Chapter 5 หนูเป็นประจำเดือน 1

“ราตรี!!!”

ตรัยเรียกเสียงหลง เขาลุกขึ้นรีบหยิบกางเกงจะสวมเพื่อโผออกจากราวป่าไปแก้ตัวกับสาวน้อยที่ยังไม่เคยแบให้เขาชิมเลยสักครั้ง!

แต่ทิวากลับกระชากกางเกงของเขาโยนทิ้งไป หล่อนหันไปมองน้องสาวที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ พร้อมกับเหยียดยิ้ม

เป็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะ!

“พี่ตรัยขา จะรีบไปไหนล่ะ มาต่อกันอีกยกนะคะ”

เมื่อเห็นทิวากอดขาตรัยและลูบไล้ตอนุ่มนิ่มของเขาอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ราตรีก็ได้สติหันหลังวิ่งร้องไห้ออกมาจากราวป่า โดยมีเสือปืนเดินตามไปเงียบกริบอยู่ในความมืด ที่ตรัยและทิวาไม่ทันสังเกตเลยว่ามีชายแปลกหน้ายืนอยู่ใกล้กับราตรีด้วย

“ราตรี เดี๋ยว! ปล่อยกูโว้ย อีกะหรี่!”

เมื่อรู้เช่นเห็นชาติได้ลองลิ้มรสกันแล้ว ตรัยก็ไม่เก๊กสุภาพบุรุษกับทิวาอีกต่อไป เขาเตะแขนหล่อนออกจากท่อนขา แล้วรีบเก็บกางเกงสวม หยิบเสื้อสวมพร้อมกับวิ่งออกจากราวป่าเพื่อตามง้องอนสาวที่เขารักใคร่

เขาจะไม่แต่งงานกับใครหรอก นอกจากราตรี

ก็ในหมู่บ้านนี้และหลายๆ หมู่บ้านใกล้ๆ ที่เขาเคยออกล่าพรหมจรรย์พวกสาวๆ วัยขบเผาะ ราตรีนี่แหละที่เยาว์วัย ขาวผ่อง ผิวพรรณดี และเคลมยากที่สุด จนป่านนี้แค่มือหล่อน เขายังไม่เคยได้จับเลย

ไม่รู้เพราะราตรีระวังตัว หรือเพราะทิวาเกาะติดหล่อนตลอดเวลาและคอยกันท่ากันแน่

ชายหนุ่มวิ่งออกมายืนงงอยู่กลางถนนดินที่รอบข้างคือหญ้าต่ำๆ เขามองไปรอบๆ ไม่เห็นแม้แต่เงาของราตรี ทั้งที่หล่อนก็เพิ่งวิ่งออกมาเมื่อกี้เองแท้ๆ

หล่อนหายไปไวอย่างกับเงา!

“โธ่โว้ย!!!”

ชายหนุ่มเตะฝุ่นจนฟุ้ง ก่อนวิ่งไปทางบ้านของสาวน้อยเผื่อจะเจอหล่อนระหว่างทาง

โดยที่ตรัยไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่า...

ตอนนี้ราตรีถูกกระชากตัวเข้าไปหลังต้นไม้ใหญ่ริมทาง หล่อนถูกโจรร้ายวัยฉกรรจ์กอดรัดจากทางด้านหลัง โดยที่มือหนึ่งของเขาขยำเต้านมสาวด้วยความกระสัน อีกมือปิดปากจิ้มลิ้มไว้ไม่ให้หล่อนร้องขอความช่วยเหลือ

“อื้อ อื้อ!”

ราตรีดิ้นรนขัดขืน แต่ดูเหมือนอ้อมแขนของเขาจะเป็นเหล็กร้อนฉ่า แถมสะโพกหล่อนยังถูกไอ้ปืนโตของเขาเสียดสีจากนอกผ้าซิ่นด้วย

มันแข็ง มันร้อน แถมยังใหญ่เท่าแขนหล่อนเลยมั้ง โอ นี่เขาพกปืนมาด้วยเหรอเนี่ย

ผู้ชายคนนี้... เป็นใครกันแน่!!!

“หอมจังนะราตรี”

เสียงของเขาที่กระซิบข้างหูมันสั่นพร่าเหมือนเขาไม่สบาย แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีสิทธิ์จับนมหล่อนแบบนี้ แถมยังเอาปืนจี้ด้วย หล่อนไม่มีเงินให้เขาหรอกนะ บ้านหล่อนไม่ได้ร่ำรวยอะไร แค่พอมีพอกินเท่านั้น

“ปล่อยหนูนะ!”

ราตรีพยายามพูดออกมาหลังดึงมือเขาออกจากปากได้นิดหน่อย สาวน้อยมองหน้าเขาตาเขียว อูยส์... เขากลัวจะตายแล้ว ปืนแอบคิดด้วยความขบขันเอ็นดู

“ใจเย็นคนสวย ถ้าหนูพูดเสียงดังไปพี่สาวหนูจะเห็นเรานะ หนูคงยังไม่อยากเจอพี่สาวหรอกจริงมั้ย”

ราตรีหยุดดิ้น หล่อนแอบเห็นทิวาสวมเสื้อผ้าออกมาจากราวป่าแล้ว หน้าตาของพี่สาวยุ่งเหยิงเหมือนกับเส้นผมที่กระเซอะกระเซิงไปเป็นทรงนั่นแหละ ทิวาใช้นิ้วมือสางผมอยู่กลางทางเดินอย่างหัวเสีย