ตอน 2

“เรื่องธรรมดาของผู้ชายป๊ะวะเอ็ม ทำอย่างกับมึงไม่เคย”

“เคยมันก็เคย แต่ไม่บ่อยแบบมึง”

“ไข่มุกพาลูกทัวร์บินทีหลายวันกูก็เหงา ให้กูทำไงวะ”

“ไม่ใช่ประเด็นหรอกวะ มึงมันร้าย แรด ร่านซะมากกว่า อย่าอ้างความเหงา แล้วอย่าเอาความเหงาไปลงกับผู้หญิงที่มึงบังเอิญพบกัน สักวันมึงอาจจะสลัดผู้หญิงพวกนั้นไม่หลุด” เอ็มเตือนด้วยความหวังในในฐานะเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กัน

“หลุดสิวะ ฝีมืออย่างกู เคยหรือไงสลัดไม่หลุด” รุจคุยโว

“ผู้หญิงแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนสลัดหลุดง่าย บางคนแม่งจิกเป็นหูดติดตามร่างกาย”

“กูไม่เคยเจอแบบที่สลัดยากวะ ก่อนขึ้นเตียงกูก็บอกเสมอ กูมีแฟนแล้ว ถ้าอยากนอนกันอย่าคิดผูกมัด”

“แม่งมึงเก่ง จีบหญิงได้ต่อให้บอกว่ามีแฟน ผู้หญิงก็ยอมนอนด้วย ไม่หล่อจริงทำไม่ได้นะเนี่ย”

“ขอบคุณที่ชม”

“กูประชด กูขออวยพรให้มึงรอดทุกครั้ง”

“กูอัพเลเวลมาขั้นสูงสุดแล้ววะ อย่างห่วง”

“เออ...ขอให้มึงโชคดีมีชีวิตรอดจนถึงวันแต่งงาน หรือกูควรจะอวยพรให้มึงได้แต่งงานกับไข่มุกก่อนดีวะ”

“อวย แบบไหนก็ขอบใจว่ะเอ็ม”

“ไงวะไอ้รุจ” เพื่อนอีกคนก้าวเข้ามาทักรุจ

“ไง...แซมมึงมาดื่มกับกูได้หรือวะ นึกว่าเมียคอยคุม”

“ไอ้เอ็มโทร.ตามกูก็รีบมาเลยว่ะ ไง...ได้ข่าวว่าพาหญิงขึ้นห้อง โดนเมียจับได้หรือวะ”

“เออ...รู้ไวจริงนะเรื่องพวกนี้”

“เสือรุจทำไงให้ไข่มุกจับได้วะ”

“ลืมวันไข่มุกกลับจากทัวร์สิวะ แม่งซวย”

“แล้วนี่จะเอาไง”

“ง้อสิวะ แฟนงอนเรามีหน้าที่ง้อ”

“มึงอัพเลเวลง้อแล้วหรือวะ”

“กูว่าไข่มุกคือผู้หญิงพิเศษสำหรับกูแล้ววะ ยังไงก็ต้องแต่ง ทำตัวดีๆ ขยันง้อหน่อย ไข่มุกไม่เคยใจร้ายกับกูหรอกน่า”

“งั้นมาฉลองงานแต่งของมึงล่วงหน้า” แชมยกแก้วเครื่องดื่ม เอ็มยกตาม ชนกับว่าที่เจ้าบ่าว ถ้าง้อไม่สำเร็จอาจจะไม่มีเจ้าสาวมาแต่งด้วย คนอย่างรุจไม่จำนนต่อชะตาความโสด ว่างคนนี้ก็มีคนมาเสียบแทน คิดๆ ก็อิจฉาความหล่อความเจ้าเสน่ห์

“ใจเย็นๆ เถอะน่าไข่มุก” วันต่อมาไข่มุกไปเจอเพื่อนสนิท เล่าความเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนฟัง ไพลินตบบ่าเพื่อนพอไข่มุกโทร.ไป เธอรีบมาหาเพื่อนทันที กลัวเพื่อนเครียดจัดคิดสั้น

“ไม่เย็นแม่งแล้ว ฉันบอกเลิกกับรุจเรียบร้อย คนอย่างฉันไม่คิดจะกินของร่วมกันใคร” มีมือมีตีนมีกิจการเป็นของตัวเอง การศึกษาดี งานดี เลี้ยงตัวเองได้ไม่จำเป็นต้องพึ่งผู้ชาย แฟนชั่วๆ หาใหม่ไม่ต้องแคร์ แต่ทำไมหัวใจมันเจ็บจังวะ ถึงแม้จะพูดกับไพลินแบบนั้นก็เถอะ

“ผู้ชายแม่งก็แบบนี้แหละ แกต้องใจเย็น รุจเองไม่เคยทำผิดแนวๆ นี้แกควรฟังอะไรก่อนตัดสินใจนะไข่มุก” ไพลินเป็นคนใจเด็ดเรื่องความรัก กว่าจะตัดสินใจแต่งงานกับแฟนไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าไม่ใช่เพราะแฟนเธอเป็นคนดีมั่นคงต่อความรัก ไม่เคยเฉไฉ หรือการคิดนอกลู่นอกทางมีผู้หญิงอื่นแบบรุจ

“แก...คาตาแบบนี้จะให้ฉันทนไงไหว” หากที่ผ่านมารุจทำแบบนี้ มันก็ไม่เห็นนี่

“เข้าใจ แค่ฉันไม่อยากให้แกวู่วามรักกันมาตั้งหลายปี ความผิดครั้งเดียวแกลองคุย ลองพูดกันก่อน เป็นไปได้ไหมให้รุจปรับปรุงตัว” ไพลินก็ได้แค่ปลอบไปตามเรื่อง เอาเข้าจริง ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของไข่มุกอยู่ดี

“แล้วถ้าครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกล่ะ แกรู้แนเดินทางอยู่ตลอด ไปทีครึ่งเดือน มีครั้งนี้น้อยสุดห้าวัน” เดินทางพาลูกทัวร์ไปเที่ยวเกาหลี ห้าวันสี่คืน ไข่มุกมีฐานะเป็นทั้งเจ้าของ ‘บริษัทไข่มุกทราเวล’ รวมไปถึงทำหน้าที่ไกด์ด้วย ไข่มุกพูดได้สามภาษา ไทย จีน อังกฤษ ตอนนี้ก็ล่ำๆ จะไปเรียนภาษาญี่ปุ่น เกาหลีเพิ่ม หน้าที่การงานทำให้ต้องเดินทางตลอด ดังนั้นเวลาอยู่กับแฟนจึงน้อย ยิ่งบริษัทได้รับความไว้วางใจจากลูกค้ามาเท่าไหร่ ก็ต้องจัดทัวร์เพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัว

แรกเริ่มเดิมทีเปิดกิจการจัดทัวร์แค่ประเทศในแถบเอเชีย พอได้รับความนิยม บริษัทของเธอจึงขยายการท่องเที่ยวไปหลายประเทศ หลายเมืองในการไปทัวร์เพิ่มขึ้น จากกิจการห้องแถวเล็กๆ กลายเป็นต้องเช่าดึกหรูหรากลางกรุง เพื่อหน้าตาของบริษัท

“ฉันไม่ไหวว่ะไพลิน ทับทิม ฉันเจ็บฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอีโง่ ปล่อยให้แฟนหลอกอยู่ได้ ต่อให้มีการงาน ดีการการศึกษาสูง มันไม่ทำให้ฉันฉลาดในเรื่องนี้เลยว่ะ”

“การศึกษา การงาน ไม่เคยทำให้คนฉลาดเรื่องความรักหรอก” ไพลินลูบหลังปลอบใจไข่มุก “แกอยากร้องใช่ปะ ร้องออกมาเลยนะ ถ้าการร้องไห้แล้วมันจะทำให้แกสบายใจขึ้น ร้องออกมาเถอะ ฉันเข้าใจ” ไพลินเชื่อว่าถ้าใครเจอคงไม่รู้ ตอนนี้ไข่มุกเจอแล้ว จึงได้รู้ว่ามันเจ็บแค่ไหน

“เอาน่าๆ ต่อให้แกไม่มีผัว พวกฉันก็อยู่กับแก” ไพลินปลอบใจ

“ชีวิตก็เป็นแบบนี้แหละว๊า...ไข่มุก แกต้องเข้มแข็งอดทนนะ” ทับทิมสาวเรียบร้อย เดินเข้ามากอดไข่มุกพร้อมกับๆ ไพลิน

โทรศัพท์ดังอยู่ข้างตัว เป็นเพลงเฉพาะที่ไข่มุกตั้งไว้ หญิงสาวชะงักหันไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ

“แกรุจโทร.มา เอาไงรับมั้ย” ทับทิมเอ่ยถาม

“ไม่รับ” ไข่มุกยืนยันในการอยากเลิกกับรุจ

ส่วนทับทิมหยิบขึ้นมาดู จึงวางมันลงแล้วมันก็ดังต่อเนื่องอยู่สักพัก ไข่มุกหยิบมาปิด ในนาทีนี้ไม่อยากคุย ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น ไม่อยากฟังคำแก้ตัว ไม่รับผิดชอบต่อความผิดของตัวเอง คิดแต่ว่ามันแค่เรื่องง่ายๆ ความอยากความเหงาเท่านั้น

“เขาโทรหาพวกแกก็ไม่ต้องรับนะ ใครรับฉันโกรธ” ไข่มุกบอกเพื่อน ห้ามรับโทรศัพท์จากรุจเด็ดขาด เอาความเป็นเพื่อนเดิมพัน

“เออๆ ไม่รับ นี่จะกลับบ้านหรือยังฉันจะไปส่ง” ไพลินขันอาสาเชื่อว่าสภาพเป็นอยู่ตอนนี้ ไข่มุกขับรถชนดะแน่

“ฉันยังไม่อยากให้พ่อแม่เห็นสภาพตอนนี้” ไข่มุกเป็นห่วงความรู้สึกของพ่อแม่

“งั้นแกนอนบ้านฉัน ถือซะว่ายังไม่กลับจากทัวร์”

หลังจากนั้นรุจเฝ้าตามง้อไข่มุกทุกวัน งัดทุกวิธีออกมาเพื่อง้อหญิงสาว แปลกอยู่มากปกติไข่มุกไม่งอนนาน แต่ครั้งนี้แม้เจอหน้าก็ไม่มาเจอ เขาควรจะทำอย่างไร มันโคตรเซ็งถ้าจะเสียไข่มุกไป รุจเชื่อว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันก็แค่สันดานความเหงาของผู้ชาย ทำไมพวกผู้หญิงแม่งไม่เข้าใจ ความอยากของผู้ชาย แค่รู้ว่าตัวเองสำคัญที่สุด ไม่พอใจหรืออย่างไร จำกัดสิทธิ์ผู้ชายนอนกับผู้หญิงคนเดียวนี่นะ มันไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยหรือ