บทที่ 8

"อื้อ...อ"

เสียงครางในลำคอของร่างบางบนเตียงเรียกให้คนที่นั่งเฝ้าไข้อยู่ได้สติ ก่อนเขาจะยกมือขึ้นไปจับไหล่มนเขย่าเบาๆ

"นี่... ตื่นมากินข้าวก่อนเร็ว จะได้กินยา"

พลอยฝนรู้สึกหนักอึ้งบริเวณศีรษะ แถมยังหายใจติดขัดคล้ายคนพักผ่อนน้อยรวมกับอาการของไข้หวัด จนลืมตาแทบไม่ขึ้น

"ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนคุณ กินยาแล้วค่อยนอนต่อ" เสียงทุ้มพูดขึ้นข้างหูเธออีกหน ทำให้หญิงสาวฝืนลืมตามองเขา

"เฮ้อ...อ ทำไมฉันเป็นแบบนี้ไปได้ ?" คนตัวเล็กถามเสียงแหบแห้ง แล้วยกมือขึ้นแตะหน้าผากของตัวเอง เพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรติดอยู่

"ถามมาก! เอาเป็นว่าหายไข้เมื่อไหร่ ผมจะทบทวนความจำให้ดีไหม ?" เจเคพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนที่เขาจะถือชามข้าวต้มมานั่งข้างเตียง

"ถ้าคุณหมายถึงพวกเรื่องใต้สะดือก็ไม่ต้อง เพราะว่าฉันจำได้ เหอะ!"

"จำได้ก็ดี รอบหน้าผมจะได้เปลี่ยนท่า" เขาว่าพลางยักไหล่เพื่อแกล้งยียวนเธอ ก่อนจะตักข้าวต้มในชามขึ้นมาจ่อที่ปากเล็ก "รีบๆกินซะ อย่าพูดมาก แล้วก็ไม่ต้องบอกว่าจะกินเองเหมือนในละครด้วย นี่ชีวิตจริง ผมสั่งให้ทำอะไรก็ทำ ให้กินอะไรก็กิน เข้าใจไหม ?"

"แต่ฉันกินเองได้ มือไม่ได้เป็นหง่อยนะ"

"ยังจะเถียงอีก!" เสียงดุเสียงเขียว แล้วใช้สายตาออกคำสั่งกับเธอแทน

"เป็นเจ้าหนี้นะไม่ใช่พ่อ!" พลอยฝนบ่นเสียงดังให้เขาได้ยินเพื่อระบายความหงุดหงิด และแอบยิ้มย่องในใจว่าเขาคงฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง

"ผมฟังออกนะ"

"เอ้า...า แล้วทำไมไม่บอกก่อน คราวหน้าฉันจะได้บ่นเป็นภาษาจีน" คนดื้อดึงแกล้งเฉไฉไปเรื่องอื่น เพราะรู้สึกขัดเขินที่จะมองหน้าเขาตรงๆ

"เฮ้อ...อ ภาษาจีนผมก็ฟังออก เลิกพูดมากแล้วรีบๆอ้าปากด้วย"

"ก็ฉัน อ้า...า"

เขาใช้จังหวะที่เธออ้าบอกจะเถียงยัดช้อนใส่เข้าไปทันควัน ก่อนจะใช้ข้อมือดันคางเล็กให้เธอหุบปาก หลังจากที่เขาดึงช้อนออกมาแล้วด้วย

"อย่าพูดมาก" เจเคบอก แล้วมองหน้าหญิงสาวนิ่ง

คนโดนจับป้อนข้าวเป็นเด็กๆ มองเขาตาเขียวอย่างไม่ยอมแพ้ และตั้งปณิธานเอาไว้ว่าจะไม่ยอมอ่อนข้อให้เขาเด็ดขาด ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะทำดีกับเธอก็เถอะ

"ไม่ต้องมองผมแบบนั้นด้วย อยากให้หนี้เพิ่มขึ้นหรือไง ?"

"เอะอะอะไรก็เอาแต่เรื่องหนี้มาขู่ นี่คุณจะงกไปถึงไหนหะ ฉันก็ใช้คืนไปให้แล้วไงตั้งห้าสิบล้าน ชิ!" เธอบอก แล้วสะบัดหน้าไปทางอื่นเพื่อซ่อนน้ำตาจากเขา ทำให้คนตัวโตถอนหายใจออกมายาวเหยียด

"ผมยอมลดให้คุณตั้งห้าสิบล้านก็ดีเท่าไหร่แล้วพลอยฝน ทั้งที่ยี่สิบล้านแรกนั่น มันรวมเงื่อนไขที่ว่าคุณต้องแต่งงานกับผม และมีทายาทให้ผมด้วย" เขาบอก แล้วตักข้าวต้มมาจ่อปากเธออีกหน "รีบๆกิน อย่าดราม่าเยอะ ผมไม่เคยง้อใครนอกจากแม่กับย่า"

"เหอะ! ฉันก็ไม่ได้อยากให้คุณง้อ"

"ก็ดีแล้วนี่ งั้นก็รีบๆกินซะ" เขาบอก แล้วใช้สายตาออกคำสั่งกับเธออีกครั้ง

"ให้ฉันกินเองดีกว่า คุณจะไปไหนก็ไปเถอะ"

"บอกว่าอย่าพูดมาก ให้ทำอะไรก็ทำไง" เจเคเอ่ยเสียงแข็ง ทำให้คนไม่มีทางเลือกยอมอ้าปากให้เขาป้อนแต่โดยดี

หลังจากที่เธอยอมให้เขาป้อนข้าวจนหมดชามอย่างว่าง่าย ชายหนุ่มก็จัดการยื่นยาพร้อมกับแก้วน้ำมาตรงหน้าเธอทันที

"รีบๆกินยา จะได้นอนพัก"

"ขอบคุณ" พลอยฝนบอกสั้นๆ แล้วทำตามคำสั่งของเขาแต่โดยดี

มือหนายกขึ้นแกะแผ่นเจลลดไข้ออกให้เธออย่างเบามือ ก่อนที่เขาจะแปะอันใหม่ให้แทน

"ทำซะคล่องเชียว นี่คุณเป็นนักธุรกิจหรือพยาบาลกันแน่เนี่ย" คนตัวเล็กว่าด้วยน้ำเสียงประชดประชัน แต่ก็แอบมองการกระทำของเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น

"ถามอะไรเยอะแยะ ทำให้แล้วมันไม่ดีหรือไง ?"

"ชิ! ไอ้ดีน่ะมันก็ดี แต่ให้ฉันได้มีโอกาสจิกกัดคุณบ้างไม่ได้หรือไง ?"

"อือ...อ พึ่งรู้ว่าคุณย่าอยากได้หลานสะใภ้เป็นหมา" เจเคบ่นขึ้นเบาๆ แต่เขาและเธออยู่ใกล้กันมาก และเธอก็ได้ยินคำพูดของเขาชัดเจนทุกคำเลยด้วย

"เอ๊ะ!"

"พอๆ กินยาเสร็จแล้วก็นอนซะ ผมจะได้รีบไปเคลียร์งานสักที" เขาบอกพลางกดไหล่ของเธอให้นอนราบลงบนเตียง

"จะไปก็ไปสิ ใครขอให้คุณอยู่ ?"

"นี่! เมื่อไหร่จะเลิกต่อปากต่อคำสักที ผมดูแลคุณมาตั้งหลายชั่วโมงแล้วนะ คิดจะขอบคุณกันบ้างไหม !?" ร่างสูงพูดพร้อมกับจ้องเขม็งเธออย่างเอาเรื่อง

"แล้วใครมันทำให้ฉันเป็นแบบนี้เล่า!"

"เออ! ก็เพราะว่าผมรู้ไง ว่าผมเป็นต้นเหตุ"

"งั้นจะไปไหนก็ไปเลย ฉันจะรีบหายเร็วๆนี้แหละ" พลอยฝนพูดจบก็รีบจับผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมโปง แล้วนอนตะแคงไปอีกด้านทันควัน

"เหอะ! ฝันดี"