ตอนที่ 2

หลังจากผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว และรับยามาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน แต่หลายครั้งพ่อก็เกิดอาการชักขึ้น หล่อนกับแม่ต้องพาพ่อกลับเข้าไปในโรงพยาบาลใหม่ มันวนลูปแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า และถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนหล่อนต้องย้ายพ่อมาเข้าโรงพยาบาลเอกชน เพื่อที่พ่อจะได้รับการรักษาที่รวดเร็วขึ้น คุณหมอพยายามหาสาเหตุที่เกิดขึ้น แต่ก็ยังหาไม่เจอ

บัวชมพูคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาวางบนโต๊ะ มือเล็กหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาซับน้ำตาที่ไหลล้นออกมา

หล่อนรีบเดินไปหยุดที่หน้าห้องทำงานของเจ้านายคนใหม่นั้นก็คืออิศรา

ก๊อก ก๊อก

“คุณเล็กคะ ชมพูขออนุญาตเข้าไปนะคะ”

“เข้ามา”

หล่อนดึงบานประตูให้เปิดออกด้วยความรีบร้อน และก้าวเข้าไปหยุดตรงหน้าของผู้ชายตัวสูงเจ้าของห้องทำงานกว้าง

ดวงตาคมกริบที่ล้อมกรอบไปด้วยแพขนตาดกและยาวปานอิสตรีจ้องมองมา ก่อนที่ริมฝีปากหยักสวยจะเคลื่อนไหว

“มีอะไรหรือ”

“เอ่อ... ชมพูต้องขอลางานครึ่งวันได้ไหมคะ พอดีชมพูมีธุระสำคัญมากน่ะค่ะ”

อิศรายิ้มหยันที่มุมปาก มองใบหน้าซีดเผือด ดวงตาตื่นตระหนกของหญิงสาวตรงหน้าอย่างรู้ทันความคิด

“แขกของเธอโทรมาตามหรือ”

บัวชมพูส่ายหน้าปฏิเสธ รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยที่อิศรามองตัวเองในทางที่ต่ำตมเช่นนั้น

“ไม่ใช่ค่ะ พ่อชมพูเข้าโรงพยาบาลค่ะ”

“แน่ใจหรือว่าไม่ได้โกหกฉัน”

“ชมพูไม่กล้าเอาความเป็นความตายของพ่อมาล้อเล่นหรอกค่ะ ชมพูขออนุญาตลานะคะ”

“แต่เธอเพิ่งทำงานได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ”

“คุณเล็กหักค่าแรงวันนี้ของชมพูไปทั้งวันเลยก็ได้ค่ะ”

“รวมถึงเบี้ยขยัน?”

ดวงตาเลือดเย็นของอิศราที่จ้องมองมานั้นทำให้บัวชมพูยิ่งรู้สึกว่าตัวเองต่ำเตี้ยเหลือเกิน

“ค่ะ”

อิศราไหวไหลกว้างเล็กน้อย ขณะขยับกายลุกขึ้นยืน และเท้าแขนทั้งสองข้างกับโต๊ะไม้ ชะโงกหน้าเข้ามาหาหล่อนที่ยืนตัวสั่นหน้าซีดอยู่

“ถึงฉันจะไม่แน่ใจว่าเธอพูดจริงหรือว่าเป็นแค่คำโกหก แต่ฉันก็จะอนุญาต”

หล่อนรู้สึกได้ถึงความดูแคลนจากผู้ชายรูปหล่อตรงหน้าอย่างชัดเจน แต่หล่อนคงเปลี่ยนความคิดของเขาไม่ได้หรอก

ช่างเขา...

จะมองหล่อนเป็นโสเภณีราคาถูกยังไงก็ตามแต่ที่เขาต้องการเลย

“งั้นชมพูขอตัวค่ะ”

“เดี๋ยวก่อน”

หล่อนหยุดนิ่ง จำต้องช้อนตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองมองคนใจร้าย

“งานเลี้ยงเย็นนี้เลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นฉันจะไปรับเธอตอนห้าโมงเย็น”

“แต่ชมพูไม่แน่ใจว่าจะกลับมาจากโรงพยาบาลทันหรือเปล่า...”

“งั้นฉันจะไปรับเธอที่โรงพยาบาล”

“แต่ว่า... ชมพูคงไม่มีเวลากลับไปเปลี่ยนชุด เอ่อ... เพราะชุดนี้คงไม่เหมาะสำหรับงานเลี้ยง”

หล่อนก้มหน้าลงมองชุดเชยๆ ที่ตัวเองสวมใส่อยู่อย่างเป็นกังวล

“แน่นอนชุดเชยๆ ที่เธอใส่อยู่ตอนนี้ไม่เหมาะกับการเดินเคียงคู่ฉันเข้าไปในงานเลี้ยง แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันจะเตรียมชุดที่เหมาะกับเธอเอาไว้ให้ อ้อ... แล้วเชื่อเถอะว่าเธอจะชอบชุดที่ฉันเตรียมเอาไว้ให้มาก เพราะมันจะเปิดเนื้อโชว์หนังเธอไม่น้อยกว่าชุดในไนต์คลับคืนนั้น”

ทำไมอิศราถึงไม่ลืมเรื่องในคืนนั้น และเมื่อไหร่เขาจะมองหล่อนในแง่ดีบ้าง

แต่ไม่ว่าจะอธิบาย จะชักแม่น้ำเป็นร้อยสายมาแก้ตัว อิศราก็คงไม่เชื่ออยู่ดี

บัวชมพูสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เพื่อควบคุมสติของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยออกมา

“งั้น... ชมพูขอตัวก่อนนะคะ”

“อย่าลืมส่งชื่อโรงพยาบาลที่ผู้ชายของเธออยู่มาให้ฉันล่ะ อ้อ... ฉันหมายถึงพ่อเธอน่ะ...”

บัวชมพูยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะหันหลังและเดินออกไปจากห้องทำงานของคนใจร้าย ปากร้ายทันที

อิศรามองตามร่างอรชรในชุดเฉิ่มเชยที่หายไปกับบานประตูห้องทำงานด้วยสายตาดูหมิ่นดูแคลน

“ตัวตนของเธอไม่ได้อ่อนแอ น่าสงสารอย่างที่เธอกำลังพยายามแสดงออกมาหรอก”

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ของตัวเอง เอนกายใหญ่โตพิงกับพนักเก้าอี้เอาไว้ ดวงตาคมเข้มทอดมองไปไกลๆ

“คงคิดว่าจะปั่นหัวฉันให้เมตตาเธอได้เหมือนกับที่เธอทำกับพี่ใหญ่ ฝันไปเถอะ”

แล้วชายหนุ่มก็กดโทรศัพท์หาเจ้าของห้องเสื้อที่ตัวเองรู้จักดี เพราะเขาสั่งเสื้อผ้าให้กับคู่ควงค่อนข้างบ่อย

“ฉันต้องการชุดสีแดง รัดรูป โป๊ๆ หน่อยก็ยิ่งดี หาให้ฉันด้วย”

“สัดส่วนไซส์อะไรเหรอคะ”

อิศราขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อต้องหาคำตอบให้กับคำถามของคู่สนทนา

เขาหลับตาลงและนึกภาพของบัวชมพูในชุดรัดรูปสีแดงในค่ำคืนนั้น

“หน้าอกน่าจะสามสิบแปดหรือมากกว่านั้นผมไม่แน่ใจ เอวเล็กมาก ผมไม่แน่ใจว่ายี่สิบสองหรือเปล่า”

“สะโพกล่ะคะ”

“ใหญ่ แต่ผมไม่แน่ใจว่าเท่าไหร่ แต่ใหญ่ผายมาก”

“ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวไม่เกินบ่ายสองดิฉันนำชุดที่คุณเล็กสั่งไปให้ที่บริษัทฯ นะคะ”

“ผมต้องการรองเท้าด้วย เอามาหลายๆ ไซส์ เพราะผมไม่รู้ว่าคนที่จะใส่เท้าไซส์ไหน อ้อ แล้วก็กระเป๋าถือด้วย”

“ได้ค่ะคุณเล็ก”

“ตุ้มหู สร้อยคอ เลือกมาให้แมทซ์กับชุดก็แล้วกันครับ”

“ค่ะ ดิฉันจะจัดการให้เรียบร้อยทุกอย่างเลยค่ะ”

“ขอบใจมาก แค่นี้นะ”

อิศราวางสายจากคู่สนทนา รอยยิ้มบางๆ เกลื่อนใบหน้าหล่อเหลา แววตาคมกริบวาววับไปด้วยเปลวเพลิง