คุณหมอ(2)

“ผมพอใจกับธุรกิจเล็กๆแบบนี้”

คุณหมอตอบตามความรู้สึก พ่อเขาเองก็มีธุรกิจนำเข้าสินค้า แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอยากจะสร้างโรงพยาบาลนัก มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะควบคุมดูแลทุกอย่าง ปรมะไม่ได้ต้องการเป็นนักธุรกิจ เขาแค่อยากเป็นแพทย์ที่ได้ใกล้ชิดคนไข้ทุกคนอย่างทั่วถึงแต่ดูเหมือนผู้เป็นพ่อจะไม่เข้าใจ

“ธุรกิจแบบนี้มันจะไปหาความมั่นคงจากไหน พ่อว่าลูกคิดใหม่เถอะนะ เรื่องเงินทุนไม่ต้องห่วงลูกก็รู้ว่าพ่อออกให้ได้”

ปรเมศมีเงินมากพอที่จะซื้อที่ดินใจกลางเมือง และมีเงินมากพอที่จะลงทุนทุกอย่างให้ลูกชาย ขอเพียงอีกฝ่ายตอบตกลงก็เป็นพอ แต่เขาคุยเรื่องนี้กับปรมะมานานหลายปีแล้ว และดูเหมือนว่าลูกชายนั้นจะไม่คล้อยตามเลยแม้แต่นิดเดียว คุณหมอยังคงยืนความความคิดเหมือนเดิม

“ผมว่าพ่อเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ผมยืนยันคำเดิมว่าจะไม่ปิดคลินิก และผมไม่ต้องการที่จะเป็นเจ้าของโรงพยาบาลด้วย”

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจัง คำพูดนั้นทำให้พ่อของเขาไม่พอใจอย่างหนัก

“แกนี่มันโง่จริงๆ แกรู้ไหมว่าถ้าแกเปิดโรงพยาบาลแกจะมีรายได้มากมายมหาศาลขนาดไหน ที่แกทำอยู่มันเทียบไม่ได้เลยและแกก็ไม่ต้องมาเหนื่อยแบบนี้ด้วย”

ปรเมศเป็นนักธุรกิจมาทั้งชีวิต ทุกอย่างสำหรับเขาเป็นเงินเป็นทอง ในขณะที่ปรมะมีจิตวิญญาณของความเป็นหมอมากกว่านักธุรกิจ เขาต้องการที่จะดูแลคนไข้ทุกคนอย่างใกล้ชิด แต่หากวันหนึ่งเขาเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเขาคงไม่มีโอกาสได้ทำหน้าที่นี้อีก

“พ่ออย่าบังคับผมเลย ยังไงผมก็จะไม่ยอมเปิดโรงพยาบาลเด็ดขาด”

“ทำไมแกถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้ เพราะแกเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงได้โมโหและไล่แกออกจากบ้าน”

ชายหนุ่มลอบถอนหายใจ เขายกโทรศัพท์ออกห่างจากหู ขณะที่พูดเป็นพ่อนั้นกำลังตะเบงเสียงออกมาจากปลายสายด้วยอารมณ์ของความโมโหเมื่อลูกชายไม่ได้อย่างใจ

“ผมไม่อยากทะเลาะกับพ่อนะ ผมว่าผมวางสายก่อนดีกว่า ไว้พ่อใจเย็นค่อยโทรมา คุยกันไปตอนนี้ก็คงไม่รู้เรื่อง”

คุณหมอพูดก่อนที่เขาจะตัดสินใจกดวางสาย เขาไม่ได้อยากทะเลาะถกเถียงกับผู้เป็นพ่อด้วยเรื่องเดิมๆ แต่หากอีกฝ่ายยังไม่ยอมหยุดเขาก็ไม่รู้จะทำยังไงจึงคิดว่าไม่ควรคุยกันต่อ

พ่อของเขาพยายามที่จะหาผลประโยชน์เข้าตัว แต่ไม่ได้คิดที่จะช่วยเหลือใคร ปรมะไม่ต้องการเป็นแบบพ่อที่เอาแต่นึกถึงเรื่องเงินๆทองๆ เขาแค่อยากทำในสิ่งที่ต้องการจะทำแม้ว่าสิ่งนั้นจะไม่ทำให้เขามีรายได้แต่มันก็ทำให้เขามีความสุข

ชายหนุ่มเดินทางกลับมาถึงคอนโด เขาจะยกยิ้มเล็กน้อยด้วยความรู้สึกสุขใจเมื่อมองไปรอบๆห้องที่สะอาดและเป็นระเบียบ บนโต๊ะมีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่เขียนด้วยลายมือที่อ่านง่ายดูสะอาดตา ดูเหมือนว่าวันนี้แม่จะแวะมาหาเขา แต่เพราะไม่เจอจึงเข้ามาทำความสะอาดห้องให้

ปรมะเปิดตู้เย็นเห็นว่ามีสลัดและกระเพาะปลาที่เขาชื่นชอบแช่อยู่ จึงรีบนำออกมาอุ่น เนื่องจากเวลานั้นใกล้จะหกโมงเย็นแล้ว และด้วยความที่เขานั้นเคยเป็นโรคกระเพาะอาหารมาก่อน ทำให้ชายหนุ่มนั้นค่อนข้างเคร่งครัดเกี่ยวกับเวลา เขาถึงขั้นตั้งนาฬิกาเพื่อแจ้งเตือนก่อนมื้ออาหารห้านาที

แม้ว่าชายหนุ่มจะอาศัยอยู่คนเดียว แต่ถึงอย่างนั้นแม่ของเขาก็แวะเวียนมาเยี่ยมอยู่เสมอ แม่กับพ่อหย่ากันได้นานหลายปีแล้ว ชนวนเหตุมาจากเรื่องมือที่สาม

พ่อของเขาเป็นคนเจ้าชู้ เห็นแก่ตัว ไม่เคยสนใจความรู้สึกใครแม้กระทั่งภรรยาตัวเองที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานานกว่ายี่สิบปี สุดท้ายเมื่อแม่ทนไม่ไหวจึงตัดสินใจขอหย่า

พ่อเองก็ไม่ได้คัดค้าน หลังจากหย่าได้ไม่นานเขาก็เปิดตัวภรรยาใหม่ทันทีโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ปรมะเคยถามผู้เป็นแม่ว่ารู้สึกอย่างไร แต่ดูเหมือนว่าแม่ของเขานั้นจะปลงเรื่องนี้มาพักใหญ่แล้ว จึงได้รู้สึกเฉยๆไม่ได้สะทกสะท้านกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ชายหนุ่มเปิดดูข่าวช่วงเย็นเมื่อเห็นว่ามีแต่ข่าวอาชญากรรมเขาก็ตัดสินใจปิดโทรทัศน์ ก่อนจะเปิดเพลงคลาสสิคฟัง ระหว่างนั้นก็ออกกำลังกายเบาๆเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ ในแต่ละวันเขาต้องเจอคนไข้มากกว่าสามสิบชีวิต บางครั้งลากยาวตั้งแต่เช้าจรดเย็น จนแทบไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยด้วยซ้ำ

โชคดีที่ช่วงหลังได้พยาบาลคอยช่วยจัดตารางให้ เขาจึงมีเวลาพักบ้าง แม้เพียงแค่สิบนาทีแต่ก็เป็นเวลาที่มีค่าสำหรับเขา