แอบมองดูเธออยู่

ตอนที่ 3

แอบมองดูเธออยู่

ปรมะแอบมองพยาบาลคนใหม่อยู่ตลอด เขาเห็นว่าหญิงสาวดูขยันขันแข็งก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก ทั้งเมื่อเช้าเขาแอบเห็นในกล้องวงจรปิดว่าเธอนั้นช่วยแม่บ้านยกของขึ้นไปเก็บชั้นบน ไม่พอยังช่วยปัดกวาดเช็ดถูอีกด้วยและนี่คือสิ่งแรกเกี่ยวกับหญิงสาวที่เขาได้รู้คือเธอนั้นเป็นคนมีน้ำใจ

“อันนี้ให้เอาไปไว้ตรงไหนคะ”ม่านมุกเอ่ยถามแม่บ้านวัยกลางคน

“ในห้องเลยค่ะคุณมุก”

หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะยกแจกันเข้าไปวางในห้องของปรมะ เธอเห็นว่าโต๊ะทำงานของเขานั้นมีเอกสารวางเกะกะ ตอนแรกตั้งใจว่าจะจัดระเบียบให้ แต่กลัวว่าจะเป็นการก้าวก่ายจึงตัดสินใจวางทิ้งไว้แบบนั้น

“ลูกค้ามารอเต็มหน้าคลินิกแล้วค่ะ เดี๋ยวป้าทำความสะอาดต่อเอง คุณมุกออกไปต้อนรับลูกค้าเถอะค่ะ”

หญิงวัยกลางคนเอ่ยก่อนที่เธอนั้นจะยกถังไม้ถูพื้นขึ้นไปชั้นบนเพื่อทำความสะอาด ส่วนม่านมุกก็รีบไปเปิดประตูก่อนจะเชิญลูกค้าเข้ามานั่งรอด้านใน

โดยปกติแล้วตรงนี้จะมีเจ้าหน้าที่อีกคน แต่พอวันนี้อีกฝ่ายนั้นลางาน เธอจึงต้องมาทำหน้าที่ส่วนนี้แทน หลังจากลูกค้าเข้ามาแล้วเธอก็จะซักถามประวัติถ้าเป็นลูกค้าเก่าก็จะมีประวัติอยู่ในระบบ แต่หากเป็นลูกค้าใหม่ก็จะต้องจัดการบันทึกประวัติใหม่

“คุณหมอจะเข้ามาประมาณเก้าโมงเช้านะคะ เดี๋ยวรบกวนนั่งรอก่อนค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยก่อนที่เธอนั้นจะหยิบนมเปรี้ยวและขนมปังมาแจกเด็กๆกับผู้ปกครองที่นั่งรออยู่ ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงครึ่ง อีกครึ่งชั่วโมงปรมะก็จะเดินทางมาถึง แต่เธอไม่เคยร่วมงานกับเขามาก่อนจึงไม่รู้ว่าหมอหนุ่มนั้นเป็นคนตรงต่อเวลาหรือไม่

เสียงฟ้าร้องครืนๆด้านนอกทำให้ม่านมุกรู้สึกกังวลใจ กลัวว่าคุณหมอปรมะนั้นจะเดินทางมาถึงคลินิกไม่ทันเวลาที่กำหนด แต่ทว่ายังไม่ทันเก้าโมงด้วยซ้ำ คุณหมอก็เดินทางมาถึง

รถยุโรปคันหรูแล่นเข้ามาจอดริมฟุตบาท ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวลงมา วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อน และกางเกงสแล็คสีดำ ตั้งแต่หัวจรดเท้าดูเนี๊ยบเเละสะอาดสะอ้าน ใบหน้าเขาดูเคร่งขรึมจนเธอนั้นรู้สึกเกร็งและประหม่า

“สวัสดีค่ะคุณหมอ”

“คนไข้มารอนานหรือยัง”

คุณหมอหนุ่มเอ่ยถามก่อนส่งยิ้มทักทายเหล่าเด็กน้อยที่บางคนก็ยิ้มบางคนก็กำลังร้องไห้จากอาการไม่สบายตัว

“ไม่นานค่ะ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง”

หญิงสาวกล่าวก่อนที่เธอนั้นจะนำเอกสารเข้าไปวางไว้ในห้องชายหนุ่ม ปรมะเตรียมอุปกรณ์สำหรับการตรวจ พอได้เวลาเขาก็สั่งให้ม่านมุกเรียกคิวแรกเข้ามาในห้อง

เด็กชายอายุราวสิบขวบ เป็นคนไข้ประจำของที่นี่ ด้วยความที่เขานั้นเป็นเด็กน้ำหนักเกินเกณฑ์ จึงมีโรคประจำตัวมากมาย แต่เพราะว่าปรมะนั้นไม่ใช่หมอเฉพาะทาง เขาจึงได้ส่งเด็กชายไปที่โรงพยาบาลใหญ่ แต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ยังคงแวะเวียนมาตรวจร่างกายอยู่เสมอ

“สวัสดีครับ วันนี้มาทำอะไรเอ่ย”

หมอหนุ่มเอ่ยถาม ก่อนที่เด็กชายนั้นจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส วันนี้เขาค่อนข้างร่าเริง และดูมีความสุขกว่าทุกครั้งที่พบกัน

“วันนี้ผมมาตรวจร่างกายครับ แม่บอกว่าน้ำหนักลดลงแล้ว”

เด็กชายเอ่ยก่อนจะเหลือบมองกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะชายหนุ่ม ปรมะเห็นเช่นนั้นก็ยกแก้วกาแฟลงไปวางบนพื้นใต้โต๊ะ

“น้ำหนักลดก็ดีแล้ว สุขภาพจะได้ดีนะครับ”

หลังจากตรวจร่างกายจนละเอียด เด็กชายก็นั่งรอผลอยู่ด้านนอกพร้อมกับแม่ของเขา ก่อนที่คิวต่อไปจะเดินเข้ามาในห้อง ก็เกิดความชุลมุนวุ่นวายเล็กน้อยเนื่องจากเด็กหญิงไม่อยากฉีดวัคซีน เธอพยายามดิ้นออกจากการเกาะกุม มือก็ปัดไปมา โวยวายร้องไห้

ม่านมุกที่เห็นว่าแม้แต่ผู้ปกครองของเด็กก็เอาไม่อยู่ เธอจึงได้ครุ่นคิดหาวิธี

“น้องโรร่าคะ ดูนี่สิคะ”

หญิงสาวหยิบตุ๊กตาลิงออกมาเขย่า เด็กน้อยเมื่อเห็นอย่างนั้นก็หยุดชะงัก ดวงตากลมโตจ้องสิ่งที่อยู่ในมือของม่านมุกไม่วางตา

ปรมะใช้จังหวะที่เด็กหญิงกำลังเผลอรีบฉีดยาทันที เด็กน้อยไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำเพราะมัวแต่สนใจของเล่นในมือพยาบาลสาวคนสวย

“เอาไหมคะ”

“เอาค่ะ”

ม่านมุกยื่นตุ๊กตาให้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินออกไปจากห้อง ปรมะเหลือบตามองพยาบาลสาวก่อนเอ่ยกับเธอ

“จริงๆตุ๊กตาตัวนั้นผมตั้งใจจะเอาไว้ตั้งโชว์”

หญิงสาวเบิกตากว้างก่อนที่เธอจะเอ่ยขอโทษและรีบแสดงความรับผิดชอบด้วยการหยิบเงินออกจากกระเป๋าส่งให้คุณหมอที่กำลังนั่งมองเธออยู่

“ตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ เห็นตุ๊กตาวางอยู่เลยรีบคว้ามาก่อน”

หญิงสาวว่าอย่างนั้นก่อนที่เธอจะเอ่ยขอโทษชายหนุ่มอีกครั้ง

“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมแค่บอกเฉยๆว่าไว้โชว์”

ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะยื่นเงินคืนให้หญิงสาว ม่านมุกยกยิ้มจืดเจื่อนก่อนที่เธอนั้นจะเอ่ยเรียกคิวต่อไปให้เข้ามา

หลังจากตรวจคนไข้เสร็จช่วงเช้า ก็เป็นเวลาพัก วันนี้หญิงสาวห่ออาหารมากินเพื่อประหยัดเงิน เนื่องจากว่าเธอนั้นลาออกจากโรงพยาบาลเด็กมาหลายเดือน อาศัยใช้เงินเก็บเพื่อประทังชีวิต ทั้งเมื่อวานเธอก็ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ซื้อเสื้อผ้าไปตั้งหลายตัว กว่าเงินเดือนจะออกเธอจึงต้องประหยัดให้ถึงที่สุด

“ผมนึกว่าคุณไปกินข้าวข้างนอก”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นขณะที่กำลังแกะแกงจืดใส่ถ้วย

“ฉันห่อข้าวมากินเองค่ะ”

“คุณมีเงินใช้หรือเปล่า”

คุณหมอหนุ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัย จากที่อ่านประวัติเธอลาออกจากที่ทำงานเก่ามานานพอสมควร เขาจึงคิดว่าหญิงสาวนั้นอาจจะขัดข้องเรื่องการเงินถึงได้ดูประหยัดแบบนี้