ตอนที่2-2

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็อธิบายมาสิว่าเธอยกลังสุรานั่นมาทำไม”

“พี่ทศสั่งโบว์ไงคะ” พุดมาลัยยืนยันแล้วเห็นอาการนิ่งเงียบของชาลิสาก็ทำให้เข้าใจได้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่เชื่อที่เธอพูด ยิ่งมองไปที่ทศพลก็ยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าเธอแพ้คนเลวทรามตรงหน้า

“โบว์ยืนยันได้นะคะว่าพี่ทศสั่งให้โบว์ยกมา พี่สาเชื่อโบว์นะคะ”

ชาลิสาถอนใจ “เห็นทีครั้งนี้พี่คงต้องตัดสินไปตามหลักฐาน อย่าหาว่าพี่ใจดำเลย เธอไปเอาใบลาออกมาเขียนเถอะ พี่ไม่อยากให้เธอเสียประวัติว่าถูกไล่ออก” ชาลิสาบอกอย่างตัดใจ

พุดมาลัยเข่าอ่อน มองหัวหน้างานด้วยความผิดหวัง แต่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น มือบางเช็ดน้ำตาที่รื้นขึ้นออกเร็วๆ

“ถ้าพี่สาตัดสินโบว์แบบนั้น โบว์ก็จะลาออกค่ะ”  บอกอย่างแน่วแน่แล้วพุดมาลัยก็หมุนตัวกลับออกไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอก็พร้อมจะต่อสู้ แม้ไม่มีงานแต่เธอก็จะไม่ยอมให้ตัวเองถูกข้อหายักยอกเด็ดขาดเธอจะยืนยันกับตำรวจ

มือเรียวกำลังผลักประตูออกไป ทว่าประตูบานเดียวกันก็ถูกผลักเข้ามาก่อน พุดมาลัยหลบได้ทัน แล้วต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาคือคนที่เธอพยายามปัดให้ออกจากความคิดมาตลอด

เฟอนันเดสมาพร้อมกับบอดี้การ์ดหน้านิ่งคนเดิม แล้วห้องทั้งห้องที่เงียบกริบเมื่อครู่ก็ดังขึ้นด้วยเสียงทรงอำนาจของเขา เฟอนันเดส เมเนอสัน

“มีเรื่องยักยอกเกิดขึ้นในแผนกสุราทำไมไม่มีใครรายงานให้ผมรู้ ผมมาที่นี่เพื่อตรวจงานดังนั้นเรื่องทุกเรื่องที่เกิดขึ้นภายในศูนย์การค้าแห่งนี้ผมต้องรู้”

คำถามนี้ทำให้ทุกคนก้มหน้างุด ชาลิสาอึกอัก บุ้ยใบ้ให้ทศพลเป็นฝ่ายพูด

“ว่าไงผมถาม”

“เอ่อ ใช่ครับ” เป็นทศพลที่พูดขึ้นเสียงอึกอัก “พวกเราคิดว่าจะรายงานให้ท่านประธานทราบอย่างแน่นอนครับ แต่เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนเลยยังไม่มีใครเรียนให้ท่านทราบ ตอนนี้พวกเรากำลังดำเนินการสอบสวนอยู่ครับ”

สายตาคมปลาบยังทอประกายเข้ม ทศพลกลัวลนลานแต่ฝืนบังคับน้ำเสียงให้ปกติก่อนจะพูดต่อ

“เอ่อ พนักงานแคชเชียร์คนนั้นครับที่เป็นคนยักยอกสุราในคลังสินค้าไปเก็บไว้ เรากำลังส่งตัวเธอไปให้ตำรวจสอบสวน”

พุดมาลัยรับรู้ได้ว่าทุกสายตาหันมาจับจ้องเธอเป็นตาเดียว อาการเย็นวาบแผ่ไปทั้งร่าง ทั้งโกรธทั้งอับอายอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ขาแข้งอ่อนไปหมดแต่ศักดิ์ศรีที่มีอยู่ก็ทำให้เธอทรงตัวไว้ได้แล้วเชิดหน้าตอบ

“ฉันไม่ได้ขโมยค่ะ ฉันทำตามคำสั่งของคุณทศพล”

แล้วเรื่องราวทั้งหมดก็ถูกถ่ายทอดให้เฟอนันเดสได้ตัดสิน เขาให้ทั้งหมดไปที่ห้องทำงานเขา

“ตอนนี้เราแก้ไขปัญหาโดยการให้พุดมาลัยลาออกไปก่อนค่ะ ก่อนจะให้ตำรวจสอบสวนต่อไป” ชาลิสารีบอธิบาย รู้สึกตัวเล็กลีบเมื่ออยู่ต่อหน้าเฟอนันเดส

“ผมไม่คิดว่าขโมยที่ไหนจะงี่เง่ามากถึงขนาดเอาของที่ขโมยไปวางในที่จะมีคนไปพบเจอได้ง่าย ผมว่าคุณทศพลลองทบทวนดูดีไหมว่าคุณสั่งยังไง คุณพุดมาลัยถึงนำไปเก็บที่นั่น”

น้ำเสียงราบเรียบแต่ก็ทำให้ขนคอของทศพลเย็นเฉียบกับความเท่าทันของเจ้านายที่อยู่บนหิ้งและเขาไม่สามารถไปแตะต้องได้อย่างเฟอนันเดส สายตาของคนที่นั่งหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่คมปลาบเหมือนใบมีดและก็เหมือนจะรู้ทุกอย่างจนเขาไม่กล้าจะโกหก

“เอ่อ...คือ จริงของท่านประธาน พุดมาลัยอาจจะฟังผิดก็ได้ครับ” ทศพลบอกแบบนั้นเลยทำให้ชาลิสาหน้าเหวอ ทำปากขมุบขมิบบริภาษอีกฝ่ายที่พลิกลิ้นเร็ว เอาตัวรอดไปฝ่ายเดียว

“แหม คุณทศพลทำให้สาเกือบเสียลูกน้องดีๆไปแล้วเชียว ตกลงมันยังไงกันแน่” ชาลิสาชิงพูดขึ้นบ้าง “ตกลงคุณทศพลสั่งให้นำลังสุราพวกนั้นไปเก็บไว้ที่เคาน์เตอร์ใช่ไหมโบว์”

พุดมาลัยงุนงงแต่ก็พยักหน้ารับ ฝ่ายทศพลได้ยินดังนั้นก็ขึงตาใส่ชาลิสาที่เอาตัวรอดเร็วเช่นกัน

“น่าจะใช่ครับ ผมสั่งเธอเอง”

เฟอนันเดสกระตุกยิ้ม เขาไม่เชื่อว่าพุดมาลัยจะขโมยของแล้วนำไปวางไว้ที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ เธอน่าจะถูกทศพลกลั่นแกล้งจากเรื่องที่ไม่ยอมตามใจอีกฝ่ายตามภาพที่เขาเห็นในกล้องวงจรปิด อีกอย่างถ้าพุดมาลัยต้องการเงินจริงๆ เรื่องที่เขายื่นข้อเสนอให้มาเป็นคู่นอนเธอก็น่าจะรีบคว้าไว้ เพราะเธอย่อมรู้ว่าเขาจะบันดาลอะไรให้เธอได้บ้างถ้าทำให้เขาพอใจ นอกจากจะได้เงินก้อนโต ยังอาจโชคดีมีหน้าที่การงานดีกว่านั่งเป็นแคชเชียร์ คงไม่โง่ขนาดเลือกเป็นขโมยมากกว่าการเลือกมาเป็นผู้หญิงของเขา แต่เธอก็งี่เง่าอยู่ดีที่ไม่เลือกเขา เขาไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้จริงๆ เฟอนันเดสเก็บความสงสัยเปลี่ยนเป็นการถอดถอนใจแทน พุดมาลัยไม่รับข้อเสนอที่เขายัดใส่มือให้ แถมยังมาทำงานตามปกติ มาให้เขาเห็นหน้าทุกวันแต่ทำอะไรไม่ได้ ทำให้เขายิ่งเห็นก็ยิ่งอยากได้

ดังนั้นถ้าอยากได้เธอเขาจึงต้องคิดหาวิธีการต้อนเธอให้มาเป็นของเขาด้วยความเต็มใจ เหมือนสุภาษิตไทยที่กล่าวว่าให้อดเปรี้ยวไว้กินหวาน คนอย่างพุดมาลัยใช้วิธีบังคับไม่ได้ เขาต้องทำให้เธอใจอ่อนยอมปรนเปรอเขาด้วยความเต็มใจของเธอเอง วันนั้นเขาจะทำให้เธอครางอยู่ใต้ร่างและพร่ำเพ้อเรียกชื่อเฟอนันเดสไม่หยุดปาก

เฟอนันเดสกลับมาสู่บทสนทนาปัจจุบันละจากความคิดสุดเอ็กซคลูซีฟบนเตียง ใบหน้าหล่อเหลาราบเรียบทั้งที่เพิ่งคิดถึงความเร่าร้อนที่จะเกิดขึ้นระหว่างเขากับพุดมาลัย เมื่อเห็นโอกาสที่จะทำให้พุดมาลัยมาเป็นนางบำเรอได้

“ตกลงว่าคุณทศพลสั่งให้คุณพุดมาลัยนำไปวางไว้ที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ใช่ไหม”

ทศพลหน้าซีด กลัวอีกฝ่ายจนลนลานยอมรับ “ผมอาจจะบอกผิดครับ เป็นความผิดผมเอง”

“ดีมากที่ยอมรับ ถ้าเป็นแค่การเข้าใจผิด ผมไม่ว่าอะไร แต่ถ้าเป็นการยักยอกจริงผมรับรองว่าเรื่องถึงตำรวจอย่างไม่มีการปรานีกันแน่นอน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ต้องได้รับโทษตามกฎหมาย” เฟอนันเดสเอ่ยเสียงเข้มพาให้ทุกคนรีบหลบสายตา

“ครับ/ค่ะ” ทุกคนรีบรับคำแล้วเฟอนันเดสก็ให้กลับไปทำงานตามเดิม พุดมาลัยเดินออกไปหลังสุด แล้วไปหยุดละล้าละลังที่ประตูห้องทำงานก่อนจะหันกลับมา

“ขอบคุณมากนะคะที่ให้ความยุติธรรมกับฉัน” พุดมาลัยพูดออกไปได้ในที่สุด ไม่คิดว่าเขาจะเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วย ทั้งๆ ที่เจ้าชายจอมวายร้ายคนนี้เพิ่งยื่นข้อเสนออันโหดร้ายชวนให้เธอไปเป็นคู่นอนของเขาก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนร้ายหรือคนดีกันแน่

“คุณไม่ได้ทำผิดไม่ใช่เหรอ” เขาถาม พุดมาลัยพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นผมจะให้คุณออกไปได้ยังไง ผมคงบริหารงานไม่ได้ ถ้าเรื่องแค่นี้ผมดูไม่ออก”

พุดมาลัยยิ้ม มองเขาในแง่ดีมากขึ้นอีกนิด “คุณทราบด้วยหรือคะ” พุดมาลัยทำหน้าแปลกใจ “อืม แต่คุณเป็นถึงท่านประธานมีกิจการให้ดูแลมากมายคุณต้องมีวิสัยทัศน์กว้างไกลอยู่แล้ว ฉันไม่แปลกใจแล้วล่ะค่ะ ยังไงก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะ” พุดมาลัยถามเองตอบเองเสร็จสรรพ

“ผมรับคำขอบคุณของคุณแล้ว” เขาบอกด้วยเสียงราบเรียบ ดวงตาก็นิ่งสนิทแต่ทำให้พุดมาลัยใจสั่นจนประหม่านึกคำพูดที่ควรพูดไม่ออก จนผ่านไปเกือบวินาที

“เอ่อ ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

เฟอนันเดสพยักหน้าแต่มองตามร่างนั้นไปไม่ละสายตา แล้วเผลอกลืนน้ำลายเมื่อสายตาไล่มาถึงเอวคอดและสะโพกกลมกลึง

พุดมาลัยรีบเปิดประตูออกไป ร่างบางรู้สึกถึงแรงเต้นกระหน่ำของหัวใจตอนประสานสายตากับเขาจนต้องยกมือทาบอกให้รู้ว่ามันยังอยู่เป็นปกติ ทุกครั้งที่เห็นเขาพุดมาลัยอดคิดไปถึงความฝันของตัวเองไม่ได้ ร่างกายบึกบึนสีแทน เธอเดาว่าน่าจะเกิดจากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ มัดกล้ามที่มีลอนสวยงาม ไปจนถึงสะโพกสอบที่แข็งแรงรับกับต้นขาเป็นมัดกล้ามใหญ่โตน่ามอง เธอจำได้ว่าในฝันเธอถูกริมฝีปากสากระคายพรมจูบไปทั่วตัว ไล่ตั้งแต่ซอกคอ ใบหู ไปจนถึงทรวงอกอิ่ม ไม่มีส่วนไหนที่เขาไม่ฝากรอยสัมผัสไว้ ความหวามไหวปั่นป่วนในช่องท้องทำให้พุดมาลัยได้สติ หยิกแขนตัวเองเบาๆแล้วก่นด่าตัวเองที่ชอบฝันถึงเขา แล้วเรื่องที่ฝันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรคิดสักนิด สาวพรหมจรรย์ที่ไหนควรจะฝันแบบนี้กัน

พุดมาลัยรีบดึงสติกลับมา สะบัดศีรษะแรงๆเตือนตัวเองว่าห้ามคิดถึงเฟอนันเดสเกี่ยวกับเรื่องบนเตียงอีก ที่สำคัญห้ามลืมว่าเขาคิดจะซื้อเธอด้วยเงิน เธออยากเก็บสิ่งที่มีค่ามากที่สุดของลูกผู้หญิงไว้ให้ผู้ชายที่เธอรัก คนที่เธอพร้อมจะเต็มใจมอบให้ไม่ใช่เงินที่ใครมาตีราคา

พุดมาลัยหยุดคิดถึงคนที่เป็นทั้งเทพบุตรและซาตานร้ายในเวลาใกล้เคียงกันตอนที่ก้าวพ้นประตูห้องมาแล้ว เจอดาริกาที่ดักรออยู่ ดาริกาบอกว่าเรื่องของเธอกับทศพลดังมากในแผนกการเงิน พุดมาลัยทำใจไว้อยู่แล้วจึงไม่ได้แปลกใจอะไร บอกให้ดาริกาไปทำงานก่อน หลังเลิกงานแล้วเธอจะเล่าทุกอย่างให้ฟังอย่างละเอียด ตอนนี้พุดมาลัยสบายใจว่ายังมีงานทำอยู่แต่กระนั้นก็รู้ดีว่าจากเหตุการณ์ครั้งนี้เธอคงอยู่ไม่เป็นสุขอีกแน่ เพราะได้สร้างความไม่พอใจให้กับชาลิสาหัวหน้าจอมกราดเกรี้ยวไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเล่นงานเธออย่างไร ส่วนทศพลเธอไม่สนใจเพียงแต่ต้องระวังตัวมากขึ้น พุดมาลัยถอนใจให้กับความซวยของตัวเองที่ต้องมาเจอคนแบบทศพล ตอนนี้ที่ทำได้คือต้องระวังตัวให้มาก คิดอย่างเนือยๆแล้วพุดมาลัยก็เดินกลับไปทำงานทั้งหนักใจกังวลใจปะปนกัน

“ผมว่าเหตุการณ์ครั้งนี้มีกลิ่นไม่ดีแล้วนะครับเจ้านาย นายทศพลนั่นใส่ร้ายคุณพุดมาลัยว่ายักยอกสุรามันประจวบเหมาะกับเรื่องที่เรากำลังสืบอยู่พอดี” คาร์เตอร์ออกความเห็น หลังจากทุกอย่างภายในห้องทำงานของเฟอนันเดสกลับมาสู่ความเงียบสงบตามเดิม ทุกคนกลับออกไปทำงานหมดแล้ว

“นายทศพลน่าสงสัยแต่เราจะใช้แค่ความคิดว่าน่าจะเป็นไม่ได้ นอกจากจะมีหลักฐานมามัดตัวคนผิดให้แน่น ดูอย่างเรื่องที่เราสืบ ไอ้ขโมยนั่นดูท่าจะฉลาดมาก เพราะมันปกปิดเส้นทางการเงินจนเราตรวจไม่เจอ”

เพราะเฟอนันเดสตรวจสอบรายการเดินบัญชีของพนักงานทุกคนในแผนกสุราแล้วก็ไม่มีใครที่มีรายการผิดปกติเลยสักคน แสดงว่ามันต้องรอบคอบมากทีเดียว

“รอบคอบยังไงก็ต้องมีพิรุธให้เราจับได้เข้าสักวันครับ” คาร์เตอร์พูดด้วยความโมโหแทนเจ้านาย เขาเชื่อว่าถ้าตามสังเกตดีๆต้องจับได้ในไม่ช้า

“ใช่ ยังไงนายคอยจับตาดูทุกคนที่อยู่ในรายชื่อไว้ ตอนนี้ฉันมาทำงานที่นี่พวกมันคงไม่กล้ายักยอกอีกแต่ถ้าคนเคยได้แล้วไม่ได้มันต้องหงุดหงิด อีกไม่นานมันก็ต้องลงมืออีกเพียงแต่เราอย่าให้มันรู้ตัวว่าเรากำลังจับตามองมันอยู่”

“ทำให้ไอ้ขโมยมันคิดว่าเจ้านายแค่มาเยี่ยมชมเหมือนอย่างที่บอกตอนแรกใช่ไหมครับ”

“ใช่ แบบนั้นล่ะ เพื่อกันไม่ให้มันไหวตัวทัน”

“ครับ ผมจะตามดูทุกคนไม่ให้พลาด เจ้านายวางใจได้ครับ”