แรกพบเจอ

ตอนที่ 1

แรกพบเจอ

ลมพายุพัดกระหน่ำตั้งแต่เช้า ก่อนที่ฝนจะเทลงมาจนน้ำท่วมสูงถึงน่องขา ม่านมุกถอนหายใจยาว วันนี้เป็นวันสำคัญที่เธอนั้นนัดสัมภาษณ์งาน แต่ตอนนี้กลับต้องมาเดินลุยน้ำท่วมเพื่อออกไปหน้าปากซอย

หญิงสาวถือรองเท้าและกระเป๋า ก่อนจะเดินเท้าเปล่าจนมาถึงป้ายรถเมล์ โชคร้ายจริงๆที่วันนี้รถของเธอนั้นดันสตาร์ทไม่ติด จึงต้องใช้บริการรถสาธารณะเพื่อไปให้ทันเวลา

“ไปแถวอโศกค่ะ”

คนขับรถแท็กซี่ถอนหายใจก่อนจะชะเง้อมองไปด้านหน้า พอเห็นว่ารถนั้นติดจนแทบไม่ขยับไปไหน เขาก็ตัดสินใจที่จะบอกปฏิเสธ

หญิงสาวปิดประตูก่อนจะเดินไปที่คันด้านหลัง แต่ทุกคนก็พร้อมใจกันปฏิเสธเมื่อรู้ว่าหญิงสาวนั้นจะเข้าไปในใจกลางเมืองที่รถติดมหาโหด

ม่านมุกแทบร้องไห้ ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว หากเธอไปไม่ทันอาจจะชวดงานนี้ก็เป็นได้

หญิงสาวเห็นวินมอเตอร์ไซค์กำลังยืนจับกลุ่มคุยกันจึงตัดสินใจเลือกใช้บริการเพื่อความรวดเร็ว โดยปกติแล้วหากไม่จำเป็นจริงๆเธอจะไม่ยอมนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างเด็ดขาด เพราะเมื่อในอดีตเธอเคยประสบอุบัติเหตุ จนทำให้เธอนั้นแพนิครู้สึกกลัวฝังใจอยู่นานหลายปี

“จะไปที่ไหนนะน้อง”

ชายหนุ่มหันมาถามหญิงสาวที่นั่งตัวเกร็ง ม่านมุกสูดลมหายใจลึกก่อนเอยบอกเสียงสั่น

“อโศกค่ะ”

ม่านมุกชี้พิกัดที่ตัวเองนั้นจะเดินทางไป เป็นคลินิกขนาดใหญ่ตั้งอยู่ริมถนน เมื่อมาถึงก็พบว่ามีเด็กและผู้ปกครองมากมายกำลังรอคิวเพื่อเข้าตรวจกับแพทย์หนุ่ม

ม่านมุกถูกเรียกไปด้านหลัง โดยมีพยาบาล วัยกลางคนเป็นผู้ทำหน้าที่สัมภาษณ์

“เรียนจบอะไรมา”

อีกฝ่ายเอ่ยถามขณะที่กำลังกวาดตาอ่านประวัติของเธออย่างตั้งใจ

“จบพยาบาลมาค่ะ สาขาวิชาการพยาบาลเด็ก”

“ตรงสายพอดีเลย มีคนมาสัมภาษณ์หลายคนแต่ไม่ได้จบตรงแบบเธอมา พี่ก็เลยปฏิเสธไป พี่อยากได้คนที่เรียนด้านนี้มาโดยเฉพาะ เพราะถ้ามาทำงานที่นี่จะไม่มีใครช่วยสอน พี่กำลังจะลาออกเลยอยากได้คนเป็นงาน”

หญิงวัยกลางคนเอ่ยก่อนที่เธอนั้นจะเก็บเอกสารของหญิงสาวผู้อยู่ตรงหน้าใส่แฟ้ม

“เดี๋ยวรอคุณหมอสักครู่นะ สักสองชั่วโมงรอได้ใช่ไหม”

ม่านมุกพยักหน้าก่อนที่เธอนั้นจะขยับออกมานั่งด้านนอก คลินิกนี้ค่อนข้างสะอาดสะอ้านและหรูหรา ยิ่งไปกว่านั้นยังมีสวนสนุกขนาดย่อมๆให้เด็กๆได้วิ่งเล่น และมีมุมอ่านหนังสือสำหรับเด็กที่รักการเรียน

“ดื่มน้ำก่อนนะ แล้วกินอะไรมาหรือยัง ถ้ายังไม่ได้กินออกไปกินก่อนก็ได้นะ คุณหมอน่าจะตรวจนาน ดูคิวสิ”

ม่านมุกเห็นว่าเธอต้องรออีกตั้งสองชั่วโมง จึงตัดสินใจออกไปหาข้าวกิน ขณะนั้นเหลือบไปเห็นว่ามีตลาดอยู่ใกล้ๆ เธอจึงเข้าไปเดินเล่นพร้อมกับชำเลืองมองนาฬิกาข้อมือไปด้วย เมื่อเห็นว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะครบเวลาที่กำหนดแล้ว เธอจึงได้เดินกลับไปที่คลินิก

ตอนนี้เหลือเด็กอีกสองคนที่รอตรวจ หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเธอก็จะได้พบเจ้าของคลินิกแล้ว ได้ยินว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อและบุคลิกดี พอได้ยินแบบนั้นเธอเองก็อยากเห็นหน้าเขาเช่นกัน

“คุณหมอคะ น้องมารอสัมภาษณ์แล้วค่ะ”

ม่านมุกเงยหน้าขึ้นก่อนสบตากับปรมะ ทั้งสองเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ก่อนที่หญิงสาวจะเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน

“เข้ามาก่อนสิ”