เมียล้างหนี้ของบอสไร้ใจ

ตอนที่ 1

ปัญหา

“เป็นอะไรหรือเปล่า ฉันเห็นแกดูเครียดมาหลายวันแล้ว”

จรรยาเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ฝึกงานอยู่ในแผนกเดียวกัน เธอสังเกตเห็นว่าพักนี้ชนิดานั้นดูเงียบขรึมทั้งยังเคร่งเครียดคิ้วขมวดตลอดเวลา หญิงสาวผู้ถูกถามถอนหายใจยาวก่อนที่เธอจะวางช้อนลงบนจานข้าวที่ยังพูนเต็มจาน ชนิดากินอะไรไม่ค่อยลงเพราะคิดเครียดหลายเรื่อง

“เปล่า”

จรรยาส่ายหน้าไม่เชื่อว่าเพื่อนสาวนั้นจะไม่มีเรื่องอะไรในใจ เธอพยายามคะยั้นคะยอชนิดาให้ยอมเล่าแลกกับกาแฟหนึ่งแก้ว หญิงสาวถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม เธอไม่ได้เห็นแก่ของฟรีแต่แค่อยากระบายความหนักอึ้งในใจกับใครสักคน

“บอกมาเถอะ แกก็รู้ว่าฉันไม่ใช่คนปากสว่าง”

ชนิดาไม่ได้ไม่ไว้ใจเพื่อนสนิทเพียงแต่เธอนั้น อับอายเกินกว่าที่จะเล่าปัญหาของตัวเองให้ใครฟัง หญิงสาวหลุบตาลงมองมือที่เปียกชื้นก่อนที่จรรยาจะเอ่ยขึ้น

“แกไม่ไว้ใจฉันเหรอ”

ชนิดารีบส่ายหน้าทันที จรรยาคือเพื่อนที่เธอไว้ใจที่สุดแล้ว เพียงแต่ว่าเธอนั้นยังไม่อยากนำปัญหาไปใส่หัวใคร ลำพังแค่ปัญหาที่บ้านของอีกฝ่ายก็มากพออยู่แล้ว หากต้องมารับฟังเรื่องราวของเธออีกก็เกรงว่าจะกลัดกลุ้มเอาได้

“ระบายมาเถอะ เผื่อฉันจะช่วยได้”

ชนิดาคิดว่าเพื่อนจะช่วยได้อย่างไร ลำพังแค่ต้องส่งเสียเลี้ยงดูน้องชายและผู้เป็นย่าก็แทบไม่พอใช้แล้ว จะหาเงินที่ไหนมาช่วยปลดลดหนี้ก้อนโตของเธอได้ หญิงสาวไม่ได้คาดหวังความช่วยเหลือจากเพื่อนรัก แต่เธอก็แค่อยากระบายความทุกข์ออกไปบ้างก็เท่านั้น

“ก็ได้ เล่าก็ได้”

ในที่สุดชนิดาก็ยอมที่จะปริปากเอ่ยเรื่องของเธอให้อีกฝ่ายฟัง เพราะทนความรบเร้าไม่ไหว

“ก่อนหน้าที่พ่อจะป่วย พ่อฉันเอาบ้านไปจำนองกับนายทุน”

หญิงสาวเริ่มเล่าด้วยใบหน้าฉายให้เห็นความตึงเครียด เงินก้อนโตขนาดนั้นเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อเอาไปใช้อะไรหมด รู้เพียงแต่ว่าในตอนนี้เธอกลายมาเป็นผู้แบกรับหนี้สินแทน และหากไม่มีเงินไปชำระตามกำหนด บ้านที่เธออาศัยอยู่ทุกวันนี้ก็จะต้องถูกยึดไป ลำพังเงินที่เธอหามาได้ก็แทบจะไม่พอใช้อยู่แล้ว ไหนจะต้องจ่ายค่ายา ค่าจ้างคนดูแลพ่อ ไหนจะค่ากินค่าอยู่อีก ลำพังทุกวันนี้ก็ลำบากจะแย่ หากต้องเพิ่มภาระค่าเช่าบ้านมาด้วย เธอคงได้อดตายในสักวัน

“ตอนแรกๆพ่อก็ทำงานส่งค่างวด แต่พอป่วยก็ขาดส่ง”

ชนิดาพูดตอบด้วยความกังวลเพราะนายทุนนั้นต้องการเงินคืน เมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อป่วยติดเตียง ไม่สามารถหาเงินมาไถ่ถอนได้ ก็โยนภาระหนี้นั้นมาให้เธอแทน ทั้งยังบังคับขู่เข็ญสารพัด ไม่พอยังบีบคั้นเธอให้หาเงินมาไถ่ถอนบ้านภายในเจ็ดวัน ไม่อย่างนั้นจะยึดบ้านหลังนี้ไป

หญิงสาวอับจนหนทาง เธอเหนื่อยเหลือเกิน

ทุกวันนี้ต้องตื่นแต่เช้าป้อนข้าวพ่อ รอจนกว่าคนดูแลมาถึง ถึงจะเดินทางมาทำงานได้ ทั้งตอนเย็นเธอยังต้องรีบกลับบ้านก่อนเวลาที่คนดูแลนั้นจะเลิกงาน ด้วยงบประมาณที่มีจำกัด ทำให้หญิงสาวไม่สามารถจ้างคนดูแลเต็มเวลาได้ เธอจึงต้องเหนื่อยวิ่งวุ่นไปมาแบบนี้ทุกวันจนกลายเป็นกิจวัตรไปเสียแล้ว