เมียหมอ 3

โรงพยาบาล…

“งานวิจัยและตัวยาทดลองนำเข้าที่แม่สั่งไปถึงไหนแล้ว”

“…..”

“หมอ หมอภีม ได้ยินที่แม่พูดไหม?”

“เมื่อกี้แม่ว่าอะไรนะ?” ชายหนุ่มสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นแม่ที่ดังอยู่ข้างๆ เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางสะบัดหัวไล่ความคิด

“แม่ถามว่างานวิจัยที่ให้ไปทำกับตัวยานำเข้าจากแคนาดาไปถึงไหนแล้ว”

“เรียบร้อยดีครับ ไม่มีปัญหา”

“วันนี้หมอเป็นอะไร ดูเหม่อๆ เหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว” ผู้เป็นแม่จ้องหน้าลูกชายด้วยความสงสัย หลังจากที่เห็นว่าภีรวัฒน์เอาแต่นั่งเหม่อ คล้ายกับใจลอยคิดเรื่องอะไรบางอย่างอยู่นานสองนาน

“ผมแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

“ถ้าไม่มีอะไรเหมือนที่พูดก็ดีแล้ว แม่ไม่อยากให้หมอเอาเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานมาปนกัน”

“…..”

“ตอนบ่ายมีผ่าตัดใหญ่ แม่หวังว่าหมอคงจะมีสมาธิมาก

กว่านี้นะ”

“ครับ”

ก๊อก~ ก๊อก~ ก๊อก~ เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับพยาบาลสาวที่เปิดประตูเข้ามา

“ขออนุญาตค่ะหมอภีม”

“มีอะไร?” หมอหนุ่มถามกลับ ในขณะที่สายตายังคงจดจ่อกับเอกสารกองโตตรงหน้า

“มีคนไข้มาขอพบค่ะ”

“ตอนนี้เป็นเวลาพักของผม คุณช่วยไปบอกเขาทีว่าผมไม่สะดวกออกไปพบ”

“ได้ค่ะคุณหมอ” พยาบาลสาวตอบรับคำสั่งจากชายหนุ่ม ก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อมาหาหญิงสาวที่นั่งคอยอยู่

“ขอโทษนะคะ ตอนนี้เป็นเวลาพักของหมอภีรวัฒน์ หมอไม่สะดวกออกมาพบ”

“อีกนานไหมคะ” ฉันถามกลับด้วยน้ำเสียงห่อเหี่ยว อุตส่าห์มาหาที่โรงพยาบาลทั้งทีแต่กลับไม่ได้เห็นแม้แต่เงา

“สักพักใหญ่ๆ เลยค่ะ ถ้าไม่อยากรอนาน เชิญตรวจกับคุณหมอท่านอื่นดูไหมคะ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรอได้” ฉันพูดอย่างไม่คิดอะไรมาก ในเมื่อตั้งใจว่าจะมาหาหมอภีมแล้ว ยังไงวันนี้ก็ต้องได้เจอหน้า จะให้ทำยังไงได้ ก็คนมันคิดถึงนี่น่า…

“อ่อ…ค่ะ ถ้างั้นรอประกาศเรียกชื่อนะคะ” พยาบาลสาวมองหน้าฉันด้วยความงงงวย อย่าว่าแต่เธอที่งง ฉันก็งงใจตัวเองเหมือนกันที่ยอมทำเพื่อผู้ชายได้มากขนาดนี้ บอกเลยว่าถ้าไม่รักหมอจริงๆ คงไม่ลงทุนทำถึงขนาดนี้

“…..”

สองชั่วโมงผ่านไป…

“คุณอันนาคะ คุณอันนา!”

“อื้ออ” ฉันขยับพลิกตัวเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงคนเรียกชื่อในขณะที่กำลังนั่งหลับฝันดีอยู่หน้าห้องตรวจ ลองคิดดูว่าฉันต้องรอพบหมอนานขนาดไหน ถึงทำให้นั่งหลับแบบนี้ได้

“ถึงคิวเข้าตรวจกับคุณหมอแล้วค่ะ”

“ขอบคุณมากค่ะ” พอได้ยินดังนั้น ฉันจึงรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนในทันที

“งั้นเชิญที่ห้องตรวจสามเลยค่ะ”

แกร้ก~ ทันทีที่เปิดประตูเข้าห้องตรวจ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ประจำตัวของหมอภีมก็ลอยเข้ามาเตะจมูกฉันเป็นอย่างแรก ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะค่อยๆ ปรากฏให้เห็น เพียงแค่ได้เห็นสันจมูกโด่งคมข้างๆ ก็รู้สึกได้ทันทีว่าหมอน่ะหล่อมาก ไม่น่าแปลกใจเลยสักนิดที่มีแต่คนไข้และพยาบาลสวยๆ แวะเวียนกันมาหาหมอ

แต่ก็อย่างว่าแหละนะ เพราะตัวจริงของหมอภีมก็คือฉันเองส่วนชะนีนางไหนที่คิดจะมาวุ่นวายกับหมอ บอกเลยว่าต้องข้ามศพฉันไปก่อนเถอะย่ะ เพราะหมอเขาเป็นของฉันคนเดียว

“หมอภีม”

หมอละสายตาจากเอกสาร ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองฉันแค่เสี้ยววินาที แต่ไม่ได้พูดหรือเอ่ยคำทักทายใดๆ บางทีฉันก็แปลกใจว่าไปตกหลุมรักคนเย็นชาแบบอีตาหมอผีได้ยังไงกัน

“คุณออกไปดูคนไข้ด้านนอกก่อนไป เดี๋ยวคนนี้ผมดูแลเอง”

“ค่ะคุณหมอ” พยาบาลน้อมรับคำสั่ง ก่อนจะเหลือบสายตามามองฉันแล้วเดินออกไป ถ้าให้เดา เธอคนนี้คงสนใจหมอภีมของฉันอยู่แน่ๆ

“…..” ฉันหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นหน้าเขา ต่างจากเขาที่ชอบทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้คนเดียวอยู่ตลอดเวลา

“เป็นอะไรมา?”

“ไม่สบาย ปวดหัว”

“เป็นไข้แค่กินยาพาราอยู่บ้านก็น่าจะหาย ไม่เห็นจะต้องมาถึงโรงพยาบาล ไม่รู้หรือไงว่ามันเสียเวลา คราวหลังถ้าใกล้จะตายแล้วค่อยมา เข้าใจที่พูดหรือเปล่า?”

ห๊าาาาา~ ฉันอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำพูดร่ายยาวของคนที่ขึ้นชื่อว่าหมอ คนไม่สบายควรต้องรักษาสิ ไม่ใช่มาพูดแบบนี้ อีตาบ้า อีหมอผี!

“ถ้าหายก็ไม่ได้มาเจอหมอน่ะสิ ที่อันมาหาถึงโรงพยาบาลเพราะอยากมาเจอหมอนะ” ถึงแม้ในใจอยากจะหยุมหัวมัน แต่สิ่งที่ทำได้คือปั้นหน้าแล้วยิ้มให้สวยที่สุด

“…..”

ตึกตัก~ ตึกตัก~ เสียงหัวใจของฉันเต้นสั่นระรัวเมื่อหมอขยับเข้ามาใกล้พร้อมใช้หูฟังประจำตัววางทาบทับไปบนหน้าอกข้างซ้าย

“อัตราการเต้นของหัวใจเร็วผิดปกติ กำลังตื่นเต้นอะไรอยู่หรือเปล่า?”

“ตื่นเต้นเพราะได้อยู่ใกล้หมอไง คนอะไรหล่อชะมัดญาติ” ฉันตั้งใจพูดให้เขาได้ยิน แน่นอนว่าคำพูดของฉัน ทำเอาหมอถึงกลับถอนหายใจออกมายกใหญ่

“ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอเหรอ?”

“ไม่ใช่เพื่อนแต่เป็นผัว”

สิ้นประโยคนั้นหมอจึงหันขวับมาจ้องหน้าฉันนิ่ง หรือว่าฉันพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ ก็เราสองคนมีอะไรกันแทบจะนับครั้งไม่ถ้วน ถ้าไม่เรียกว่าผัวเมียแล้วจะเรียกว่าอะไร

“พูดใหม่อีกทีสิ เมื่อกี้เธอบอกว่าฉันเป็นอะไรนะ?” ไม่ถามเปล่า แต่เขายังเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้พร้อมตั้งท่ารอฟังคำตอบจากฉัน

“ปะ…เป็น เป็น” พอได้เห็นสายตาที่เขามองมา ทำเอาลิ้นฉันขยับไม่ได้ขึ้นมากระทันหัน ทำไมหมอถึงมีอิทธิพลกับฉันได้มากขนาดนี้นะ

แกร้ก~ เสียงเปิดประตูห้องดังขัดจังหวะขึ้น ก่อนที่หมอหนุ่มอีกคนจะเดินเข้ามาในห้อง ถ้าฉันจำไม่ผิด เขาชื่อหมอภาคิน เป็นพี่ชายแท้ๆ ของหมอภีมเอง

“ไม่มีมือหรือไง ทำไมไม่เคาะประตูก่อน!” หมอภีมถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจมากนัก

“ลืม” หมอภาคินพูดสั้นๆ ก่อนจะหันมามองฉันที่นั่งอยู่

“โทษที ไม่รู้ว่ามึงมีคนไข้”

“มีอะไรก็พูดมา”

“แม่ฝากเอกสารมาให้”

“อืม วางไว้ตรงนั้นแหละ เสร็จแล้วก็รีบออกไป”

ฉันนั่งมองหมอภาคินด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม เพราะความหล่อของพวกเขาสองคนสูสีกันมากจริงๆ กินกันไม่ลง แบบที่ไม่มีใครยอมใคร บ้าจริง! พี่น้องบ้านนี้ทำไมหน้าตาดีทั้งบ้านเลยนะ

เพียะ!

“อ๊ะ! มะ…หมอ ฉันเจ็บนะ” ฉันร้องสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อถูกฝ่ามืออรหันต์ของหมอภีมฟาดลงบนต้นขาอย่างแรงแบบไม่ทันตั้งตัว

“มองแค่ก็ฉันพอ”

“…..”