ตอนที่ : 09 เลี้ยงข้าว

เช้าวันต่อมา

“ตายจริง นะ นี่ตาเอ็มมานอนที่นี่เหรอลูก!” แม่ของข้าวฟ่างพูดพร้อมกับปิดปากของตัวเอง เมื่อเห็นข้าวฟ่างเดินลงมาพร้อมกับเอ็มเจ เขาตื่นและออกมาพร้อมกับเธอตามที่สัญญากันไว้เมื่อคืน

“คะ คุณแม่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ” ข้าวฟ่างรีบลงไปในทันที เธออยากรีบอธิบายเพราะกลัวว่าผู้เป็นแม่จะเข้าใจผิด เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปมากกว่านี้

“เข้าใจผิดอะไรล่ะลูก แม่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเลยนะ”

“เอ่อคือว่า...”

“เมื่อคืนผมเมาหนักครับคุณน้า พอดีมีเรื่องคุยกับข้าวฟ่างก็เลยแวะมาหาก่อนครับแล้วขับรถกลับไม่ได้ พอข้าวฟ่างเห็นว่าผมเมาก็ไม่อยากให้ขับรถกลับเลยเปิดห้องรับแขกให้ผมนอนครับ”

“แหม...เราเนี่ยยังจำได้อยู่ใช่ไหม ว่าพี่เขานอนห้องไหนประจำน่ะ” ผู้เป็นแม่พูดพร้อมกับยิ้มแหย่ลูกสาว

“เปล่าค่ะ ห้องไหนอยู่ใกล้ทางเดินหนูก็เปิดห้องนั้นแหละค่ะ ไม่ได้จำอะไรได้สักหน่อย”

“มาๆ มากินข้าวกันก่อนดีกว่าเนอะจะได้ไปเรียนกัน ตาเอ็มมีเรียนเช้าเหมือนกันเหรอลูก”

“เปล่าหรอกครับ แต่ผมจะออกไปเลยก็เลยจะพาข้าวฟ่างไปด้วยเลยครับ”

“ดีเลยๆ ว่าแต่เราเรียนหนักเหรอ น้าเห็นมารับมาส่งน้องอยู่พักนึง แต่ก็หายไปเลย”

“ครับ ยิ่งใกล้จบงานก็ยิ่งเยอะครับ”

“อ๋อ น้าก็ว่าหายไปไหนเงียบกริบเลย”

“พี่เอ็มเขาไม่ว่างมาส่งหรอกค่ะคุณแม่ เขามีสาวต้องไปรับไปส่งอีกหลายคน”

“ตายจริง! สาวเหรอลูก”

“ค่ะคุณแม่ สาวของพี่เอ็ม”

“ข้าวฟ่างอย่าไปพูดแบบนั้นกับคุณน้าสิ”

“ก็มันจริงไหมล่ะ พี่น่ะสาวเยอะจะตาย ได้เป็นหนุ่มฮอตของมหาลัย ใครๆ ก็ชอบทั้งนั้นแหละ”

“หึหึ มันเป็นเรื่องปกติแหละลูก สมัยก่อนพ่อของหนูก็เป็นหนุ่มฮอตเหมือนกัน สาวๆ นี่กรี๊ดกร๊าดแย่งกันแทบเป็นแทบตาย แต่แม่ก็เป็นคนที่คว้าตัวและหัวใจของพ่อเรามาครองไว้ได้” ผู้เป็นแม่พูดพร้อมกับยิ้มยกย่องให้กับตัวเอง

“เพราะคุณพ่อรักคุณแม่คนเดียวด้วยไงคะ”

“แม่ว่าใครบางคนแถวนี้ก็รักเดียวเหมือนกันนะ”

“…..” ข้าวฟ่างเงียบลง ไม่มีการโต้ตอบกลับใดๆ เลยแต่อีกฝ่ายกลับนั่งอมยิ้มเพราะรู้ว่าแม่ของข้าวฟ่างกำลังพูดถึงใคร

ยังดีที่ผู้ใหญ่เข้าใจว่าการที่เขาได้ถูกขนานนามว่าเป็นหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัยมีคนมาชอบมาปลื้มมากมายมันก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะต้องหลายใจด้วย

เวลาต่อมา

มหาวิทยาลัยzzz

“พักเที่ยงไปกินข้าวกันนะพี่เลี้ยงเอง ถือว่าเป็นการขอโทษที่เป็นต้นเหตุเรื่องวันนั้น” เอ็มเจขับรถมาจอดที่ลานจอดรถของมหาวิทยาลัย แต่ยังไม่ทันที่ข้าวฟ่างจะลงเขาก็ดึงแขนเธอเอาไว้ก่อน

“ถ้าพี่อยากจะขอโทษจริงๆ ต้องไม่ยุ่งกันสิคะ”

“การขอโทษแบบนั้นมันใช่ที่ไหนกันเล่า”

“แค่มาด้วยกันแค่นี้ก็ไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นอะไรไหม”

“ทำไมเราถึงกลัวขนาดนั้นล่ะ”

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากมีปัญหากับคนของพี่น่ะ”

“พี่ไม่มีใครจริงๆ นะ”

“ค่ะ ฉันลงไปเรียนก่อนนะ ใกล้จะได้เวลาเรียนแล้ว”

“ครับ อ๊ะ! เดี๋ยวสิ...เรื่องที่พี่ชวนไปกินข้าวล่ะ เรายังไม่ตอบเลยนะ”

“…..” ข้าวฟ่างลงจากรถไป เธอหันกลับมามองเขาเพราะยังไม่ได้ปิดประตูรถ สีหน้าแววตาที่ใช้มองเขามันเริ่มทำให้เขารู้สึกหวั่นใจกับคำตอบของเธอ หัวใจเต้นระส่ำอย่างบอกไม่ถูก “ฉันจะมารอพี่ที่รถละกัน”

“คะ ครับ” พอได้ยินคำตอบที่น่าพอใจเขาก็หลุดยิ้มออกมาเลย ความรู้สึกมันเหมือนกับได้ยกภูเขาออกไปจากอก

หลังจากนั้นทั้งสองก็แยกย้ายกันออกไป ข้าวฟ่างไปเรียนที่คณะของเธอตามปกติเหมือนอย่างเคย

"ข้าวฟ่างฉันเห็นนะ.." เต็มดาวพูดพร้อมกับจ้องไปที่หน้าของเพื่อนสนิท ไม่ต้องพูดอะไรขยายความไปมากกว่านั้นเลย เพราะความหมายมันก็ค่อนข้างจะชัดเจนอยู่แล้วว่าเต็มดาวหมายความว่าอะไร

"เห็นแล้วไง?"

"สรุปแกดีกับพี่เอ็มแล้วเหรอ?"

"ไม่รู้สิ พอนานเข้าความรู้สึกงอนน้อยใจมันก็หายไปของมันเองน่ะ"

"แล้วทำไมถึงมากับเขาได้ล่ะอย่าบอกนะว่าพี่เอ็มไปรับที่บ้าน"

"เมื่อคืนเขานอนอยู่ที่บ้านของฉัน"

"อุ๊ปส์! แกต้องเล่าเดี๋ยวนี้เลย!"

"มันไม่ได้มีอะไรสักหน่อย เมื่อคืนพี่เอ็มเขาไปดื่มที่ไหนมาก็ไม่รู้ มาหาฉันที่บ้านทั้งที่สภาพเมาขนาดนั้น ฉันเองก็ไม่อยากจะเป็นฆาตกรปล่อยให้คนเมาขับรถกลับบ้านเอง ถ้าเขาเกิดอุบัติเหตุขึ้นระหว่างทางจะทำยังไง ฉันไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกร"

"อืม...ฉันจะพยายามเชื่อก็แล้วกันนะ"

"ก็เคยเล่าให้ฟังแล้วไงว่าฉันกับข้าวสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แต่ก่อนโน้นเขาก็มานอนอยู่ที่บ้านของฉันบ่อยๆ"

"แล้วนี่นอนห้องเดียวกันหรือว่าแยกห้องนอน?"

"นี่แกเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย ฉันจะไปนอนห้องเดียวกับเขาได้ยังไง เขานอนที่บ้านของฉันก็จริงแต่ฉันก็เปิดห้องรับแขกให้เขานอนไม่ได้นอนห้องเดียวกันสักหน่อย"

"อืมๆ" เต็มดาวมองหน้าเพื่อนสนิทแล้วยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ข้าวฟ่างรู้สึกเขินจนบอกไม่ถูก เหมือนกำลังถูกเพื่อนสนิทจับผิดอยู่

"โว๊ะ! ฉันไปเข้าเรียนดีกว่า!"

#พักเที่ยง

"สาวขา...จะไปไหนเหรอคะ"

"พี่เอ็มชวนฉันไปกินข้าวข้างนอกน่ะ"

"อู้ว! ถ้างั้นก็กินเผื่อฉันด้วยแล้วกันนะ ส่วนฉันไปหาเต๊าะผู้ชายชมรมกีฬาดีกว่า อยากจะไปสอดส่องดูซิกแพคแน่นๆ"

"แกนี่นะไอ้เต็ม! เพลาๆ ลงบ้างเรื่องผู้ชายน่ะ"

"แหมแก... ฉันก็แค่ไปส่องเป็นอาหารตาเฉยๆ ป่ะ ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก และก็ยังไม่คิดจะมีแฟนด้วย ถ้าจะมีคนเข้ามาจีบฉันก็คงต้องพิจารณาอีกยาว"

"จ้าแม่คนดี"

"จิ๊! ไปเลยๆ"

ข้าวฟ่างออกไปกินข้าวพร้อมกับ เอ็มเจที่นัดเอาไว้ก่อนหน้านี้ ไม่นานก็มาถึงร้านอาหารที่เขาได้จองโต๊ะเอาไว้

"ยิ้มอะไรของพี่คะ?" ขณะที่กำลังนั่งดูเมนูอาหารอยู่ข้าวฟ่างก็รู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าของเธอกำลังยิ้มเวลามองหน้าเธอ

"พี่แค่ดีใจน่ะที่เรายอมกลับมาคุยกับพี่ ดีใจที่พี่ได้ข้าวฟ่างคนเดิมกลับมา"

"....."

"อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ เต็มที่ได้เลยพี่จ่ายเอง"

"มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วล่ะค่ะ พาสาวมาร้านอาหารทั้งทีถ้าปล่อยให้ผู้หญิงจ่ายค่าอาหารคงหมดหล่อเลยล่ะ"

"เรานี่นะช่างสรรหาคำมาพูดจริงๆ ตอนเด็กเคยเป็นแบบไหนโตขึ้นมาก็ยังเป็นแบบนั้น"

"....."