Chapter 3 ไอติมเยิ้มๆ 2

ซ่า!

“ว้าย”

“โอ๊ะ ขอโทษที พี่มือลื่น”

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากหลังจากสาดน้ำใส่หน้าอกหน้าใจของสาวน้อยวัยแรกแย้มจนหล่อนเปียกไปหมด เขาถอดเสื้อเชิ้ตลายตารางของตัวเองออก เผยให้เห็นแผงอกแกร่งกำยำ หน้าท้องแข็งเป็นลอนไร้ไขมัน และรอยแผลเป็นจากการฝึกต่อสู้ตั้งแต่เด็กบนร่างกายสมบูรณ์แบบสมเพศบุรุษของเขา

“หนาวมั้ย ใส่เสื้อพี่ไว้นะ”

กลิ่นกายของเขาโอบล้อมเหมือนถูกเขากอดไว้เมื่อชายหนุ่มห่มเสื้อตัวนั้นให้ ราตรีมองเขาตาปรอย หัวใจเต้นตึกตัก ไม่คิดเลยว่าการใกล้ชิดกับผู้ชายจะทำให้รู้สึกเหมือนหัวใจจะวายได้ทุกๆ วินาทีขนาดนี้

หล่อนสะดุ้งเมื่อเขาโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ ราตรีไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร หล่อนเลยได้แต่หลับตาปี๋

แบบนี้ก็เข้าทางเสือปืนน่ะสิ!

พวงแก้มของหล่อนหอมอ่อนๆ ด้วยกลิ่นสาบสาว ปืนสูดหายใจลึกตอนที่ก้มลงไปใกล้ๆ ริมฝีปากของเขาใกล้กับริมฝีปากอวบอิ่มที่สั่นระริก ก่อนจะประชิดจนสาวน้อยสะดุ้งถอยหนี แต่ปืนก็โอบรัดร่างนุ่มไว้แน่น แล้วประกบจูบดูดปากหล่อนจนราตรีลืมตามองเขาด้วยความตกใจ

แขนของเขาแกร่งรัดรึง ปากของเขาสูบลมหายใจของหล่อน เขาล้วงลิ้นเข้ามาในปาก ลากไปทั่ว พัวพันกับลิ้นหล่อนจนราตรีอึดอัดหายใจไม่ออก แล้วก็ร้อนผ่าวๆ ไปทั่วร่างกายอ่อนเยาว์ของหล่อนเลยด้วย

หว่างขาของสาวน้อยเจ็บแปลบๆ

แถมยังเหมือนประจำเดือนจะมากะทันหัน มันแฉะเยิ้มเต็มกางเกงในเลย

จ๊วบ จ๊วบ...

“อืม หวานอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย”

ราตรีผวาผลักเขาเมื่อเสือปืนคลายอ้อมกอด หล่อนมองเขาด้วยตาโตๆ กระชับเสื้อเขาแนบกายผ่องแผ้วบริสุทธิ์ไว้ และไม่เข้าใจเลยว่าเขาทำอะไร!

หล่อนไม่เคยเห็น ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ นี่มันอะไรกัน ทำไมสัมผัสของเขาทำให้หล่อนสั่น และทำให้ประจำเดือนของหล่อนมาเร็วกว่าปกติด้วย

“พะ พี่ปืนทำอะไรจ๊ะ”

ปืนเลิกคิ้วมองสาวน้อยด้วยความแปลกใจ สวยขนาดนี้ ในหมู่บ้านไกลปืนเที่ยงที่พวกผู้หญิงมีผัวกันตั้งแต่นมยังไม่ตั้งเต้าขนาดนี้

ไม่รู้จักแม้กระทั่งจูบ...

ชักสนุกแล้วสิ!

“กินไอติมที่ปากหนูไง”

ปืนยื่นมือไปเกลี่ยนิ้วโป้งที่ปากสาวน้อย ก่อนปาดคราบน้ำลายของเขาออกจากปากหล่อน

“พี่ซื้อให้ พี่แค่อยากกินด้วยบ้าง ไม่ได้เหรอ”

ราตรีกะพริบตาปริบๆ เถียงเขาไม่ออกเพราะเขาก็จ่ายเงินเลี้ยงไอศกรีมหล่อนจริงๆ แต่สัญชาตญาณของหล่อนคอยเตือนว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัวกว่าที่หล่อนคิด สาวน้อยจึงขยับถอยหลังสองสามก้าวด้วยความประหวั่น

“หนูจะกลับบ้านแล้ว”

ราตรีหันหลังวิ่งหนีสุดฝีเท้า ก่อนจะหยุดหอบแฮ่กๆ ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมทางเปลี่ยว หล่อนมั่นใจว่าเขาไม่ได้ตามมา กระทั่งมือหนากระชากข้อมือบอบบางของหล่อนให้หันกลับไปมองเขา

หัวใจสาวกระตุกระรัว โอ... เขาจะทำอะไรหล่อน

“อย่านะ”

ราตรีพยายามผลักเขา แต่ปืนกลับดึงเสื้อของเขาออกจากร่างกายของหล่อนเบาๆ โดยตั้งใจจะไม่แหวกหญ้าให้งูตื่นมากไปกว่านี้

“พี่แค่มาเอาเสื้อคืน”

“เอ่อ” ราตรีพูดไม่ออก เห็นเขาเปลือยท่อนบนและมีเหงื่อซึมเพราะอากาศร้อน หล่อนก็ยิ่งแก้มแดง