6

 และหลังจากงานศพผ่านพ้นไปคุณเจ้าสมุทรก็เดินทางไปอยู่กับคุณปู่คุณย่าที่อเมริกาทันทีแม้คุณท่านจะร้องขอให้อยู่กับท่านที่นี่แต่คุณเจ้าสมุทรไม่ยอมท่าเดียวซ้ำยังพูดคำพูดที่ทำให้คุณท่านเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดนั่นก็คือคำพูดว่า

"เจ้าเกลียดพ่อ พ่อทำให้แม่ตาย!!!พ่อทำให้แม่จากเจ้าไป เจ้าจะไม่มีวันอภัยให้พ่อเด็ดขาด!!!" นั่นคือคำพูดของลูกชายวัยเจ็ดขวบ

"ถึงเวลาที่ลุงคงต้องพูดความจริงกับตาเจ้า ลุงไม่อยากให้ลูกเข้าใจลุงผิดมากไปกว่านี้ สิบห้าปีมันก็นานเกิดพอแล้ว"

"ม่านขอเอาใจช่วยคุณท่านนะคะ" หลังจากที่ฉันนั่งฟังเรื่องราวทุกอย่างจบลงฉันก็รับรู้ได้ถึงความทุกข์ความเจ็บปวดของคุณท่านที่ต้องจมอยู่กับความทุกข์ใจมานานนับสิบปี ฉันเขียนลงไปในกระดาษแล้วชูให้ท่านอ่าน ท่านอ่านเสร็จก็ยิ้มให้ฉันด้วยแววตาเศร้าสร้อยเพราะคงคิดถึงลูกชายที่กลับมาไทยแล้วแต่ยังไม่ยอมกลับบ้าน

"ขอบใจนะลูก"

หลายวันต่อมา...

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งเด็ดผักเพื่อทำอาหารเย็นในครัว

"นี่ๆนังแจงคุณเจ้าสมุทรกลับมาแล้วนะเว้ยแก"

"จริงเหรอวะฉันอยากเห็นหน้าจังว่าจะหล่อมากแค่ไหน"

"โอ๊ยหล่อมากนังแจงหล่อสุดๆหล่อแบบแบดๆหล่อแบบดุดันแค่ใช้หางตามองใจฉันแทบละลายเลยนังแจงเอ้ย"

"จะหล่อขนาดนั้นเลยเรอะนังนุ่ม" ป้าแม่ครัวเอ่ยขึ้น

"หล่อมากจริงๆนะป้า หล่อเหมือนไคไคพระเอกจีนที่ฉันกำลังคลั่งอยู่ตอนนี้เลยนะป้า"

"จริงเหรอนังนุ่มหล่อเหมือนไคไคจริงดิ"

"จริงสาบานได้แต่ถ้าแกไม่เชื่อก็ลองออกไปแอบส่องดูดิกำลังนั่งคุยกับคุณท่านอยู่ที่ห้องรับแขก"

"งั้นเดี๋ยวฉันมานะป้าขอไปดูหน้าคุณเจ้าสมุทรหน่อยว่าจะหล่อเหมือนพระเอกจีนจริงหรือเปล่า"

"ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นนังแจงแกอยู่ช่วยงานในครัวให้เสร็จก่อนเหลืออีกตั้งเยอะไม่เห็นหรือไง"

"โหป้าอ่ะคนเค้าจะไปผู้ชายหล่อซะหน่อยมาขัดทำไม"

"พวกแกอย่าลืมว่าคุณเจ้าสมุทรเป็นเจ้านายเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้พวกแกจะมากรี๊ดกร๊าดเหมือนกรี๊ดไอดอลนักร้องดาราไม่ได้นะเว้ยทำประเจิดประเจ้อมากนักโดนไล่ออกไม่รู้ด้วยนะเว้ย"

เวลาต่อมา...

"ม่านเอ้ยคุณท่านเรียกให้ไปหาที่ห้องรับแขกด่วนเลย" 

"นังใบ้มันไม่ว่างให้ฉันไปแทนได้ไหม"

"ไม่ได้!!!คุณท่านไม่ได้เรียกเอ็งนะนังแจงคุณท่านเรียกม่านไหมโน่น"

"แล้วทำไมต้องเรียกนังใบ้นี่ไปด้วยล่ะฉันอยากไปเจอหน้าคุณเจ้าสมุทรอ่ะ"

"คุณท่านจะให้ม่านไหมพาคุณเจ้าสมุทรไปที่เรือนเล็ก" 

ฉันก้มหน้าเดินตามพี่แม่บ้านมาถึงห้องรับแขกและพอฉันเงยหน้ามองขึ้นมาก็เจอกับสายตาคมคู่หนึ่งที่จับจ้องมาที่ฉัน เขาเอาแต่มองมองอยู่แบบนั้นมองตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหันกลับไปเหมือนก่อนหน้านี้เขาไม่ได้มอง

"ม่านเอ้ยเดี๋ยวหนูช่วยพาลูกชายลุงไปที่เรือนเล็กทีนะลูก" ฉันพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินไปลากกระเป๋าใบโตที่วางอยู่ใกล้ๆคุณเจ้าสมุทรก่อนจะเดินมายืนอยู่หน้าประตูห้องรับแขกตามเดิมเพื่อรอคุณเจ้าสมุทรไปตึกเล็ก

"ลุง??นี่พ่อแทนตัวเองว่าลุงกับ...คนใช้เหรอ" 

"ม่านไหมไม่ใช่คนใช้ลูก"

"ถ้าไม่ใช่คนใช้แล้วเป็นอะไรก็เห็นอยู่แต่งตัวมอซอซ่อมซ่อขนาดนี้ถ้าไม่ใช่คนใช้แล้วเป็นอะไร"

"ม่านไหมเป็นลูกสาวของลูกน้องพ่อเองลูกแต่ตอนนี้ลูกน้องพ่อตายไปแล้วพ่อก็เลยรับม่านไหมมาดูแลเพราะเค้าไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนพ่อสงสารก็เลยรับมาอุปการะ"

"หึรับมาอุปการะ ถามจริงพ่อหวังอะไรกับเด็กนี่อยู่หรือเปล่า กำลังแตกเนื้อสาวซะด้วยดูๆแล้วอายุน่าจะซักสิบแปดสิบเก้าแบบนี้พ่อก็ไม่ตอ้งกลัวติดคุกตอนแก่แล้วล่ะสิ"

"แกอย่าคิดอกุศลแบบนี้กับพ่อนะตาเจ้า"

"ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะทำไมพ่อถึงต้องร้อนตัวขนาดนี้ด้วยล่ะ"

"คำพูดของแกใครฟังดูก็รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ พ่อจะบอกให้นะว่าพ่อรักหนูม่านไหมเหมือนลูกเหมือนหลานรักเหมือนที่รักแกนั่นแล่ะ"