บทที่1.วันวิวาห์แสนร้าวราน 2/5

“ผมผิดงั้นเหรอแม่...นี่ผมถูกเด็กของแม่ฉีกหน้านะครับ วันนี้เราทั้งหมดคงได้ดังสมใจล่ะ...แม่ดูซะ...ที่ยืนอยู่ด้านนอกนั่นน่ะ มีสื่อเจ้าไหนในประเทศไทยที่ไม่มาบ้างครับ” ชายหนุ่มชี้มือไปหน้าประตูโบสถ์ สื่อทุกสำนักยืนออแน่นขนัดอยู่ตรงนั้น พวกเขามารอทำข่าวสำคัญ จำนวนนักข่าวมีมากเสียยิ่งกว่าวันที่รัฐบาลแถลงการณ์ว่าใครเป็นนายกรัฐมนตรีเสียอีกชายหนุ่มยิ้มเยาะ เยาะตัวเองนั่นแหละไม่ใช่ใคร เขาคบเด็กสร้างบ้านแท้ๆ วันนี้ชื่อเสียงของโคล์คงป่นปี้ไม่มีชิ้นดี...

“ถ้าหากลูกไม่แสดงอาการต่อต้านตั้งแต่แรก...คาร่าจะหนีไปแบบนี้ไหมห่ะ?” นางตอบกลับเสียงขุ่น โยนความผิดทั้งหมดให้บุตรชายรับไป ก็เพราะเขานั่นแหละ เหตุการณ์วันนี้จึงเกิดขึ้น!! ท่าทีปั้นปึงของเจ้าบ่าว มีเจ้าสาวคนไหนที่จะยินดีล่ะ อีกอย่าง...มรินญายังเด็ก หล่อนอาจจะทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไป มีผลทำให้คนด้านหลังวุ่นวายขนาดไหนบ้าง

“อ๋อ!! ตกลงผมผิด...โอเคครับ ผมจะแก้ตัวกับสื่อเอง และหวังว่าแม่จะทำตามสัญญา”

ชายหนุ่มไหวไหล่ ทุกปัญหามีทางแก้ เมื่อหล่อนผิดสัญญาทุกอย่างที่ทำมาถือเป็นโมฆะ เขาไม่จำเป็นต้องมีเมียวัยกระเตาะ ไม่ต้องกระเตงๆ เด็กสาวอายุ24 ปี นานถึง3ปี เพื่อจะได้ครอบครองหุ้นในส่วนที่มารดาถือครอง

“แม่จะยกส่วนของแม่ให้ ก็ต่อเมื่อลูกตามคาร่ากลับมาได้ ถึงวันนี้ลูกจะไม่ได้สาบานตนต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้าพร้อมกับคาร่า แต่อย่าลืมนะโลแกน... ลูกกับคาร่าจดทะเบียนสมรสกันไปแล้ว”

นางพูดอย่างเป็นต่อ ไม่นึกเสียใจที่บีบบังคับบุตรชายให้จรดปลายปากกาลงบนกระดาษแผ่นนั้น ก่อนที่จะกำหนดวันวิวาห์เสียด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มฮึดฮัด ข้อผูกมัดข้อเดียวที่เขาดิ้นไม่หลุด ต่อให้ไม่มียัยตัวต้นเรื่องอยู่ในที่นี้ หล่อนก็ยังได้ชื่อว่าเป็น ‘เมีย’ เขาอยู่ดี

“ครับ...ผมรู้” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด ไม่ว่าจะสลัดยังไง หล่อนก็ยังเกาะหนึบเหมือนเดิม ปวดหัวชิบหาย!!

“ดี!!...ไปยัยพิม เรารู้ไหม? เพื่อนเราหนีไปซ่อนตัวที่ไหน”

เมื่อโลแกนรับแก้หน้า นางก็ต้องค้นหามรินญาให้เจอ ก่อนที่หลานสาวสุดโปรดจะเตลิดไปไกลกว่ากรุงเทพฯ

พิมรักส่ายหน้าหวือ!! หล่อนรีบเม้มปาก เสก้มหน้าหลบสายตาคาดคั้นของมาดามนับทอง ต่อให้เธอรู้เธอก็ปริปากพูดไม่ได้ เมื่อเคยรับปากมรินญาเอาไว้ ใครไม่มาเป็นมรินญาไม่รู้หรอก เพื่อนเธออกหัก อกเดาะเพราะผู้ชายที่เป็นเจ้าบ่าวแค่ไหน...ผู้หญิงร้อยคน หากพบเจอโลแกน ไม่มีใครหรอกไม่หลงเสน่ห์เขา เมื่อโลแกนรูปงามประหนึ่งเทพซุส เขาหล่อเหลาสมชายชาตรี ดวงตาของเขาเหมือนมีมนตรา แค่เหลือบแลผู้หญิงก็แทบอ่อนระทวย ดังนั้น...ไม่แปลกหรอก ที่จะมีสาวๆ ติดเขาให้เกลียว ยิ่งพ่วงด้วยทรัพย์สมบัติมหาศาล เป็นหัวหอกของโคล์อินดัสตรี้ เบอร์หนึ่งของประเทศไทยตอนนี้ คงต้องยกให้กับโลแกน

มาดามนับทองจึงฉุดพิมรัก ไปซักไซ้หล่อนมุมห้อง ปล่อยให้บุตรชายออกไปรับหน้าสื่อแทน

เมื่องานวิวาห์จำต้องล้มเลิก!!

“ไงเพื่อน...เกิดอะไรขึ้น นี่เลยเวลานานแล้วนะ ไหนล่ะเจ้าสาวของคุณ?” อดีตเพื่อนรักเดินเข้ามาทัก มันฉีกยิ้มจนแทบจะเห็นฟันหมดทั้ง32 ซี่

โลแกนตวัดสายตามองเอแวน เขาขบเม้มริมฝีปากก่อนตอบ “แอคซิเดนนิดหน่อยน่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่” คำตอบแบบเสียไม่ได้ดังออกมาจากปากเจ้าบ่าวรูปงาม เขาโกหก!! เรื่องนี้ใหญ่เสียจนเขารู้สึกเสียหน้า แต่จะให้ปาวร้องบอกกับใครล่ะ เมื่อยัยตัวก่อเหตุอันตรธานหายตัวไปไม่ได้อยู่รอให้เขาเฉ่ง

“เหรอ?” เอแวนครางเสียงแหบ เขากระตุกยิ้มเหมือนกับกำลังสะใจ มือแข็งแรงจากอดีตเพื่อนสนิทยกขึ้นตบไหล่เขา “ขอหาคาร่าเจอนะเพื่อน” มันเดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะแว่วๆ เขาได้ยินเพราะบริเวณนี้มีแค่มัน...กับเขาเท่านั้น มันรู้ได้ยังไงเมื่อเขายังไม่ได้เปิดปาก เอแวนมันรู้ได้ยังไงว่ามรินญาหายตัวไป? หรือว่า...ไอ้หมอนี่อยู่เบื้องหลังการหายตัวไปของมรินญา หากเป็นมันล่ะก็ โลแกนสาบาน เขาจะตลบหลังเอาคืนมัน เสียให้แสบสันต์ที่สุด!!

“หลบให้พ้นสายตาฉันนะคาร่า ถ้าฉันเจอเธอเมื่อไร...เราได้เห็นดีกันแน่”