ต้องตกลงกันก่อน

บดินทร์นั่งรอผู้หญิงที่คุณหญิงย่าหามาให้เขา เขามารอนานแล้ว น่าจะ1ชั่วโมงได้ เพราะหลังจากกินข้าวกับท่านย่าเขาก็ตรงกลับมาที่บ้านหลังนี้ทันที และเขาก็อยากจะดูผู้หญิงที่ท่านย่าหามาให้อย่างใกล้ชิดด้วย เพราะเมื่อครู่ตอนที่กินข้าวกับท่านย่า เขายังเห็นเธอไม่ชัดเลยเพราะผู้หญิงคนนั้นมายืนแค่ครู่เดียวแล้วก็พาตัวเองออกไปยังห้องครัวทันที....

" ไปไหนมา ทำไมพึ่งกลับมา...."

น้ำเสียงที่นิ่งเรียบแต่แฝงความน่ากลัวเอาทำให้ชะเอมรู้สึกกลัวขึ้นมานิดๆ เพราะเสียงที่ผู้ชายคนตรงหน้าเธอใช้กับเธอน่ะ... มันเยือกเย็นมากๆ ถ้าเจอดึกๆนะเธอต้องวิ่งหนีแน่เลย...ง

" เอ่อ... มาจากครัวค่ะ พอดีดิฉันไปกินข้าวที่นั่นมาแล้วก็คุยกับพี่ๆป้าๆที่นั่นค่ะ แต่ยังไม่ได้ช่วยเก็บจานไปล้างเลยแม่อิ่มท่านก็ไล่ให้กลับมาที่นี่ค่ะ..." ชะเอมอธิบายเสียยืดยาวเธอไม่รู้จักเขาดีเธอไม่รู้จักใครที่นี่ดีเลยต่างหาก ดังนั้นเธอต้องจริงใจกับทุกๆคนไว้ก่อน เธอจะทำตัวไม่ให้มีความลับกับทุกคน...

" พูดซะเยอะ เข้ามา มาคุยกันก่อน...." บดินทร์หันหลังและเดินนำหน้าผู้หญิงของท่านย่าไปยังทิศทางของห้องนั่งเล่น...

ชะเอมเดินตามมาด้วยความสงบเสงี่ยม เธอไม่รู้หรอกว่าเขาต้องการจะพูดอะไรกับเธอหรือตกลงอะไรกับเธอก่อน..

เพียงแค่เธอมาถึงห้องนั่งเล่น คุณเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เสียงของคุณท่านก็ดังมาแต่ไกลๆ....

" ตาเอิร์ธ.... "

" ท่านย่า.... มาทำไมครับดึกดื่นขนาดนี้..." บดินทร์ไม่เข้าใจเลยว่าเพราะเหตุใดถึงทำให้ท่านย่ามาหาเขาในเวลาแบบนี้...

" อ้าวแม่ชะเอมมานั่งข้างบนสิไปนั่งพื้นทำไมกัน... ไหนๆพาไปดูห้องสิว่าเป็นยังไงบ้างห้องหับชอบไหม..."

บดินทร์ถึงกับชะงักเขากำลังจะคุยกับผู้หญิงของท่านย่าเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน... เขาไม่อยากแบ่งห้องให้ใคร เขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับห้องของเขา ห้องแห่งความลับ มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรมีคนอื่นมาวุ่นวายในพื้นที่ของเขา....

ชะเอมลุกขึ้นและเดินนำหน้าไปยังห้องนอนของเธอทันที... ด้วยความซื่อของสาวเจ้ามันทำให้ท่านหญิงปรางถึงกับคิ้วขมวดผูกกันเป็นเลยแปด....

" ทำไมถึงมานอนห้องนี้?" น้ำเสียงที่ติดหงุดหงิดของท่านหญิงปรางดังขึ้นทันที

" อ๋อห้องนี่เหรอค่ะ ชะเอมมาอยู่เองค่ะ เพราะชะเอมไม่อยากไปรบกวนความเป็นส่วนตัวของคุณเขาน่ะค่ะ.."

และก็เป็นไปตามนั้น ท่านหญิงปรางถึงกับต้องถอนหายใจออกมาเพราะความซื่อบื่อของยัยเด็กคนนี้.. น่าตีนัก มันจะมาใสซื่อแบบนี้ไม่ได้สิ

" ถ้านอนแยกห้องกันแบบนี้แล้วเมื่อไรฉันจะมีเหลนล่ะแม่คุ๊ณ... ตายๆ ไปๆไปขนของของเธอแล้วเอาไปไว้ที่ห้องของตาเอิร์ธ... ตาเอิร์ธ นำไปสิเอาๆ มาช่วยแม่ชะเอมก่อนเร็ว.."

บดินทร์ถอนหายใจพรืดใหญ่... เรื่องที่จะตกลงกับผู้หญิงคนนี้เป็นอันว่าจบ

สามคนเดินขึ้นมายังห้องนอนด้านบน ห้องที่มืดสนิท ทำให้คนเป็นย่าถึงกับส่ายหัว... ท่านเคยบอกแล้วว่าให้เปลี่ยนสีห้อง เปลี่ยนสีวอลเปเปอร์แต่เจ้าตัวดีก็ไม่ยอมทำตาม...

" เอาๆ นอนกันซะ ย่าไปล่ะ ย่ารออุ้มเหลนอยู่นะตาเอิร์ธ อย่าทำให้ย่าผิดหวังล่ะ..."

0//0

ชะเอมถึงกับหน้าแดงเพราะเธออายจริงๆ คุณท่านพูดออกมาราวกับมันเป็นเรื่องที่ปกติมาก เธอไม่คิดว่าคุณท่านจะพูดออกมาโดยไม่มีอาหารเคอะเขินเลยสักนิด...

ให้หลังท่านย่าของบดินทร์ เขาก็ต้องรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว....

" ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ... ฉันไม่ชอบให้ใครมานอนร่วมเตียงของฉัน ฉันหมายถึงนอนค้างคืนไม่มีทางเป็นไปได้ ถ้าจะทำเรื่องอย่างว่าทำเสร็จก็แยกย้าย เธอเข้าใจไหมแบบว่า.. น้ำแตกแล้วแยกทางน่ะ.. แต่ท่านย่าท่านเล่นมาคุมเองแบบนี้... ฉันอนุญาตให้เธออยู่ในห้องฉันได้แต่ห้ามวุ่นวายกับของของฉัน เธอจะได้นอนที่พื้น... ไม่มีสิทธิ์มานอนบนเตียงของฉัน..."

ชะเอมรับรู้ถึงความเป็นสุภาพบุรุษของเขาได้ทันที... อืมเอาจริงๆเธอก็ไม่ได้อยากจะมาอยู่กับเขาหรอก ดูสิดูเขาพูดให้.. ราวกับว่าเธอต้องการเขาขนาดนั้น...

" งั้นเอาแบบนี้ก็ได้ค่ะ ห้องด้านล่างดิฉันขอนะคะ ถ้าวันไหนคุณท่านมาฉันจะรีบแสร้งว่าคุณกับดิฉันอยู่ด้วยกันในห้องนี้ตลอด ถ้าคุณท่านไม่มาดิฉันก็จะอยู่ในห้องรับแขกเหมือนเดิมค่ะ.. คุณว่ายังไงคะ?"

ชะเอมพูดเสียยืดยาวเธอไม่ต้องการให้เขามองเธอด้วยสายตาที่น่ารังเกียจแบบนี้...เธอไม่ชอบเลย เพียงแค่เธอต้องมาตอบแทนบุญคุณให้คุณท่านด้วยวิธีนี้... มันก็ทำให้เธอรู้สึกไม่ชอบตัวเองแล้ว...

บดินทร์ได้แต่จ้องมองใบหน้าของผู้หญิงที่ท่านย่าหามาให้.. บอกตามตรงว่าหน้าตาของผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหล่อะไรเลย เสียงที่น่ารักสดใสมันเหมาะกับใบหน้าจิ้มลิ้มนี้เป็นอย่างมาก..

"อ๋อ... อืม ตามนั้น..."

บดินทร์ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองอยู่นานสองนาน... จนเมื่อเขาละสายตาจากริมฝีปากแล้วมาจ้องที่ดวงตาที่กลมโตสองดวงนี้มันก็ทำให้เขาได้สติ...