6| ปกป้องดูแล

"หืม อะไรเนี่ยเยอะแยะไปหมดเลย "

"ของบำรุง ทำงานหนักด้วยกันทั้งคู่"จำได้ว่าที่สั่งไปไม่เยอะขนาดนี้ แต่ละอย่างของดีและแพงทั้งนั้น ของที่ฉันสั่งไปมีแค่นมจืดแซนด์วิชแล้วก็ข้าวผัดไข่หนึ่งกล่อง ดูสิ่งที่พี่อินเทิร์นซื้อมาสิ ซุปไก่ เครื่องดื่มบำรุงสมอง มีผลไม้สดด้วย น้ำผลไม้ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็มี

"พี่กินเยอะขนาดนี้เลยหรือคะ "

"เผื่อน้องนั่นแหละ กินแค่นั้นอิ่มเหรอ " ฉันทำหน้างงแล้วชี้มาที่ตัวเอง

"อิ่มสิคะ น้องกระเพาะนิดเดียวเอง "

"นี่ซุปไก่ น้ำผลไม้ดื่มให้หมด แล้วตามด้วยนี่บำรุงสมอง " ดูเหมือนคนโง่เลยแต่ก็ขอบคุณที่ซื้อมาฝาก

"แล้วของพี่ล่ะคะ "

"นี่ไง "

"กล้วยหอม ขนมปัง นมจืด อิ่มหรือคะ"

"มีไข่ต้มไม่เห็นรึไง "

" ที่จริงพี่ไม่ต้องซื้อให้น้องเยอะขนาดนี้ก็ได้นะคะ เก็บเงินไว้เถอะค่ะ "

“พี่รู้ว่าสิ่งที่น้องเสียไปมีค่ามาก ของกินพวกนี้คือดีที่สุด กินไปเถอะ เงินหาเมื่อไหร่ก็ได้สุขภาพสำคัญกว่า “ฉันลืมเรื่องพรหมจรรย์ไปแล้วล่ะ ช่างมันเถอะ อีกอย่างพี่อินเทิร์นก็ไม่ได้คุกคามขอคบและรับผิดชอบแล้วด้วย เขาหาแต่เรื่องดีๆ ทำให้ยิ้ม ตัดเรื่องเจ้าระเบียบไป พี่เขาก็น่ารักดี หมายถึงคุยเก่งพูดเพราะอะไรแบบนี้

” เลิกพูดถึงเรื่องที่เสียไปเถอะค่ะถ้าไม่อยากให้น้องโกรธอีก”

” งั้นก็ลงมือกินจะได้รีบไปทำงานกันต่อ”

” นี่ค่ะ น้องแบ่งแซนด์วิชให้ “แซนด์วิชน้ำสลัดหมูหย็องน่าจะทำให้พี่อินเทิร์นอิ่มท้องมากกว่ากล้วยหอมอันน้อยๆ กับนมจืดกล่องเล็กนั่น

” ขอบคุณครับ "

"อ้าวทำไมไม่แกะกินล่ะคะ เก็บใส่กระเป๋าทำไม "

"เก็บเอาไว้เป็นที่ระลึก " อะไรของพี่อินเทิร์นเนี่ย?

"เดี๋ยวก็หมดอายุหรอก แกะกินเลยนะ " แซนด์วิชพวกนี้เก็บได้ไม่เกินสามวัน เขาจะเก็บของเน่าเสียเอาไว้เป็นที่ระลึกทำไม? เป็นหมอรึว่าเป็นนักสะสม

"พี่ไคล์อยู่นี่เองพวกเราตามหาให้ทั่วไปหมด " อยู่ๆ ก็มีน้องนักศึกษาคณะไหนไม่รู้กรูกันเข้ามาแถมยังมานั่งแทรกเบียดฉันจนแทบตกเก้าอี้ มารยาทน่ะมีมั้ย?! ไม่เห็นรึไงว่ามีคนนั่งอยู่

"น้องคะนี่มันเวลาพักนะคะ เกรงใจกันหน่อยสิ แล้วน้องเบียดพี่จนไม่มีที่นั่งขอโทษเป็นมั้ย " ใครเป็นใครฉันไม่รู้ ไร้มารยาทแบบนี้ฉันไม่ยอมหรอก!

พี่อินเทิร์นทำหน้างงออกแนวเกรงใจด้วยซ้ำที่เห็นกิริยามารยาทของเด็กพวกนี้ที่มีต่อฉัน

"แล้วพี่มานั่งขวางทำไมล่ะคะ " หน็อย! ฉันเป็นใครแล้วเธอเป็นใคร เด็กไหน คณะอะไรไม่ทราบ ทำไมไม่ไปเรียนเที่ยววิ่งตามผู้ชายแบบนี้ไม่อายบ้างรึไง!

"พี่ไคล์หนูซื้อขนมมาฝากค่ะ "

"มีน้ำผลไม้ด้วยนะคะ "

"อาหารญี่ปุ่นค่ะพี่ไคล์ หนูเพิ่งหัดทำลองชิมหน่อยสิคะ "

เออดี! หาของกินมาประเคนให้ผู้ชายกับพ่อแม่เคยดูแลดีขนาดนี้รึเปล่า

"น้องเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ย " พี่อินเทิร์นไม่สนใจของพวกนั้นและคนพวกนั้น เขาเดินตรงมาหาฉันแล้วถามไถ่อาการบาดเจ็บที่ถูกเบียดจนไม่มีที่นั่ง

"ไม่เจ็บค่ะแต่โกรธมากกว่า เด็กพวกนี้เป็นใครทำไมนิสัยแย่แบบนี้" ฟาดผู้ชายหัวแตกก็เคยมาแล้ว อย่าให้หมดความอดทน

"พี่เป็นใครถึงไม่รู้จักพวกหนู "

"แล้วทำไมพี่ต้องรู้จักน้องด้วยคะ แขวนป้ายชื่อทำกิริยาไม่เหมาะสมข้ามคณะแบบนี้เกินไปมั้ย "

"ที่นี่คือโรงพยาบาลใครๆ ก็มีสิทธิ์ รึว่าพี่เป็นเจ้าของที่นี่ แบบนั้นเชิญไล่หนูได้เลยค่ะ " ฉันกระตุกยิ้มแล้วกลั้นหัวเราะ พยายามไม่ใส่ใจคำพูดของเด็กพวกนี้ แต่ก็อดไม่ได้ ถ้าเมื่อกี้ฉันไม่รีบทรงตัวก็คงล่วงไปกองกับพื้น

"ถ้าพี่ตอบว่าใช่ล่ะคะ พี่ไม่ไล่ อยากให้พวกหนูคิดได้แล้วเดินไปเอง แบบนั้นอายน้อยกว่านะ " ไม่ใช่เจ้าของเต็มแต่ถือหุ้นครึ่งหนึ่งของที่นี่ แบบนี้มีสิทธิ์รึเปล่าไม่รู้

" พี่ไคล์จริงรึเปล่าคะ " พี่อินเทิร์นพยักหน้าสร้างความอับอายให้กับเอฟซีทั้งหลาย ไม่ยักรู้ว่ามีแฟนคลับกับเขาด้วยเสน่ห์แรงไม่เบานะเนี่ย

"กลับไปเถอะนะ กลับไปตั้งใจเรียน ของพวกนี้ไม่ต้องลำบากซื้อมาให้พี่หรอกเปลืองเงินเปล่าๆ เก็บเงินเอาไว้ใช้จ่ายอย่างอื่นดีกว่านะครับ " ชื่นชมคำพูด สอนน้องได้ดีและน่ารัก ไม่เหมือนตอนสอนฉันเลยสักนิด

"พี่ไคล์ แต่พวกเรารักพี่นะคะ "

"ขอบคุณน้องๆ มากนะที่ชื่นชอบในตัวพี่ พี่จะดีใจมากถ้าน้องๆ ตั้งใจเรียน พี่เป็นกำลังใจให้นะ "

"กลุ่มเมียหมอของเรายังคงอยู่นะคะ พี่ไคล์อย่าออกจากกลุ่มเลยนะคะ นะคะ นะ ๆ " กลุ่มเมียหมอ!? โห ยิ่งใหญ่ถึงขนาดมีกลุ่มเลยเหรอเนี่ย

"สัญญาครับว่าจะไม่ออก "

"น่ารักที่สุดเลย อย่าเพิ่งมีแฟนนะคะ รอพวกเราก่อน " อะไรกัน! สั่งห้ามผู้ชายเรื่องมีแฟน ขอโทษที เขามีเมียแล้วย่ะ!

แล้วทำไมฉันต้องเดือดร้อนแล้วเถียงแทนเขาในใจด้วย บ้าไปแล้ว

"ขอโทษด้วยนะเรื่องเมื่อกี้ "

"ช่างเถอะค่ะ กินสิ น้องๆ อุตส่าห์ซื้อมาฝาก อาหารญี่ปุ่นอย่าลืมชิมนะคะ น้องเขาหัดทำครั้งแรก "

"ประชดพี่ทำไม "

"น้องเปล่านะคะ เดี๋ยวจะเสียน้ำใจ " เราสองคนนั่งกินมื้อกลางวันอยู่ใต้ร่มไม้ คุยกันบ้างแต่ไม่มากเท่าไหร่

"วันนี้เลิกเย็นนะกลับบ้านยังไง "

"ขับรถกลับเองค่ะ " ไม่มีทางนั่งแท็กซี่หรือว่ารถเมล์เด็ดขาด ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วที่ฉันไม่ชอบใช้บริการรถสาธารณะ หลายเรื่องที่ทำให้เข็ดก็เลยเลี่ยง ปาป๊าเห็นด้วยไม่อยากให้ลูกสาวไปแออัดอยู่กับคนเยอะๆ ก็เลยซื้อรถให้ขับ ส่วนตัวแล้วก็สะดวกดี

"อืม "

"พี่ล่ะกลับยังไง? "

"ไม่รถเมล์ก็แท็กซี่ วินมอเตอร์ไซต์ " ดูลำบากดีแต่สำหรับคนอื่นอาจจะสบายที่สุดแล้วก็ได้ ไม่รู้สิฉันถูกเลี้ยงมาในแบบเจ้าหญิงมีพร้อมทุกอย่างยกเว้นความรู้ที่ต้องฝักใฝ่และตั้งใจเรียนรู้เอาเอง

"เดินทางปลอดภัยนะคะ "

"ยังไม่กลับสักหน่อย "

"อวยพรล่วงหน้าค่ะ "

"น้องอันนาครับ "

"เอ่อ พี่เอก " พอเดินเข้ามาในอาคารฉันก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพพี่เอกที่มีผ้าพันแผลพันรอบหัว ตั้งใจมาดักรอรึว่าบังเอิญอันนี้ฉันไม่รู้

"ใจคอจะไม่คิดไปเยี่ยมพี่บ้างหรือครับ "

"พี่เป็นแบบนี้เพราะอะไรคะ อันนาอยากรู้ "

"อันนากำลังเข้าใจพี่ผิดนะครับ ฟังพี่ก่อนได้โปรด"

หมับ!

"อย่า " พี่อินเทิร์นคว้าแขนของฉันไว้แน่น

"เฮ้ย! ปล่อยแขนอันนาเดี๋ยวนี้ " คนของพี่เอกกรูเข้ามาล้อมรอบเราสองคนเอาไว้ ที่นี่คือโรงพยาบาลพี่เอกจะทำแบบนี้ไม่ได้

"น้องจัดการได้ค่ะ "

"พี่ไม่ยอมให้น้องจัดการอะไรทั้งนั้น เรื่องมันจบตั้งแต่วันที่ไอ้นี่หัวแตกแล้วจำไว้ " ไม่มีท่าทีเกรงกลัวจนฉันคล้อยตาม จริงอย่างที่พี่อินเทิร์นว่า เรื่องมันจบแล้วตั้งแต่วันที่ฉันตัดสินใจเอาเลือดหัวพี่เอกออกแล้ว

"กูบอกให้มึงปล่อย "

"หุบปาก " ลุคนี้เขาเหมือนไม่ใช่พี่อินเทิร์นที่ฉันรู้จักเลย ดูเท่ หล่อ น่าเกรงขามและมีพลังบางอย่างจนทำให้คนตรงข้ามสงบปากสงบคำ

____________________