ท่านประธานคนใหม่

“แม่บ้าน ทำความสะอาดห้องจัดเลี้ยงให้เสร็จวันนี้ให้ทันหมายกำหนดการงานเลี้ยงพรุ่งนี้”

อี้หลินสาวน้อยวัยใสแต่สวมแว่นตาหนาเต๊อะนิยมทำตัวสบายๆหรือที่คนทั่วไปเรียกว่าไม่ดูแลตัวเองรวบผมหางม้าเรียบๆใบหน้าไม่มีสีสัน ใบหน้าขาวสะอาดริมฝีปากสีชมพูตามธรรมชาติสายตาสั้นปิดบังสายตากลมโตด้วยแว่นสายตากรอบใหญ่สีดำสนิทตัวเล็กจะเรียกว่าสั้นเลยก็ได้ มองเห็นเพียงคุณเชียวผู้จัดการฝ่ายจัดเลี้ยงขยับปากขมุบขมิบ อี้หลินหูอือตาลายไม่ได้ยินเสียงแหลมที่พูดอยู่ข้างๆที่ยกมือขึ้นจัดช่อดอกไม่ประดับหน้าเวทีอย่างคนที่ละเอียดถี่ถ้วน ร่างเล็กๆสูงร้อยห้าสิบเซนติเมตรประมาณแต่หน้าตาที่สวยหวานหากจะแต่งแต้มใบหน้าเหมือนคนอื่นๆอี้หลินก็คงสวยกว่าใครร่างโงนเงนนั้นแทบจะทรงตัวไม่อยู่วันนี้ยังไม่ได้พัก

“ได้ยินไหม”เสียงตวาดดังๆ

“แต่นี่มันจะทุ่มครึ่งแล้วนะคะฉันยังไม่ได้กินข้าวเย็น”

ป้าจือถือข้าวกล่องมาวางตรงหน้าอี้หลิน

“ข้าวเหลือๆจาก พวกจัดดอกไม้”

อี้หลินยิ้มนึกขอบคุณป้าจือ หิวจนตาลายตั้งแต่เช้าบ่ายยังไม่ได้นั่ง

คุณเชียวผู้จัดการพยักหน้าขึ้นลง

“รีบกินจะได้รีบทำ งานใหญ่พรุ่งนี้สำคัญที่สุดท่านประทานอาวุโสกงฉือจะส่งมอบตำแหน่งประธานบริษัทให้กับทายาทรุ่นที่56”

อี้หลินพยักหน้าขึ้นลง

นั่นสินะ ไม่เกี่ยวอะไรกับอี้หลินที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้สิบห้าวันแล้วก็มาเจองานใหญ่ ก็ถูกแล้วในเมื่อทำงานแลกเงินก้ต้องทำงานถึงจะได้เงินกว่าจะหางานทำได้ในฉงชิ่งนี้ จะหางานดีๆเงินดีๆได้จากที่ไหนในเมื่อได้แล้วก็ต้องรีบคว้าไว้หนักก็ต้องทน

“พรุ่งนี้จะต้องเรียบร้อย ไม่อย่างนั้นฉันไปให้เธอผ่านงานคุณเยว่”

เยว่อี้หลินก้มหน้าเหลือบตามมองห้องกว้างเกือบเท่าสนามฟุตบอลย่อมๆ กวาด ม็อบ เช็ด ถู มันจะต้องเสร็จน่าแต่อาจจะดึกไปหน่อย

ป้าจือตบที่ไหล่อี้หลินเบาๆ

ปลอบใจ

“ไม่ไหวก็พัก”

อี้หลินอยากจะบอกเหลือเกินตั้งแต่บ่ายวิ่งหัวหมุน งานนอกงานใน นี่คงคุณฟงคงต้องการทดสอบอี้หลินจริงๆละ

ร่างสูง ขาวยาวที่มองว่ายาวกว่าคนปกติทั่วไปแต่กลับส่งให้คนขายาวดูน่ามองกว่าคนอื่น หน้าหล่อสะกดทุกสายตา ผมสีบร์อนทำเอาใบหน้าขาวยิ่งสว่าง ดวงตากลมโตน่ามองริมฝีปากแดงแววตาที่บ่งบอกว่าออดอ้อนแม้จะอยู่นิ่งๆก็ตาม

“นายน้อยไม่สิว่าที่ท่านประธานคนใหม่ของกงฉือ”

บอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำ ก้มหัวให้อย่างนอบน้อม

“กำหนดการมอบตำแหน่งตอนไหน”

“พรุ่งนี้ขอรับ”กงฉือไป๋หลางพยักหน้า

“วันนี้ ต้องไปที่ตึกกงฉือไหม”

“ขอรับตอนนี้เหลืออีกสิบนาทีเที่ยงคืน นายน้อยต้องการอะไรเพิ่มไหม”

กงฉือไป๋หลางส่ายหน้าไปมา

“อยากจะลองท่องราตรีที่นี่ดูไหมขอรับ”

ไป๋หลางเลิกคิ้วสูง ใบหน้าแสดงว่าไม่ได้สนใจอะไรพวกนี้

“คืนนี้พักที่ชั้นยี่สิบครับทั้งชั้นนั้นจัดเป็นส่วนของนายน้อยท่านประธานอาวุโสให้คนจัดไว้เรียบร้อยแล้วครับเป็นโซนที่จัดแบบบ้านสวนมีทั้งสนามกอล์ฟ และสระว่ายน้ำพร้อมกับที่พักแยกจากส่วนอื่นสงบร่มรื่นครับ”

“ทำไมต้องทำให้มันยุ่งยาก”

“เป็นปกติครับไม่ได้ยุ่งยากอะไรคนอื่นๆก็อยู่คนละส่วน พรุ่งนี้งานจัดขึ้นที่ชั้น19เพื่อความสะดวกของนายน้อยด้วยครับ”

จางหลวนคุนอธิบาย ไป๋หลางพยักหน้า ไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าท่านประทานอาวุโสต้องการชดเชยสิ่งที่เขาไม่เคยได้รับตลอดยี่สิบสี่ปีที่ผ่านมา

“แน่ใจนะครับว่าไม่ต้องการอะไรเพิ่ม”

“สำหรับคืนนี้หาผู้หญิงให้ฉันสักคนก็พอ ให้ไปรอที่ห้อง ฉันจะพบท่านประทานอาวุโสแล้วจะไปนอน ง่วงเต็มทน”

หลวนคุนยิ้มน้อยๆ

ย้อนแย้งเสียจริงง่วงเต็มทนแต่จะเอาสาวๆไปกอดนอนหรือไร

“ขอรับ กระผมจะจัดการให้ขอรับ”

“ขอเด็ดๆที่สุดในฉงชิ่งเลยนะ”

หลวนคุนก้มหน้าให้อย่างนอบน้อมแทนคำตอบรับ

ไป่หลางก้าวขาลงจากรถ ยืนอยู่หน้าตึกระฟ้าที่ตัวตึกเชื่อมต่อกับตึกรอบๆของตระกูลกงฉือที่เป็นทั้งที่พักและสำนักงานใหญ่ รวมอยู่ที่นั่น คุณปู่จะว่าอย่างไรบ้างเมื่อพบเขา คงจะดีใจสินะ

“ไป๋หลาง”

ประธานอาวุโสกงฉือหลงเล่อขยับแว่นตาด้วยความเคยชินลุกขึ้นเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนที่คาดไว้ที่เอวระหว่างวาดรูป

ร่างเล็กผมสีขาวโพลน ยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่าไป๋หลางแวะมาไม่ได้ถือตัวอะไรอย่างที่คิดไว้

“ พ่อแกเล่า”

ไม่ได้คาดหวังคำตอบเพราะรู้ดีว่าลูกชายคนเดียวที่บาดหมางกันไม่มีทางอภัยให้เขาดีแค่ไหนแล้วที่ดึงเอาไป๋หลางมานั่งตำแหน่งท่านประธานได้

“งานอดิเรกหรือครับ”เลี่ยงที่จะพูดถึงคุณซุนหลาง

คุณหลงเล่อพยักหน้า

“งานอดิเรก …ของแกล่ะ”

พยายามที่จะพูดเรื่องทั่วๆไปเสียเพื่อรักษาบทสนทนาที่ดี

ไป๋หลางยิ้ม จะบอกได้อย่างไงว่างานอดิเรกของเขาคือฝึกลีลาบนเตียงกับสาวสวยสุดยอด แทบจะทุกที่ๆไป

“หวังว่าจะ ยอมแต่งงานหลังจากที่รับตำแหน่ง”