ปฐมบท ‘ผิดตัว’

“อยู่ที่นี่แหละใบบัว ปรนนิบัติผัวให้ดี มีลูกชายให้ได้ แล้วเอ็งจะสบายไปทั้งชาติ เชื่อแม่”

“แต่ใบบัวไม่อยากสบายนี่จ๊ะ ใบบัวอยากอยู่กับแม่ ฮึก.. อยู่กับน้อง”

“อย่าดื้อ แม่ขายเอ็งไปแล้วนะใบบัว”

“ใบบัวไม่ดื้อ ให้ใบบัวกลับไปด้วยเถอะนะจ๊ะแม่ ใบบัวสัญญาว่าจะทำงานให้หนักกว่านี้ แม่กับน้องจะได้สบาย”

“เอ๊ะอีนี่! ก็กูบอกว่าขายมึงไปแล้ว! อย่าเรื่องมากนักนังใบบัว หน้าผีแบบนี้มีคนซื้อไปทำเมียก็ดีแค่ไหนแล้ว! เข้าไป!”

.

.

แรมสิบห้าค่ำเดือนสิบ ค่ำคืนที่ท้องฟ้ามืดสนิทไร้แสงจันทร์ หญิงสาววัยสิบแปดปีถูกแม่บังเกิดเกล้าผลักดันเข้าไปในห้องหับที่มืดสลัว กลิ่นน้ำอบน้ำปรุงลอยฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง แสงไฟจากตะเกียงให้ความสว่างเพียงเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอุตส่าห์สว่างไสวจนมองเห็นเรือนร่างใหญ่โตที่นอนทอดกายบนเตียงเล็ก ๆ จนเกือบเต็มพื้นที่ได้

ปัง!

เสียงปิดประตูทำให้ร่างอวบอิ่มสมวัยสะดุ้งสุดตัว สาวน้อยผู้น่าสงสารกลั้นน้ำตาจนตัวสั่นโยนเพราะความหวาดกลัวจับใจ

“เข้ามาสิ”

เสียงแหบพร่าจากคนบนเตียงดังขึ้นให้สาวน้อยขวัญผวา ทว่าใบบัวไม่มีทางเลือก ขาสั่น ๆ ยอมก้าวเข้าไปใกล้เจ้าของเสียงนั้น

“ถอดผ้าถุงออก แล้วขึ้นมาบนนี้"

น้ำตาหนึ่งหยดร่วงไหลไปตามผิวแก้มโดยไร้ซึ่งเสียงสะอื้น ใบบัวยกมือขึ้นจับปมผ้าถุงที่อก ก่อนจะค่อย ๆ คลายมันออกอย่างปวดใจ ดวงตาแดงช้ำปิดลงอย่างอดสูในชะตากรรม

เธอไปทำอะไรไว้นักหนา เหตุใดจึงต้องเจอะต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ไม่จบไม่สิ้น

ปัง! ปัง! ปัง!

ทว่า ฟ้าคงนึกสงสารเธอขึ้นมากระมัง เพราะสุ้มเสียงที่ดังกึกก้องไปทั่วเรือนทำให้กำนันมิ่งเลิกสนใจในตัวใบบัวทันที

“เสียงดังอะไรกันวะพวกมึง!!”

“กำนัน! มีโจรบุกมา!”

“อะไรวะ!!”

สิ้นเสียงสบถ ร่างใหญ่โตก็รีบพุ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้ร่างอวบอิ่มของหญิงสาวทรุดลงบนพื้น แล้วปล่อยเสียงร่ำไห้ออกมาเงียบ ๆ เพียงลำพัง

เธอรอดแล้ว

รอดแล้ว...

.

.

“ลูกสาวไอ้มิ่งนอนห้องขวาสุด จับมันมาให้ได้!”

สมุนโจรหกชีวิตแยกย้ายกันไปทำตามแผนที่วางไว้ ราชันมุ่งตรงไปยังห้องที่คิดว่าเมียที่ถูกจับมาหลับนอนอยู่ ทว่ากลับไร้วี่แวว

“มีใครเจอมะลิบ้าง!”

“ไม่มีเลยพี่ ไอ้มิ่งก็ไม่อยู่ คงหนีไปแล้ว”

“แม่ง!” เสียงทุ้มสบถ มือหนากวาดข้าวของที่อยู่ตรงหน้าหล่นกระจัดกระจาย “เจออีจันทร์หรือยัง”

“เจอแล้วพี่ ไอ้สองพาไปที่ม้าเมื่อกี้”

“ดี! ไม่ได้เมียคืนกูก็จะเอาลูกมันไปย่ำยีให้ยับเยิน พวกมึงเก็บข้าวของมีค่าไปให้หมด แล้วกลับไปเจอกันที่หมู่บ้านก่อนยามสาม”

.

.

โครม!

“โอ้ย!”

ร่างอวบอิ่มถูกโยนเข้าไปในห้องที่มืดสนิทอย่างแรง ถุงผ้าที่ครอบหัวถูกดึงออกจนเส้นผมยาวปลิวไสว เชือกที่พันธนาการทั้งมือและขาถูกตัดด้วยมีดคม ใบบัวขยับหนีชิดกำแพงไม้ เนื้อตัวสั่นเทาเหมือนลูกนกตกน้ำ เพราะไม่รู้ว่าตนเองจะต้องพบเจอกับอะไรอีก

ในตอนที่เธอกำลังนั่งร้องไห้ให้กับชะตาชีวิตอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีชายคนหนึ่งเข้ามาจับเธอมัดมือมัดขาและปาก ใช้ถุงผ้าครอบหัวจนมองไม่เห็นอะไร ก่อนจะแบกเธอขึ้นม้า แล้วสุดท้ายก็โยนเธอเข้ามาในห้องนี้

“อยู่ในนี้แหละ รอพี่ราชันมา”

“พี่คือใครหรือจ๊ะ” สาวน้อยถามเสียงสั่น “ละ แล้ว.. จับฉันมาทำไม”

“พ่อเอ็งไปทำอะไรไว้ล่ะ”

“พ่อหรือ” ใบบัวงุนงง เธอไม่มีพ่อมาตั้งแต่ห้าขวบ ถึงแม่จะมีพ่อใหม่แต่ก็เลิกรากันไปเมื่อปีก่อน

“ไอ้มิ่งอย่างไรเล่า หึ! เล่นกับใครไม่เล่น เสือกมาเล่นกับพี่ราชัน”

สาวน้อยฉลาดเฉลียว เธอเข้าใจทันทีว่าทุกคนกำลังคิดว่าเธอคือลูกจันทร์ ลูกสาวเพียงคนเดียวของกำนันมิ่ง ผู้ชายที่ซื้อเธอจากแม่เมื่อบ่าย

หมายความว่าตอนนี้เธอถูกใครก็ไม่รู้จับตัวมา และกำลังจะถูกข่มเหงฆ่าแกงเพื่อแก้แค้นที่กำนันมิ่งไปทำอะไรบางอย่างให้คนที่ชื่อราชันโกรธ ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้มีส่วนรู้เห็น ไม่เกี่ยวข้องอะไรทั้งนั้น แต่กลับกลายเป็นคนที่ต้องรับกรรมแทนคนทำผิด

ใบบัวหัวเราะแผ่วให้กับโชคชะตาที่แสนโหดร้าย ชีวิตเธอคงไม่แย่ไปกว่านี้แล้ว คืนนี้อย่างมากก็แค่ตาย และเธอจะไม่ดิ้นรนหนีอีกต่อไป...