บทที่ 9

Ep 09

"ไม่ได้โกหกนะ" เธอยอมละความพยายามในวันนี้แล้วหยิบผ้าขนหนูมาคลุมร่างกายไว้ ก้าวลงจากเตียงไปยืนตรงหน้าก๊วยเจ๋ง เกยคางไว้บนแผงอกแกร่งอย่างถือวิสาสะ ก๊วยเจ๋งสัมผัสถึงลมหายใจร้อนที่ถูกระบายออกมาถี่ๆ

"หนาวก็ไปใส่เสื้อผ้า มาบอกฉันเพื่ออะไร" ไม่ว่าเปล่าแต่เขายังดันตัวเธอออก แต่มิกิกลับเดินตามแจจนถึงห้องแต่งตัวของเขา มือเรียวลูบไล้เสื้อเชิ้ตและเสื้อยืดที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าแบบเปิด เป็นเสื้อสีดำและสีเทาซะส่วนใหญ่และมันบ่งบอกนิสัยของคนเป็นเจ้าของด้วย

"กิขอยืมเสื้อใส่ก่อนนะ" ไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาตเธอก็หยิบเสื้อเชิ้ตสีดำออกจากไม้แขวนแล้วทิ้งผ้าขนหนูลง สวมใส่เสื้อเชิ้ตแทน ก๊วยเจ๋งเท้าเอวมองอย่างระอา เขาไม่รู้จะพูดยังไงกับเธอดี

ครืด~ ครืด~

ก๊วยเจ๋งชี้หน้ามิกิอย่างคาดโทษก่อนจะเดินออกไปรับโทรศัพท์ เขามองหน้าจอที่ปรากฏชื่อของทัดเทพอย่างชั่งใจและหันไปสองมิกิที่เพิ่งเดินออกมา เขากดรับสายแล้วเดินไปคุยที่ระเบียงห้องพร้อมปิดประตูไว้เพื่อไม่ให้มิกิได้ยิน

"ครับเฮีย"

(วันนี้มีงานด่วน เจอกันที่ฐาน) เสียงเข้มของหัวหน้าหนุ่มดังกรอกเข้ามาในสาย

"ครับ" ก๊วยเจ๋งตอบกลับไปสั้นๆ

(วันก่อนลูกน้องกูรายงานมาว่าเจอมึงที่ผับ พวกมันเห็นมึงอยู่ในรถกับผู้หญิง)

"อ๋อ! คงใช่มั้งครับ" เขาตอบกลับไปตรงๆ พลางนึกเหตุการณ์วันนั้นด้วย แต่เมื่อภาพเหตุการณ์บางอย่างฉายเข้ามาเขาถึงกับยิ้มไม่ออก เพราะผู้หญิงคนนั้นคือมิกิ

(อีกสามสิบนาทีเจอกันที่ฐาน) ทัดเทพกดวางสายไปเมื่อพูดจบ ก๊วยเจ๋งหันไปมองมิกิซึ่งเธอนั้นยืนกอดอกมองเขาอยู่หลังประตูกระจก

"ขืนปล่อยให้เป็นอยู่แบบนี้มีหวังหัวขาดแน่" เขากำหมัดแน่นก่อนเดินเข้าไปข้างใน มิกิคลี่ยิ้มบางๆ แล้วเดินเข้าหาก๊วยเจ๋ง ใช้พวงแก้มนวลป่องคลอเคลียกับแผงอกแกร่งราวกับลูกแมวน้อย

"ฉันต้องไปทำงาน เธอกลับไปได้แล้ว" สีหน้าเย็นชาของเขาทำมิกิรู้สึกไม่พอใจ เธอรั้งมือหนาไว้แล้วขยับเข้าไปใกล้ๆ "ทำไม? ทำหน้าแบบนั้นต้องการอะไร"

"กิให้เวลาเจ๋งทำใจก่อนก็ได้ หลังจากที่เจ๋งกลับจากทำงานเมื่อไหร่ กิไม่ปล่อยเจ๋งแน่ และถือว่าเจ๋งทำใจมาแล้ว" เธอพูดออกไปตรงๆ แต่สายตากลับจ้องมองรอยรักที่เธอฝากไว้เมื่อวันก่อน ริมฝีปากจิ้มลิ้มขบเม้มเข้าหากันเบาๆ ก่อนใช้ทีเผลอยื่นหน้าเข้าไปหมายจะขโมยกัดคอเขา แต่ก๊วยเจ๋งกลับรู้ทันเลื่อนใบหน้าลงมา

"อื้อ!" มิกิเบิกตาโพลงอย่างตกใจที่ชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าลงมารับจูบเธอตรงๆ โดยไม่ดุหรือผลักเธอออก เด็กสาวกำชายเสื้อเขาไว้แน่นเมื่อก๊วยเจ๋งยังไม่ถอดจูบออกทั้งที่ผ่านมาเกือบนาทีแล้ว

"เธอบอกจะเป็นเหยื่อให้ฉันเอง" ชายหนุ่มแสยะยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า แล้วเดินออกไปขณะที่มิกิยืนค้างอยู่กับที่ เธอกะพริบตาหนึ่งครั้งเพื่อเรียกสติแล้วรีบหันไปมองเขา รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวย มือเรียวแตะริมฝีปากของตัวเองเบาๆ สัมผัสนุ่นละมุนยังตราตรึงอยู่บนกลีบปาก

"ชักจะชอบของเล่นชิ้นนี้แล้วสิ.."

@กรมทหาร

"อ้าวเฮ้ย! ทางนี้น้อง" เรียวที่นั่งอยู่ข้างๆทัดเทพร้องเรียกก๊วยเจ๋งที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องประชุม ทุกคนต่างหันไปมองเขาเป็นตาเดียวขณะที่ทัดเทพหรี่ตามองรอยแดงที่ลำคอของน้องชาย ถึงมันจะจางลงมากแล้วแต่เขาก็สังเกตเห็น ถึงคนอื่นไม่ได้สนใจก็ตาม

"สวัสดีครับ ไม่เจอกันนานโคตรคิดถึงเฮียเลย" ชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆกับอ๊อฟ ก่อนที่แขนกำยำของรุ่นพี่จะยกขึ้นมากอดคอเขาไว้

"พรุ่งนี้ไปดื่มกัน จบงานแล้วไปฉลองหน่อย แก้เบื่อ"

"เฮียเบื่ออะไร ผมเห็นโพสต์เฟซทุกวัน"

"เบื่อลูกไอ้เหี้ยเรียวนี่แหละ ตามเฝ้าลูกกูเช้าเย็น ตั้งแต่เฟรย่าตัวแดงๆ จนตอนนี้ถักผมเปียไปโรงเรียนแล้ว ยังไม่ล้มเลิกตามอีก"

"ก็กูบอกไปแล้วว่าเฌอเอมมีความมุ่งมั่น ถ้าเขาอยากได้อะไรก็จะตามเฝ้าแบบนี้ กูว่ามึงเรียกสินสอดมาเลยดีกว่า กูดูอนาคตเฟรย่าแล้ว คงไม่พ้นเป็นเมียลูกกูหรอก"

"ไอ้เวร!" แฟ้มเอกสารลอยละลิ่วไปหาเรียวทันทีที่เขาพูดจบประโยค อ๊อฟชักสีหน้าใส่เพื่อนอย่างไม่ชอบใจที่เรียวพูดถึงลูกสาวเขาแบบนั้น

"พอๆ เลิกแหย่กับไปมาสักที นี่เรากำลังประชุมอยู่นะ" สิ้นเสียงของหัวหน้าหนุ่ม ทุกคนก็เข้าโหมดจริงจังอีกครั้ง และการประชุมก็เริ่มไปเรื่อยๆ โดยที่ทุกคนในทีมให้ความร่วมมือและช่วยกันแก้ไขปัญหาได้เป็นอย่างดี จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาเกือบสามชั่วโมงเต็มที่ทุกคนนั่งทำหน้าเครียด

"จบการประชุมเพียงเท่านี้" ทัดเทพปิดแฟ้มเอกสารสำคัญแล้วหมุนเก้าอี้ไปหาไบรท์ "ได้ยินข่าวว่าหมอปลายต้องย้ายที่ทำงาน แล้วนี่มึงไม่ใจขาดตายเหรอ" เขาเอ่ยถามลูกน้อง

"ก็ไม่ไกลจากที่เดิมนะเฮีย ผมโอเคอยู่แล้วล่ะถ้าเป็นเรื่องนั้น" ไบรท์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มก่อนเสียงเข้มของเบิร์ดจะดังแทรกขึ้นมา

"แล้วหลานกิเป็นยังไงบ้างครับ ไม่ค่อยได้เจอหลานเลย"

"มิกิเหรอ...ก็สบายดี แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยอยู่บ้าน เที่ยวบ่อยและอาการของเธอก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ หลายวันก่อนเธอจะทำร้ายรุ่นพี่ที่มหา'ลัย ถ้ากูไปไม่ทันมีหวัง..." ทัดเทพจิปากกับประโยคทุกท้ายที่ไม่กล้าพูดออกไป ก่อนที่ทุกคนจะพร้อมใจกันถอนหายใจแรงด้วยความเป็นห่วงหลานสาวสุดที่รัก มีเพียงก๊วยเจ๋งที่นั่งนิ่งไม่พูดหรือเอ่ยถามอะไรกับใคร

"หลานรักของอา พวกอาจะทำยังไงดีนะถึงจะได้มิกิคนเดิมกลับมา นี่เราต้องฝากความหวังไว้กับใครเหรอ.." เบฬินยกมือขึ้นกุมขมับพลางคิดไม่ตก ขณะเดียวกันทุกคนก็ต่างทำหน้าเป็นกังวลด้วยเช่นกัน ก๊วยเจ๋งลอบถอนหายใจเบาๆ เขาสัมผัสได้ถึงความรักที่ทุกคนมีให้มิกิ มันมากมายจนเขาไม่กล้าหาญพอที่จะทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นกับเธอ เพราะผลที่จะตามมามันคงไม่ดีกับตัวเขาและมิกิแน่

"งั้นเจ๋งขอตัวเอาของไปเก็บก่อนนะครับ" ก๊วยเจ๋งขอตัวออกไปจากห้องประชุมก่อนรุ่นพี่ ทุกคนพยักหน้ารับรู้แล้วหันไปพูดคุยและปรึกษาเรื่องมิกิกันต่อ

ครืด~ ครืด~

"เวรเอ๊ย!" ชายหนุ่มสบถคำหยาบเมื่อเห็นชื่อเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามา เขาลังเลใจอยู่นานจนสายถูกตัดไปเอง และในตอนนั้นทัดเทพก็เดินเข้ามาพอดี

"ไง ได้ยินข่าวว่าได้นั่งแท่นผู้บริหารแล้วนิ เป็นไงบ้างวะ" มือหนาตบบ่าแกร่งของน้องชายเบาๆ ก๊วยเจ๋งยิ้มให้พร้อมกับเหลือบตามองโทรศัพท์มือถือที่กำลังแผดเสียงร้องอีกครั้งจนทัดเทพสงสัยว่าทำไมเขาไม่ยอมรับสายสักที

"พวกโรคจิตมั้งเฮีย เจ๋งขอตัวก่อนนะ" เขาตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มๆ ก่อนเดินออกไปจากตรงนั้น โดยไม่รู้ตัวว่าทัดเทพหรี่ตามอง เขายักไหล่อย่างไม่คิดอะไรมากแล้วเดินออกไปเหมือนกัน

"มีไร! โทรมาทำไมตอนนี้วะ"

(จะโทรหาต้องมีเวลาด้วยเหรอคะ กิแค่คิดถึงเจ๋ง) น้ำเสียงเยือกเย็นของคนปลายสายกรอกเข้ามาเมื่อเขาเอ่ยถามไปแบบนั้น

"ไม่ได้! จะโทรมาเวลาไหนก็ไม่ได้!"

(ทำไมต้องพูดไม่ดีกับกิด้วย กิเป็นเหยื่อของเจ๋งแล้วนะ) น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความน้อยใจ หากแต่เธอกลับยิ้มมุมปากเมื่อก๊วยเจ๋งเงียบไป

"แค่นี้นะ ฉันไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับเด็กแรดอย่างเธอหรอก"

(คิดถึงนะคะ)

"..." คำพูดถัดมาของเด็กสาวทำเอาหัวใจแกร่งกระตุวูบเมื่อภาพสีหน้าของเฮียๆทุกคนฉายเข้ามาในสมองเขาตอนนี้ ก่อนนิ้วเรียวจะกดตัดสายไปเสียดื้อๆ "พับผ่าสิ! ทำไงจะสลัดยัยเด็กบ้านั่นให้หลุดวะ อันตรายฉิบหาย"

"สลัดใครวะ?" เรียวที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านหลังเอ่ยถาม ทำเอารุ่นน้องหนุ่มสะดุ้งเฮือกด้วยเพราะคิดว่าเรียวได้ยินที่เขาพูดทุกอย่าง

"เด็กมันวอนน่ะเฮีย เลยอยากสลัดทิ้ง"

"เพลาลงหน่อยนะน้อง เดี๋ยวอายุไม่ยืน" ยากูซ่าหนุ่มแสยะปากเอ่ยเตือนน้องชายอย่างหวังดี เขาทิ้งก้นบุหรี่ลงบนพื้น ใช้เท้าเหยียบจนดับก่อนเดินฮัมเพลงออกไปอย่างอารมณ์ดี ก๊วยเจ๋งกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อได้ฟังคำเตือนของรุ่นพี่

"เสียวสันหลังวาบเลย" เขาจิปากให้มิกิอย่างนึกรำคาญ ถึงตัวไม่ได้อยู่แต่ก็สร้างความหนักใจให้เขาไม่น้อย

"ยัยปีศาจฟันน้ำนม!"