บังเอิญคืนนั้นฉันง่วงเหลือเกิน

ท่านปู่ร่างเล็กเหมือนจะอ่านใจออก

ไป๋หลางเลิกคิ้ว

“แต่งงานหรือครับ”

“ก็ต้องแต่ง ตามกฎสำหรับตำแหน่งท่านประธานเพื่อการันตีว่า ตระกูลลู่จะอยู่เคียงข้างตระกูลกงฉือ”

เดินไปรินไวน์ใส่แก้วส่งให้ไป๋หลาง

“การเดินทางราบรื่นไหม”

“ครับ”

กระดกไวน์ลงคอไม่ได้ละเลียดชิมเหมือนที่ท่านอาวุโสประธานหลงเล่อทำ

“แม่ของนายเล่าสบายดีไหม”

ไป๋หลางรินไวน์ใส่แก้วจนเกือบเต็ม

ถามถึงคนที่ไม่น่าถามถึงที่สุด ก็เป็นเพราะแม่ของเขาคุณซุนหลางจึงตัดขาดกับตระกูลกงฉือ แต่ในที่สุดแล้วไป๋หลางก็ต้องกลับมาจนได้

“สบายดีครับ คุณนายฉีฝากความคิดถึงมาถึงท่านประทานด้วยครับ”กงฉือหลงเล่อยิ้มน้อยๆ

รินไวน์ใส่แก้วให้ไป๋หลางอีกรอบ

“ดื่มไวไปจะเมานะไวน์อันดับหนึ่งของฉงชิ่ง ขึ้นชื่อเรื่องเมา”

อี้หลินเดินลากเท้า หอบเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดหลายอย่างมากองตรงหน้าป้าจือนาฬิกาแขวนโบราณในห้องจัดเลี้ยงตีบอกเวลาตีหนึ่ง

“ง่วงจัง เหนื่อยด้วย”

ป้าจือนั่งเท้าคงเปิดปากหาว

“พักเถอะทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนี่คุณเยว่”

อี้หลินยิ้มบางๆ

“จะต้องเดินกลับที่พักค่ะกว่าจะถึงคงเกือบสว่างแล้วต้องเดินมาใหม่ในตอนเช้าอีกคงได้นอนไม่เกินสองชั่วโมง”

“ฉันจะบอกให้เอาบุญคุณเยว่ถ้าคุณไม่คิดอะไรข้างบนตึกมีห้องพักว่างๆคุณเยว่ไปเลือกสักห้อง เข้าไปนอนแล้วเช้าก็ออกมาแล้วอย่าลืมถอดชุดพาดไว้ก่อนพรุ่งนี้จะได้สวมชุดเก่ามาทำงานฉันแนะนำเด็กใหม่บ่อยๆพวกเธอทำประจำก่อนนั้นก่อนที่จะได้ห้องพักในฉงชิ่งที่หายากยิ่งกว่าทอง”

อี้หลินยิ้ม ชีวิตในเมืองใหญ่ลำบากจริงๆ อี้หลินเดินทางจากกวางตุ้งมาที่นี่ใฝ่ฝันอยากทำงานดีๆเก็บเงินส่งให้คนในครอบครัวได้อยู่สบาย

“แล้วหากใครมาพบเข้าอย่างคุณเชียวฉันกลัวว่า”

อี้หลินยังกังวล

“คุณเชียวป่านนี้กลับบ้านนอนไปแล้ว ไม่มีใครอยู่ที่นั่นหรอก ดึกป่านนี้เธอไปนอนแล้วเช้าก็ตื่นมาไม่บอกก็ไม่มีใครรู้”

“ขอบคุณจริงๆป้าจือ”

“ไปนอนซะพรุ่งนี้รีบตื่นมากวาด มาม็อบ ก่อนที่พิธีจะเริ่ม”

อี้หลินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“แต่อย่าไปแตะอะไรในห้องนะไอ้พวกของประดับพวกนั้นท่านประธานกงฉือท่านนิยมสะสม หากหายไปหรือแตกหักกลัวว่าจะตกงาน”

อี้หลินก้าวขาผ่านบันไดด้วยความยากลำบากขากำลังจะหลุดวันนี้แทบจะไม่ได้นั่ง

“ฮัลโลอี้หลิน เธอนอที่ไหนคืนนี้”เสียงปลายสายของเพื่อนรักอย่างหงเหวินที่เป็นคนแนะนำอี้หลินมาทำงานที่นี่”

“ฉันตั้งใจจะนอนบนตึกกงแือห้องไหนที่ว่างๆสักห้อง”

“อืมม ฉันกำลังบอกว่าวันนี้ไม่ต้องรอเพราะว่าฉันจะ ไปต่อกับเพื่อน”

“เข้าใจแล้วดูแลตัวเองด้วยนะหงเหวินขยับแว่นสายตาให้เข้าที่”

“เธอนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงฉันน่าฉัน ประสบการณ์เยอะกว่าเธอเอาน่า ไปนอนเสียพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน อืมมลืมไปพรุ่งนี้งานฉันค่อนข้างเยอะนะ”

“เข้าใจแล้วฉันง่วงเต้มทนแล้ว”ปลายสายวางหูไปแล้วอี้หลินถอนหายใจ กงหงเหวินเพื่อนที่เรียนมหาลัยมาด้วยกันแต่อีกคนมีความกล้ามากกว่าเริ่มจากงานที่ดชว์เนื้อหนังจนมาทำงานในกงฉือ ส่วนอี้หลินเพื่อนๆเรียกว่าฮอตเนิร์ท วันๆเอาแต่ตั้งใจเรียนจบออกมาหางานไม่ได้ ในที่สุดก้มาลงเอยด้วยงานในหน้าที่แม่บ้าน

ชั้นที่20

อี้หลินมองรอบๆด้วยความรู้สึกประหลาดใจ ระเบียงกว้างมีราวกันตกที่ยาวเกือบสามสิบเมตร หรือจะเรียกว่าสวนก็ได้พื้นด้านล่างเป็นหญ้าสีเขียวชะอุ่ม บริเวณรอบๆมีร่มไม้หนาบังตา ราวกับหลุดเข้าไปในป่า ต้นปาล์มและต้นไม้ใหญ่เกินกว่าจะนำมาไว้ข้างบนนี้ได้ ไม้ดอกข้างทางเดินที่โรยด้วยหินสีขาวก็สวยจนคิดว่ากำลังเดินบนสวรรค์หรือไร

เงินบันดาลได้ทุกอย่างจริงสิทำไมต้องประหลาดใจ

แหวกดงไม่หนาทึบเข้าไปข้างใน ก็พบกับประตูกระจกเปิดอ้าอยู่แล้วในห้องเปิดไฟสว่าง สอดส่ายสายตาพบโซฟาตัวใหญ่วางอยู่ ยิ้ม อย่างน้อยก็อุ่นล่ะ

“ตรงนี้ก็ได้ใช่ไหมอี้หลิน…ง่วงเต็มทนแล้ว”

ดึงแว่นตาสายวางที่โต๊ะตัวกลาง

ถอดรองเท้า ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวใหญ่ด้านนอก แต่เพียงเหลือบตามองว่ามีห้องด้านในอีกหลายห้องไม่ได้สนใจอะไร

“อะลืมถอดเสื้อผึ่งไว้เหมือนที่ป้าจือบอก”

ลุกขึ้นถอดเสื้อชุดแม่บ้านฟาดไว้กับหน้าต่างรวบชายกระโปรงใช้หัวเข่าสองข้างหนีบไว้ซุกมือที่หว่างขาแก้หนาวทิ้งตัวลงนอนนับหนึ่งถึงสิบเพิ่งจะได้แค่ห้าก็หลับสนิท

ไป๋หลางลงลิฟท์มาจากชั้นที่48ของตัวตึกเดินมาจากทางด้านหน้าด้วยอาการตึงๆเพราะฤทธิ์ของไวน์ที่พยายามดื่มเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องราวในใจ ชั้นที่20ที่ปกคุลมด้วยต้นไม้ไม่ได้รู้สึกแปลกตาอะไรแต่นึกทึ่งความพยายามของคนที่เนรมิตบ้านสวนบนตึกได้สวยขนาดนี้ ปิดประตูแล้วเดินเข้าไปที่บาร์เครื่องดื่มถือขวดวิสกี้เทลงในแก้วกระดกหมดแก้ว แล้วเทกระดกอีก ส่ายหน้าไปมา

“จะมาทำดีอะไรตอนนี้ในเมื่อก่อนนั้นไม่เคยสนใจถามไถ่ด้วยซ้ำ”บ่นเบาๆ

กระดกวิสกี้ลงคอ

“หลวนคุนเจ้าบ้า ไหนบอกจะพาผู้หญิงมา จะหลับไหมคืนนี้”

กระดกวิสกี้ลงคอเพียวๆอีกสองแก้ววางแก้วเดินโซเซเข้าไปด้านในสุดที่มองทะลุไปยังระเบียงกว้าง เพื่อต้องการสูดอากาศ

อี้หลินนอนบนโซฟาตัวใหญ่อกขาวเนื้อเนียน โผล่พ้นเสื้อลำลองสีขาวสะอาดตาออกมาเนินอกที่ทะลักออกจากเสื้อสีขาวทำให้ไป๋หลางยืนนิ่งความที่ตึงๆจากฤทธิ์แอลกอฮอลล์ยิ่งปลุกอารมณ์ปรารถนาในกาย อยากจะคลึงเคล้าซุกหน้าลงดอมดมแล้วขบกัดที่ยอดถันเบาๆดูดเลียหาความหอมหวานในเนื้อสาวเต่งตึงแทนการปลุก ท่านอนตะแคงทำให้เรียวขาขาวโผล่ออกมาจากชายกระโปรงสั้น ท่านอนระวังตัวทำเอาไป๋หลางอมยิ้ม

“รอจนหลับ”