เมียเก็บ : บทนำ (เพทาย)

เมียเก็บ Nc

บทนำ

“อะไรอีกเนี้ยมีเเต่เสียกับเสีย ทำไมช่วงนี้ดวงไม่มาเลย” หญิงสาวมีอายุคนหนึ่งโยนไพ่ลงที่โต๊ะ ด้วยความโมโหมือด้านขวาที่เกาหัวตัวเองและบนคำพูดออกมาว่าทำไมช่วงนี้ตัวเองดวงตก ขณะนี้เขากำลังเล่นการพนัน สิ่งที่ผิดกฎหมายและกำลังเสียเงินมากมาย

“คุณผู้หญิงครับ อย่าโวยวายสิการพนันก็ต้องมีได้มีเสียกันเป็นเรื่องธรรมดา เงินหมดก็ไปหาเจ้าของบ่อน ไม่เห็นจะยากเลย”ชายชุดดำที่ยืนอยู่ และถือไพ่ไง้ในมือได้บอกกับผู้หญิงตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“ฉันไม่เคยกู้เงินของใคร ไม่มีก็ไม่เล่น วันนี้ดวงไม่ดีกลับบ้านก่อนแล้วกัน”หญิงสาวผู้มีอายุ 40 กว่าๆได้ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกระเป๋าและกำลังจะเดินออกจากโต๊ะการพนัน แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าซึ่งทุกคนรู้จักผู้ชายคนนี้ดี

“คุณเพทาย”สายตาของเขากำลังจ้องมองผู้หญิงที่กำลังอารมณ์ไม่ดีตรงหน้า

“จะรีบไปไหนละครับ คุณนายวลีอยู่สนุกก่อนสิครับเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหานะ”คุณเพทายได้เอ่ยชื่อเรียกคุณนายวลี

“คุณเพทายรู้จักกันด้วยหรอคะ”วลีมองหน้าเพทายและ เอ่ยถามวลีนั้นอายุมากกว่าเพทายหลายปี

“ลูกค้าของผมทำไมผมจะไม่รู้จัก เราไปคุยกันหน่อยไหม”วลียิ้มออกมาทันทีและพยักหน้า เพทายยิ้มด้วยมุมปากและก็เดินเข้าไปในห้องรับแขกของตัวเอง โดยมีลูกน้องเดินไปด้วย 2 คน พาวลีเข้ามาคุยในห้อง

“คุณนายวลีต้องการเท่าไหร่แค่คุณนายบอกผมเงินก็อยู่ในมือของคุณนายแล้ว” เงินสดจำนวน 400,000 ที่เพทายให้ลูกน้องเอามาวางไว้ตรงโต๊ะและยื่นให้กับคุณนายวลี

“แล้วเงินนี้ฉันจะใช้คืนแบบไหน แล้วคิดออกแบบไหน”สายตาที่มองเงินก้อนโตและคำถามที่เอ่ยถาม โดยที่ตัวเองนั้นไม่เคยกู้ยืมเจ้าของบ่อนมาเล่นการพนันแต่ตัวเองนั้นก็เล่นการพนันจนเงินสดติดตัวจนหมด

“ก็ไม่ยากเลยเงินที่นี่ ก็เหมือนเงินมาหมุนถ้าคุณเล่นได้ในวันนี้ คุณเอามาใช้คืนโดยไม่ต้องใช้ดอกแต่ถ้าคุณไม่ได้วันหลังคุณก็ค่อยเอามาใช้คืนง่ายๆ”

“อย่างนั้นฉันเอาหมดนี่เลย”สองมือรีบคว้าเงินสดก้อนโต 400,000 ขยับเอาไว้ใกล้ๆตัวเอง เพทายยิ้มและพยักหน้าให้ลูกน้องเอากระดาษเอกสารหรือว่าใบสัญญากู้เงินนั้นมาวางไว้ที่โต๊ะ

“เงินของเขาจะเอาไปง่ายๆมันก็ไม่ใช่ ถูกไหมครับ เราต้องมีใบสัญญา”

“เอามาเถอะแค่ใบสัญญา เดี๋ยววันนี้ฉันก็เล่นได้ใช้คืนให้หมดเลย”วลีมั่นใจในตัวเองนั้นมาก ว่าวันนี้จะต้องเล่นได้ เธอหยิบปากกาและเซ็นเอกสารโดยที่ไม่อ่านเลยสักคำก่อนที่จะคว้าเงิน 400,000 นั้นออกไปแลกชิปและนั่งเล่นการพนันต่อ

“หึ”เพทายนั่งไขว่ห้างและหัวเราะออกมาเขารู้ว่ายังไงเงิน 400,000 นั้นก็ต้องกลับมาหาตัวเองอย่างง่ายดายและคุณหญิงวลีก็ต้องเป็นหนี้เขา

“ถ้าคุณหญิงวลีต้องการเงินเอาให้ไปเรื่อยๆและให้เซ็นสัญญาทุกครั้งจนกว่าจะครบจำนวนเงินที่ฉันจำกัด”เพทายเอ่ยสั่งลูกน้องก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากห้อง

บ้านเพทาย

ผมชื่อเพทาย 36 ปี เป็นนักธุรกิจหลายอย่าง มีทั้งผิดกฎหมายและถูกกฎหมายผมมีหน้ามีตาทางสังคม และภรรยาของผมชื่อว่าไพลิน เราแต่งงานกันครบ5ปีแล้วแต่ยังไม่มีลูกด้วยกัน ความรักของเราทั้งสองก็ไม่มีอะไรนะ อยู่กันเป็นสามีภรรยาแต่ผมเจ้าชู้ ถึงแม้ว่าผมจะเจ้าชู้แต่ผมไม่ทำให้เธอเสียใจหรือว่าได้รับรู้ในสิ่งที่ผมทำไว้หรอก และไพลิน เธอก็เดินทางไปต่างประเทศบ่อยคุณพ่อคุณแม่ของเธออยู่ที่นั่น เราทั้งสองคนไว้ใจซึ่งกันและกันผมไว้ใจเธอ เธอซื่อสัตย์กับผมแน่นอน ส่วนผมเลี้ยงเด็กไว้หลายคนซึ่งทุกคนรู้ดีว่าผมมีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว แล้วผมก็ไม่เคยผูกมัดพวกเธอนอกซะจากเลี้ยงดูพวกเธออย่างดีและให้เงินพวกเธอใช้ไม่เคยขาดมือ

“กลับมาแล้วหรอคะ”ไพลินเธอเป็นคนพูดเพราะอ่อนหวานอ่อนโยน แต่เธอไม่ค่อยจู๋จี้อะไรกับผมหรอก อย่างว่าเราแต่งงานกันมาตั้ง5ปีกว่าแล้ว

“เหนื่อยจังขอกอดหน่อย”ในตอนที่ผมเหนื่อยในตอนที่ผมท้อแล้วต้องการคำปรึกษา มีแต่ภรรยาของผมนี่แหละ และเอาหน้าซบลงตรงไหล่ของเธอ ผมไม่มีใครแล้วคุณพ่อคุณแม่คุณก็เสียไปหมดมีแต่ภรรยาของผม

“ถ้าเหนื่อยก็พักสิคะ จะหักโหมทำไมเงินเราก็เยอะแยะนะคะ”เมื่อมองหน้าภรรยาตัวเองเธอยิ้มและบอกให้ผมพัก เธอมักจะบอกแบบนี้กับผมตลอด

“ครับไปนอนกันเถอะ”

“ทานข้าวไหมค่ะ”

“ไม่ครับอยากทานอะไรที่ไม่ใช่ข้าว”ผมยิ้มเจ้าเลห์มองหน้าของไพลินภรรยาตัวเองพยายามจะซื่อถึงเรื่องนั้น

“ไม่ได้ค่ะ วันนี้รู้สึกปวดท้อง”เธอมักจะปฏิเสธผมแบบนี้ตลอด น้อยครั้งที่เราจะมีอะไรกันนับได้เลยก็ว่าได้เดือนนึงแค่ครั้งเดียว ซึ่งผมเป็นคนที่ชอบกับเรื่องนี้อยู่แล้วผมไม่ว่าอะไรเธอแค่พยักหน้าผมเข้าใจ ว่าเธอไม่ชอบมีเซ็กส์

“ครับแล้วทานยาหรือยัง”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ที่รักคะวันพรุ่งนี้ลินจะไปวัดนะคะคิดว่าจะเข้าธรรมะสัก 3 คืน”

“ครับ” เธอก็ไม่ถึงกับขั้นธรรมะธรรมโมอะไรขนาดนั้น แต่ก็เข้าวัดบ่อยไปเข้าธรรมะนอนค้างที่วัด 3 คืนบ้างอะไรแบบนี้ เห้อ แต่ผมจะเอาแต่ใจตัวเองให้เธอทำตามอย่างที่ผมต้องการไม่ได้หรอก คนเรารักกันก็ต้องให้เกียรติกัน ส่วนเรื่องนั้นมันไม่ยากสำหรับผม ผมไปหาซื้อกินข้างนอกก็ได้ เด็กๆที่ผมเลี้ยงไว้ก็เยอะ แต่ผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจ และรู้ในสิ่งที่ทำกับเธอไว้หรอก

“แล้วเมื่อไหร่เราจะได้มีลูกด้วยกันนะ”ไพลินเธอยิ้มให้กับผมเฉยๆ เมื่อผมถามเธอเรื่องลูกผมเคยบอกกับเธอแล้วให้เธอปล่อยเธอไม่ยอมปล่อย คุมตลอด