ตอนที่2-1 เฟอนันเดส เจ้านายสายวางแผน

เฟอนันเดสยื่นเครดิตการ์ดมาให้ พุดมาลัยจัดการรูดการ์ด ส่งสลิปให้เขาเซ็น ยืนมองจนเห็นว่าเขาเซ็นชื่อเสร็จรับของออกไปโดยไม่พูดอะไรออกมาอีก ทำให้พุดมาลัยถอนใจโล่งอก ถึงจะไม่กลัวแต่ก็ไม่อยากออกจากงานตอนนี้ ยิ่งเวลานี้มารดาต้องการใช้เงินด้วยเธอไม่สามารถตกงานได้แม้แต่วันเดียว

พนักงานสาววิ่งเข้ามาถามหน้าตาเลิ่กลั่กทันที หลังบอดี้การ์ดหน้าดุคนนั้นปล่อยให้เป็นอิสระ

“นะ นั่นใช่ท่านประธานเมเนอสันหรือเปล่าโบว์ แล้วท่านมาทำอะไร”

พุดมาลัยนิ่วหน้าตอนนึกถึงเจ้าของชื่อ ยังโกรธไม่หายที่อีกฝ่ายมายื่นข้อเสนอแบบนั้นให้ “ใช่จ้ะ ท่านคือคุณเมเนอสัน ท่านแวะมาซื้อไวน์ไม่มีอะไรหรอก” พุดมาลัยตัดบทแล้วทำทีเก็บสลิปบัตรเครดิตทำให้คนจ้องจะถามอะไรอีก

เฟอนันเดสหงุดหงิดก็แค่พนักงานระดับล่างที่บังเอิญทรวดทรง หน้าตากระแทกตาเขา อันที่จริงเขาไม่นิยมกินคนใต้ปกครอง แต่สำหรับแม่คนนี้ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงเอ่ยปากกับเธอไปแบบนั้น แล้วก็เสียหน้าอยู่มากไม่คิดว่าจะถูกปฏิเสธ

กระนั้นเฟอนันเดสก็รู้สึกว่าลึกๆแล้วร่างกายเขาต้องการผู้หญิงคนนั้นมากทีเดียว เขาเห็นความเร่าร้อนแฝงอยู่ในดวงตาอ่อนหวาน ซึ่งเขาอยากพิสูจน์ว่าจะเป็นจริงอย่างที่เขาสงสัยหรือเปล่า

ทว่าเมื่อไม่ได้ดังใจ จึงหันไปสั่งลูกน้อง “คาร์เตอร์นายจัดการหาสาวสวยให้ฉันด้วยคืนนี้ ขอสวยจริง และเป็นของจริง ไม่พลาสติก ฉันกลัวว่าตอนที่ออกแรงมากๆ ซิลิโคนของเธอจะหลุดออกมา”

ฟังคำสั่งแกมหงุดหงิดก็รู้แล้วว่าเจ้านายคงกินแห้วกับพนักงานสาวคนนั้น คาร์เตอร์เองก็แปลกใจตั้งแต่ที่เห็นเจ้านายเดินหน้าบอกบุญไม่รับออกมา แล้วมาฟังคำสั่งเมื่อครู่ถึงรู้ว่าจริงอย่างที่คิด เจ้านายเขาถูกผู้หญิงคนนั้นปฏิเสธ ผู้หญิงตัวเล็กที่ทำงานเงินเดือนไม่ถึงสองหมื่นบาทแต่ทำไมถึงกล้าปฏิเสธเจ้านายเขา

คาร์เตอร์ขมวดคิ้วสงสัยพร้อมกันกันนั้นก็รู้ว่าในท่าทีเฉยชาของเฟอนันเดสไม่ได้ราบเรียบอย่างที่เห็น เจ้านายเขาต้องวางแผนทำอะไรบางอย่างแน่นอน ปากบอกว่าไม่แต่สมองหาวิธีอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย

หลังจากโอนเงินให้มารดาตั้งแต่เช้าแล้วพุดมาลัยก็เอาแต่นั่งถอนใจ เธอยังมีติดกระเป๋าอยู่นิดหน่อยที่เป็นแบงค์ย่อยๆ กอปรกับวันนี้เธอขายเสื้อผ้าผ่านทางเฟซบุ๊คได้สองตัวทำให้พอมีเงินมาหมุน เธอมีอาชีพขายเสื้อผ้าออนไลน์อีกทางหนึ่ง งานเสริมนี้ถึงได้กำไรไม่มากเพราะเน้นขายถูกแต่ก็พอเป็นค่าน้ำค่าไฟภายในบ้านได้ อะไรที่หาเงินได้แล้วเป็นอาชีพสุจริตพุดมาลัยยินดีทำหมด ก็ยังดีที่ขายได้อีกห้าร้อยกว่าบาท

พุดมาลัยเลิกคิดมากแล้วเดินกลับมานั่งประจำเครื่องแคชเชียร์ ตั้งใจทำงานต่อจนถึงสามทุ่มก็ต้องออกไปช่วยแผนกคลังสินค้าทำงานในช่วงกะดึก พุดมาลัยได้รับหน้าที่ให้ตรวจนับสุรานำเข้าทั้งหมดที่มีในคลังสินค้าซึ่งมีจำนวนไม่น้อย สุรานำเข้ากินเนื้อที่ไปด้านหนึ่งของคลัง พุดมาลัยก้มหน้าก้มตาตรวจนับของจริงเทียบกับรายงานที่ถืออยู่ในมืออย่าง ขะมักเขม้นไม่ทันสังเกตว่ามีเงาตะคุ่มของใครเดินเข้ามาใกล้

“พี่ทศทำอะไรน่ะ”

เสียงของดาริกาดังขึ้นก่อนทำให้คนที่แอบย่องมาเงียบๆหมายจะทำมิดีมิร้ายถึงกับหันหน้าเหวอไปมอง ทศพลตกใจก่อนจะทำเสียงดุกลบเกลื่อน

“เธอต่างหากดาริกาเข้ามาทำอะไร พี่เข้ามาดูว่าโบว์เขาทำงานถึงไหนแล้ว ส่วนเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเข้ามาทำไม ไม่เห็นประกาศท่านประธานหรือไงว่าห้ามพนักงานที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเข้ามา” ทศพลคำรามแล้วชิ้นิ้วไปที่ประตู

ทว่าดาริกายักไหล่ มองอย่างรู้ทัน เคยเสียรู้ทศพลตอนที่ชวนพุดมาลัยไปงานวันเกิดอีกฝ่ายครั้งหนึ่งแล้วเธอจึงไม่ไว้ใจทศพลอีกเป็นครั้งที่สอง ตอนนั้นเพื่อนรักเกือบเสียท่า ดาริกาเลยสัญญากับตัวเองว่าจะต้องชดเชยให้เพื่อนด้วยการช่วยระแวดระวังภัยให้

“ดาไปขออนุญาตพี่สาทำโอทีช่วยคลังสินค้านับสต็อกมาแล้ว เหตุผลแค่นี้พอไหมพี่ทศ”

ทศพลอ้าปากค้างที่ดาริกากล้าประกาศตัวเป็นศัตรู ทศพลกำมือแน่นอย่างเสียดาย “งั้นก็นับให้ถูกต้องด้วยล่ะ ถ้าทำผิดแม้แต่รายการเดียว เธอได้ถูกไล่ออกแน่” ทศพลตวาดอย่างหัวเสียแล้วก็เดินย่ำเท้าออกไปโครมๆ

พุดมาลัยหัวเราะเบาๆในลำคอสมน้ำหน้าทศพลที่ผิดหวังกลับไป แต่กระนั้นก็ยังนึกหวั่นใจว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมรามือง่ายๆ หากยังไม่ได้แกล้งเธอจนสมใจ

“ขอบใจนะดาที่เข้ามาช่วยได้ทัน”

ดาริกาหันมองเพื่อนรัก “แกเป็นเพื่อนฉันนะโบว์ เราคบกันมาตั้งนาน อีกอย่างฉันรู้สึกผิดจากครั้งที่แล้วที่ชวนแกไปงานวันเกิดไอ้พี่ทศจอมหื่นนั่นจนเกือบเกิดเรื่อง ฉันยังรู้สึกผิดอยู่ เลยขอพี่สาตามแกมานับสต็อกด้วย”

พุดมาลัยมองเพื่อนด้วยสายตาซาบซึ้ง “ไม่ใช่ความผิดดาสักหน่อย แต่ยังไงก็ขอบใจมากนะ เดี๋ยวเรารีบทำงานกันต่อดีกว่าจะได้รีบกลับบ้าน”

ดาริกาพยักหน้า แต่ก็ยังมิวายเตือนให้พุดมาลัยระวังตัว ก่อนจะแยกย้ายไปทำงาน พุดมาลัยมองตามหลังเพื่อนด้วยสายตาเศร้าๆอยากให้มารดาห่วงใยเธอแบบนี้บ้างนอกจากเรื่องการพนัน

เช้าวันต่อมา พุดมาลัยตื่นมาทำงานอย่างงัวเงีย ดื่มกาแฟปลุกความสดชื่นไปแก้วหนึ่งแล้วแต่ก็ยังไม่ดีขึ้นเพราะเมื่อคืนกว่าจะกลับถึงบ้านก็ตีหนึ่งกว่า แต่สิ่งที่ทำให้สมองทำงานในทันทีก็คือเธอถูกชาลิสาเรียกให้ไปพบที่ห้องทำงาน เธอไปถึงก็พบว่าทศพลยืนอยู่ก่อนแล้ว พุดมาลัยไม่อยากมองหน้าทศพลเพราะยังขยะแขยงกับสิ่งที่อีกฝ่ายกระทำจึงรีบหันกลับมา

“พี่สาเรียกโบว์มาพบมีอะไรหรือเปล่าคะ”

ชาลิสาใช้สายตามองอย่างสำรวจทำให้พุดมาลัยรู้สึกใจคอไม่ดี ตื่นเต้นจนใจเต้นแรงกับสิ่งที่ชาลิสาจะพูด

“ทศพลเขามาบอกพี่ว่าเธอขโมยสุรานอกไปซ่อนไว้จริงหรือเปล่า”

พุดมาลัยใจหายวาบ ส่ายหน้าตื่นๆทันที “ไม่จริงค่ะ ขโมยสุราอะไรคะ โบว์ไม่รู้เรื่อง พี่ทศเอาอะไรมาพูด นี่มันเรื่องใหญ่นะคะ”

ทศพลแสยะยิ้ม เขาชอบพุดมาลัย เพราะทั้งสวยทั้งทำงานเก่ง แต่พุดมาลัยก็ตั้งท่ารังเกียจเขาเรื่อยมาทั้งที่เป็นแค่แคชเชียร์ธรรมดา จนเขานึกหมั่นไส้ คิดว่าสวยนักหรือไง ถ้าตกงานหน่อยจะเป็นไร ถึงเวลานั้นพุดมาลัยจะได้รู้สึกว่าคิดผิดที่ไม่เลือกเขาบางทีเธออาจจะคลานมาซบที่หน้าขา หรือหน้าตักเขาเลยก็

“ยังกล้าเถียงอีกหรือโบว์ หลักฐานก็คาอยู่ที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ คิดจะซุกซ่อนไว้แล้วค่อยขนออกใช่ไหม แต่ดีที่พี่สงสัยเลยเดินไปดู”

พุดมาลัยอ้าปากค้าง นอกจากถูกใสร้ายแล้วอะไรก็ยังไม่ร้ายแรงเท่ากับอีกฝ่าย มารื้อค้นในพื้นที่ทำงานของเธอ ทศพลวางแผนเล่นงานเธอมาอย่างดี พุดมาลัยยืนหายใจหอบแรงด้วยความโกรธ พยายามตั้งสติ

“แต่นั่นพี่ทศสั่งให้โบว์เป็นคนยกไปไม่ใช่หรือคะ พี่บอกว่าขวดไหนไม่มีในรายการสต็อกให้แยกออกมาก่อนแล้วค่อยมาปรับรายการเข้าทีหลังพร้อมกับหาสาเหตุมารายงาน”

“พี่น่ะหรือสั่ง ไม่ใช่มั้งโบว์” ทศพลค้าน หน้าตาจริงจังทำให้ชาลิสาเชื่อสนิท

“แต่พี่เป็นคนสั่งโบว์จริงๆ” พุดมาลัยยืนยัน

“พี่จะสั่งโบว์แบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อการทำงานปกติสินค้าที่ไม่ตรงกับสต็อกพี่ก็จะให้ติดป้ายไว้ ไม่ได้ให้ยกไปไหน แล้วพี่จะไปสั่งเธอแบบนั้นได้ยังไง พี่ว่าเธอตั้งใจยักยอกมากกว่าแล้วโบ้ยความผิดให้พี่” ทศพลตีสีหน้านิ่ง ทั้งที่เป็นคนสั่งพุดมาลัยให้ทำแบบนั้นจริงๆ

“ไม่จริงนะคะพี่สา โบว์ถูกใส่ร้าย” พุดมาลัยหันไปขอความช่วยเหลือจากชาลิสา แต่ท่าทางนิ่งงันของคนที่เธอหวังพึ่งก็ทำให้พุดมาลัยใจฝ่อ ใบหน้าหวานซีดเผือด

“ทศพลเขาจะทำไปทำไมล่ะโบว์”

นั่นไง เธอคิดไว้แล้วเชียว พุดมาลัยอยากจะร้องไห้ ถูกไล่ออกไม่เท่าไรแต่มีข้อหายักยอกติดตัวไปด้วยไม่ดีแน่ พุดมาลัยไม่มีทางยอมรับได้ ถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับเธอหมดอนาคตจะไปสมัครทำงานที่ไหนไม่ได้

“แต่โบว์จะทำไปทำไมล่ะคะ” พุดมาลัยอธิบายเสียงสั่น กลัวเหลือเกินว่าเรื่องจะไปถึงตำรวจ เธอรู้ดีว่าถ้ามีการแจ้งความเกิดขึ้นแล้วเรื่องมักไม่จบง่ายๆ อีกอย่างเธอไม่อยากติดคุกหรือมีประวัติไม่ดีด้วย

“พี่อยากจะเชื่อเธอนะ แต่...” ชาลิสาถอนใจก่อนจะพูดต่อ “แต่เงินเดือนเธอไม่พอใช้จนต้องหยิบยืมดาริกาบ่อยๆ ที่พี่รู้เพราะดาริกามายืมพี่อีกทีแต่ดาริกาไม่ให้บอกเธอ ดาริกาเล่าให้พี่ฟังว่าแม่เธอติดการพนัน เธอมีมูลเหตุจูงใจมากนะโบว์”

พุดมาลัยตกใจ เธอเคยสงสัยเหมือนกันว่าดาริกานำเงินจากไหนมาให้เธอยืม แต่เวลานี้ต้องอธิบายให้ชาลิสาเข้าใจก่อน “แต่โบว์ไม่ได้ยักยอกสุรา”

ดวงตากลมโตมองไปที่กล่องสุราที่บรรจุอยู่ในลังอย่างดีที่ถูกนำมาวางไว้เพื่อใช้เป็นหลักฐานมัดตัวเธอ พุดมาลัยจำกล่องนั้นได้ดีเพราะเธอเข็นรถที่บรรจุลังนั้นมาเองกับมือก่อนจะยกลงเก็บที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์อย่างทุลักทุเล แกมสงสัยไปด้วยว่าทำไมทศพลถึงให้นำมาเก็บที่นี่

พุดมาลัยโมโหตัวเองที่ปากหนักไม่ยอมถามทศพลว่าทำไมต้องให้เธอยกมาด้วย แต่เพราะมองโลกในแง่ดีไปหน่อยว่าคงไม่มีอะไร ผลเลยเป็นเช่นนี้

“เธอคงต้องไปแก้ตัวกับตำรวจแล้วล่ะ”

“ไม่นะคะ”