ปฎิเสธ(1)

ตอนที่ 1

ปฏิเสธ

จริญญาหญิงสาววัยยี่สิบสามปีกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ตรงไปยังร้านอาหารซึ่งตั้งอยู่ในตลาดใกล้กับบริษัทที่เธอทำงานอยู่ เมื่อเข้ามาถึงในร้านฝนก็เทกระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา หญิงสาวถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เธอนั้นเข้ามาหลบได้ทันจึงไม่ต้องเปียกเหมือนคนที่กำลังวิ่งไปมาอยู่ด้านนอก

“เปียกหมดเลย”

กัลยาเป็นเพื่อนสนิทของจริญญา ทั้งยังเป็นเพื่อนร่วมงานบริษัทเดียวกัน ทั้งสองรู้จักเมื่อครั้งที่เคยฝึกงานอยู่ที่นี่ แม้จะเรียนต่างสถาบันแต่ท้ายที่สุดแล้วเธอกับจริญญาก็กลายเป็นเพื่อนซี้

“รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”

จริญญาเอ่ยขึ้นและพาเพื่อนลัดเลาะไปในตลาด ร้านขายเสื้อผ้าเปิดแต่เช้า ทั้งวันนี้ยังขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่า เพราะมีผู้เคราะห์ร้ายหลายรายที่เปียกฝนโดยไม่ทันตั้งตัวจึงต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่เพื่อผลัดเปลี่ยน หนึ่งในนั้นคือแก้วตาที่ยืนหน้าบูดอยู่ไม่ไกล

“ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้ฉันโชคร้ายจริงๆ”

กัลยาบ่นขณะที่กำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่ในห้องเล็กๆภายในร้านขายเสื้อผ้า เธออายุมากกว่าจริญญา 1 ปี ณ เวลานี้เข้าสู่เบญจเพสเป็นที่เรียบร้อยความจริงเธอไม่ได้มีความเชื่อเรื่องราวเหล่านี้ แต่เมื่อประสบพบเจอด้วยตัวเองก็เริ่มรู้สึกตะหงิดในใจขึ้นมา

“คิดไปเองหรือเปล่า”

จริญญาเอ่ยขณะที่กำลังม้วนเสื้อผ้าเปียกใส่ถุง เธอเข้าใจดีว่ากัลยาไม่สบายใจที่เกิดเรื่องไม่ดีติดต่อกันมานานหลายวัน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายตีโพยตีพายไปเอง เรื่องทุกอย่างมีที่มาที่ไปไม่ได้เกิดจากเหตุบังเอิญ อีกอย่างไม่ได้มีแค่กัลยาคนเดียวที่เปียกฝน ออกไปด้านนอกยังมีอีกหลายคนที่เปียกปอน

“คิดมากอะไรล่ะ ฉันคบกับแฟนมาตั้งหลายปีไม่เคยทะเลาะกัน แต่พอผ่านหลังวันเกิดมาได้ไม่นานฉันก็ทะเลาะกับเขาจนถึงขั้นเลิกกัน”

กัลยาเอ่ยขึ้น ยังไม่นับรวมเรื่องที่แม่ของเธอนั้นล้มป่วยกระทันหันทั้งที่แข็งแรงมาโดยตลอด ไหนจะเรื่องหนี้สินของพ่อที่จู่ๆก็ประดังเข้ามาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

หญิงสาวที่มีชีวิตอย่างมีความสุขจู่ๆก็ต้องเผชิญปัญหารอบด้าน ทำให้เธอนั้นหมดพลังกายพลังใจไปเยอะ และเริ่มโทษสิ่งต่างๆรอบตัว

“อย่าคิดมากเลยแก้ว ถ้าเธอไม่สบายใจเดี๋ยวฉันพาไปทำบุญดีไหม”

จริญญาเอ่ยก่อนที่เธอจะส่งถุงเสื้อผ้าให้เพื่อนรักพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ

“รีบไปกันเถอะ อีกครึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาเข้างานแล้ว”