ตอนที่ 1 จบความสัมพันธ์ 2

ช่วงเวลาสิบปีที่ผ่านมา เรียกได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นทั้งรักแรก และเป็นทุก ๆ อย่าง หญิงสาวคาดหวังถึงเรื่องการแต่งงานเป็นอย่างมาก แต่แล้วก็ต้องเจ็บปวดกับความคาดหวังของตัวเอง เมื่อทุกอย่างมันได้จบลงแล้ว เหมือนโลกทั้งใบของเธอได้พังทลายลงมา หัวใจดวงเล็ก ๆ แหลกสลายไปจนไม่มีชิ้นดี

"เดี๋ยวภูไปส่งไอที่คอนโดนะ"

คำพูดเขาทำให้ไอญารินทร์สะเทือนใจไม่น้อย เพราะตอนมาทั้งคู่ยังคงใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่คอนโด ทว่าหลังจากนี้จะมีเพียงเธอคนเดียวที่ต้องอยู่ในสถานที่ที่เคยเขาอยู่ด้วย หญิงสาวจะอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนั้นได้อย่างไรกัน

"ภูใจร้ายกับไอจัง แค่กอดไอเป็นคืนสุดท้ายก็ไม่ได้เลยเหรอ"

หลังจากที่มาถึงคอนโดฯ หญิงสาวก็หันกลับไปพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือขึ้นจมูก พร้อมกับพยายามส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มทั้งที่สองข้างแก้มเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

"อย่าเลย ให้เรื่องของเรามันจบลงที่วันนี้เถอะ"

เขากล่าวออกมาน้ำเสียงเย็นชา เมื่อมาส่งเธอถึงหน้าห้อง ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอเบา ๆ

"ส่วนของ ของภู เดี๋ยวภูจะหาเวลาเข้ามาเก็บ ภูไปก่อนนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วย"

ภาณัตทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ ก่อนหันหลังเดินจากไปโดยที่ไม่หันกลับมามองอีกเลย ไอญารินทร์ถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งกับพื้นมองร่างใหญ่ที่เดินจากไป

"ฮึกก ฮืออออ"

ทิ้งไว้เพียงเสียงร้องไห้ที่ดังออกมา ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจดวงน้อย

ไอญารินทร์เดินกลับเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำของทั้งคู่ ยิ่งทำให้หญิงสาวร้องไห้หนักขึ้นไปอีก ร่างเล็กนอนร้องไห้จนเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า ความเสียใจให้เธอถึงกับนำไปฝัน และละเมอสะอื้นไห้ออกมา

ช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้เธอไม่สามารถเผชิญมันต่อไปได้คนเดียว หญิงสาวจึงเก็บกระเป๋าและเดินทางไปอาศัยอยู่กับ ขวัญจิรา ขจรกุลจิโรจน์ ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ

เซเลบสาวสวยออกมารอรับน้องสาวด้วยความเป็นห่วง เมื่อทราบข่าวว่าเธอเลิกกับแฟนหนุ่มที่คบกันมาสิบปีคนนั้นแล้ว 

ทันทีที่รถของเธอมาจอดอยู่หน้าบ้าน ขวัญจิราก็รีบเข้าไปรับน้องและช่วยขนของเข้าบ้าน 

"ไม่เป็นไรนะ แกยังต้องเจอคนอีกเยอะ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนสุดท้ายที่แกจะรักแน่นอนเชื่อฉันสิ"

คนเป็นพี่โอบกอดน้องสาว พร้อมพูดปลอบใจมือพลางลูบหลังร่างเล็กนั้นเบา ๆ ไปด้วย

แม้ตอนนี้จะเลิกร้องไห้ฟูมฟายแล้ว แต่หญิงสาวยังคงซึม ๆ เวลาที่อยู่คนเดียวก็ยังรู้สึกเคว้งคว้างและคิดมากอยู่ทุกครั้ง

"ไม่ได้ ฉันจะปล่อยให้แกอยู่คนเดียวไม่ได้ กระเป๋าไม่ต้องจัดเข้าตู้นะ พรุ่งนี้พี่จะพาไปล่องเรือสามวันสองคืน"

ขวัญจิราบอกกับน้องสาวขึ้น เธอมีนัดกับเพื่อน ๆ เรื่องไปออกทริปล่องเรือกัน ทริปนี้คนไปเยอะน่าจะสนุก และทำให้ไอญารินทร์ไม่ต้องจมอยู่กับความรู้สึกแย่ ๆ พวกนั้น 

"หนูไม่อยากไปเลยอะ"

ใบหน้าจิ้มลิ้มมองหน้าพี่สาวแววตาเศร้าหมอง 

"ไม่ได้ พี่ไม่ไว้ใจให้เราอยู่คนเดียว ดังนั้นเราต้องไปกับพี่"

ผู้เป็นพี่สาวบอกน้ำเสียงแกมบังคับอีกฝ่าย สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถปฏิเสธพี่สาวได้

เช้าวันรุ่งขึ้นสองพี่น้องก็ได้เดินทางไปยังสนามบิน ซึ่งผู้เข้าร่วมทริปนี้ต่างก็เป็นเพื่อน ๆ ของขวัญจิรา ส่วนใหญ่จะควงแฟนกันมาด้วย เมื่อมากันครบก็เริ่มพูดคุยแนะนำตัวกัน

"นี่น้องสาวฉัน ไอญา ทุกคนน่าจะรู้จักหรือผ่าน ๆ ตากันบ้าง"

ขวัญจิราแนะนำน้องสาวให้เพื่อนรู้จัก

"ส่วนคนนี้พี่เม พี่น็อต เป็นแฟนกัน คะนิ้งกับมาร์คก็เป็นแฟนกัน ชลกับเอมก็เป็นแฟนกัน ส่วนนี่ไอ้ภัทรไม่มีใครเอา"

ขวัญจิราพูดหยอกเพื่อนคนสุดท้ายที่เป็นหนุ่มโสดของทริปนี้ 

"อ้าว ทำไมพูดงี้วะ กูไม่เอาใครต่างหากเว้ยนอกจากมึง"

ชายหนุ่มแซวหญิงสาวกลับสีหน้าเจ้าเล่ห์ ทำเอาเพื่อน ๆ ทุกคนต่างมองบนให้สองคนนี้ 

"สาธุ! กูขอให้ผีผลักพวกมึงสองคนสักทีเถอะ"

เอมพนมมือยกขึ้นเหนือหัว และอวยพรให้ทั้งคู่แบบประชดประชัน 

"เหอะ! กูไม่นิยมของหลวงเท่าไร"

ขวัญจิราเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด เพื่อนชายของเขามีดีกรีเป็นถึงพันตำรวจเอก

"ไม่อยากอมของหลวงหน่อยเหรอวะ"

ชายหนุ่มพูดจาอย่างทะลึ่งแม้จะดูหยอกล้อแต่บางทีก็เหมือนจะคิดจริง 

"หยุดเลยไอ้ภัทร!"