บทที่2.ก็เลือกที่จะเดินไป...จะสนทำไมกับทางที่ผ่านมา 4/5

เด็กชายเอียงตัวกระซิบ เขามองมรินญาอย่างมีความหวัง และทุกอย่างตกอยู่ใต้สายตาของโลแกน ชายหนุ่มร้อนก้น เขาทนนั่งมองเฉยๆ ไม่ไหว...มันคงต้องลงมือทำอะไรสักอย่าง...เขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ

“คงไม่ได้หรอกไอ้หนู พี่คาร่าของพวกเธอมีนัดกับฉันแล้ว”

ชายหนุ่มพูดแทรกเมื่อเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ มรินญา เขายกยิ้มมุมปาก ปรายตามองมรินญาเหมือนสั่งให้หล่อนหุบปาก!! ห้ามออกความเห็น

“ไม่ทราบคุณเป็นใครครับ? ผมแน่ใจว่าไม่เคยเห็นหน้าคุณแถวนี้มาก่อน”

องอาจถามเสียงขุ่น เขามองคนมาใหม่ตาขวาง เขาโชคดีที่มีลูกติดเลยใช้เป็นข้ออ้างเขาใกล้มรินญา เธอรักเด็ก แต่คู่แข่งของเขาก็มีไม่ใช่น้อย ตลอดระยะเวลา2ปีกว่าที่เขาเทียวไล้เทียวขื่อ เขาต้องฝ่าฟันอยากหนักกว่าเจ้าของร้านกาแฟคนสวยจะยอมให้ความสนิทสนมด้วย แล้วไอ้หน้าหล่อคนนี้เป็นใคร? ทำไมจู่ๆ ทำท่าทางสนิทสนมกับมรินญาเป็นอย่างดี ที่สำคัญมรินญายอมรับนัดมัน ทั้งที่บ่ายเบี่ยงกับทุกคนที่มาติดพันเธอ

โลแกนแสยะยิ้ม “โลแกน โคล์” เขาตอบและทันเห็นว่าอีกฝ่ายสะดุ้ง

หน้าจืดๆ ของไอ้หนุ่มพ่อลูกติดค่อยๆ ซีดลงทันควัน และเหลือบมองมรินญาด้วยสายตาตัดพ้อ

นามสกุลคนมาใหม่ แถมท่าทางเขายังดูมีอำนาจ เขาทำท่าทางขึงขังได้ ก็เพราะเขาน่าจะเป็น ‘สามี’ ของเธอ

“ทำไมใช้นามสกุลเหมือนพี่คาร่าเลยอะครับ” เด็กจอมแสบเอ่ยถาม เขาเอียงคอมองทั้งสองคนสลับกัน

“เรากลับกันเถอะลูก วันนี้พี่คาร่าคงไม่สะดวก” ความจริงตรงหน้าทำให้องอาจแทบทรุด หลังภรรยาหอบผ้าหนี เพราะเบื่อหน่ายทุกอย่างรอบตัว หนุ่มใหญ่เลี้ยงดูบุตรมาโดยลำพัง ไม่เคยชายตาแลสาวคนไหน มาสะดุดกึกกับร้านกาแฟข้างทางเพราะเจ้าของร้านสวยหวานถูกใจ ที่สำคัญหล่อนก็ร้างราสามีเช่นกัน เขาเคยพยายามถามหล่อนหลายครั้ง ไม่มีคำตอบจากมรินญา วันนี้เขารู้แล้ว ที่หล่อนไม่เคยตอบ เพราะหล่อนยังคงรอคอย...เมื่อสายตาของหล่อน เวลาที่มองคนๆ นี้ มีแต่ความภักดีและรักสุดหัวใจ

“ได้ยังไงคะป๊า!! ตุ๊กตาบลายธ์ของหนู เครื่องบินบังคับของผมล่ะคร๊าฟ”

เด็กแฝดแย่งกันพูด เขามีภารกิจต้องทำให้สำเร็จ ไม่อย่างนั้นของขวัญพิเศษที่อยากได้ก็จะชวด

หญิงสาวยืนขึ้นช้าๆ กลืนน้ำลายเอือกๆ เธอหวังว่าเหตุการณ์วันนี้คงไม่ทำให้เธอต้องเสียลูกค้าประจำไป

“เสน่ห์แรงจริงนะ... เธอไม่ได้บอกพวกเขาเรอะ!! ว่าเธอมีสามีแล้ว”

ชายหนุ่มเปรยเสียงเข้ม เขาสอดมือล้วงเขาไปในกระเป๋ากางเกง ผินหน้ามองตามสามคนพ่อลูกไปด้วยสายตาดุดัน

หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ เธอมีสามีก็เหมือนไม่มีนั่นแหละ จะแปลกอะไรล่ะถ้าจะมีผู้ชายมาติดพันเธอบ้าง

“บอกค่ะ หนูไม่เคยปิดใคร” เธอตอบเสียงแผ่ว เดินตามโลแกนไปติดๆ เพราะเขาคงไม่ยอมกลับ หากวันนี้ยังไม่ได้เปิดปากพูดเรื่องสำคัญที่เขาเกริ่นไว้...

“ขนาดรู้!”

มุมปากได้รูปเหยียดยิ้ม ขนาดรู้ ไอ้หนุ่มหน้าโง่พวกนั้น ก็ยังจะหวังในตัวหล่อน

โลแกนคิดเคืองๆ เขาลืมไปว่าตัวเองกับมรินญาไม่เคยใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน เขากับเธออยู่ห่างกันคนละที่ จะแปลกตรงไหนท่ามีผู้ชายมาสนใจมรินญา เมื่อข้างกายของหล่อนว่างเปล่า แม้จะใช้คำนำหน้าว่า ‘นาง’

แต่ก่อนที่โลแกนจะทันได้ต่อว่ามรินญาเพิ่ม...เสียงแทรกที่ดังขึ้นมา ทำให้ชายหนุ่มแทบสติหลุด!!

“คาร่า!! เหนื่อยชะมัด ขอเอสเพรสโซ่เย็นแก้วสิ”

ยังไม่ทันได้หย่อนก้นลงนั่ง ลูกค้าคนใหม่ก็เดินเข้ามาร้องสั่งออเดอร์กับมรินญา ทั้งที่หน้าเค้าน์เตอร์ก็มีพนักงานคอยให้บริการ โลแกนจึงตวัดสายตาดุๆ มอง ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ เมื่อคนมาใหม่นี่ คงไม่แคล้วมาติดพันมริญาอีกคน!!

ชัดถอดหมวกเซฟตี้จากศีรษะพร้อมกับยิ้มแผล่ เขาแหล่มองลูกค้าหน้าใหม่ที่หล่อพอๆ กับนายแบบ ผู้ชายคนนั้นมีส่วนผสมระหว่างเอเชียกับตะวันตก เป็นความคมเข้มที่ลงตัว ที่สำคัญเขากำลังสนทนากับผู้หญิงที่เขาวางให้เป็นแม่ของลูก ใคร?