ตอนที่ : 08 งอน

กลางดึกคืนหนึ่ง

คลิ๊ก ~

คลิ๊ก ~

ครืด ครืด ครืด ~

ทั้งเสียงข้อความเสียงโทรเข้าไม่ยอมหยุดทำเอาข้าวฟ่างที่กำลังนั่งทำงานถึงกับหัวเสียและหมดอารมณ์ในการทำงาน ก่อนที่เธอจะหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่กำลังชาร์จอยู่ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ

เพราะทิ้งร้างไว้นานไม่ยอมอ่านยอมเปิดเลยข้อความจึงมีนับร้อยกว่าได้เลย

ข้าวฟ่าง : อะไรของพี่ มันรบกวนคนอื่นนะ // เธอส่งข้อความตอบกลับไป เพราะการที่เขาทั้งส่งข้อความมาหาและโทรเข้ารัวๆ บอกตามตรงว่าเธอเองก็รู้สึกรำคาญอยู่เหมือนกัน

เอ็มเจ : คุยกับพี่หน่อยสิ

ข้าวฟ่าง : มีอะไรคะ?

เอ็มเจ : พี่อยู่หน้าบ้านเรานะ ออกมาคุยกับพี่หน่อย

ข้าวฟ่่าง : ฉันนอนแล้ว พี่กลับไปก่อนเถอะ

เอ็มเจ : แต่ไฟในห้องของเรายังไม่ปิดเลยนะ ลงมาคุยกับพี่หน่อย ไม่งั้นพี่จะกดกริ่งนะ

ข้าวฟ่าง : อย่าทำอะไรบ้าๆ เชียวนะพี่เอ็ม ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ

เธอรีบถือโทรศัพท์ลงไปที่ด้านล่างในทันที ตอนนี้ก็ค่อนข้างจะดึกแล้วทุกคนในบ้านพากันนอนหลับไปจนหมดแล้ว ถ้าปล่อยให้เขากดกริ่งมีหวังได้ตื่นกันทั้งบ้านแน่ๆ

แอ๊ด~

“พี่เอ็ม” เธอพูดเบาๆ พร้อมกับจ้องมองคนตรงหน้า สภาพเขาเหมือนคนเมาแต่ยังมีสติอยู่ ใบหน้าแดงก่ำยืนพิงอยู่กับตัวรถ

หน้าบ้านของเธอมีไฟสลัวอยู่พอที่จะมองเห็นคนตรงหน้า

“อืม...ข้าวฟ่างเหรอ?”

“หืม...กลิ่นเหล้านี่ พี่เมาเหรอ แล้วดื่มมาหนักแบบนี้ขับรถได้ยังไง เดี๋ยวก็เกิดอุบัติเหตุหรอก” ข้าวฟ่างรีบเอามือปิดจมูกของตัวเอง เพราะกลิ่นแอลกอฮอล์ที่หึ่งออกมาจากตัวของเขามันแรงมากๆ

“พี่ดื่มมานิดหน่อยน่ะ”

“พี่ดื่มมาจะน้อยหรือมากก็ไม่ควรขับรถนะ ถ้าเกิดอันตรายขึ้นมาจะทำยังไงล่ะพี่” เธออยากจะต่อว่าเขาให้มากกว่านี้ แต่พูดกับคนเมามันก็เท่านั้นแหละ

“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก”

“แล้วพี่มาหาฉันทำไมดึกดื่นป่านนี้ เดี๋ยวใครก็เอาไปพูดได้หรอกว่าฉันมีผู้ชายมาหาดึกๆ ดื่นๆ”

“จะกลัวทำไม เราเองก็รู้จักมาตั้งแต่เด็กแล้ว อีกอย่างเราก็เป็น...คู่หมั้นกันด้วย”

“ตกลงพี่มาหาฉันเรื่องอะไร?”

“ก็เราไม่ยอมคุยกับพี่ ไม่รับสาย ไม่อ่านข้อความไม่ตอบอะไรกลับมาเลย พี่ก็คิดมากสิ”

“…..” เธอเงียบเพราะที่เขาพูดมันก็เรื่องจริง แต่ที่เธอไม่อ่านไม่ตอบหรือไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาเลยก็เพราะเรื่องวันนั้น มันฝังใจเธอมาก ถึงตอนนี้คลิปจะถูกลบออกไปแล้วแต่มันก็ไม่ได้ลบออกไปจากความทรงจำของคนที่ได้เห็น แม้เขาจะไปแก้ต่างให้แก่เธอว่าเธอไม่ได้ผิดแต่แล้วยังไงล่ะเพราะผู้หญิงคนนั้นมีคนรู้จักมีแฟนคลับ พ่อเป็นคนมีอิทธิพลทางการเมือง ขนาดครูและอาจารย์ยังต้องเกรงใจเธอเลย

“หายโกรธพี่เถอะนะข้าวฟ่าง พี่ไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้วจริงๆ เราถึงจะยอมคุยกับพี่”

“ฉันไม่ได้คิดอะไรแล้ว ก็แค่อยากอยู่เงียบๆ บางทีการที่พี่กับฉันไม่ต้องอยู่ใกล้กันเลยมันคงจะดีกว่า”

“เชื่อพี่หรือเปล่า...ว่าพี่กับเพลงไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“…..” เธอไม่ตอบ ไม่รู้สิเธอเดาไม่ได้เลยว่าเขาและผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกันจริงๆ กันแน่ ต่อให้เขาจะพูดว่าไม่ได้เป็นอะไรกันแต่นั่นมันก็แค่ตอนนี้เท่านั้น ไม่มีใครรู้อนาคตล่วงหน้า ผู้หญิงคนนั้นสวยขนาดนั้นไม่แปลกเลยที่จะไม่มีคนชอบเธอ และในอนาคตเอ็มเจก็อาจจะรู้สึกชอบขึ้นมาบ้างก็ได้

“พี่ไม่เคยคิดจะรัก หรือชอบเพลงเลยนะ”

“ช่างมันเหอะพี่ ฉันไม่ได้คิดอะไรแล้ว แค่ไม่ต้องมาวุ่นวายกันอีกก็พอ ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง”

“พี่จัดการให้แล้ว ถ้าเพลงยังมายุ่งกับเราอีก พี่จะจัดการให้เด็ดขาด”

“อืมๆ ตอนนี้พี่เมามากแล้วนะ อย่าขับรถกลัยเลย เบอร์เพื่อนพี่อยู่ไหนเอามาฉันจะบอกให้เขามารับพี่กลับ”

“พวกมันหนักกว่าพี่อีก”

“แล้วคนขับรถที่บ้านล่ะ?”

“ป่านนี้คงหลับไปแล้ว”

“งั้นก็แท็กซี่ละกัน”

“บ้านเรามีแท็กซี่ผ่านที่ไหน นี่มันพื้นที่ส่วนบุคคลนะ อีกอย่างถ้าจะออกไปเรียกแท็กซี่ก็อีกตั้งไกล ทำอย่างกับว่าไม่รู้จักบ้านตัวเองงั้นแหละ”

“…..”

“ไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวพี่ขับกลับเองก็ได้”

“จะบ้าเหรอ! ถ้ากลับไปแล้วเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไง ฉันก็จะได้ชื่อว่าฆาตรกรน่ะสิที่ปล่อยให้พี่ขับรถกลับทั้งๆ ที่เมาขนาดนี้”

“แล้วจะให้พี่ไปนอนที่ไหนล่ะ?”

“….” ข้าวฟ่างถอนหายใจออกมาอย่างแรง เพราะไม่มีทางเลือกแล้วเธอก็คงต้องปล่อยให้เขานอนที่บ้านของเธอก่อน ส่วนรถก็เอาจอดไว้อย่างนี้ยังไงก็ไม่มีใครเข้ามาได้หรอกเพราะเป็นพื้นที่ส่วนบุคคล

“อืม...”

“เดินดีๆ สิพี่เอ็ม มันดึกแล้วคนในบ้านของฉันเขาหลับกันหมดแล้วนะ”

“ขอโทษครับๆ”

เธอเดินขึ้นไปด้านบนอย่างระมัดระวังและเปิดห้องรับแขกให้กับเขา เพราะเมื่อก่อนเขามาพักที่บ้านของเธอบ่อย จึงมีห้องรับแขกที่เขาจะมานอนพักประจำโดยเฉพาะเลย

“ห้องเดิมของพี่นี่แหละ ตอนเช้าก็กินข้าวที่บ้านของฉันนี่แหละ ค่อยกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปเรียน”

“ไปเรียนพร้อมกันสิ พี่มีชุดนักศึกษาสำรองอยู่ในรถ อาบน้ำที่นี่ก็ได้แล้วเราก็ไปเรียนพร้อมกัน”

“เรียนคนละเวลากัน จะไปพร้อมกันได้ยังไง”

“พี่ไปนั่งรอเรียนก็ได้ เราจะได้ไม่ต้องนั่งรถไปเอง”

“…..”

“ไปด้วยกันนะ”

“อะๆ ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดอะไรกันเลยพี่นอนได้แล้ว และถ้าจะไปพร้อมกันก็ตื่นให้ทันด้วยล่ะ ถ้าพี่สายฉันไม่รอหรอกนะ”

“ครับ”

ข้าวฟ่างเดินออกมาจากห้องนอนที่เปิดให้เอ็มเจนอน ก่อนจะเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เธอหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงก่อนจะมองโทรศัพท์ของตัวเองที่มีข้อความส่งเข้ามา ก่อนจะเผยอริมฝีปากยิ้มเล็กน้อยและวางโทรศัพท์ลงและปิดไฟนอน

เธอไม่ได้โกรธอะไรเขาขนาดนั้น แค่รู้สึกน้อยใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอเป็นคนที่มีเหตุผลมากพอว่าการที่ถูกผู้หญิงคนนั้นเข้ามาหาเรื่องนั้นเขาไม่ได้รับรู้ด้วยเลย ถึงแม้ต้นเหตุมันจะมาจากเขาก็ตาม

ตอนนี้เป็นคู่หมั้นกันแม้เธอจะปฏิเสธไม่ยอมรับ แต่ในอนาคตเธอเองก็อาจจะชอบเขาในแบบคู่รักขึ้นมาก็ได้ เช่นเดียวกับที่เธอคิดว่าเขาอาจจะชอบผู้หญิงคนนั้นได้ในอนาคตข้างหน้า

เพราะมันไม่มีอะไรแน่นอนเลย