ย่าเล็ก

ยิ้มหวานหยดเดินเข้ามาเกาะแขนอย่างถือวิสาสะ

ไป๋หลางหลุบตามองพื้น

“มีอะไร”

“ชิงชิน อยากจะแสดงความยินดีกับท่านประธานคนใหม่โดยการเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารค่ำ หรือจะเกินกว่านั้นก็ได้”

มองสบตาคม ที่เอื้อมมือมาเชยคางมนบิดซ้ายทีขวาที

“ไม่”

“แต่ชิงชินอย่างจะทำความคุ้นเคยกับคุณ”

“ได้ ติดต่อเลขาของฉันสิ ว่าเธอจะจองคิวคืนไหน”

แกะมือชิงชินออกแล้วก้าวเดินไม่สนใจชิงชินที่อ้าปากค้าง

“ท่านประธาน ท่านประธาน คุณกงฉือ แล้วเลขาคุณ เลขาคุณคนไหนค่ะ”

หลวนคุนถอนหายใจ

“ขอ watapp”

พูดเบาๆเมื่อเดินมาถึงตัวชิงชิน

ชิงชินยิ้ม แต่คนที่หนักใจคือหลวนคุน

“ผู้หญิงคนนั้น มาหรือยัง”

ถามหลวนคุนที่วิ่งตามมาติดๆ

“เอ่อ ผมให้เขาตรวจกล้องวงจรปิด หาเธอคนนั้น”

คิ้วคมขมวดเข้าหากัน

“แล้วเจอไหม คืนนี้จะได้ตัวไหม”

สีหน้าเป็นกังวลจริงจัง

“ท่านประธาน เอ่อคือเมื่อครู่ท่านประทานอาวุโสให้คุณขึ้นไปพบท่าน”

“ยังมีเรื่องอะไรกับฉันอีก ฉันมาให้ขนาดนี้ยังไม่พออีกหรือ ผลัดไปก่อนบอกว่าฉันยุ่ง”

“แต่นายครับ ท่านประธานให้ทนายมาร่างพินัยกรรมยกกงฉือและสินทรัพย์ทั้งหมดให้กับนายครับ”ไป๋หลางถอนหายใจ

“เอาเปรียบกันเกินไปแล้ว คุณหลงเล่อจะวางมือแล้วหรือ”

“ครับ ก็ท่านประธานมารับตำแหน่งแล้ว และนายหญิงสั่งให้กระผมกำชับท่านประธานว่าต่อไปนี้จะต้องตั้งใจ”

“หยุดพูด ตามผู้หญิงคนนั้นให้เจอ ฉันจะไปพบคุณหลงเล่อ แล้วค่ำนี้บนเตียงของฉันต้องมีผู้หญิงคนนั้น”

ก้าวขาจากไปหลวนคุนถอนหายใจยาว

“เอาแต่ใจ”

“คุณจางครับ เจอแล้วครับ”หลวนคุนพุ่งตัวเข้าไปในห้องคอนโทรลรูม

ภาพนิ่งของเยว่อี้หลินที่กำลังเดินเข้ามาในตัวตึกด้วยชุดแม่บ้าน อยู่บนจอมอนิเตอร์สี่จอทั้งด้านหน้า ด้านหลัง และด้านข้าง

“แม่บ้านหรือ”พึมพำเบาๆ ถอนหายใจยาว

“ตามตัวให้พบ”

ออกคำสั่งแล้วรีบขึ้นไปบนชั้น49เพื่อรอไป๋หลาง

ขายาวๆก้าวไปหยุดที่หน้าประตูห้องของคุณหลงเอ่อท่าน ประธานอาวุโส

“เข้ามาสิ”

เสียงพูดดังๆลอยออกมา

ไป๋หลาง ผลักประตูเข้าไป

กระแทกตูดลงบนโซฟาตัวนุ่ม ตรงกันข้ามกับคุณหลงเล่อ

“ทำตัวตามสบาย เอากาแฟไหม สักพักทนายอูจะมาถึง”

น้ำเสียงผ่อนคลาย ต่างจากคุณหลงเอ่อคนเดิม

“ก็ดีครับ เมื่อคืนดึกไปหน่อยขอเป็นอเมริกาโน่ครับ”คุณหลงเอ่อยิ้ม

“คุณเยว่ที่รัก อเมริกาโน่ Hacienda La Esmeralda(กาแฟที่แพงที่สุดของปานามาปอนด์ละ350.25 เหรียญต่อปอนด์)”กรอกเสียงลงบนกล่องสี่เหลี่ยมที่เรียกว่าอินเตอร์คอมที่มีไฟสีเขียวกระพริบ

“ค่ะรอสักครู่”เสียงตอบรับดังผ่านกล่องอินเคอร์คอม ก็ชั้นนี้เป็น…บ้าน..ของคุณหลงเอ่อ

ไป๋หลางขมวดคิ้วเมื่อคืนเขามาไม่ยักเจอผู้หญิงของหลงเล่อ ไม่เบาเลยนี่เสียงบ่งบอก อายุว่ายังสาวอยู่แต่จะสวยหรือเปล่า

“พ่อกับแม่ของแกคงเห็นแล้วเรื่องการมอบตำแหน่งท่านประธาน”

“ครับ ก็คงจะต้องดูผ่านช่องทางใดทางหนึ่งประชาสัมพันธ์ของกงฉือ เก่งอยู่แล้วเรื่องวางแผนการโปรโมต”

เดินไปที่แผ่นกระจกกว้างมองได้เกือบสามร้อยหกสิบองศา เพื่อชมทัศนียภาพของฉงชิ่ง

“อืมมม”

คุณหลงเล่อยิ้มตอบกลับง่ายๆ

ร่างเล็กใส่ผ้ากันเปื้อนคาดที่เอวเดินเข้ามาพร้อมกับถาดใส่ถ้วยกาแฟในมือ

วางถ้วยกาแฟควันฉุยลงบนโต๊ะตรงหน้าคุณหลงเล่อ ไป๋หลางหันกลับมาเพราะเสียงถ้วยกาแฟ

“เพล้งงงง”

ถ้วยกาแฟในมือของอี้หลินร่วงกระทบพื้นแตกกระจายมือซีดขยับแว่นสายตาขึ้นลงแล้วหันหลังกลับ ไป๋หลางขมวดคิ้วคมเห็นเพียงเสี้ยวหน้างาม

“หืมมม แม่บ้าน แม่บ้านมาทำความสะอาดหน่อยคุณผู้หญิงทำกาแฟหก”

คุณหลงเล่อกรอกเสียงลงไปในกล่องสี่เหลี่ยมอีกครั้ง

“ขะขอโทษค่ะ”

อี้หลินเดินกลับเข้าไปในส่วนตัวบ้านที่เป็นห้องครัวถอดแว่นตาวางไว้ส่ายหน้าไปมา

“ยังเด็กนี่ครับ คุณย่าเล็กผมเรียกแบบนั้นได้ไหม”