางส่ายหน้าไปมา จะไม่ยอมรับได้อย่างไรว่าเขาสุขสมเพียงใดกับร่างกายของอี้หลิน ว่าเขาติดใจแค่ไหนกับท่าทีเหมือนมือใหม่ของอี้หลิน

“เอ่อแล้ว ท่านประธานจะทำอย่างไรครับ”

“ฉันจะสอนให้ผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าอย่าลองดีกับฉันและจะเปิดโปงเรื่องที่ทำกับฉันให้คุณปู่ได้รับรู้”

“ท่านประธาน”หลวนคุนอุทานดังๆ

“อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนายจะต้องเก็บไว้เป็นความลับ โดยเฉพาะคุณนายฉี”หลวนคุนโค้งคำนับ อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงของท่านประธานจริงๆ

คำแล้ว อี้หลินนั่งกอดเข่าในห้องครัว

“กลัวหรือ”คุณหลงเล่อเอ่ยปากเบาๆ

“ค่ะ”