7| น้องพี่ ที่รัก

"ขอโทษนะคะที่หาเรื่องมาให้พี่ "

"อะไรกัน อย่าเครียดดิ "

"น้องไม่ชอบพี่เอก พี่ดูออกมั้ยคะว่าน้องทำลงไปเพราะรังเกียจ " ฉันหมายถึงเรื่องวันนั้น ถ้าเขาจำได้ก็จะรู้ว่าเรื่องอะไร

"ฝันร้ายของน้องใช่มั้ย " ฉันพยักหน้าแล้วหยุดเดิน

"พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ น้องยังไม่เลิกคิดมากอีกเหรอ "

"น้องไม่ได้หมายถึงเรื่องบนเตียงของเรา เรื่องนั้นจบคือจบน้องไม่คิดรื้อฟื้นแต่เรื่องพี่เอกน้องคิดว่าเขาไม่น่าจบ " เหตุการณ์เมื่อกลางวันทำให้ฉันคิดมากเกือบราวน์คนไข้ไม่ไหว คิดว่าพี่อินเทิร์นคงรู้เพราะเขาพยายามเข้าช่วยตลอดจนผ่านมาได้

แล้วตอนนี้พี่อินเทิร์นก็กำลังเดินไปส่งที่รถ ทุกอย่างอัดอั้นจนฉันทนไม่ไหวต้องระบายบางอย่างออกมา

"กลัวทำไม สิทธิ์เป็นของเรา "

"แต่พี่เอก เฮ้อ น้องไม่รู้จะพูดยังไงให้พี่เข้าใจ " นักธุรกิจในคราบมาเฟียฉันไม่อยากให้พี่อินเทิร์นเข้ามายุ่งเลย กลัวว่าพี่เอกจะทำเรื่องบ้าๆ ถ้าเป็นแบบนั้นคนเดือดร้อนคงไม่พ้นพี่อินเทิร์น เขาไม่ควรเข้ามาเกี่ยวและเสี่ยงอันตรายกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง

"เป็นห่วงพี่เหรอ " ฉันเงยหน้าขึ้น ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ ไม่อะไรทั้งนั้นเพราะกำลังเครียด

"น้องเครียดนะคะ จากนี้ไปพี่ควรอยู่ห่างๆ น้องเอาไว้เพราะน้องไม่อยากทำให้พี่เดือดร้อน"

"น้องกำลังเป็นห่วงพี่อยู่นะ ตอบให้ชื่นใจหน่อยสิ ห่วงเหรอ "

"ค่ะ ห่วงก็ห่วง เข้าใจที่น้องพูดมั้ย ถ้าไม่เข้าใจจะด่าแล้วนะ "

"คงเป็นคำด่าที่ทำให้พี่ยิ้ม เอาสิพี่อยากยิ้ม " ไอ้พี่อินเทิร์นบ้า! เข้าโหมดซีเรียสและจริงจังหน่อยได้มั้ย

"บ้า! "

"น่ารักว่ะ " ฉันอยากกรี๊ด เขาบ้าไปแล้วจริงๆ ว่าแต่..ฉันกำลังเป็นห่วงเขาจริงเหรอ ไม่จริงสักหน่อยแค่ไม่อยากเห็นเขาเจ็บตัวแล้วก็มีปัญหาเพราะฉันเท่านี้เองจริงๆ ^^

ไม่ได้ห่วงสักหน่อย

"จะถึงรถแล้ว ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ "

"ถึงรถก่อนค่อยกลับ " ชิ

ตุบ!

"กรี๊ดดดดด "

"เฮ้ย!! รุมผู้ชายห้ามแตะผู้หญิงนายสั่งมา "

"หยุดนะ พี่ไคล์ กรี๊ดดดด " อยู่ๆ ก็มีท่อนไม้ปริศนาฟาดลงบนศีรษะของพี่อินเทิร์น เขาล้มฟุบกับพื้นแต่ยังพอมีสติ

"น้องอย่าวิ่งเข้ามาพี่โอเค " แต่ฉันไม่โอเค เลือดโชกเต็มหัวแล้วหยดลงพื้นมากขนาดนั้นต้องรีบห้ามเลือดสิเดี๋ยวก็ตายพอดี ว่าแต่คนพวกนี้เป็นใครปิดหน้าปิดตาแบบนี้ตั้งใจมาทำร้ายกันชัดๆ

"ไม่โอเค น้องไม่โอเค " ฉันส่ายหน้ารัวๆ แล้วตะโกนกลับไป ตอนนี้พี่อินเทิร์นถูกคนพวกนั้นล้อมเอาไว้จนมิด ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างเขาต้องตายแน่ๆ

"ไอ้พวกบ้าแกจะทำร้ายหมอไม่ได้นะ หมอเป็นทรัพยากรของชาติ พวกแกจะต้องถูกจับแล้วโดนประหาร " ไม่มีใครกลัวเลยสักคน พวกมันเริ่มลงมือลงเท้าทำร้ายพี่อินเทิร์นอย่างบ้าคลั่งจนทำให้ฉันใจสั่น

"อึก "

ตุบ!

"หยุด หยุด ฮื่อๆ " ฉันไม่ควรสติแตกสิ ร้องไห้ไม่ช่วยอะไร พี่อินเทิร์นจะตายแล้วต้องทำอะไรสักอย่าง

นึกออกแล้วในรถมีปืน พอตั้งสติแล้วคิดได้ก็รีบปาดน้ำตาแล้วกดรีโมท เปิดประตูเข้าไปหาปืนพกที่ปาป๊าซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด

เกิดเป็นลูกมาเฟียก็ต้องมีปืนที่สำคัญต้องยิงเป็นด้วย ฉันรู้ว่ามันไม่ควรแต่เวลานี้ฉันทำอะไรไม่ได้มากนอกจาก ...

ปัง

"หยุดนะ ถ้าไม่หยุดนัดต่อไปจะเป็นหัวพวกแก " ฉันแกล้งขู่ ในใจนึกกลัวถ้าพวกมันไม่หยุดจะทำยังไงต่อไปดี ป๊าสอนให้ยิงปืนเป็นแต่ไม่ได้สอนให้เอาไว้ฆ่าคน จบเรื่องนี้ต้องไปอ้อนป๊าให้สอนแล้วล่ะว่าฆ่าคนต้องทำยังไงโดยเฉพาะคนเลวๆ แบบพวกมัน

"แค่กๆ "

"พี่เป็นอะไรมั้ย ไม่ต้องกลัวนะ ออกไปสิ ออกไป ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้วอีกไม่นานก็คงมา " โทรตอนไหนวะ?! ยังไม่โทรสักหน่อยมัวสติแตกเอาแต่ร้องไห้ เกลียดตัวเองเวลาแบบนี้ที่สุด

"น้องครับวางปืนก่อน "

"วางทำไมคะ วางพวกมันก็รุมพี่ต่อน่ะสิ ออกไป ยังอีก! " ฉันหันกระบอกปืนไปทางพวกมัน เอาสิ ถ้ามันกล้าอีกได้มีคนไส้แตกแน่ๆ ฉันจะเอาความรวยจัดการพวกแกให้สิ้นซากเลยคอยดู ทำร้ายคนไม่มีทางสู้น่ารังเกียจที่สุด

พี่อินเทิร์นของฉันหมดกัน หัวแตก ปากก็แตก หน้าช้ำไปหมด แบบนี้กลุ่มเมียหมอจะถีบพี่แกออกจากกลุ่มมั้ยเนี่ย

"น้อง พี่ไม่เป็นอะไรมาก เก็บปืนก่อน"

"เก็บก็โดนรุมต่อสิ พี่อย่าห่วงน้องเป็นค่ะ "

"กูว่ากลับก่อนดีกว่า ไม่ง่ายแล้วว่ะ "

"กระซิบอะไรไปสิ ไปๆ " ได้ผล พวกมันกลัวปืนรีบวิ่งไปคนละทิศทางหายไปในความมืด พอแน่ใจว่าปลอดภัยฉันรีบเก็บปืนแล้ววิ่งไปหาพี่อินเทิร์นที่นั่งกึ่งนอนหมดสภาพอยู่บนพื้น ตรงนี้ค่อนข้างไกลจากป้อมยามแต่เสียงปืนเมื่อสักครู่คงทำให้หลายคนแตกตื่นแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น อีกไม่นานตำรวจคงมา

"เจ็บมั้ยคะ ไปทำแผลดีกว่า " ยังไม่พ้นเขตโรงพยาบาลพอดีเลย ฉันจะหามพี่อินเทิร์นเข้าไปหาหมอ

"พี่อยากกลับห้องมากกว่า "

"แต่ห้องไม่มีอุปกรณ์นะคะ โรงพยาบาลดีกว่าพี่เป็นหมอก็น่าจะรู้ว่าต้องทำอะไรกับแผลบ้าง"

"ที่ห้องพี่มีครับ พี่ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ พาพี่กลับห้องนะ เร็วที่สุดน้องทำได้มั้ย " เฮ้อ ฉันถอนหายใจให้คนดื้อ ร้องอยากกลับห้องอย่างเดียวไม่ดูสภาพตัวเองตอนนี้เลย

"นอกจากยิงปืนก็เรื่องซิ่งนี่แหละที่น้องถนัด "

พอตกลงกันเสร็จฉันก็รีบพาพี่อินเทิร์นซิ่งกลับหอทันที ทั้งลุ้นและเกร็งกลัวว่าเขาจะช็อกก่อนรึเปล่า ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี ในที่สุดก็ถึง

หอผีสิงแห่งปี

"แน่ใจนะคะว่าหอพักไม่ใช่อาคารวิจัยซอมบี้"

"เข้ามาดูข้างในก่อน " ข้างนอกยังน่ากลัวขนาดนี้ยังต้องเข้าไปดูข้างในอีกหรอ เอาเถอะ ปล่อยให้พี่อินเทิร์นลากสังขารเข้าไปคนเดียวคงไม่ได้ เขาเจ็บตัวเพราะฉันอีกแล้ว

ฉันมั่นใจว่ากลุ่มคนพวกนั้นต้องเป็นคนของพี่เอก

"ปวดหัวมั้ยคะ "

"นิดหน่อยครับ น้องต้องช่วยพี่ทำแผลด้วยนะพี่ทำคนเดียวไม่ได้ "

"เป็นเพราะน้องอีกแล้ว "

"อย่าตัดพ้อสิ ห้องพี่อยู่ข้างหน้ากุญแจห้องอยู่ในกระเป๋ากางเกงช่วยล้วงหน่อยสิไม่มีแรง " ฉันรีบยกแขนพี่อินเทิร์นออกจากคอของตัวเองแล้วยื่นมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบกุญแจห้อง

"กุญแจพวงไหนคะ "

"มีอยู่พวงเดียว " ฉันเริ่มหน้าแดงเพราะพี่เขายิ้มแปลกๆ

"เดี๋ยวจะกระชากให้พวงขาดกระจุยเลยคอยดู "

"มีอยู่พวงเดียวพี่พูดผิดตรงไหน น้องนั่นแหละคิดเยอะ " เขาหาว่าฉันลามกเหรอ? บ้าจริงก็แค่ถามว่าพวงไหน เผื่อมีหลายพวงจะได้หยิบออกมาแค่พวงที่จะใช้

"เดี๋ยวเถอะ "

"อย่าดุครับพี่กลัว "

"ทีเมื่อกี้ล่ะไม่กลัว "

"กลัวสิ กลัวว่าจะตายแล้วไม่มีใครดูแลน้อง " พี่ชายฉันยังไม่ขนาดนี้เลย เขาน่ะเกินหน้าเกินตาไปละนะ

"ได้พวงกุญแจแล้วค่ะ ไขเลยนะ "

"ถูกพวงรึเปล่า "

"แล้วเจ็บมั้ยคะตอนน้องล้วงแล้วดึง "

"เด็กลามก" ฉันยิ้มแล้วหัวเราะ เขาน่ะลามกขั้นสุดกว่าฉันอีก

_______________________