8 บัดดี้

ห้องอาหารของโรงแรมที่นี่ปิดในเวลา 10.30 น. ปลายฟ้าจึงไม่ได้รีบร้อนเท่าไหร่เพราะวันนี้เธอมีเวลาว่างตลอดทั้งวัน โปรแกรมเที่ยวก็ไม่มีอะไรมาก หญิงสาวคิดว่าจะเช่าจักรยานยนต์ซักคันและขี่เที่ยวบริเวณตัวเมือง ส่วนตอนเย็นก็คิดว่าจะไปดูพระอาทิตย์ตกดินที่แหลมพรหมเทพ

เธอลงมาที่ห้องอาหารในเวลา 9 โมงกว่า เมื่อตักอาหารเช้าแล้วก็เดินไปหาที่นั่งยังทานเงียบๆ ยังทานอาหารที่ตักมาได้ไม่ถึงครึ่งก็รู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะนั่งอยู่

“พี่ขอนั่งด้วยคนได้ไหม”

ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นแล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนี้คือพี่แดน คนที่เธอนั่งคุยกับเขาอยู่หลายชั่วโมง

“ได้ค่ะ พี่เพิ่งมาเหมือนกันเหรอคะ”

“ครับ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่”

“ฟ้าล่ะ หลับสบายดีไหม”

“ฟ้าหลับเป็นตายเลยค่ะ สงสัยจะดื่มไปเยอะ”

“แล้วเช้านี้เป็นไงบ้างล่ะ ปวดหัวไหม”

“ไม่ค่ะ เช้านี้ก็ปกติดีว่า แต่พี่แดนล่ะคะแฮงค์หรือเปล่า”

“ไม่หรอกน่าเบียร์แค่นั้นทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก วันนี้แพลนไปเที่ยวที่ไหนบ้างล่ะฟ้า” แดเนียลถามขณะตักอาหารเข้าปากอย่างไม่รีบร้อน

“ว่าจะเช่ามอเตอร์ไซค์แล้วก็ขี่เที่ยวรอบๆ เมืองค่ะ”

“ฟังดูน่าสนใจดีนะ”

“แล้วพี่แดนล่ะคะ มีแพลนไปไหนบ้าง พี่มาถึงที่นี่ก่อนฟ้าสองวันคงเที่ยวทั่วแล้วสิคะ”

“เพิ่งได้เที่ยวไม่กี่ที่เอง วันแรกที่มาถึงก็นอนอย่างเดียวเลยเพิ่งจะออกเที่ยวเมื่อวาน”

“มีที่ไหนน่าสนใจบ้างคะฟ้า ไม่ได้มาภูเก็ตนานแล้ว”

“ก็มีหลายที่นะ ถ้าไม่ติดปัญหาอะไรเราไปเที่ยวด้วยกันไหมล่ะ”

ปลายฟ้าไม่รู้จะตัดสินใจยังไง ใจหนึ่งก็อยากเที่ยวคนเดียวอยากสนุกให้เต็มที่แต่อีกใจก็อยากจะมีคนเที่ยวด้วยเพราะบางครั้งการไปนั่งคาเฟ่คนเดียวมันก็รู้สึกแปลกๆ

“ถ้าฟ้าไม่สะดวกใจก็ไม่เป็นไรนะ เราต่างคนต่างเที่ยวก็ได้” แดเนียลเห็นเธอมีท่าทางอึดก็เลยไม่อยากจะรบกวน

“เปล่าหรอกค่ะ ฟ้ากำลังคิดว่าการมีเพื่อนเที่ยวก็ดีเหมือนกัน”

“พี่ขอถามฟ้าให้หน่อยสิ ทำไมถึงตัดสินใจมาเที่ยวคนเดียว”

“ก็อย่างที่ฟ้าเล่าไปเมื่อคืนเลยค่ะ เพื่อนๆ เขาก็ไปเที่ยวกับแฟนกันหมดส่วนพ่อแม่ก็ไปทำงาน”

“แล้วจะอึดอัดไหมถ้าพี่จะไปด้วย”

“มันก็ไม่เชิงอึดอัดหรอกค่ะ เอาจริงๆ นะคะ ตอนแรกหนูกะว่ามาเที่ยวที่นี่คนเดียวจะสนุกให้สุดเหวี่ยงและจะทำทุกอย่างให้มันสุดโลกไปเลยเพราะยังไงก็ไม่มีคนรู้จักที่นี่อยู่แล้ว”

“อ๋อ ก็เลยไม่อยากไปกับพี่ใช่ไหมล่ะ”

“ค่ะ”

“ฟ้าจะกลัวอะไร เราเที่ยวเสร็จก็ต่างคนต่างแยกย้ายฟ้าก็สนุกได้เต็มที่เลย พี่เองก็จะปลดปล่อยอารมณ์ให้เต็มที่เหมือนกันกลับไปจะได้ลุยงานต่อ”

“นั่นสินะคะ” ปลายฟ้าคิดตามที่เขาพูดเธอไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วเขาก็คือนักท่องเที่ยวคนหนึ่งส่วนเธอก็คือนักท่องเที่ยว

“หนูไปเที่ยวกับพี่ก็ได้ค่ะ แล้วพี่มีแพลนว่ายังไงบ้าง”

“จริงๆ แล้ววันนี้พี่ว่าจะเช่ามอเตอร์ไซค์ขับรถเที่ยวรอบเมือง แวะถ่ายรูปบ้างแวะหาอะไรกินบ้างฟ้าคิดว่าแบบนี้โอเคไหม”

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ วันนี้เราเที่ยวในเมืองก่อนตอนเย็นไปแหลมพรหมเทพกันไหม”

“ได้นะ เราเที่ยวในเมืองกันสักสองวันแล้ววันมะรืนไปดำน้ำกันไหมเขามีทัวร์ไปดำน้ำด้วย”

“ดีเหมือนกันค่ะ ฟ้าเองก็อยากไปแต่ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ หนูกลัวไม่สนุกก็เลยยังไม่ได้จองทัวร์เลย”

“ทำไมว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ”

“เป็นค่ะแต่มันรู้สึกแปลกๆ เพราะไปทำกิจกรรมแบบนั้นส่วนใหญ่เขาจะมากันเป็นคู่หรือไม่ก็มากันเป็นกลุ่มไปคนเดียวมันก็จะเขินๆ หน่อย”

“ตอนนี้เราไม่มีตอนนี้เราไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนี่ ระหว่างนี้เราสองคนเป็นบัดดี้เที่ยวกันตกลงไหมล่ะ” เพราะชอบในความสดใสร่าเริงด้วยความเปิดเผยของปลายฟ้าแดเนียลจึงชวนหญิงสาวเที่ยวอย่างน้อยเขาก็จะได้ไม่เหงาและคิดถึงเรื่องเดิมๆ อีก

“พี่แน่ใจนะคะจะเป็นบัดดี้กับหนู”

“ทำไมล่ะหรือฟ้าคิดว่าเที่ยวกับพี่มันจะน่าเบื่อ”

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ หนูกลัวพี่จะเบื่อหนูมากกว่า”

“ลองบอกมาสิว่าทำไมพี่ถึงจะเบื่อ”

“หนูค่อนข้างจะงี่เง่านิดหน่อยค่ะ บางครั้งก็เอาแต่ใจตัวเอง”

“พี่เข้าใจนะมันเป็นนิสัยของผู้หญิงที่จะงี่เง่ากับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง”

“แล้วแฟนเก่าพี่งี่เง่าไหมคะ”

“ก็ประมาณหนึ่งแหละ แต่ในเมื่อเรารักเขาแล้วเรื่องงี่เง่าของเคขาเราก็มองเป็นเรื่องน่ารัก”

“โห...พี่แดนน่ารักและใจดีแบบนี้เขาไม่น่าทิ้งพี่แดนไปเลยนะคะ” ปลายฟ้าพูดโดยไม่ได้คิดอะไรแต่คนฟังสีหน้าสลดลงไปเล็กน้อย

“หนูขอโทษค่ะ” หญิงสาวรีบกล่าวขอโทษเมื่อเห็นเขาเงียบไป

“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก”

“พี่แดนคงยังเจ็บอยู่ไหมคะ”

“มันไม่ได้เจ็บเท่าไหร่หรอกนะฟ้า แต่พี่แค่รู้สึกเสียดายเวลา”

“หนูว่าพี่อย่าคิดมากไปเลยค่ะ หน้าตาดีๆ อย่างพี่เดี๋ยวก็หาแฟนใหม่ได้”

“พี่คิดว่าจะพักเรื่องแฟนไปก่อนโฟกัสเรื่องงานดีกว่า”

“แล้วกลับไปทำงานจะไม่เหงาเหรอคะ”

“มันก็คงจะเหงาบ้าง แต่พี่โตแล้วคิดว่ายังไงก็น่าจะปรับตัวให้ชินกับมันได้แล้วฟ้าล่ะปิดเทอมอีกตั้งหลายเดือนไม่เหงาแย่เหรอ”

“ก็คงจะเหงาค่ะ แต่หนูว่ากลับจากภูเก็ตจะไปช่วยพ่อกับแม่ทำงานดีกว่า อย่างน้อยก็ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์”

“คิดได้แบบนี้ก็ดีแต่อย่าปล่อยให้ตัวเองเหงาจนเป็นโรคซึมเศร้าก็แล้วกัน”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ หนูยังมีพ่อมีแม่ และเพื่อนให้โทรหาพี่นั่นแหละกลับไปจะเหงาเอานะคะ”

“ถ้าเหงาเราไลน์คุยกันดีไหม” เขาถามไปแบบนั้นเพราะคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแดเนียลอยากมีใครสักคนที่คุยได้ทุกเรื่อง

ชายหนุ่มไม่ได้บอกปลายฟ้าว่างานใหม่ที่เขากำลังจะเริ่มทำนั้นอยู่ที่กรุงเทพเพราะคิดว่ายังไงคงไม่ได้เจอกันอีกแน่ๆ

“ก็ดีเหมือนกันนะคะ เราไลน์คุยกันได้”

ปลายฟ้าแลกไลน์กับแดเนียลก่อนจะนั่งทานอาหารต่อจนกระทั่งใกล้ถึงเวลาห้องอาหารปิด ทั้งสองคนแยกย้ายไปเตรียมก่อนจะนัดกันอีกครั้งในเวลาเที่ยง