6 - ควรจะทำยังไงดี

เมื่อรู้ผลว่าตัวเองท้อง ตอนนี้เหมือนกับว่าทุกสั่งรอบๆ ตัวของฉันมันหยุดนิ่ง เหมือนโลกหยุดหมุน ฉันสะตั้นไปนานพอสมควรพร้อมกับหยดน้ำตาที่มันไหลลงมาอาบแก้ม

เมื่อตั้งสติได้แล้วฉันก็กลัวไปหมด กลัวว่าพ่อจะรู้ กลัวว่าพ่อจะด่า เรื่องแบบนี้พ่อต้องไม่ยินดีแน่ๆ

“ทำไมฉันถึงพลาดท่าแบบนี้ได้” ฉันก้มหน้าลงเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม แต่ยิ่งเช็ดน้ำตามันก็ยิ่งไหลลงมาอาบแก้ม

ฉันท้องนั่นหมายความว่าท้องไม่มีพ่อ ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าใครคือพ่อของเด็กในท้อง แต่ฉันก็ไม่สามารถไปเรียกร้องไห้เขามารับผิดชอบอะไรได้

ฉันกำที่ตรวจครรภ์ในมือแน่น มันมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวว่าฉันควรจะ ‘ทำแท้ง’

“อึก~ ฉันจะกล้าทำแบบนั้นได้ยังไง มันบาปนะ” ตอนนี้ฉันกำลังเถียงกับความคิดของตัวเอง แน่นอนว่าฉันไม่กล้าทำแท้ง

ฉะ ฉันควรจะทำยังไงดี นี่มันเป็นความผิดพลาดที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ไม่เคยคิดเลยจริงๆ

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา ตอนนี้ฉันยังไม่กล้าบอกพ่อแน่ๆ แต่มีหนึ่งคนที่ฉันอยากจะปรึกษานั่นคือแพร

( ฮาย! ว่าไงแกฉันเพิ่งปิดร้านเสร็จนี่เอง )

( แพร อึก ) พอได้ยินเสียงเพื่อนฉันก็เริ่มสะอื้นหนักขึ้น ทำให้แพรถามอย่างตกใจ

( อลิชแกเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม )

( แพร ฉัน อึก ฉันท้อง )

( ดะ เดี๋ยวนะอลิช แกเล่นอะไรฉันไม่ตลกด้วยนะ แกจะท้องได้ยังไง )

แพรถามกลับอย่างไม่เชื่อที่ฉันบอก คิดไว้แล้วว่าแพรต้องไม่เชื่อแน่ๆ

( แกจำวันเกิดของเธอได้ไหมที่ไปจัดคลับ คะ คืนนั้นฉันเมา ฉันจำอะไรไม่ได้ ตื่นขึ้นมาตอนเช้าฉันก็นอนเปลือยกายอยู่ แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่ข้างๆ อึก~)

( ฉันโกหกแกว่ากลับห้อง แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้น อึก~)

ฉันเล่าเหตุการณ์คืนนั้นให้แพรฟัง เล่าไปทั้งน้ำตา

( นะ นี่แกไม่ได้โกหกใช่ไหมอลิช )

( แกเห็นฉันเป็นคนชอบโกหกหรือไง อึก~)

( แกใจเย็นๆ ก่อนนะ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครแกรู้ไหม )

( ฉันรู้ อึก รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ฉันไม่มีความกล้าพอจะให้เขามารับผิดชอบหรอกนะ มันคือความผิดพลาดแพร )

( แล้วทำไมแกไม่ป้องกัน )

( ฉะ ฉันไม่รู้ อึก~)

( อลิชแกตั้งสติก่อน ท้องนะ แกคิดว่านี่มันเป็นเรื่องเล่นๆ หรือไง ยังไงแกก็ต้องบอกผู้ชายคนนั้น )

( อึก ~ )

( พ่อแกรู้หรือยัง )

( ยัง อึก~)

( แกต้องไปบอกผู้ชายคนนั้นแล้วให้เขามาคุยกับพ่อของแก หรือไม่แกก็ต้องรีบบอกพ่อ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยนะอลิช )

แพรพูดย้ำอีกครั้งว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ฉันก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายอยู่นี่ไง

( ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงแพร อึก~ ฉันกลัวไปหมดทุกอย่าง ทำไม ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วย )

( เอางี้ พรุ่งนี้ฉันจะไปหาแกที่บ้าน แกอย่าคิดมากนะ เรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้วแกต้องทำใจยอมรับ )

( มันยากนะแพร อึก~ ฉันไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับใครเลยนอกจากแก ฉันกลัว อึก~)

( แกก็ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ ฉันรู้ว่าแกเป็นคนยังไง พ่อแกคือคนในครอบครัวยังไงพ่อก็ต้องเข้าใจแกอยู่แล้ว )

แพรปลอบใจฉันอยู่นานเกือบชั่วโมง เมื่อวางสายจากแพรไปฉันก็ยังร้องไห้แล้วก็เอาแต่มองที่ตรวจครรภ์ในมือ พร้อมกับคำถามมากมายในหัวว่าทำไมต้องเป็นฉัน ฉันควรจะทำยังไง จะให้คุณคานส์มารับผิดชอบได้ยังไงในเมื่อฉันเป็นฝ่ายหนีมาแบบนี้เอง

เขาอาจจะลืมเรื่องคืนนั้นไปแล้วก็ได้…