บทที่ ๓ ‘หมู่บ้านโจร’

ใบบัวตัวสั่นงั่นงก สวรรค์ที่ราชันพูดถึงคือที่ใดกัน ใช่ที่เดียวกับที่พ่อขึ้นไปอยู่หรือเปล่า

เช่นนั้นก็หมายความว่าเธอจะต้องตายอย่างนั้นหรือ

“พี่...”

“หุบปาก”

สาวน้อยรีบปิดปากฉับ กลัวว่ามือใหญ่ ๆ นั่นจะบีบคอหัก ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

ราชันกดท่อนเอ็นทาบกับเนื้อนุ่ม จัดท่าทางให้แท่งเนื้อได้สัมผัสกับความเนียนนิ่มแนบแน่น แล้วเริ่มขยับเอวซอยช้า ๆ

“พี่”

ท่อนเนื้ออุ่นจัดครูดไปกับเนินสาว ลำท่อนมันพองโตทั้งใหญ่ทั้งยาวจนดูน่ากลัว สีเข้มและขรุขระเพราะเต็มไปด้วยเส้นเลือดและเส้นเอ็น พอมันเสียดสีเข้ากับติ่งเนื้อน้อย ๆ ใบบัวก็ผวาเฮือก มือเล็กยกขึ้นคว้าและบีบกล้ามใหญ่ของราชันแน่น

“อ๊ะ.. พี่”

“เสียวหรือมึง”

“สะ เสียวคืออะไรจ๊ะ อื้ออ”

“อาา ให้ตาย”

ราชันสบถ นี่กูนอนกับเด็กหรืออย่างไร ที่จริงอายุสิบแปดมันไม่เรียกว่าเด็กแล้ว ผู้หญิงส่วนมากออกเรือนตั้งแต่สิบห้าด้วยซ้ำ

เด็กคนนี้มันจะใสไปไหน ใสจนราชันนึกละอายใจที่รังแกเด็กมัน แต่จะให้หยุดก็คงไม่ได้ ยาที่กินเข้าไปก็ออกฤทธิ์ดีเสียจริง

“เดี๋ยวก็รู้”

ราชันตัดบท ก่อนจะโน้มตัวลงไปทาบทับร่างเล็กแต่อวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ ตาจ้องมองเนินอกขาว ๆ ที่ล่อน้ำลาย ขาวแบบนี้หัวนมคงสีชมพูน่าดูด แต่เพราะความเป็นคนยังเหลืออยู่ ราชันจึงไม่แตะต้องใบบัวไปมากกว่านี้

แขนแกร่งยันไว้กับเตียงไม้ไผ่ ราชันมองใบหน้าที่มีแผลเป็น เขาต้องพยายามจินตนาการเป็นหน้าสวย ๆ ของอีจันทร์ จะได้เสร็จไว ๆ

เอวสอบขยับซอยต่อเนื่อง ท่อนลำใหญ่ไถลไถเถือกไปกับเนื้อนุ่ม น้ำเสียวที่ใบบัวปล่อยออกมาทำให้ราชันสามารถทำอะไรได้สะดวกขึ้น

“พะ พี่จ๋า อา”

“อื้มม”

ราชันขานรับแต่ไม่หยุดขยับเอว เขาส่งเสียงครางในลำคอตลอดเวลา เสียวไปทั้งลำทั้ง ๆ ที่ไม่ได้สอดใส่

แล้วถ้าได้สอดเข้าไปจริง ๆ จะเสียวขนาดไหน...

ราชันสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นทิ้งไป ครานี้มันคับขันถึงต้องรังแกคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว เขาไม่อยากทำให้เด็กที่ไม่เกี่ยวข้องกับความแค้นต้องมีมลทินไปมากกว่านี้ เสร็จกิจคืนนี้ก็จะเอากลับไปส่งที่เดิม

โจรหนุ่มซอยเอวเร็วขึ้น เสียงเตียงไม้ไผ่ขยับดังเอี๊ยด ๆ ร่างที่เล็กกว่าสั่นไหวไปทั้งตัว ผ้าผ่อนหลุดลุ่ยจนเห็นนมครึ่งเต้า

กรอด!

กูไม่อยากทำก็ยั่วกูจัง

ราชันโทษใบบัว แต่ดวงตาดุกลับไม่หยุดจ้องมองนมใหญ่ ๆ ที่กระเด้งกระดอนไปมา เขาขยับกระแทกกระทั้นแรงขึ้น สุดท้ายผ้าถุงที่หมิ่นเหม่จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ก็หลุดออกจากกันจนได้

โอ้โห... นี่นมเด็กสิบแปดหรือวะ

ราชันน้ำลายสอ จ้องมองเต้านมอวบใหญ่ขาวเนียน กับหัวนมสีชมพูน่าดูดตาเป็นมัน อยากเลีย อยากดูด แต่ต้องห้ามใจไว้

“พี่.. อ๊าาา!”

โจรหนุ่มขยี้เอวหนักขึ้นจนสาวน้อยร้องครางเสียงหลง เอวคอดยกขึ้นเข้าหาราชันโดยไม่รู้ตัว มือทั้งสองข้างจิกกล้ามแน่นตึง ปากร้องครวญครางส่งเสียงหวานเป็นระยะ

“เสียวโคตร”

ราชันคำรามเสียงต่ำ เหงื่อเม็ดใหญ่หยดลงบนผิวขาว ภาพที่เห็นเร้าอารมณ์จนโจรหนุ่มต้องขยับบดกระแทกหนัก ๆ ให้สาแก่ใจ

“พี่ อ๊าา ยะ หยุดก่อน”

“อะไรของมึงอีก” ราชันเอ่ยถามเสียงดุ ทั้ง ๆ ที่เอวยังซอยยิก ๆ ไม่หยุด

ให้หยุดตอนนี้ เอามีดมาแทงกันดีกว่า

“บะ ใบบัวปวดฉี่ อื้อ”

คำพูดซื่อ ๆ ของสาวน้อยทำให้ราชันเสียววาบไปทั้งตัว เขาขยับเอวสอบถี่ยิบ บดขยี้ติ่งเนื้อบวมฉ่ำด้วยท่อนลำแข็งขืนขรุขระ

เธอกำลังจะเสร็จ และราชันมั่นใจว่าคงเป็นครั้งแรกของเด็กคนนี้

“ปล่อยออกมาสิ”

“ไม่เอา พี่ อ๊าา เมตตาใบบัวด้วย”

“กูสั่งให้ปล่อยออกมา”

ราชันสั่งพร้อมบดเบียดแท่งเนื้อแนบแน่น เขากระแทกแรงและถี่รัวจนเตียงไม้โย้ไปโย้มาแทบหัก ใบบัวหลับตาปี๋ อับอายเหลือเกินที่ต้องปลดทุกข์ให้คนอื่นดู แต่เธอกลั้นมันไม่ไหวแล้ว

“พี่ ฮือ ใบบัวไม่ไหว”

“ปล่อยออกมา”

“ฮึก อ๊าา ไม่ไหว ใบบัวไม่ไหว พี่.. อ๊าา!!”

ขาเรียวตวัดขึ้นเกี่ยวเอวสอบแน่น ร่างกายเกร็งกระตุกรุนแรงหลายครั้งก่อนจะสงบลง เธอขนลุกไปทั้งตัวเพราะรู้สึกแปลก ๆ เหมือนถูกโยนขึ้นไปบนฟ้าก่อนจะตกลงมาบนที่นอนนุ่ม ๆ ในหัวว่างเปล่าขาวโพลน

“ฮึก”

ใบบัวร้องไห้ออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าทำอะไรลงไป อับอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เธอปล่อยของเสียใส่ราชันไปแล้ว เธออาจต้องถูกฆ่าตายอยู่ที่นี่อย่างทรมาน

ใบบัวไม่ได้กลัวความตาย แต่เธอไม่ปรารถนาจะตายอย่างทรมาน หากต้องตาย ก็ขอตายแบบไม่ต้องเจ็บปวดมากนัก

แต่ทว่า.. ราชันกลับไม่ได้โมโหหรือบีบคอเธออย่างที่กลัว เขาเริ่มขยับสะโพกต่อ เสียงแจ๊ะ ๆ ดังคลอให้สาวน้อยแก้มร้อนจัด

“พี่.. อ๊ะ หยุด อื้อ หยุดก่อน”

“มึงแตกไปแล้ว ขอกูแตกบ้าง”

“ตะ.. แตก แตกอะไรจ๊ะ อ๊ะ”

“เมื่อกี้เขาเรียกน้ำแตก ไม่ใช่เยี่ยว!”

“อะ อ๊ะ เดี๋ยว.. พี่ อ๊าา”

“ซี้ดด”

ราชันไม่สนใจเสียงร้องห้ามของใบบัวอีกต่อไป เขาตั้งหน้าตั้งตาหาความสุขใส่ตัว ท่อนเนื้อสีเข้มผลุบ ๆ โผล่ ๆ บนหน้าท้องของหญิงสาว เต้านมกลมใหญ่กระเด้งกระดอนไปมา ราชันซอยถี่ในช่วงเวลาสุดท้าย ก่อนจะเกร็งค้างแล้วส่งเสียงคำรามออกมาดังลั่น

“อาา!! อื้มม!”

“อ๊ะ!”

น้ำอุ่นจัดจนเกือบร้อนพวยพุ่งมาหยดแหมะบนหน้าท้อง บางส่วนกระเด็นมาถึงอกและปลายคาง ใบบัวที่ไม่รู้อะไรใช้ปลายนิ้วแตะมันขึ้นมาดู ก่อนจะเอียงคอถามโจรหนุ่มด้วยเสียงใส ๆ ว่า

“น้ำอะไรหรือจ๊ะพี่”

!!!

“อ๊ะ มะ มันแข็งอีกแล้ว”

“มึงนี่มัน.. อย่าหาว่ากูรังแกเด็กก็แล้วกัน”

.

.

เช้าวันต่อมาท้องฟ้าสดใส ฝนที่ตกเมื่อคืนทำให้หมู่บ้านเล็ก ๆ เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ชาวบ้านชายหญิงตื่นมาดูแลสวนผักและไร่นาตั้งแต่เช้ามืด ที่นี่ไม่มีงานอะไรให้ทำนอกจากปลูกผักผลไม้ เลี้ยงสัตว์ และปลูกข้าวไว้กินกันเอง

อยู่ที่นี่ไม่ต้องใช้เงินสักบาท แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชาวบ้านจะไม่มีสมบัติติดตัวไว้เลย ทุกครั้งที่ราชันออกปล้น นอกจากจะนำเงินไปให้คนจนคนยากลำบากที่อื่นแล้ว เขายังแลกเงินเป็นทองแล้วแจกจ่ายให้ทุกคนในหมู่บ้านอย่างเท่าเทียม

ชาวบ้านทุกคนรักที่นี่ แม้จะมีกันไม่มากแต่ก็ไม่วุ่นวาย ราชันเองก็ใจดี ข้าวปลาอาหารไม่เคยขาด ทำให้ไม่มีใครอยากไปไหน แม้หลัง ๆ มาราชันจะไม่ค่อยได้ออกปล้นแล้วก็ตาม

“พี่ราชันยังไม่ตื่นอีกหรือ”

สวย หญิงสาวคนหนึ่งในหมู่บ้านเอ่ยถามสอง คนสนิทของราชันที่กำลังผ่าฝืนอยู่ที่หน้าเรือนของจอมโจร

สวยเป็นสาวสะพรั่งที่หน้าตาสะสวยสมวัยตามชื่อ อายุสิบแปดปี เป็นลูกสาวคนเดียวของยายปลูกกับตาอิ่ม สวยนั้นมีใจให้ราชัน เพียงแต่ราชันไม่เคยมองมากกว่าน้อง

ตอนที่มะลิเข้ามาเป็นเมียของราชัน สวยร้องไห้ไปสามวันเจ็ดวัน ข้าวปลาไม่กินจนยายปลูกกลุ้มใจ แต่สุดท้ายเด็กมันก็คิดได้ กลับมากินนอนเหมือนเดิม ทั้งยังพยายามทำอะไรอร่อย ๆ ไปให้ชายผู้เป็นที่รักเหมือนเดิม จนมีปากเสียงกับมะลิเป็นประจำ

ส่วนมะลินั้นเป็นหญิงสาวหน้าตาสวยจัดจากในเมือง ราชันในเวลาปกติก็เป็นแค่ราชัน ไม่ใช่จอมโจรจากที่ไหน พอเข้าเมืองไปซื้อของก็เจอเข้ากับมะลิ ไม่รู้ว่าตกหลุมรักกันได้อย่างไรถึงพากลับมาที่หมู่บ้าน อยู่กินกันเป็นปี ๆ ก่อนมะลิจะถูกไอ้มิ่งจับตัวไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน

“วันนี้พี่ราชันคงไม่ตื่นง่าย ๆ หรอกสวย”

สองตอบพลางยิ้มกรุ่มกริ่ม เมื่อคืนแค่เดินผ่านกระท่อมนั้นก็รู้แล้วว่ายาคงแรงพอสมควร เสียงตับ ๆ เอี๊ยด ๆ ดังไม่หยุดจนเกือบเช้า

“ทำไมล่ะ”

“ก็..”

“ไอ้สอง!”

เสียงดุดันดังขึ้นจากรั้วบ้าน สองรีบวางขวานลง ก่อนจะวิ่งจู๊ดเข้าไปหาลูกพี่ทันที

“พี่ราชัน ตื่นแล้วหรือพี่ เอาไข่ลวกไหมจ๊ะ เมื่อคืนคงเสียแรงไปเยอะสิท่า”

มันยังคงไม่รู้ชะตากรรม เอ่ยเย้าราชันทั้ง ๆ ที่ใบหน้าคมเข้มไม่ได้อารมณ์ดีเลยแม้แต่น้อย

“มึงจับใครมา!”

ผลั่ก!

ราชันดันร่างอวบอิ่มออกมาตรงหน้า ใบบัวที่ถูกลากมาทั้ง ๆ ที่ยังง่วงงุนล้มลงกับพื้น

“ก็ลูกจันทร์..”

“มึงดูดี ๆ ก่อนตอบกู!”

สองกล้า ๆ กลัว มันค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้ร่างบนพื้น ก่อนจะดันใบหน้าที่ก้มงุดให้เงยขึ้น

“เฮ้ย! ใครวะเนี่ย!!”

“กูก็ไม่รู้ แต่คืนนี้มึงเอามันไปส่งที่เดิมเลยนะ!”

“ได้จ้ะพี่”

“มะ ไม่นะจ๊ะ!”

จู่ ๆ คนที่ไม่ได้พูดอะไรสักก็คำร้องลั่น แขนเล็กรีบกอดขาของราชันไว้แน่น

“อะไรของมึง ปล่อย!”

“พี่จ๋า ไม่เอาใบบัวไปส่งที่เดิมนะ ให้ใบบัวอยู่ที่นี่ด้วย”

“มึงจะบ้าหรืออย่างไร แทนที่จะกลับบ้านมึงไป”

“ที่นั่นไม่ใช่บ้านของใบบัว”

“แต่ที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของมึง!”

ได้ยินแบบนั้นใบหน้าที่มีรอยแดงน่าเกลียดก็สลดลง

ที่นี่ไม่ใช่บ้าน และบ้านจริง ๆ ก็ไม่ต้อนรับเธอ แม่ขายเธอให้กำนันมิ่งแล้ว ชีวิตลูกสาวแท้ ๆ แลกกับเงินเพียงแค่ไม่กี่ร้อยบาท ใบบัวกลายเป็นสมบัติของกำนันมิ่งโดยที่เธอไม่ได้เต็มใจ

หากใบบัวกลับไปที่บ้านกำนันมิ่ง อย่างไรก็คงไม่แคล้วต้องตกเป็นเมียของชายแก่คราวพ่อ ทำหน้าที่เป็นแม่พันธุ์ผลิตลูกชายให้กำนันมากเมีย

ใบบัวไม่อยากกลับไปที่นั่น อยู่ที่นี่อย่างน้อยราชันก็ไม่คิดข่มเหงกัน เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ใบบัวมั่นใจว่าราชันคงไม่นึกพิศวาสเธออีก แม้เขาจะเรียกร้องจากเธอทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน แต่เสียงทุ้มก็คอยกระซิบบอกไม่ขาดปากว่าเป็นเพราะยาปลุกกำหนัดเท่านั้น

และที่สำคัญ ชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลาแบบเขาคงมีผู้หญิงเข้ามาไม่ขาด คนอัปลักษณ์แบบเธอคงไม่อยู่ในสายตา

แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อราชันไม่ยินยอมให้เธออยู่ที่นี่...

ทำไมเกิดเป็นใบบัวมันถึงได้ยากขนาดนี้

“ถ้าอย่างนั้น.. พี่ก็ฆ่าใบบัวเถอะจ้ะ”

“อะไรนะ!”

“ใบบัวไม่มีที่ไปแล้ว พี่ฆ่าใบบัวให้ตายเถอะนะ ให้ใบบัวตายดีกว่าต้องกลับไปที่นั่น”

ราชันพูดไม่ออก แม้แต่สองเองก็ไม่กล้าสอดขึ้นมา ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะร้องขอความตายจากโจรอย่างไม่กลัวเกรง

“ฆ่าใบบัวเถิดนะจ๊ะ ใบบัวไหว้ก็ได้”

ราชันหลุบตามองร่างที่นั่งพับเพียบบนพื้นดิน สองมือยกขึ้นไหว้ปลก ๆ อย่างน่าเวทนา

“มึงแน่ใจนะ”

โจรหนุ่มถามพร้อมดึงมีดออกมาจากฝักข้างเอว ปลายแหลมคมชี้ไปยังใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นสีแดงระเรื่อ ใบบัวจ้องตาราชัน ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความแน่วแน่เกินวัย

“ฆ่าใบบัวเถิดจ้ะ”