ทางเลือกที่เหมือนไม่มี(2)

หญิงสาวเดินทางมาถึงหน้าบ้าน ขณะที่กำลังจะผลักประตูเข้าไป กลุ่มชายฉกรรจ์สามสี่คนก็เดินตรงเข้ามาหา พวกนั้นใช้สายตาลวนลามเธอทั้งยังพูดจาแทะโลม คำพูดนั้นช่างน่ารังเกียจจนแทบฟังไม่ได้

“น้องสาว ว่ายังไง เรื่องเงินน่ะมีไหม ถ้าไม่มี พี่คงต้องคิดดอกเบี้ยนะ”

สายตาหื่นกระหายกวาดมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ชนิดาก้าวถอยหลังก่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่น

“ฝากบอกเจ้านายพวกคุณด้วยว่าอีกสามวันฉันจะหาเงินมาคืน”

ลูกน้องเจ้าหนี้ได้ยินเช่นนั้นเสียงหัวเราะก็ดังขึ้น สายตาดูแคลนมองตรงมาที่หญิงสาวร่างเล็ก ลำพังแค่นักศึกษาฝึกงานจะมีเงินมากมายมาไถ่ถอนทรัพย์สินได้อย่างไร พวกเขาไม่เชื่อแต่ตั้งท่าจะย่างสุมเข้าหาหญิงสาว แต่ขณะนั้นมีรถสายตรวจวิ่งผ่านมา คนพวกนั้นจึงต้องรีบล่าถอย

“อีกสามวันนะน้องคนสวย”

ชนิดาพยักหน้าก่อนจะรีบเข้าบ้านปิดประตูให้แน่นหนา ตอนนี้พ่อของเธอกำลังหลับอยู่ส่วนคนดูแลก็คงจะกลับไปได้สักพักแล้ว หญิงสาวนั่งลงข้างเตียงก่อนจะจับมือของคนที่นอนนิ่งมาวางลงบนศีรษะ

“พ่อให้อภัยนิดด้วยนะ นิดไม่มีทางเลือกจริงๆ”

หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่นเครือ หยาดน้ำตาไหลอาบสองข้างแก้ม เธอไม่ได้อยากขายศักดิ์ศรีแลกเงินแต่เธอก็ไม่อาจทิ้งโอกาสนี้ไปได้ เงินหนึ่งล้านวางอยู่ตรงหน้า เธอจะไม่ไขว่คว้าได้อย่างไร

ชนิดาตัดสินใจแล้ว ก่อนที่เธอจะซบหน้าลงบนฝ่ามือ ผู้เป็นพ่อที่ยังคงนอนนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาในเร็ววันนี้

จิรายุกระตุกยิ้มมองหญิงสาวที่กำลังจรด ปากกาฝากลายเซ็นไว้บนเอกสารแผ่นใหญ่ เขาเพิ่มเงื่อนไขลงไปสามสี่อย่างเพื่อจูงใจหญิงสาวให้ตกลงปลงใจรับข้อเสนอของเขา ซึ่งชายหนุ่มคิดไว้แล้วว่าต้องได้ผล เขาเก็บซ่อนความดีใจไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง

“ฉันจะหาพยาบาลวิชาชีพไปดูแลพ่อของเธอ แต่มีข้อแม้ว่าเธอต้องเก็บข้าวของย้ายมาอยู่คอนโดที่ฉันจัดเตรียมให้”

จิรายุคิดว่าเพื่อความสะดวกในการพบเจอชายหนุ่มจึงได้ซื้อคอนโดเอาไว้เพื่อใช้เป็นสถานที่นัดพบปะกันระหว่างเขาและชนิดา อีกอย่างเขาไม่กล้าเสี่ยงพาเธอไปคอนโดของเขา เพราะกลัวว่าจะมีคนมาเห็น

จิรายุเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงจึงต้องรักษาภาพลักษณ์พอสมควร อีกอย่างเขาไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับชนิดา แค่อยากลิ้มรสเธอชั่วครั้งชั่วคราวก็เท่านั้น

“อยากได้อะไรอีกไหมนอกเหนือจากนี้”

ชายหนุ่มเอ่ยถาม เขายินดีหากหญิงสาวอยากเรียกร้องอะไรเพิ่มเติม ชนิดาครุ่นคิดก่อนส่ายศีรษะช้าๆ เงินหนึ่งล้านแลกกับการที่จิรายุยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอเรื่องพ่อก็นับว่าเป็นบุญคุณที่ยากจะตอบแทนแล้ว

หญิงสาวตั้งใจจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดแม้ว่าจะ ขมขื่นใจมากเพียงใดก็ตาม

“เย็นนี้ไปรอผมที่นี่”

เขายื่นคีย์การ์ดให้เธอพร้อมทั้งเงินจำนวนหนึ่ง ชนิดาไม่รับเงินเพราะไม่อยากให้บุญคุณของอีกฝ่ายถมทับเธอไปมากกว่านี้